เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 114

ตอนที่113 เรียนรู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์

“ได้ มีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉัน!”

พอยศพลพูดจบ ก็กันมามองเธอเเวบนึง เเล้วก็เดินจากไปเลย เขาก็เข้าใจ ว่าเรื่องบางเรื่องเธอเองคงต้องเผชิญ หน้ากับมันเอง เขาช่วยอะไรไม่ได้

พอตกตึก จารวีก็ยืนอยู่หน้าบ้านของอังคณาแล้วเคาะประตู

อังคณาเห็นจารวีจากประตูด้วยสภาพที่ดูเเย่มาก ตกใจจนร้องขึ้นมาเสียงดัง เธอรีบเปิดประตู ให้จารวีเข้ามา

“จารวี เธอหายไปไหนมา มนต์ตรีหาเธอไปทั่วจนจะเป็นบ้าอยู่เเล้ว”

จารวียืนอยู่อย่างนั้นนานมาก เเล้วค่อยๆเดินเข้าห้อง เธอเริ่มถอกชุดเเต่งงานออก เเล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนเเทน

เเล้วมานั่งเเกะผมอยู่บนเก้าอี้ ค่อยๆเอาดอกกุหลาบดอกเล็กๆออกทีบะดอก กลับดอกที่ตกลงบนพื้นก็เหมือนกับ ความรู้สึกของจารวีตอนนี้

เธอไม่พูดอะไรเลย ทำให้อังคณาตกใจมาก

“จารวี เธอเจอเรื่องที่ตกใจเกินไปรึเปล่า? ฉันพาเธอไปหาจิตเเพทย์!”

จารวีหัวเราะออกมาเเบบไม่มีเสียง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันโอเคมากเลย!”

อังคณามองเธออย่างสงสัย เหมือนอยากหาอะไรจากใบหน้าของเธอ

เเล้วค่อยปลอบใจเธอ

“จารวี เธอฟังฉันนะ ความจริง!มันก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไรเลยนะ มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร มนต์ตรีคือพี่ ชายของเธอ อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นญาติของเธอ ต่อไปก็ยังอยู่ด้วยกันได้ เเล้วนั้น..นั้น..อะไรนะ ความจริงมันก็เห มือนกันเเหละ….”

อังคณาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดในงานเเต่ง เธอเองก็รู้สึกเป็นห่วงจารวีไม่น้อย เเย่ว่าปากของเธอมันโง่ พูดอะไรที่ มันน่าฟังไม่เป็นหรอก

จารวีจ้องไปหาอังคณา“ก็บอกเธอไปเเล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไร เธอไม่ต้องทำให้เรื่องมันดูจริงจังขนาดนั้น’

“โอเค ได้ๆ!”

อังคณาพึ่งเดินออกจากห้องไม่ถึงสองนาที ก็เดินกลับเข้าไปคืน มือเธอจับที่โทรศัพท์ พูดอย่างเสียงเบา:

“สายจากมนต์ตรี เธอจะรับเองไหม?”

“ไม่! ”จารวีคิดแล้วรีบปฎิเสธ

“เอ่อ จารวี ฉันว่าเธอรับมันเองก็อาจจะดีกว่า ถ้าไม่รับ เขาอยากจะมาหาถึงที่นี่…”

จารวียื่นมือไปรับโทรศัพท์ ลังเลเเปปนึง เเล้วตอบกลับด้วยเสียงเบา“ฉันคือจารวี!”

ทางฝั่งมนต์ตรี เสียงของเขาดูเป็นห่วงมาก“จารวี เธออยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ !”

จารวีมองไปที่อังคณา เธอรู้เเล้วว่าอังคณาไม่ได้บอกเขาว่าอยู่ที่ไหน

“ฉันโอเค!”

“จารวี เธอฟังฉันนะ เธออย่าไปเชื่อคำของพ่อนนะ พวกเขาอาจจะโกหกเรา พี่ไปรับเธอกลับมา เราไปตรวจ ดีเอ็นเอกันดีไหม?”มนต์ตรียังไม่ตายใจ เขาไม่อยากยอมรับความจริงนี้

จารวีพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย“ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้เเล้ว โอเคมั้ย?”

คิดว่าพรุ่งนี้ หนังสือพิมหน้าเเรกต่างๆ คงจะมีเรื่องของพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นพี่น้องกันจริงมั้ย พวกเขาก็คบกันไม่ได้ อยู่แล้ว ความคิดเห็นคำวิจาร์ณจากคนอื่นพวกเธอไม่สามารถที่จะยอมรับมันได้

สิ่งที่าสำคัญกว่านั้น จารวีก็ยังไม่อยากยอมรับกับเรื่องนี้

เธอไม่อยากรู้ว่าเธอคือสิ่งของที่ได้มาจากการเเอบมีอะไรกัน

“จารวี จารวี ….”

ในโทรศัพท์ มนต์ตรีพยายามยื้อมาก เเต่จารวีกูพูดคำนั้นออกมา“ฉันเหนื่อยเเล้ว ฉันอยากพักผ่อน !”พอพูด จบ ก็วางสายเลย

“เอ่อ จารวี …”อังคณารับโทรศัพท์จากจารวีมา มองดูเธอ เเต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะปลอบจารวียังไงดี

จารวียิ้มขึ้นมา“เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอกอังคณา ฉันไม่เป็นไร ฉันเเค่….ใช่เเล้ว หนังสือของเธอยืมฉันอ่านหน่อย ได้ไหม?”

“อ๋อ อ๋อ ได้สิ….”

ตั้งเเต่นั้นมา จารวีก็หมกตัวอยู่กับหนังสือ ไม่รับสายของมนต์ตรีอีกเลย

ตอนเเรกๆอังคณากูรู้สึกเป็นห่วง ดูบ้านเฝ้าเธอตลอด กลัวจารวีจะคิดสั้น เเต่คิดไม่ถึงว่าจารวีไม่ร้องไห้ เลย เหมือนทุกอย่างไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เพราะฉนั้น เธอก็เริ่มวางใจมากขึ้น เพราะอาจจะเป็นเพราะว่าเธอก็มีเรื่อง ของตัวเองต้องคิดเหมือนกัน

อังคณาไปโรงเรียนเเล้ว เหลือจารวีอยู่บ้านคนเดียว เธอนั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองดูหน้าจอโทรทัศน์อย่างเหม่อ ลอย

“…ข่าวล่าสุดของช่องเราวันนี้ ประธานบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดคุณมนต์ตรีเเละผู้หญิงคนหนึ่งในงานเเต่ง เเต่สิ่งที่คาด ไม่ถึงก็คือทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน ความเชื่อในตัวของคุณมนต์ตรีหมดความน่าเชื่อถือลง เเละหุ้นของบริษัทก็ลด ลง

ในทีวีฉายภาพงานเเต่ง ที่มีเเต่ความวุ่นวาย จารวีตกใจมากและเบิกตากว้าง

ในตอนนั้นเธองุนงงมาก มองไม่เห็นอะไรเลย

เเต่ในเวลานั้น ตอนที่ตั้งใจไปดูมัน แต่เห็นว่าในสถามที่ที่รายงานฉาก ได้พบว่าใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏบนหน้า จอ เห็นใบหน้าของมนต์ตรีที่ดูเป็นห่วงไม่นิ่งเเละใบหน้าที่แปลกๆของ ชยรพ กับรนารีย์ที่หลบๆซ่อนๆ

เเต่ไม่เห็นเเม้เเต่เงาของยศพลกับจารวี จารวีรู้สึกคาดไม่ถึง เธอดูข่าวจนจบ เเล้วก็เปิดโทรศัพท์ดูวิดีโอในบนเน็ต อีกครั้ง ข่าวนั้นเปิดใหม่อีกครั้ง ในนั้นไม่มีเเม้เเต่เงาของเธอจริงๆ เเละเเม้เเต่ชื่อของเธอยังไม่มี