เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 140

ตอนที่ 139 แรงกระตุ้นที่ทำร้ายคน

ยศพลถูกไฟแห่งความโกรธแผดเผา ทำให้เขาลืมไปว่าที่นี่คือสถานีตำรวจโดยสิ้นเชิง เขาแค่คิดจะทำให้มนต์ตรีลุกขึ้นมาไม่ได้อีก

มนต์ตรีก็ไม่ได้กินหญ้า เขาหลบหลีกการโจมตีของยศพลได้อย่างยืดหยุ่น เขาถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วตะโกนออกมาสองสามคำ

ทันใดนั้นก็มีตำรวจวิ่งมา และล็อกตัวยศพลไว้

จารวียืนพิงกำแพง มองไปที่ชายร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนอย่างงงงวย

“ปล่อยกู…”ยศพลดิ้นรนขัดขืน เขาตะโกนใส่จารวี “จารวี นังกะหรี่ เธออยู่กับมัน มีความสุขมากงั้นเหรอ พอกฉันไม่อยู่ก็ไปมั่วไปวันๆกับมัน…”

ที่หางตาของจารวีมีหยดน้ำตาเม็ดเล็กๆเหมือนกับคริสตัล อยู่ดีๆเธอก็เอามือปิดหน้าแล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

ในสายตาของมนต์ตรีซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ แล้วยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ “ยศพล นายก็อย่าได้ใจมากไปล่ะ”

พูดจบเขาก็หันหลัง แล้ววิ่งตามจารวีไป “วี…”

ตำรวจปล่อยตัวยศพล นิรันรีบถามอย่างทันที “คุณชายครับ จะให้ไล่ตามคุณจารวีไปมั้ยครับ”

ตอนนี้ยศพลกำลังหัวร้อนและโกรธจัด “ไม่ต้องไปสนใจยัยนั่นแล้ว นังนั่นอยากอยู่กับใครก็ปล่อยไป”

กำปั้นกระแทกกับผนังอ่างแรงไปทีหนึ่ง

เจ็บ เจ็บเข้าไปถึงกระดูก ให้ตายเหอะ ทำไมเขาจะต้องมาคับอกคับใจแบบนี้ ในไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกผู้หญิงคนนี้หลอกนับครั้งไม่ถ้วน ถูกทรยศหักหลังจนไม่มีทางที่จะ….

มนต์ตรีวิ่งตามจารวีไป จนออกมาจากสถานีตำรวจ

ในที่สุดที่ถนนด้านนอก เขาก็หยุดเธอไว้ได้ มนตร์ตรีวิ่งมาซะจนไม่ทันได้หายใจ “วี อย่าวิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้สิ ตอนนี้วีไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ ยังมีอีกคนในท้อง ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาวีจะทำยังไง”

จารวีได้แต่กดหัวต่ำลง น้ำตาไหลออกมาเม็ดๆไม่หยุดราวกับไข่มุก เช็ดยังไงก็เช็ดไม่หมด

“วี วีพูดอะไรหน่อยสิ อย่าทำให้พี่ตกใจ ได้มั้ย”

มนต์ตรีเดินอยู่ด้านหลังของเธอและโดยไม่หยุดคุยกับเธอเลย

จารวีมีเพียงน้ำตาที่ไหลรินและไม่เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำ

จารวี ทำไมเธอมันเลวทรามขนาดนี้

จารวี ทำไมเธอถึงได้เลวทรามต่ำช้าขนาดนี้!!

เสียงของยศพลกรีดร้องอยู่ในหูเหมือนเสียงเวทมนต์ เธอปิดหู เพราะไม่ต้องการคิดถึงเรื่องพวกนี้

ใช่ เธอต่ำช้าราคาถูก เธอรู้อยู่แล้วว่าปมของบ้านโพธิสูงกับบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีทางแก้ได้ เธอเข้าไปยุ่งโดยตลอด เป็นเธอที่โง่ เธอโง่มาก….

ไม่น่าแปลกใจที่เพื่อนร่วมชั้นมองเหมือนเธอเป็นเมียน้อย โดยที่ไม่สนอะไรเลย

“เอี๊ยดดด” เสียงเบรกที่รุนแรงทำให้จารวีตื่นจากความ เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยความมึนงงประหลาดใจ

ที่จริงเธอเดินมาถึงกลางถนนแล้ว มีรถนิสสันสีดำจอดอยู่ตรงหน้าของเธอ

คนขับหมุนกระจกหน้าต่างรถลงมา แล้วตะโกนใส่เธอเสียงดังว่า “อยากตายรึไง เธอนะ ถ้าอยากตายก็อย่ามาทำให้คนอื่นตายด้วยสิ”

มนต์ตรีรีบก้าวมาอยู่ข้างหน้าเธอแล้วขอโทษคนขับทันที “ขอโทษด้วยครับ เธอไม่ได้ตั้งใจน่ะครับ ถ้ามีค่าเสียหายอะไรเดี๋ยวผมจะชดใช้ให้เองครับ”

“เฮ้ย ชดช้งชดใช้อะไร บอกไว้เลยนะ น้องชาย นายต้องดูแลเมียนายดีๆหน่อย ออกจะสวยซะขนาดนี้ กลับเดินไม่ดูตาม้า ตาเรือ ถ้าโดนชนตายขึ้นมาคงน่าเสียดายแย่…” คนขับคนนั้นพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะปิดกระจกรถแล้วขับรถจากไป

มนต์ตรีรีบประคองจารวีเดินไปที่ทางเท้า “วี ถ้าวีไม่สบายใจอะไรก็บอกพี่สิ…”

อยู่ดีๆจารวีก็มีความขมขื่นในใจ ซบไปที่อกของมนต์ตรี แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“พี่มนต์ วีจะทำยังไงดี วีต้องทำยังไง พี่มนต์บอกวีที ว่าวีต้องทำยังไง”

มนต์ตรีไม่ได้พูดอะไร แววตาของเขามองไปในที่ไกลสุดตาอย่างเงียบๆ

มนต์ตรีมองเห็นยศพลที่นั่งสง่างามอย่างผู้ดีมองเขาผ่านกระจกหน้าต่างรถด้วยแววตาร้อนรุ่มดั่งไฟ

มนต์ตรียิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วกอดผู้หญิงในอ้อมอกของเขาให้แน่นกว่าเดิม

เสียงอันอบอุ่นดั่งฝันกระซิบลงไปที่ข้างหูของจารวี “วี ตอนนี้วีเหนื่อยมากแล้ว กลับบ้านไปกับพี่ก่อนมั้ย”

จารวีปาดน้ำตา เธอส่ายหัวเบาๆ “ไม่ล่ะ วีไม่ไปค่ะ”

“วางใจเถอะวี พ่อของพี่ไม่อยู่บ้าน แม่ของพี่ก็ไปอเมริกา ที่บ้านมีแค่พี่คนเดียว...และก็ยังมีอังคณาที่ฉันให้หล่อนมาอยู่กับเธอ...ดีมั้ยวี”

ในใจของจารวีสับสน เธอจำเป็นต้องอยู่ในที่ที่ทำให้เธอใจเย็นลง

เธอถูกมนต์ตรีประคองเข้าไปในรถของเขา

“คุณชายครับ คุณจารวีขึ้นรถของมนต์ตรีแล้ว แต่พวกเขายังไม่ได้ขับรถออกไปครับ”

นิรันมองดูยศพลอย่างไม่สบายใจ บนใบหน้าของยศพลดูมืดหม่นและน่ากลัว มือถือในมือถูกเขากำแน่นจนแทบจะแหลกเป็นผุยผง

“คุณชายครับ….” นิรันถามอีกครั้งเบาๆ

“ไปให้พ้นหูพ้นตาฉันนน….” ในที่สุดยศพลก็ระเบิดอารมณ์ออกมา นิรันลงจารรถแล้วปิดประตูรถทันที

รถสีดำถูกขับพุ่งออกไปดังธนูที่ถูกยิง

“คุณชายครับ ระวังด้วยครับ อย่าขับเร็วแบบนั้นสิครับ…”นิรันวิ่งตามแล้วตะโกนออกไป ลางสังหรณ์บอกได้ว่ายศพลจะขับความเร็วในการเร่งเกียร์เต็มอีกครั้ง

คุณชายยศพลไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ในโลกธุรกิจ เขาเป็นคนที่สงบนิ่งและเด็ดขาด แม้ว่าจะยังหนุ่ม แต่เขาทำงานเด็ดขาดมาก ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาทำให้บริษัท ST กรุ๊ปจำกัดเจริญงอกงอม นี่ไม่ใช่ความสำเร็จที่ผู้ชายไร้สาระคนใดก็สามารถทำได้ แต่หลังจากที่เจอคุณจารวี คุณชายยศพลก็เกรี้ยวกราดดั่งม้าป่าที่ถูกเชือกล่ามแต่ดิ้นพยศก้าวราวบ้าคลั่ง

เห็นได้ชัดว่าเขาไปหาธามวัตที่สถานีตำรวจ แต่เป็นเพราะเขาเจอกับมนต์ตรีและปะทะกัน จนต้องไล่ล่ากัน

นิรันส่ายหัวอย่างเหลืออดเหลือทน ความรักเป็นสิ่งที่โรแมนติกและมีความสุข แต่ทำไมมันถึงทำให้คนบ้าคลั่งได้ถึงขนาดนี้