เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 107

ตอนที่106 เธอเล่นตลกอีกครั้ง

จารวีไม่รู้สึกอยากนอนแล้วเพราะท้องฟ้าด้านนอกใกล้จะสว่างแล้ว

หลังจากที่ชยรพอาบน้ำออกมาจารวีมองชยรพแล้วพูดขึ้นว่า:”พ่อหนูไปหาคุณน้ารนารีย์มาแล้ว”

ชยรพตัวชีดไปทั้งตัวหันกลับมาอย่างกะทันหันแววตาเต็มไปด้วยความตกใจ”เธอไปเจอเขาทำมั้ย?”

“เธอคือแม่ของพี่มนต์หนูไปเจอเธอไม่เห็นแปลกตรงไหน?”

“อ่อ!”สีหน้าของชยรพเริ่มดีขึ้น”จารวีหนูไปนอนได้แล้ว!พ่อจะไปทำงานแล้ว”

“พ่อเคยเจอคุณน้ารนารีย์มั้ย?”ตอนนี้เธอสวยเหมือนแต่ก่อนเลย……”จารวีตั้งใจจะล้วงความลับจะชยรพ

สีหน้าของชยรพเหมือนเดิมแล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมพร้อมพูดขึ้นเบาๆว่า:”พ่อไม่สนิทกับเขาสักหน่อยจะเจอเขาทำมั้ย?ในสมองของเธอคิดอะไรอยู่?”

“ไม่ได้คิดอะไรนิถ้าหนูแต่งานกับพี่มนต์ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี!”

ชยรพหันหน้ากลับมามองจารวีด้วยสีหน้าแบบไม่มีอารมณ์หันกลับไปแล้วเดิมเข้าห้องไป

ออกมาอีกทีก็แต่ชุดทำงานเสร็จแล้ว

“เธอทำข้าวเช้าเองนะพ่อไปทำงานแล้ว!”

ชยรพออกไปอย่างรีบร้อน

จารวีหันไปหน้าห้องน้ำแล้วเห็นเสื้อสีขาวที่พ่อเพิ่งเปลี่ยนในเครื่องซักผ้าเธอเคลื่อนไหวเล็กน้อยเดินเพื่อไม่กี่ก้าวยื่นมือไปยิบเสื้อขึ้นมาบนเสื้อมีรอยลิปสติก……

จารวีได้ยินเสียงจากในห้องเธอก็รีบเดินออกมา

ชยรพไปแล้วกลับมาเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำยื่นมือไปกดเครื่องซักผ้า

จารวีมองเขายังนิ่งๆ

ชยรพเดินออกมาจากห้องน้ำ”เมื่อกี้พ่อลืมซักผ้าเดี๋ยวซักเสร็จเอาออกมาตักด้วยนะ”รู้แล้วค่ะ!”

เสียงจารวีเบาจนคงมีแต่เธอที่ได้ยินซักผ้าหรือว่าทำลายหลักฐาน

พ่อไปเจอคุณน้ารนารีย์มาทำมั้ยต้องไม่ยอมรับ?หรือคุณน้ารนารีย์จะเป็นเมียน้อยของพ่อจริงๆ

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจารวีก็ไม่รู้จะถามพ่อยังไงอยู่ดี

เพาระแม่ก็เสียไปแล้วพ่อจะหาภรรยาใหม่เธอก็ไม่ได้อยากห้ามแต่ว่าต้องไม่ใช่คุณน้ารนารีย์

เมื่อคืนนอกไม่หลับจารวีกินข้าวไปนิดเดียวก็ไปนอนต่อแล้ว

ในความมึนงงได้ยินเสียงเคาะประตูนานมาก

“วี เปิดประตู วีเปิดประตูเร็วๆ……”

มนต์ตรีเคาะประตูไม่หยุดเพื่อทำจะให้จารวีตื่นเดินจนถึงหน้าประตูแล้วมองออกไปจากช่องมองประตู

มนต์ตรีในชุดสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อใบหน้าที่อ่อนโยนเจ็มไปด้วยความผิดหวัง

“ วี เธออยู่บ้านมั้ย?เปิดประตูได้มั้ย?”

จารวีเปิดประตูออกเหลือประตูสแตนเลสที่กั้นอยู่มองมนต์แบบไม่ออกเสียง

มาหาเธอเอาป่านนี้ถ้าไม่วันไม่มียศพลไม่รู้ว่าเธอจะตายไปกี่รอบแล้วเธอไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกลืม

มือทั้งสองข้างของมนต์ตรีจับประตูไว้ในดาวตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความตึงเครียด”วี ขอโทษผมไม่ดีเองทำให้เธอตกใจเมื่อกี้ ผมเพิ่งได้ยินเรื่องพนักงานปรับแต่งจากปาล”วี เปิดประตูให้ผมเข้าไปได้มั้ย?ให้ผมได้เข้าไปดูว่าคุณบาดเจ็บตรงไหนมั้ย?”

ในดวงตาของจารวีเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองเขาแล้วไม่ขยับตัว

“พี่มนต์ ฉันว่าเรื่องแต่งงานของพวกเราควรจะคิดดูใหม่!สุรีย์วัลย์เธอต้องการคุณมากกว่าฉัน รอให้สภาพของเธอมั่นคงแล้ว เราค่อยมาว่ากัน!”

บนใบหน้าของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความผิดหวังมือทั้งสองจับประตูแน่นใบหน้าเศร้า

“วี คุณฟังผมหน่อยได้มั้ย?เปิดประตูให้ผมเข้าไปรอผมพูดจบคุณค่อยตัดสินใจได้มั้ย?”

เขากลัวจะเสียเธอไปเขาเคยเสียเธอไปครั้งนึงแล้วครั้งนั้นเขาต้องรอมาสิบปี

ชีวิตคนเรามีสิบปีไม่กี่ครั้งเขาไม่อยากเสียเธอไปอีก

จารวีคิดสักพักถึงได้เปิดประตูให้เขาเสียงเปิดประตูดังขึ้นเขาก็รีบถอยเพื่อเปิดประตูเมื่อประตูเปิดออกเขาก็รีบเดินเข้าไปพุ่งเข้ากอดจารวีอย่างเร็ว

เขากอดอย่างระมัดระวังเหมือนกอดสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในโลกอยู่

“วี ขอโทษเมื่อคืนคุณคงกลัวมากผมเข้าใจ ผมเข้าใจทุกอย่างผมไม่ดีเองผมไม่ควรทิ้งคุณไว้คนเดียว เมื่อคืนสุรีย์วัลย์จะกระโดดตึกฆ่าตัวตายแค่ผมคิดที่จะออกไปเธอก็จะฆ่าตายตายเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆพ่อแม่เธอก็อยู่เมืองsนอกจากผมก็ไม่มีคนดูแลเธอแล้ว”

จารวีดิ้นแล้วชะงักหน้าออกมาจากอ้อมกอดเขามองเขาแบบลังเล

อีกนิดเดียวเธอเกือบตายอีกนิดเดียวจริงๆตอนที่เธอต้องการให้เขาปกป้องที่สุดแต่แฟนเธอกำลังปกป้องผู้หญิงคนอื่นอยู่

“พี่มนต์ฉันรู้สุรีย์วัลย์ห่างคุณไม่ได้ดังนั้นเพื่อไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บงานแต่งของเรเลื่อนไปก่อน!แบบนี้ก็ถือว่าให้เวลาพวกเราคิดทบทวน