เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 151

ตอนที่ 150 ข้อตกลงของเขากับพ่อ

“น้าอาม น้ารู้สึกมุ้งสีเหลืองพื้นนี้สวยไหม หรือมุ้งสีน้ำเงินสวยกว่าคะ?”

จารวีติดใจชอบมุ้งของทารกพื้นหนึ่งในออนไลน์ พอพูดกับยศพลฟังไม่แล้ว กลับไม่คิบดว่านายซื่อบื้อนั่นกลับสั่งให้คนซื้อกลับมาโหลหนึ่งทั้ง 12สีซะงั้น!!

วินาทีที่จารวีแกะซองออก เกือบจะช๊อคไปแล้ว และแล้วผู้ชายก็ไม่เหมาะทำเรื่องเล็กๆแบบนี้

“อืม ฉันรู้สึกสีเขียวอ่อนเหมาะกว่าเด็กนะ...”

“งั้นก็เอาสีเขียวอ่อนเลย!”จารวีเปลี่ยนเป็นมุ้งสีเขียวอ่อน พลางบนสมองมีภาพใบหน้าของทารกโผล่ขึ้นมา เมื่อเปลี่ยนมุ้งเสร็จ จารวีลุกขึ้น จู่ๆเธอรู้สึกเวียนหัวทันที

เธอรีบยื่นมือไปจับน้าอาม “น้าอาม ฉัน ฉันรู้สึกไม่สบาย!”

น้าอามมองใบหน้าซีดของเธอไว้ เหงื่อแตกทันที รีบประคองเธอให้นั่งลง

ไม่นานพลางเอาน้ำอุ่นมาแก้วหนึ่ง “คุณจารวี คุณจะเหนื่อยแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นตัวคนเดียว ความดันต่ำง่ายนะค่ะ”

จารวีดื่มน้ำอุ่นลงไป วินาทีเดียวความรู้สึกไม่สบายเริ่มหายไปบ้าง

“คุณจารวี เราไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะ เพื่อความสบายใจนะคะ”

จารวีปาดเหงื่อหน้าผาก แล้วส่ายหัว “ไม่เป็นไรแล้ว อาจเป็นแค่ความดันต่ำ ไม่มีอะไรมากหรอก ไม่ต้องไปแล้ว”

“อ่ะ เรื่องแบบนี้ให้ฉันทำเลยค่ะ คุณจารวีไปนั่งข้างๆ แค่มองแล้วว่าจะจัดยังไง ก็สั่งออกมา ไม่ต้องลงมือทำเองค่ะ”น้าอามพูดอย่างกังวล

จารวีส่ายหัว จัดห้องให้ทารกที่รักเป็นความสุขของเธอ เธอสามารถตกแต่งไปด้วย และคิดถึงภาพตอนเด็กออกมาแล้วมีความสุขกับสิ่งนี้ไปด้วย

เรื่องแบบนี้ลงมือทำด้วยตัวเองดีกว่า จะให้คนอื่นทำแทนได้ยังไงกัน!

“ไม่เป็นไรนะน้าอาม ฉันไม่รีบ ยังไงเวลาที่จะคลอดยังอีกไกล ฉันค่อยๆจัดแต่งไปดีกว่า!ฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว กลับไปนอนก่อนนะ!”

จารวีรู้สึกตัวเองเหนื่อบล้าเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อาจลืมตาได้

เมื่อกลับไปถึงห้อง เธอนอนคว่ำทันที

นอนจนตื่นขึ้นมาเอง เมื่อลืมตาขึ้น ความรู้สึกแบบนั้นพลางหายไปแล้ว

แสดงว่าน้าอามคิดมากไปแล้ว ไม่มีโรคอะไรทั้งนั้นเลย

“คุณจารวี ข้างนอก...”น้าอามพูดอย่างตื่นเต้น ชี้มือไปข้างนอก

“อะไร?”จารวีรู้สมองแย่แล้ว ไม่ค่อยจะใช้งานได้จนปรับตัวไม่ทัน

“คุณจารวี เหมือนว่าเป็นคุณชยรพ อยู่ที่หน้าประตู จะไปดูไหมคะ?”

จารวีเดินไปตรงหน้ากระจกหน้าต่าง แล้วดึงผ้าม่านออกไปครึ่งหนึ่ง ชยรพกำลังยืนมองหาหน้าประตู

“บอกเขาว่าฉันไม่อยู่...”จารจีพูดนิ่งๆ

เธอยังหาเหตุผลที่จะเผชิญหน้ากับเขาไม่ได้ ในใจเธอยังอภัยเขาไม่ได้

“คุณจารวี จะดีรึคะ?เพราะยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อคุณ สองพ่อลูกมีอะไรที่ไม่ตรงกันก็คุยกันดีดีให้เข้าใจกันไปนะคะ”น้าอามพูดด้วยความหวังดี คนที่อายุถึงขั้นนี้ก็ต้องมองความสัมพันธ์ครอบครัวอย่างสำคัญอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะน้าอาม ฉันแคไม่อยากเจอเขา รบกวนน้าบอกเขาว่าฉันไม่อยู่!”

น้าอามถอนหายใจแล้วส่ายหัว จากนั้นค่อยๆเดินออกไป

จารวียืนตรงหน้าต่างไม่ขยับ มองน้าอามเดินไปตรงหน้าชยรพ พูดไปชั่วครู่สีหน้าชยรพก็แย่ลง สายตาพลางมองมาทางนี้ตามเคย

จารวีหันข้างแล้วหลบสายตาเขา

จริงๆนั้นเมื่อมองจากมุมชยรพ มันมองไม่เกจารวีอยู่แล้ว แต่จารวีเป็นเพราะตัวเองระแวงใจเอง ถึงได้หลบเขา

เธอไม่อยากเจอเขา ในใจยังคงเกลียดเขาอยู่

นานไปสักพัก จารวีถึงจะยื่นหัวออกมา แต่ไม่เห็นร่างเงาชยรพแล้ว

น้าอามเอาของขึ้นมาถุงหนึ่ง “คุณจารวี นี่เป็นสิ่งที่คุณชยรพเอาไว้ให้ เขาบอกให้ฉันเอาให้คุณค่ะ”

เป็นกระเป๋าหนังสีดำอีกแล้ว ไม่รู้ข้างในเป็นอะไร แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร จารวีก็ไม่ได้มีความสนใจอยู่แล้ว

“เอาไปไว้ที่ห้องเก็บของเถอะ!”

“คุณจารวีไม่เปิดดูรึคะ!?”

“น้าอาม ฉันปวดหัว ต่อไปถ้าเจอเขาอีก บอกเขาไปตรงๆว่าฉันไม่อยู่บ้าน ได้ไหมค้า?”

“ได้ค่ะ!”น้าอามาเลยถอยออกมา ทำตามคำสั่งจารวีนำของไปเก็บที่ห้องเก็บของ

หลังจากที่นิชาภาเข้าบริษัท เธอพลางแสดงความสามารถออกมาอย่างเด่นชัด อาจเป็นเพราะการเป็นคนหน้าตาดี เธอได้รู้จักเข้ากันดีกับคนทั้งบริษัทไปแล้ว และชุดsummer วัยรุ่นสาวที่เธอดีไซน์ออกมาใหม่ ได้ทำให้มีการสั่งจองเป็นจำนวนมากให้กับทางบริษัททีเดียว

จารวีมองทุกอย่างนี้อย่างเย็นๆจากที่สูง อาจเป็นเพราะนิชาภาอยู่ตรงหน้า เธอเลยยิ่งรักษาเวลาที่ได้อยู่กับยศพล

“คุณจารวี กาแฟของคุณค่ะ!”เลขาจารวีถือกาแฟมาแก้วหนึ่ง

นิชาภาแย่งกาแฟจากมือจารวี พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “คนท้องห้ามดื่มกาแฟดีที่สุด ต้องดื่มน้ำผลไม้หรือนม”

พูดจบ ยังดื่มกาแฟจารวีไปอย่างต่อหน้าต่อตาเฉย

เลขาหน้ากังวล “ขอโทษค่ะคุณจารวี ฉันไม่รู้คุณท้องแล้ว ต่อไปฉันจะระวังค่ะ”

“ออกไปเถอะ!”จารวีสะบัดมือออก เลขานิ่งไปสักพัก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เลยรีบออกจากห้องไป

นิชาภายักษ์คิ้ว “ทำไม?ไม่ให้เธอดื่มกาแฟก็หวังดีกับเธอ เธอคงไม่โกรธฉันนะ?”

จารวีเม้มปากยิ้มบางๆ “เธอจะเป็นห่วงฉันแบบนี้เพื่ออะไร?”

“ฮ่า เธอเป็นบอสของเราฉันก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว ถ้าร่างกายเธอไม่แข็งแรง แล้วจะนำพาเราสู้ความก้าวหน้ายังไงคะ?”ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มใสๆ ดูมีความเสแสร้งอะไรไม่ออก

“ใช่แล้ว ได้ยินพนักงานเซลบอกว่าผลการขายไม่แย่ คุณBoss ควรจะชวนเราออกไปเลี้ยงหน่อยไหมเอ่ย?”