เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 128

ตอนที่127 รับตัวเด็กไป

ฝ่ามือเรียวของยศพลลากไล้ไปทั่วทั้งริมฝีปากแดงชุ่มชื้นของจารวี ลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา มันสูญเสียการควบคุม

จารวีครวญครางออกมาด้วยเสียงที่ขาดห้วง “จะทำตรงนี้ไม่ได้นะ”

ยศพลดึงทึ้งเสื้อผ้าของจะราวีออก เขาพรมจูบไปทั่วหน้าท้องแบนราบขาวนวลเนียนของเธอ เค้าลากไล้ริมฝีปากขึ้นข้างบน

“ยศพล คุณจะชอบลูกของพวกเราไหม?” เสียงของจารวีเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

ความสุขที่เดือดพล่านกระจายไปทั่วทุกอณูของร่างกาย ราวกับมีน้ำสาดเข้าที่ตัวของเธอ

ร่างกายของจารวีสั่นเล็กน้อย “เบาหน่อยค่ะ”

สติของเธอค่อยๆเลือนลาง ร่างกายกำยำของทศพลกดทับลงบนตัวของจารวี ราวกับว่าเขากำลังไม่พอใจในท่วงทีที่เชื่องช้าเช่นนี้ เขาใช้แรงจับขาของจารวีแยกออกจากกัน

“ คุณจารวีคะ คุณจารวี!!”

เสียงเคาะประตูรัวเร็ว ดังเข้ามาจากด้านนอก

ยศพลไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก น้าอามมาเคาะประตูทำไมกัน ดึกดื่นขนาดนี้แล้วยังจะเคาะประตูราวกับฟ้าจะถล่ม

จารวีละความสนใจจากยศพล เธอจัดการเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินไปยังหน้าประตู

เมื่อเปิดประตู เธอก็เห็นหน้าอามยืนอยุ่ที่หน้าประตูอย่างร้อนอกร้อนใจ

“คุณจารวี คุณชายคะ ขอโทษนะคะที่ดึกขนาดนี้แล้วยังมารบกวน แต่ว่าเด็กคนนั้นร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะบอกแต่ว่าต้องการคุณแม่ ฉันปลอบยังไงเขาก็ไม่หยุดร้อง เขาร้องไห้จนเสียงดังลั่นไปหมดแล้วค่ะ ฉันกลัวว่าถ้าปล่อยให้เขาร้องแบบนี้จะทำให้เขาป่วย ก็เลยไม่รู้จะทำยังไงน่ะค่ะ”

น้าอามกระวนกระวายใจจนมือไม้สะเปะสะปะ ยศพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้ายังร้องอีก ก็จับโยนออกไปข้างนอกสิ”

จารวีจ้องมองเขา เธอยิ้มพลางเอ่ย “คุณนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

ยศพลที่อารมณ์กำลังถึงจุดสูงสุดอย่างเต็มที่ เมื่อเห็นว่าจารวีกำลังจะเดินออกไป เขาก็ยื่นมือไปดึงเธอไว้ “นี่ ยัยผู้หญิงคนนี้นี่”

สีหน้าของเค้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

จารวีสะบัดมือของเขาออก พลางวิ่งออกไปข้างนอก

ยศพลจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ เขาโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา

ยัยผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เธอปฏิบัติต่อเจ้าเด็กที่ไม่รู้จักคนนั้น ดีกว่าปฏิบัติต่อเขาเสียอีก ยัยคนไม่มีคุณธรรม

ในห้องนอนแขกที่ชั้นล่าง จูโน่ยังคงร้องไห้ จารวีรีบร้อนเข้าไปอุ้มเขา “จูโนเด็กดี คุณน้าอยู่ตรงนี้แล้วนะ ไม่ต้องร้องนะจ๊ะ ถ้าเกิดว่ายังร้องอีกหมาป่าจะมากินตับนะรู้ไหม”

เสียงที่อบอุ่นของจารวี บวกกับกลิ่นกายหอมหวาน ทำให้ความรู้สึกหวัดกลัวของจูโน่ผ่อนคลายลง

จูโน่โอบรอบคอของจารวีไว้แน่น พร้อมเอ่ยออกมาเสียงเบา “คุณแม่ครับ คุณแม่”

อาจเพราะว่าเสียงของจารวีเหมือนกับเสียงแม่ของเขา ดังนั้นเขาก็เลยคิดว่าจารวีคือแม่ของตน

น้าอามผ่อนลมหายใจออกมา พลางส่ายหัว “เหนื่อยแย่เลยนะคะคุณจารวี”

จะราวียิ้มบางๆออกมา พลางพยักเพยิดบอกเป็นนัย ให้น้าอามปิดไฟและออกไป

น้าอามพยักหน้ารับ เธอปิดไฟและก้าวไปจากห้อง พร้อมกับดึงประตูห้องปิด

“ว้าย คุณชายสาม คุณมายืนทำอะไรตรงนี้คะ ฉันตกใจหมดเลย”

หน้าอามหมุนตัวกลับไป แล้วพบกับยศพลยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอตกใจจนแทบสิ้นสติ

ยศพลยืนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “พรุ่งนี้จ้างพี่เลี้ยงเด็กมาดูแล ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเจ้าเด็กนี่กลับไปไว้ที่เดิม”

“ โอเคค่ะ คุณชายสาม!” น้าอามตอบรับเป็นพัลวัน เมื่อเธอเห็นยศพลยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ เธอจึงเอ่ยออกมา “คุณชายคะ เด็กคนนั้นคงไม่สงบลงง่ายๆหรอกค่ะ คุณไปนอนก่อนเถอะ คืนนี้คุณจะราวีคงจะนอนอยู่ที่นี่มั้งคะ”

“ บ่นให้มันน้อยๆหน่อย กลับไปได้แล้ว” ยศพลออกปากไล่น้าอามอย่างไม่เกรงใจ

ไม่ง่ายเลยที่จารวีจะปลอบเด็กน้อยให้หลับไปได้ ในยามที่เธอกำลังจะกลับออกไปนั้น แต่เด็กคนนี้รู้สึกตัวง่ายมาก เพียงแค่เธอขยับนิดเดียวเด็กน้อยก็ตื่นในทันที อีกทั้งยังยื่นมือมาโอบรอบคอของจารวีไว้ไม่ยอมปล่อย

ในปากของเด็กน้อยยังพึมพำร้องเรียกหาแม่

พลันดวงใจของจารวีก็อ่อนยวบ เธอจะกล้าทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวได้อย่างไร

คืนนี้เธอคงต้องนอนเป็นเพื่อนเด็กน้อยคนนี้

เช้าวันที่สอง ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เด็กน้อยจูโน่ยังคงหลับไหล รอยยิ้มที่มีความสุขสะท้อนออกมาจากใบหน้าเล็ก

ดวงใจของจะราวีใกล้จะหลอมละลายแล้ว ความรู้สึกของการเป็นแม่คนมันหอมหวานอย่างนี้นี่เอง

เธอวางเด็กน้อยลงเบาๆ พลางเอื้อมมือไปห่มผ้าให้ แล้วค่อยค่อยย่องเดินออกจากห้อง

เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น ก็พบกับร่างสูงของใครบางคนนอนอยู่บนโซฟา เมื่อเธอเดินเข้าไปมอง ก็พบว่าเป็นยศพล

เค้านอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา นี่อย่าบอกนะ ว่าเขารอเธออยู่ตรงนี้ทั้งคืน?

พลันดวงใจของจารวีก็รู้สึกผิด น้าอามเดินผ่านมาทางนี้พอดี เธอมองเห็นยศพล แล้วจึงเอ่ยกับจารวี “คุณชายรอคุณจารวีอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยค่ะ”

จารวีฉีกยิ้มแห้งๆออกมา “ฉันไม่ได้บอกให้เค้ารอสักหน่อย”

เธอหมุนตัวกลับไปพลางปลุกยศพลเบาๆ “ นี่คุณ ไปนอนในห้องดีดีเถอะค่ะ”

ยศพลลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อมองเห็นจารวี เขาก็ยื่นมือเรียวของตนออกมาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด จากนั้นจึงกดเบียดให้เธอนอนด้วยกัน

แต่ทว่าโซฟาไม่ใช่เตียง ถ้านอนคนเดียวยังรู้สึกสบาย แต่พอนอนสองคนกลับรู้สึกอึดอัด

จารวีนอนมาทั้งคืนแล้ว เธอไม่มีอารมณ์จะนอนต่อ ก็เลยดิ้นขลุกขลักเพื่อลุกขึ้น แต่กลับถูกยศพลโอบกอดไว้แน่น “ไม่ให้ไปหรอก ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดี ไปอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าทั้งคืน แต่ไม่ยอมมาดูแลผู้ชายของตัวเอง ยัยผู้หญิงเจ้าเล่ห์ไม่มีคุณธรรม”

ริมฝีปากของยศพลพึมพำคาดโทษจารวีไม่หยุด จารวีเหนื่อยหน่ายใจ ผู้ชายแปลกหน้าอะไรกันเห็นชัดๆว่าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น