เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 153

ตอนที่ 152 ความเจ็บปวดกำลังจะมา

เมื่อเห็นรถจารวีกำลังจะชนกับรถไฟแล้ว ยศพลเร่งความเร็วมากทันที เขาแล่นไปแนบกับรถเธอ แล้วชนรถเธอเอียงไปข้างๆอีกฝั่ง

ข้างๆเต็มไปด้วยต้นไม้ รถFerrariสีแดงเมื่อชนไปหลายรอบแล้วพลางหยุดลงได้สักที

ยศพลจอดรถลง แล้ววิ่งออกมาอย่างเป็นบ้า

ในสมองเต็มไปด้วยภาพที่น่ากลัวหลายอย่าง

เมื่อวิ่งไปถึงตรงหน้ารถ จารวีลงรถแล้วเดินออกมา

ยศพลโล่งอกได้ทีหนึ่ง การป้องกันความปลอดภัยของรถFerrariนี้ช่างใช้ได้เลยทีเดียว เวลาสำคัญนั้น มีถุงลมพุ่งออกมาแล้วห่อหุ้มคนขับไว้แน่นๆ

เมื่อกี้เขาก็ได้คาดหวังให้เป็นสิ่งนี้

ยศพลโมโหจนรีบจับมือจารวีไว้ พลางตะคอกออกดังๆ

“เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม?”

จารวีไม่ร้องไม่โวยวาย เพียงแค่มองเขาไว้อย่างเงียบๆ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว!นี่เป็นสิ่งที่พวกนายต้องการไม่ใช่รึไง?พวกนายเคยสนใจความรู้สึกตอนไหนบ้าง?”

“จารวร เธอกำลังพูดอะไร?เธอสามารถเหมือนมนุษย์ปกติให้ฉันเข้าใจคำพูดเธอได้ไหม?”

ยศพลมึนงงชะมัด ผู้หญิงคนนี้หลอกเขาว่าไปบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่

แต่กลับไม่พูดไม่ลาวิ่งไปโรงพยาบาล จากนั้นก็ใส่อารมณ์ให้เขา ซิ่งรถ แล้วเป็นบ้า...

“แสดงว่านายทำเรื่องเลวเยอะไป จนจำไม่ได่แล้วสินะ! ยศพลเรื่องที่นายเคยทำ นายยังนิ่งเฮยต่อหน้าฉันแบบนี้ได้ ไม่มีแม้แต่ความระแวงใจ ฉันแม่งนับถือนายสุดๆเลยแหล่ะ”

พฤติกรรมจารวีทำเอายศพลเริ่มสงสัยแล้ว

“นี่เธอได้ยินอะไรมา?”

จารวียิ้มเย็นๆ “การร่วมมือของนายกับพ่อฉันมันจริงไหม?”

สายตายศพลมีความเศร้าหมอง เขายื่นมือไปแกะเนคไทให้หลวม แล้วหายใจเข้าลึกๆ

“ระหว่างฉันและเขา จริงๆไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนกัน เพียงแค่ร่วมมือด้านงาน...”

“ดีมาก งั้นพวกนายร่วมมือกันต่อไป ฉันถอยออก ฉันเป็นคนคนหนึ่ง ไม่ใช่สินค้า พวกนายสองคนไม่มีสิทธิเอาฉันเป็นของกลาง”

จารวีหันไปอย่างโกรธ แล้วเดินไปก้าวยาวๆ ยศพลเดินหน้ายื่นมือจับเธอไว้ แล้วถามอย่างร้าย “เธอไปดูนายมนต์นั่นอีกแล้วใช่ไหม?”

จารวีสะบัดมือเขาออก “ยศพล ในโลกนี้มีคนเลวอยู่สองคน คนหนึ่งคือนาย อีกคนคือชยรพ ฉันเกลียดพวกนาย ฉันเกลียดพวกนาย...”

จารวีเหมือนนกน้อยที่หัวร้อน พยายามพุ่งดิ้นรนไว้ ยศพลรู้ว่าตัวเองผิดเหมือนกัน เลยกอดจารวีไว้แน่นไม่ยอมพูดอะไร

“ยศพล นายมันเลว นายต้องการทำให้ฉันเป็นตัวอะไรไป นายถึงจะดีใจ!”

เธออ้าปากขับแขนเขนจนจะออกเลือด เธอก็ไม่ยอมปล่อย

เขาทนความเจ็บไว้ ปล่อยให้เธอกัดไป

กัดเถอะ!หญิงสาว ปล่อยคงามสบายใจทุกอย่างออกมาเถอะ

จนกว่าปากเธอเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด จารวีถึงจะสงบจิตใจลงได้

จู่ๆ ความเวียนหัวพุ่งเข้ามา จารวีอ่อนตัวสลบลงอ้อมกอดยศพล

ยศพลมึนงงไปทั้งคน จากนั้นพลางอุ้มเธอแล้วไปโรงพยาบาล

จารวีรู้สึกตรงหน้าเต็มไปหมอกและเสียงที่ไม่ชัดเจน

“จารวี จารวี มานี่...”

ใบหน้าพี่สาวปรากฏขึ้นมาอย่างมัวๆ เธอโบกมือแล้วยิ้มบางๆ “จารวี มากับพี่สาว ที่นั่นไม่มีความทุกข์อะไร จารวี มานี่นะ...”

จารวีค่อยๆยื่นมือออกมา แล้วจับมือยุพินไว้ ยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ

“พี่สาว พาฉันไปเถอะ พาฉันออกจากที่เสียใจตรงนี้”

“ห้ามไปนะ จารวี จารวี เธอมันงี่เง่านัก ห้ามเธอไปจากฉันนะ...”

เสียงตะคอกร้องอย่างสัตว์ จนกระตุ้นเข้าแก้วหูจารวี เธอปล่อยมือยุพินออก แล้วลอยตัวลงจากอากาศ

น้ำเหลวค่อยๆหยดลงมา กระแทกโดนดวงตาเธอ เธอลืมตาขึ้นทันที

หมอกดำค่อยๆหายไป ใบหน้าคมหล่อเหลาเต็มดวงตาเธอขึ้นมา

“จารวี เธอ ตื่นแล้ว...”

เสียงดีใจจนสั่นขึ้นมาจากลำคอที่แหบ เสียงที่คัดหูมากกว่าเสียงผีดิบ

จารวีเลิกคิ้วไว้ “ยศ...พล นายกดมือฉันไว้ เจ็บ!”

ยศพลอึ้งไปแป๊บ แล้วรีบลุกขึ้นมา จับมือน้อยเธอมาวางในมือเธอ แล้วนวดให้ไม่หยุด

“ยังเจ็บไหม?ยังเจ็บไหมครับ?”

“นี่ฉันอยู่...ที่ไหน?”

จารวีรู้สึกเหมือนอยู่โรงพยาบาล แต่ไม่ได้กลิ่นยาอะไรเลย กลับมีกลิ่นสดชื่นเล็กน้อย

บนพนังเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ หมอและพยาบาลท่ีเดินไปมายังเป็นฝรั่ง นี่ฉันกำลังฝันอยู่ใช่ไหม?

ยศพลจูบหน้าเธอ เธอสามารถรับรู้ถึงขนตาที่เปียกของเขา