เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 147

ตอนที่ 146 ตามหาเธอด้วยตนเอง

จารวีรีบร้อนหยิบของสองสิ่งนี้ออกมา แผนกความปลอดภัยรับไปถือไว้ หลังจากนั้นจึงยิ้มให้จารวี" กรุณารอซักครู่นะครับ คุณผู้หญิง”

จารวีรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติ แม้แต่บัตรประชาชน เธอก็ไม่ต้องการแล้ว เธอหมุนตัวพลางวิ่งออกไปด้านนอก

ไม่นานนัก ก็มีเสียงของพนักงานตรวจสอบความปลอดภัยคนนั้น ดังขึ้นมาที่ด้านหลังของเธอ

"เมื่อสักครู่นี้ คุณผู้หญิงคนนั้น ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยค่ะ คุณยศพล เอ๊ะ! อยู่นั่นไงคะ!”

"จารวี หยุดเดี๋ยวนี้นะ ได้ยินไหม ฉันบอกให้หยุด!”

เสียงฝีเท้าที่รีบร้อน และเสียงตะโกนร้องเรียกของยศพลดังเข้าที่ใบหูของเธอ

จารวีวิ่งออกมาถึงหน้าประตู บอดี้การ์ดสองนายก็เดินเข้ามาจากด้านนอก และจับกลุ่มจารวีไว้

เมื่อเธอหันหลังกลับไปมอง ก็พบกับยศพลที่หายใจหอบเหนื่อย เขาตามเธอมาทันแล้ว เขายื่นมือไปดึงเธอเดินออกไปข้างนอกอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

" เธอเป็นบ้าหรือไง วิ่งหนีอะไรของเธอ?”

เขาเอ่ยออกมาอย่างสับสน ยัยผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาตกใจจนแทบบ้า เธอวิ่งข้ามถนนโดยที่ก้มหน้า แต่ดีที่ตอนนั้นยังเป็นไฟแดง เมื่อมองเห็นตัวรถเริ่มขยับเขาก็เหงื่อท่วมไปทั้งร่าง

มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะตามเธอทัน แต่เธอก็กลับนั่งแท็กซี่หนีไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตามมาได้ทันท่วงทีแล้วล่ะก็

ตอนนี้เธอก็คงบินไปที่ไหนก็ไม่รู้

เขาคว้าข้อมือของเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะติดปีกแล้วบินหนีไปอีกครั้ง

จารวีจ้องมองเขาอย่างหวั่นไหว" ใช่ ฉันมันบ้า ฉันมันบ้าไปแล้ว ก็แค่คนบ้าคนหนึ่ง คุณจะมายุ่งกับฉันทำไม ปล่อยฉันไปได้ไหมยศพล" ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ไม่ว่าเธอจะคอยย้ำเตือนตัวเองยังไงว่าคนเลวทรามเช่นนี้ ไม่ควรค่าที่เธอจะร้องไห้ให้เขา แต่ทว่า ดวงตาของเธอก็ยังคงมีน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เช็ดยังไงก็เช็คไม่หมด

"จารวี เธอฟังฉันอธิบายก่อนได้ไหม รอฉันอธิบายจบ เธอค่อยเป็นบ้าก็ได้”

" ฉันไม่ฟัง ไม่อยากฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น คุณปล่อยให้ฉันไปเถอะ"จารวีไม่สามารถสงบสติอารมณ์โกรธแค้นลงได้

ยศพลยืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเธออย่างแน่นหนา ไม่ว่าเธอจะตบจะตีเขายังไง เขาก็ไม่คัดค้านเลยแม้แต่น้อย

" มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะจารวี ฉันยอมรับว่าฉันไปที่คลับแห่งนั้นมาจริงๆ แต่ฉันไปทำธุรกิจ โอเคไหม พวกเราควรจะเชื่อใจกันไม่ใช่หรอ? ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา มีความเชื่อใจเหล่านั้นเสียอีก"ยศพลอธิบายยืดยาว

จารวีร้องไห้ ส่ายหัวไปมา" มันไม่ใช่แบบนั้นคุณไม่มีทางรู้ คุณไม่มีทางเข้าใจ”

ยศพลยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ จารวีเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว

" โอเค ฉันไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจ ถ้างั้นตอนนี้เธอก็บอกฉันได้ไหม" " ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังทำให้ฉันเจ็บ!"จารวีชักมือกลับเข้าหาตัว

ยศพลตะลึงงัน เขายอมปล่อยมือจากเธอ

เขาจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ความกลัดกลุ้มพรั่งพรูออกมาจากดวงตาของเขา

" ฟังให้ดีนะยศพล ตอนนี้ฉันมีสติเต็มร้อย ฉันไม่ได้บ้า แล้วฉันก็ไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ คุณอย่าคิดว่าเป็นเพราะฉันท้อง หรือว่าฉันโกรธคุณ คุณจะไปสถานที่นั้นหรือไม่มันก็เรื่องของคุณ ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากพูดก็คือ เราเลิกกันเถอะ!!”

เราเลิกกันเถอะ!!

เราเลิกกันเถอะ!!

ประโยคนั้นที่ดังออกมาจากริมฝีปากของจารวี ราวกับถูกมนต์สะกด มันดังซ้ำไปซ้ำมา โจมตีเข้าที่ดวงใจของยศพลอย่างร้ายกาจ ดวงใจของเขาค่อยๆถูกทำลายลงอย่างช้าๆ

ความสัมพันธ์ของเขาและเธอ จะจบลงแบบนี้จริงๆเหรอ?

ยศพลจ้องมองไปที่จารวี ที่เอาแต่ร้องไห้ เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

จารวีเงยหน้าขึ้น พลางจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง

" เราไม่เหมาะสมกันจริงๆนะ พื้นเพ ตำแหน่ง ประสบการณ์ชีวิต ล้วนไม่มีอะไรเหมือนกัน การใช้ชีวิต ทัศนคติ ความสุข ก็ล้วนไม่เหมือนกัน ถ้าพวกเรายังฝืนอยู่ด้วยกันต่อไปก็ไม่มีความสุข”

" เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันอธิบายได้"ยศพลสับสนมึนงง เขาพยายามรักษาความสัมพันธ์มาตลอดแต่กลับรู้สึกว่าจะราวีค่อยๆไกลเขาออกไปทุกที พอเขายื่นมือออกไป ก็คว้าได้เพียงน้ำเหลว

" มันไม่ใช่แค่เรื่องของวันนี้ เรื่องวันนี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มันเพียงแค่จุดประกายความขัดแย้งระหว่างเราให้ประทุขึ้น ฉันไม่มีทางเข้าถึงการใช้ชีวิตของคุณ ครอบครัวของคุณก็ไม่ยอมรับฉัน คุณอย่าหลอกฉันเลย คนในครอบครัวคุณไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับฉัน ไม่เช่นนั้น พวกเขาคงไม่จ้างให้คนมาตามฆ่าฉันหรอก”

ยศพลตกตะลึง"ใครเป็นคนบอกเธอ" จะราวีส่ายหัวไปมา น้ำตาไหลลงมายังไม่หยุด

" คุณคิดว่าฉันโง่หรอ? คุณคิดว่าคุณปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้ แล้วทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ ยศพล ขอร้องล่ะ ปล่อยให้ฉันไปตามทางของฉันเถอะ ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ใช้ชีวิตปกติสุขไปวันๆ การมีชีวิตเสวยสุขบนกองเงินกองทองนั้น ไม่เหมาะสมกับฉัน ฉันรับมันไม่ไหว”

จารวีพูดไปพลางก้าวถอยหลัง ระยะห่างของคนทั้งสองไกลออกไปเรื่อยๆ

ยศพลรู้สึกหมดแรง อยู่ต่อหน้าคนรักของเขา แต่เขากลับคว้าเธอไว้ไม่ได้

ความรู้สึกที่ร้ายแรงเช่นนี้ ทำให้ความเย่อหญิงในศักดิ์ศรีของเขา พังทลายลง

เขายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟ ในคืนอันเหน็บหนาวเช่นนี้ ร่างทั้งร่างของเขาราวกับต้นไม้ที่ใบร่วงหล่นจนไม่เหลืออะไร เค้าจ้องมองเธอไม่พูดไม่จา

จารวียกมือขึ้นปาดน้ำตา เธอหยุดอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน" ลาก่อนนะ"

ในระหว่างที่เธอกำลังหมุนตัวเดินจากไป เขาก็ยื่นมือออกไปคว้าข้อมือของเธอไว้"จารวี ฉันต้องทำยังไง เธอถึงจะยอมอภัยให้ฉัน?”

ต่อหน้าเธอในตอนนี้ เขายอมเธอทุกอย่างอย่างไม่มีข้อแม้ ระหว่างเขาและเธอ มันไม่เท่าเทียมกันเลยแม้แต่น้อย

ความรักที่เขามีให้เธอ มันมากกว่าที่เธอรักเขาหลายร้อยเท่า

เวลานี้เขาก็เหมือนกับแมวจรจัด ที่ถูกทิ้งไว้ข้างถนน กำลังร้องขอความเห็นใจจากเจ้าของ

ภายในใจของจารวีรู้สึกหมดแรง"คำพูดทั้งหมดที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ คุณยังฟังไม่เข้าใจอีกหรือไง"

ยศพลยังคงจับเธอไว้อย่างแน่นหนา"ฉันยอมให้เธอไปจากฉันไม่ได้”

ในตอนนี้เค้าฟังไม่ชัดแล้ว ว่าริมฝีปากเล็กของจารวีกำลังอ้าปากบ่นอะไร เขากลัวแค่ว่าจะเสียเธอไปจริงๆ

เค้าดึงมือเธอไว้ ตามที่จิตใต้สำนึกบอก ไม่ยอมปล่อยให้เธอไป