เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 152

ตอนที่ 151 โรคที่รักษาไม่หาย

“พี่มนต์ เมื่อคืนลำบากพี่แล้วนะ คุณส่งฉันกลับมารึ?”จารวีถามขึ้น

ฝั่งนั้นมนต์นิ่งไปพักหนึ่ง

เดิมทีเขาอยากพาจารวีไปโรงพยาบาลตนจากความเมาหน่อย แต่กลับเจอยศพลที่ครึ่งทาง ยศพลขับรถขวางหน้าเขาเลย

และแล้วเขาอุ้มจารวีไปต่อหน้าเขา อีกทั้งชกเขาไปทีหนึ่ง เตือนเขาอย่าคิดจะเอาเปรียบจารวี

“หึๆ ไม่เป็นไร อย่าใส่ใจเลย แต่เรื่องเล็กๆ จากเดิมฉันอยากส่งเธอไปโรงพยาบาล แต่ต่อมาเจอยศพลไปก่อน...”

“เขาลำบากอะไรคุณไหม?”

“หึไปจารวี เธอน่าจะเข้าใจเขาดี ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่อยากถามตอนนี้เธอเป็นไงบ้าง?”

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไร พี่มนต์ เขาตีพี่มนต์ใช่ไหม?พี่บาดเจ็บหรือเปล่า?”จารวีสอบถามขึ้นมา

มนต์ตรีบาดเจ็บเพราะเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอรู้สึกใจไม่ดีมาก

มนต์ตรีนิ่งไปแป๊บ ถึงจะตอบด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่ซีเรียส “ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ”

“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนครับ?ฉันไปหาเธอ”

เมื่อคืนนี้มนต์ตรีเป็นคนเช็ดบิล จารวีรู้สึกไม่ดี เธอไม่อยากติดอะไรเขาเลย

และอยากไปดูอาการเขาด้วย พลางอยากคืนเงินที่เขาจ่ายไปด้วย

“ฉันอยู่โรงพยาบาล...”

มนต์ตรีบอกชื่อโรงพยาบาลไปเบาๆ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมากะทันหัน จารวีรีบวางสายลง เงยหน้าเห็นยศพลกำลังถือน้ำแอบเปิ้ลเข้ามาแก้วใหญ่

ยศพลมองมือถือในมือจารวีอย่างสงสัย “ใครโทรมาครับ?”

“อ้อ พนักงานบริษัทอ่ะ พวกเขาเป็นห่วงฉัน...”

จารวีลุกขึ้นมา แล้วรับน้ำผลไม้ที่ยศพลยื่นให้ ดื่มทีเดียวจนหมดเกลี้ยง

“ฉันจะไปบริษัทรอบหนึ่ง...”

“บริษัทไม่มีเธอไม่ล้มละลายหรอก เธออยู่ที่บ้านพักผ่อนดีดีซะ!”

ยศพลพูดด้วยเสียงต่ำ เดิมทีบริษัทนี้เขาให้เธอไว้เล่นๆ

จะไปรู้สักที่ไหนว่าผู้หญิงคนนี้กลับจัดการบริหารบริษัทที่กำลังก้าวสู้การจะล้มละลายให้ดีมีผลงานขึ้นมาได้

ยศพลจำเป็นต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถด้านการบริหารธุรกิจเลยทีเดียว

จารวีเมื่อล้างหน้าแปรงฟันเสร็จพลางออกมาจากห้องน้ำ แล้วเริ่มเปลี่ยนชุด ยศพลดันเธอไปแนบกับกำแพง

ก้มลงจูบริมฝีปากอันเล็กเธอไว้ ดูดกลิ่นยาสีฟันมะลิบนริมฝีปากเธอไป

และกลิ่นที่สดชื่นนัก

“ฟังไว้นะ หญิงสาว ผมยศพลไม่ขาดเงินนั้น เธอไม่ต้องไปแล้ว!วันนี้พักผ่อน...”

จารวีดันยศพลออก แล้วเริ่มถอดเสื้อ “ไม่ได้ ต้องไปค่ะ วันนี้มีออร์เดอร์ที่สำคัญ ฉันต้องไปตามเอง ถ้าไม่ได้ฉันก็จะกลับมาเช้าหน่อย ได้ยังค้า?”

ยศพลมองเธอด้วยสายตามืดมน แล้วนิ่งเฉย

จารวีรีบจัดเก็บเรียบร้อย เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไป

หันกลับไปมองเขาทีหนึ่ง “วันนี้นายไม่ไปบริษัทเหรอ?”

ยศพลเดินเข้ามาก้าวใหญ่ “ไปสายหน่อย ผมส่งเธอไปบริษัทเถอะครับ!”

“ไม่เป็นไรๆ คุณประธานยศพล ฉันจะกล้าเสียเวลาอันล้ำค่าคุณได้ไงคะ ดิฉันขับรถไปเองค่ะ”

ยศพลนำรถ Ferrari สีแดงให้จารวี เพื่อให้เธอสะดวกในการไปทำงาน

จากเดิมยังจัดบอดี้การ์ดให้สองคน ตั้งแต่การล้มเหลวครั้งที่แล้ว จารวีก็วางใจลงเยอะ เลยไม่ให้บอดี้การ์ดตามเธอ เพราะจากบ้านไปบริษัทไม่ได้ไกลมาก

ยศพลยืนตรงข้างหน้าต่าง แล้วมองผ่านกระจก

จารวีที่สวมชุดขาวเข้าไปรถสีแดง จากนั้นแล่นรถออกมา

เธอออกมาอย่างเร่งรีบนัก จนลืมบอกลาเขาไปเลย

วันนี้จารวีมีออเดอน์ที่สำคัญใหญ่จริงๆ แต่เธอจำเป็นต้องไปพบมนต์ตรีก่อน เพื่อเข้าใจเรื่องเมื่อคืน

รถแล่นผ่านซอยแล้วแล่นไปทางโรงพยาบาล

และตอนนี้พลางมีรถRolls Royce สีดำค่อยๆตามหลังเธอมา

จนกว่าร่างชุดขาวลงจากรถ แล้วเดินเข้าประตูโรงพยาบาล

ดวงตาคู่มืดมนยศพลมีไฟลุกขึ้นมา เหมือนกำลังจะเผารถจนกลายเป็นซากได้

เขากามมือไว้แน่นแล้วชกไปที่พวงมาลัยแรงๆ

หญิงสาวที่ควรไปตายนัก!ช่างกล้าที่อดจะมาเจออีเวรนี่นัก!!

จารวีพุ่งเข้าห้องผู้ป่วย เห็นมนต์ตรีนอนอยู่บนเตียง บนหัวพันป้าก๊อตไว้ ดูสภาพแล้วน่าจะบาดเจ็บไม่เบา

“พี่มนต์ เจ็บไหม?”จารวีน้ำตาคลอด้วยความกังวลจากใจจริง

จารวีสวมชุดสีขาวที่ยาวถึงหัวเข่า ครึ่งบนเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำ บวกกับเสื้อคลุมสูตรสีขาว ผมยาวดำธรรมชาติที่หมัดไว้หลวมๆพลางเอียงไปข้างหนึ่ง

ทั้งคนเต็มไปด้วยความเป็นสุภาพสตรี แต่ใบหน้าหวานนั้นยังคงดูเด็ก เพราะอายุยังน้อย จะแต่งตัวให้ดูผู้ใหญ่แค่ไหน ก็ยังดูเป็นวัยรุ่นอยู่ดี