เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 161

ตอนที่ 160 ให้ฉันชดใช้

เมื่อยศพลเดินออกมาใหม่อีกครั้ง ทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนเป็นคนใหม่ อย่างกับคนที่จารวีเห็นเมื่อเช้าไม่ใช่เขา แต่เป็นภาพ จินตนาการของจารวี

“ยศพล คุณอยากทำอะไรกันแน่?”

ในที่สุดจารวีก็ระเบิดออกมา เธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ยศพลหยิบเสื้อผ้าบนโซฟา โยนลงไปในตระกร้าเสื้อผ้าที่เปื้อนแล้ว

เขาไม่ปริปากพูดอะไร เส้นผมบนศีรษะดำขลับยังเปียกอยู่ เขาก็ไม่สนใจที่จะเช็ด

ทำเพียงเดินไปเดินมา ยุ่งอยู่ในห้อง เก็บกวาดสิ่งของที่ไม่ใช้แล้ว

ทั้งย้ายตำแหน่งวางแจกัน ย้ายที่ตั้งโคมไฟ สุดท้ายก็มานั่งอยู่ตรงข้ามจารวี

เขาล้วงซองบุหรี่สีทองออกมา หยิบออกมามวนหนึ่ง สายตามองจารวี

“ผมมีเรื่องอยากปรึกษาคุณ…..”

จารวีไม่คาดคิด ต่อหน้าเธอ เขาไม่เคยใช้คำว่าปรึกษาสองคำนี้

เขาเป็นคนเด็ดขาด ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่เคยคำนึงถึงความรู้สึกของเธอ

แต่ตอนนี้ เขากลับใช้คำว่าปรึกษาสองคำนี้

ในใจจารวีสับสนวุ่นวาย เธอรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเป็นแน่

สีหน้าซีดเซียว มือเรียวเล็กหยิบทิชชูขึ้นมาแผ่นหนึ่ง ม้วน ฉีกอยู่ในมือ

“ไม่ต้องปรึกษาแล้ว ติดสินใจแบบนี้แหละค่ะ”

ความใจเด็ดของจารวีทำให้ยศพลตลึงเล็กน้อย เขายื่นมือไปเขี่ยบุหรี่ในจาน ใช้แรงกดอยู่อย่างนั้น จนไฟขี้เถ้าบุหรี่เปื้อน ติดมือ จนไหม้ผิวหนังเขา ส่งกลิ่นแปลกๆออกมาเขาก็ยังำไม่รู้ตัว

เนินนานจนบุหรี่มวนนั้นกลายเป็นผง ยศพลถึงพูดว่า

“ไม่ง่ายที่คุณคิดได้แบบนี้ ผมรู้ว่าการทำแท้งสำหรับคุณเป็นการทำร้ายอย่างหนึ่ง แต่ก็……”

“คุณว่าอะไรนะคะ?” จารวีร้องออกมา เธอลุกขึ้นยืนจากโซฟา มองยศพลด้วยสายตาโกรธเคือง ถามอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ “ทำแท้งลูก? ความติดสินใจที่คุณพูดหมายถึงการทำแท้ง? ยศพล คุณสารเลว คุณจะสารเลวกว่านี้อีกไหม?”

จารวีเอาทิชชูที่ม้วนอยู่ในมือ โยนไปที่มือยศพล มือทั้งสองของเธอกุมหน้าไว้ แล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง

รออยู่ตั้งนาน คาดหวังมาตลอด คิดไม่ถึงว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้

“สารเลว สารเลว คุณมันเหี้ยมโหด ยศพล คุณมันไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน”

จารวีพูดอยู่อย่างนั้นหลายรอบ แล้วเธอก็หมุนตัว พุ่งไปยังตู้เสื้อผ้า แล้วก็จัดแจงแต่งตัวให้ตัวเอง

แล้วเธอก็เก็บเสื้อผ้าในตู้ไม่กี่ชุด ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางและพูดอย่างโมโห

“สารเลว ในโลกไม่มีพ่อคนไหนที่เหี้ยมโหดอย่างคุณ ถ้ารู้ว่าคุณไม่ชอบเด็กคนนี้

ตั้งแต่แรก ฉันคงไม่มาอยู่ที่นี่”

ยศพลจับหัวไหล่เธอ กดเธอไว้กับเตียง “คุณใจเย็นๆ ฟังผมอธิบายก่อนดีไหมครับ?”

ศีรษะน้อยของจารวีส่ายอยู่บนเตียง ส่ายอย่างสุดชีวิต

“ฉันใจเย็นแล้ว และมีสติที่สุด คุณอย่าเข้าใจผิด ที่ทำให้คนไม่อิสระคือฉัน ไม่ใช่เด็กคนนี้ ถ้าคุณไม่ชอบเขา งั้นฉันก็จะพาเขา ไปเดี๋ยวนี้ เราสองแม่ลูกจะหายสาบสูญจากชีวิตคุณ จะไม่มารบกวนอีกตลอดไป ได้ไหมคะ?”

ยศพลคุกเข่าอยู่ข้างกายเธอ จับมือเธอขึ้นมา ยื่นหน้าจ้องมองกัน

“จารวร……” เขาพูดอย่างสุขุม “คุณใจเย็นๆก่อนได้ไหม?”

จารวีร่ำไห้ ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

“ไม่ ไม่ ฉันไม่อยากฟังคุณพูดอะไรอีก คุณปล่อยฉัน ยศพล ขอแค่คุณปล่อยฉันออกไปจากห้องนี้ ฉันจะรีบจากไปไกลๆ รับร้อง ว่าจะไม่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน

เสียงจารวีแหบ ร่ำร้องไม่หยุด จนไม่สามารถควบคุมได้

ยศพลกลัวทำเธอเจ็บ ถึงกดทับเธอไว้ แต่ขาเขาวางอยู่อยู่ด้านข้างเธอ

เสียที่ตอนนี้ จารวีไม่รู้สึก เธอรู้แต่ว่า ยศพลต้องการกำจัดลูกของเธอ

ผู้ชายคนนี้ เด็ดขาดเกิน คิดถึงแต่ตัวเอง แม้ลูกตัวเองก็ยังจะไม่เอา

ช่างไม่มีความเป็นคน เธอทำไหมตาบอดยอมอยู่กับคนแบบี้

จารวียิ่งร่ำร้อง ความอดทนของยศพลก็ค่อยๆทลายลง

“จารวี หยุดร้อง แล้วหันมามองผม…..”

จารวียิ่งดิ้น อ้าปากกัดแขนเขา ในใจเธอที่สงสัยเขา โกรธเกลียดเขา ไม่พอใจเขา ล้วนระบายที่ปากนี้

ยศพลเจ็บปวด แต่ก็แค่ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอกัดอย่างตามใจ

จารวีรู้สึกถึงกลิ่นเลือดอุ่นๆในปาก ถึงยอมปล่อยปาก

แขนของเขาโดนเธอกัดจนมองไม่เห็นหนังเนื้อ เลือดสดๆไหลอาบ น่าสยดสยอง….

จารวีก็ตกใจ สายตาจ้องมองเขา และเขาก็จ้องมองเธออย่างสุขุม

“กัดอีกไหม? กัดพอใจหรือยัง?”

น้ำเสียงยศพลไม่ค่อยพอเสียง

จารวีนอนลงอย่างหมดแรง

เลือดยังคงไหลอยู่ เขาไม่บ่นเจ็บ และไม่ต่อว่าเธอสักนิด

เขาอุ้มเธอสูงขึ้นอีกนิด ให้เธอนอนหนุนหมอน เขานอนอยู่ข้างเธอ ใช้แขนหันหน้ามา

มองเธออยู่แบบนี้

“ฟังนะ ผมตั้งใจมาปรึกษาคุณ คุณอย่าร้องแบบนี้ดีไหม? คุณร้องแบบนี้ คนใช้จะคิดว่าผมข่มขื่นคุณนะ”

จารวีรับปาก สะบัดหน้าไม่มองเขา อย่างโมโห

ยศพลยื่นมือ จับหน้าเธอให้หันมา มองตากัน

จารวี คนยังสาว อายุขนาดนี้ไม่เหมาะที่จะมีลูก ผมรู้ การตัดสินใจทำให้คุณเจ็บปวด

มาก แต่เพื่ออนาคต เราแท้งลูกก่อนนะ คุณวางใจได้ผมหาหมอไว้อย่างดี คุณจะไม่เจ็บเลย แปบเดียวก็เสร็จ รอคุณโตกว่านี้หน่อย รอผมก็เตรียมพร้อมแล้ว เราค่อยมีลูกกันอีกดีไหมครับ?

เสียงพูดเขาสุขุม จารวีกลับเจ็บปวดที่สุด

เธออยากด่าเขามาก อยาก อยากมาก…….

แต่เธอก็ไม่ทำ

เธอทำเพียงนอนนิ่งๆไม่พูดอะไร แล้วหัาเราะที่มุมปาก

“คุณตกลงแล้วใช่ไหมครับ?” น้ำเสียงยศพลถามอย่างอ่อนโยน

“ยศพล เซ็กส์สำคัญกับคุณมากเลยหรอ?”

จารวีถามอย่างเย็นชา ยศพลสะดุ้ง พักใหญ่กว่าจะเข้าใจ