เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 159

ตอนที่ 158 การประกาศสงครามของผู้หญิง

นาทีที่นิชาภามองจารวี เธอรีบดึงมือกลับ แล้วอบคอยศพลไว้ เขย่าเท้าขึ้น ยื่นหน้าไบจูบยศพลทีหนึ่ง จากนั้นถึงดันเขาออกแรงๆ

“น่าเกลียดจัง ต่อไปอย่ารุนแรงกับฉันแบบนี้อีกนะ”

ยศพลถูกการเปลี่ยนกะทันหันของนิชาภาทำให้อึ้งไป นานกว่าจะดึงสติกลับ และตอนนี้นิชาภาได้หันแล้วเดินหนีไป

ยศพลไม่ได้สนใจนิชาภา เขาหันแล้วรีบเดินไปหาจารวี

“จารวี...”

“หยุดนะ ยืนไว้ตรงนั้น อย่าเข้ามา...”

จารวีเรียกออกมา นาทีนั้น เธอช่างไร้ความช่วยเหลือ

เธอไม่คิดว่ายศพลที่มาร่วมงานกับเธอกลับแอบทำสนุกกับนิชาภาภายใต้สายตาเขา ผู้ชายคนนี้ ผู้หญิงคนนี้ได้เห็นเธออยู่ในสายตาไหม?

“จารวี เธอใจเย็นหน่อยครับ ฟังฉันอธิบายดีไหม?”

ยศพลรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาโยกมือขึ้น ค่อยๆเดินเข้าใกล้จารวี ค่อยๆให้เธอนิ่งสติ

“เลว ยศพล นายรู้ตัวเองเลวแค่ไหนไหม นายอย่าเข้ามาแล้ว!”

จารวีน้ำตาเต็มหน้า ถ้าไม่ใช่เธอมาเห็นกับตาตัวเอง แม้ตายเธอยังไม่เชื่อที่ยศพลยังดำเนินความสัมพันธ์แบบนี้กับนิชาภาอยู่

พอเขาเห็นยศพลกดนิชาภาไปที่รถ ทั้งโลกเธอพลางถล่มลงแล้ว

เธอโง่เกินไปใช่ไหม?เธอกลับเชื่อคำพูดผีบ้าอย่างยศพล

ผู้ชายที่มีเงินไม่อาจมีผู้หญิงได้แค่คนเดียวหรอก

ยศพลฉวยโอกาสที่จารวีแยกสติ เขาเดินเร็วมากขึ้น แล้วกางแขนออก กอดจารวีมาในอ้อมกอดทันที

“ฟังฉันอธิบายดีไหม?”ยศพลพูดซ้ำๆ เขาก้มหน้าจูบลงหน้าผากเธอ

จารวีโยกแขนขึ้นมากะทันหัน แล้วฟาดลงหน้าเขา

เขาไม่ได้หลบหนี ไม่ได้ต่อต้าน เพียงมองเธอไว้อย่างตกใจ

และทีนี้คนเริ่มมุมเข้ามา และคนที่หันมามอง

เห็นยศพลโดนจารวีตบ คนพวกนั้นเริ่มพูดนินทาขึ้น

จารวีดันยศพลออก “อย่าใช้มือสกปรกนายแตะต้องฉัน!”เธอพูดจบพลางหันหลัง แล้วเดินจากไปด้วยหัวร้อน

เสียใจเหลือเกิน โกรธเหลือเกิน!

จารวีไม่สามารถควบคุมอารมณ์เสียใจนั้นได้

วันนี้เป็นงานแต่งงานพี่มนต์ และเธอได้เห็นผู้ชายตัวเองเร่าร้อนกับหญิงคนอื่นเต็มสองตา

พี่มนต์พูดถูก ยศพลไม่น่าพึ่งพาใจได้

ในสมองเธอยังคงมีใบหน้าได้ใจของนิชาภาปรากฏขึ้นมา

“จารวี ฉันไม่แพ้ให้เธอแน่นอน ยศพลเป็นของฉัน...”

จารวีเดินบนถนนอย่างใจลอย รถบนถนนอย่างคงแล่นไม่หยุด โลกแสนกว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีที่ที่เป็นของตัวเอง

ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน เธอเหนื่อยสักทีแล้ว เลยนั่งลงเก้าอี้ในที่สาธารณะ

ตรงข้ามเธอเป็นคู่รักวัยรุ่นที่กำลังพูดรักหวานใจ ผู้ชายมักจะพูดอะไรสักอย่างที่ทำให้ผู้หญิงยิ้มหัวเราะดีใจ แสงแดดส่องพวกเขาไว้อุ่นๆ อยากที่จะได้เจอภาพอบอุ่นโรแมนติกแบบนี้

จารวีตาหยี เธอมองพวกเขาด้วยความอิจฉา

ในใจเธอแล้ว ชีวิตที่น่าอิจฉาที่สุดก็คือแบบพวกเขา นิ่งเรียบแต่มีรักอยู่

สิ่งที่เธอต้องการไม่มาก เพียงของแค่ความมั่นคง

แต่เธอกลับเลือกประตูไฮโซไป บางทีริเริ่มที่เธอกับยศพลรักกัน พวกเธอสองคนก็สนิทหวานแบบนี้เหมือนกัน

จากกาลเวลาที่ค่อยๆผ่านไป บางทีอาจเป็นเพราะเขาเหนื่อยและเบื่อแล้วจริงๆ

เยชินกับการใช้ชีวิตแบบคุณชายไฮโซคาสโนวา จู่ๆจะให้เขาเปลี่ยนพ่อที่ใจเดียว สำหรับเขาแล้วอาจจะยากเกินความจริง!

แสงแดดส่องลงตัวจารวี เธอหลับตาลง แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า

ในใจยังคงเจ็บปวด

แขนหนึ่งค่อยๆอบกอดตัวเองให้ความอบอุ่นตัวเองขึ้นมา

จารวีไม่ได้ลืมตา ก็สามารถรับรู้ความอื่นในตัวเขา

ยื่นมือจะดิ้นรนออก เขาพลางกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม

เขาจูบหน้าผากเธออย่างแรงด้วยความเร่งรีบ “ห้ามโวยวายแบบนี้อีกแล้ว เธอไม่กลัวคนอื่นดูตลกเรารึไง?”

เสียงยศพลต่ำ ทั้งต่ำและแน่วแน่ แฝงอำนาจเหนือกว่าไว้ ทำให้จารวีไม่สามารถต่อต้านได้

จารวีปล่อยให้เขากอดไว้ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วหลับตาลง น้ำตาไหลลงไม่หยึ

คนเขาพูดถูก ตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ พอหัวใจเจ็บปวด น้ำตาพลางจะไหลออกมา

ยศพลก้มหน้าจูบขนตาเธอที่มีน้ำตา แล้วค่อยๆจูบหางตาเธอ

น้ำตาเธอเข็ม เต็มไปด้วยความเสียใจลำบาก

“เอานะ ไม่ร้องแล้ว เรากลับบ้านเถอะ!”

ยศพลยังคงปลอบจารวีไม่เป็น เขากางแขนออก ก้มตัวอุ้มจารวีแล้วเดินไปที่รถ

จารวีเหมือนแมวขี้คร้าน อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่ขยับ

ในใจยศพลตรึงเครียดกดดันมาก