เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 160

ตอนที่ 159 ไม่เอาเด็กคนนี้

“จารวี คุณมองผิดหรือเปล่าอ่ะ!”น้าอามย้อนถามขึ้นมา

จารวีส่ายหัว “ฉันเห็นเต็มสองตา จะผิดได้ยังไง เอาหล่ะน้าอาม ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้สำหรับคนเลวอย่างคุณชายสามพวกเธอแล้วเป็นแค่เรื่องธรรมดานัก แต่ฉันรับไม่ได้”

เดิมทีความรักกคือการเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว จะแบ่งปันให้คนอื่นได้ยังไง เธอทำไม่ได้หรอก

“นี่...”เพราะเมื่อก่อนยศพลเป็นชายเหลวไหลจริงๆ น้าอามเลยตอบจารวีไม่ขึ้น “คุณจารวี อาจเป็นเพราะคุณดูผิดหรือเปล่า?ถ้าเป็นคนอื่นก็พูดยาก แต่คุณชายเราดีต่อคุณจารวีจริงๆ ตั้งแต่คบกับคุณจารวี คุณชายไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงแล้ว”

“นั่นเป็นแค่สิ่งที่เธอมองเห็น เธอไม่ได้ตามเขาไปทุกที่ จะรู้ว่าเขาทำอะไร?”

“นี่...”

“เอาหล่ะ ฉันเหนื่อยมาก ฉันกลับไปแล้ว!”

จารวีไม่อยากพูดเรื่องนี้กับน้าอามต่อไป

เมื่อก่อนเธอรู้สึกพักที่นี่แล้วสบายใจ แต่ตอนนี้ บ้านที่ใหญ่โตนั่นสำหรับจารวีแล้วข่างเหมือนเป็นช้ำลึกเลยไม่ต่าง

เธอกลับไปที่ห้อง เหม่อลอยอยู่ที่ห้องนอนใหญ่คนเดียว

ในสมองอดไม่ได้ที่คิดว่า ยศพลในตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอดผู้หญิงคนไหนอีก?

มือถือสั่นดังขึ้น จารวีตกใจ

เธอยื่นมือไปรับขึ้นมา

เสียงหัวเราะนิชาภาดังขึ้นมา “หิหิ จารวี ทะเลาะกับยศพลใช่ไหมเอ่ย?”

จารวีตอบกลับเธอเย็นๆ “ไม่ได้ตามที่เธอต้องการหรอก!”

“จารวีเธอจำเป็นต้องแน่วแน่ขนาดนี้ทำไม?ยศพลเขาเป็นผู้ชาย เขาก็มีความต้องการทางเพศ ตอนนี้เธอท้องไม่สามารถเติมเต็มเขาได้ เธอจะใจกว้างหน่อยไม่ได้รึไง?”

“นิชาภา เธอหมายความว่าไงแน่?”

“ออ ฉันเหรอ ฉันแค่อยากบอกเธอว่า ผู้ชนะในที่สุดต้องเป็นฉันแน่นอน ตอนนี้ฉวยโอกาสที่ท้องยังไม่โต รีบเอาทิ้งสัก!เผื่อเสียใจทีหลัง เธอก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็นในทีวี ชายหนุ่มไฮโซคนไหนที่ลับหลังไม่มีกิ๊ก สามารถนั่งตำแหน่งภรรยานี้ได้ ต้องเป็นผู้หญิงใจกว้างจริงๆ และเธอไม่เหมาะ...”นิชาภาพูดไป และหัวร้องเยาะเย้ยบ้าง

จารวียิ้มเย็นขึ้นมา “นิชาภา เธอคิดว่าวิธีต่ำต้อยแบบนี้ของเธอฉันจะดูไม่ออกรึไง?ถ้ายศพลชอบเธอจริง เธอจำเป็นต้องมาลงแผนแบบนี้กับฉันไหม?เธอในตอนนี้ เพียงบอกได้แค่เรื่องเดียวว่ายศพลกับเธอไม่ได้มีอะไร!”

เห็นจารวีคมแหลมปั่นนี้ นิขาภาแอบหัวร้อนในใจแทบเป็นบ้า

เดิมทีเธอคิดว่าสามารถอ่อยยศพลได้ แต่ฝครคิดว่ายศพลไม่กินไม้อ่อนและไม้แข็งเลย

ช่างรักจารวีที่ควรไปตายนี้แทบตาย จารวีคนนี้มีอะไรดี?คนหนึ่งที่ไม่มีฐานะ ไม่มีเบื้องหลัง ไม่มีอำนาจ ไม่มีที่ไปคนหนึ่ง

ผู้ชายบนโลกนี้ตาบอดกันรึไง?

ทำไมเธอนิชาภาไม่ว่าจะทำอะไรพยายามแค่ไหนก็ไม่ได้?

เธอไม่พอใจ!เธอไม่พอใจ!!

“หึ จารวี เธอปากแข็งไปเถอะ!แย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนเธอก่อน ยศพลจะออกจากเธอเร็วๆนี้อยู่แล้ว”

จารวีก็ต่อต้านกลับอย่างแข็งแกร่ง “ใช่เหรอ?งั้นก็รอดูละกัน ว่าใครจะหัวเราะได้ในที่สุด”

จารวีวางสายไปแรงๆ เธอโกรธมาก นิชาภาช่างทำเกินไปแล้วนะ

แมลงไม่ตอมไข่ที่ไร้รอบต่อ ยศพลไข่เน่านี้ช่างเลวเกินเหตุไปแล้ว

หนึ่งวันที่ตรึงเครียดได้ผ่านไป จารวีรู้สึกหงุดหงิดที่สุด

สายตาจ้องภาพในโทรศัพท์แน่น แต่กลับดูอะไรไม่เข้าสมองเลย

อยากโทรหายศพล แต่กลับไม่มีความกล้า

จนกว่ารอถึงเวบากินข้าวเย็น นิรันกลับมาแล้วแต่ยศพลยังไม่กลับ

จารวีทนไม่ไหวแล้ว จึงถามนิรันตรงๆ

“ยศพลหล่ะ?”

“อ้อ คุณชายออกทะเลแล้ว ต้องออกเพื่องานครับ วันนี้คงจะไม่กลับมา”

นิรันตอบตามความจริงทุกอย่าง

จารวีเริ่มเศร้าใจขึ้นมาอีก ออกทะเล?ทำไมตอนนี้ต้องออกทะเล?บริษัทเขาไม่ได้ตั้งอยู่ในทะเลสักหน่อย เขาออกทะเลอะไรกัน?

เอาเหอะ ไปดื่มเพื่องานอีกแล้ว จารวีกุมหัวไปที่โต๊ะอย่างน่าเบื่อ

ทุกอย่างช่างไร้รสนัก

รอจนถึงประมาณ10โมงกว่า จารวีนิ่งใจลำบาก เธออดจะโทรหายศพลไม่ได้แล้ว

“ยศพล นายอยู่ไหน?”

ฝั่งนั้นมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอย่างอ่อยเบา “ฮื้ม?คุณหาใครคะ?”

ในนั้นนอกจากเสียงผู้หญิงแล้วยังมีเสียงดนตรีที่แสนกระตุ้นดังกระหน่ำ

ได้ยินเสียงผู้หญิงแล้ว จารวีเหมือนต้องจับแมวให้ได้

“เธอคือใคร?ยศพลอยู่ไหน?”

“ยศเหรอ!อ๊ากกก...น่าเกลียดจัง คุณทำให้เค้าเจ็บแล้ว...”ผู้หญิงเปล่งเสียงที่เพลินสนุกอย่างแปลก จู่ๆเธอก็ตะโกนขึ้นมา

“ยศ สายคุณ...”

จารวีรีบวางสายไป ให้ตายสิแม่ง เลว เลว...

จารวีพึ่งวางสาย ยศพลก็โทรกลับมาเลย

มือถือจารวีดังไม่หยุด เธอไม่ยอมรับสาย จ้องมือถือไว้ ในใจวุ่นวายยากจะสงบ

ยศพลโทรเรื่อยๆ จารวีเอามือปิดหู ไม่ยอมรับสักที

สักพัก เขาไม่โทรแล้ว จารวีหลี่ตามองหน้าจอ สายที่ไม่ได้รับเป็น10กว่าสาย

“คุณจารวี คุณนอนรึยังค้า?”

เสียงน้าอามดังจากประตูข้างนอก ในมือเธอจับมือถือไว้รีบวิ่งเข้ามา

“คุณจารวี สายคุณชายค่ะ คุณรับหน่อยนะ”

“ฉันไม่รับ บอกเขาว่าฉันหลับแล้ว!”

จารวีม้วนตัวไปที่เตียง ดึงผ้าห่มมาปิดหัว