เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 165

ตอนที่ 164 ขังหมาไว้ในบ้าน

ถึงแม้ว่าเค้าจะพยายามมากแค่ไหน แต่สายก็ตัดไปแล้ว

“รีบหาตำแหน่งของสายเมื่อกี้ให้ฉันเดี๋ยวนี้...” ยศพลรีบโยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะทันที

“ได้ครับท่าน!”

ยศพลทิ้งตัวลงที่โซฟา มือกำหัวเองไว้แน่น ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

จารวี ยัยผู้หญิงโง่ เธอหนีไปอยู่ที่ไหนกันแน่

อีกด้านหนึ่งในห้องของผู้ป่วย จารวีค่อยๆลืมตาขึ้นมา

“เธอตื่นแล้ว”

จารวีหันหน้าไป เห็นผู้ชายที่กำลังเฝ้าเธออยู่

ใช้เวลาซักพักนึง เธอถึงจะนึกเรื่องที่เป็นลมไปขึ้นมาได้

“ฉัน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

กำแพงสีขาวทั้งสี่ด้าน ที่มือก็มีสายน้ำเกลืออยู่ แถมยังมีพยาบาลเดินไปเดินมา ใช่แล้ว เธออยุ่ที่โรงพยาบาล

ดนวัตยิ้ม “เธอป่วย เธอไม่รู้ตัวเหรอ”

“ป่วยเหรอ” จารวีส่ายหัวด้วยความสับสน

ดนวัตมองหน้าเธออย่างมีความหมาย

“พวกเราไม่ได้อยู่บนเรือหรอกเหรอ”

“ฮ่าฮ่า ที่นี่คือฮ่องกง เธอสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ฉันก็เคยรีบขึ้นฝั่ง เพื่อส่งเธอมาโรงพยาบาลเนี่ยแหละ”

ดนวัตพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

จารวีลูบท้องของตัวเอง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองดนวัต “ลูกในท้องฉันยังสบายดีใช่ไหม”

“อ๋อ ไม่ต้องห่วง หมอบอกว่าลูกในท้องของเธอแข็งแรงดีมาก...” ดนวัตตอบอย่างมันใจ

“ขอบคุณคุณมากนะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนยังไง” จารวีตอบด้วยความซาบซึ้งใจ

ดนวัตได้แต่ยิ้ม พร้อมกับบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งนึง เรื่องนี้แค่ยังเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ รอให้ อาการเธอดีขึ้น ฉันจะพาไปเที่ยวรอบโลก”

จารวียิ้มและส่ายหัวเบาๆ “ช่างมันเถอะ รอให้ลูกฉันคลอดออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า พูดก็พูดเถอะ ฉันเป็นผู้หญิงที่กำลัง ท้องอยู่ อยู่บนเรือกับคุณคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ให้ฉันอยู่บนฝั่งนี่แล้วกัน”

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านนอก

“คุณคะ คุณคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ ที่นี่เป็นห้องพักส่วนตัว....” พยาบาลพูดอย่างร้อนรน

จารวีกำลังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีเงาดำเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง

“จารวี ถ้าเธออยู่ที่จริงๆ......”

ยศพลตะคอกราวกับสิงโต ตอนเข้ามาในห้อง

เขาให้นิรันใช้เส้นสายทหารเพื่อตามหาตำแหน่งของเรือ ถึงได้เจอตำแหน่งที่เรือจอด แล้วก็ตามมาถึงที่นี่

ความจริงเขาเป็นห่วงจารวีจนแทบบ้า แต่ในตอนนั้น ได้เห็นดวนัตกำลังเฝ้าเธอด้วยความอบอุ่น ราวกับว่ามีภูเขาไฟประทุอยู่ ภายในร่างกายของเขา

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ดวนัตคนนี้ไม่เพียงแค่หล่อ แต่ยังเป็นอันธพาลเหมือนกันอีก

ยศพลต้องคลุ้มคลั่งอยู่แล้ว

จารวีมองหน้ายศพล แล้วก็มองหน้าดวนัต แล้วก็พูดกับดวนัตอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอโทษที่ คนนี้คือแฟนฉันเอง เขาค่อนข้างจะ เป็นคนอารมณ์ร้อน...”

ดวนัยยักไหล่เล็กน้อย แล้วก็ยิ้มออกมา

พลางกวาดตามองยศพลอย่างละเอียด แล้วก็ถอยหลังออกไป

“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ ว่างๆก็โทรมาหาฉันนะ”

ดวนัยทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ แล้วก็เดินออกไป

แล้วห้องพักผู้ป่วยก็ไม่มีคนอื่นอยู่อีกแล้ว

ยศพลจ้องหน้าจารวี ใบหน้าหล่อเหลานั้นมองเธอด้วยความมืดมน “จารวี เธอเก่งดีนี่ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันก็ไปคบชู้ซะแล้วเห รอ”

จารวีก็โมโหขึ้นมา “ใช่ไง ในเมื่อคุณไม่อยากได้เค้าเป็นลูก งั้นฉันก็ต้องหาคนมาเป็นพ่อของลูกแทนสิ!”

“เธอ.......” ยศพลโกรธจนกัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาคงจะลงโทษเธอไปแล้ว

“ยัยผู้หญิงโง่และยังดื้อรั้น ฉันแค่บอกว่าต้องปรึกษากันก่อน เธอก็หนีไปแล้ว ไม่ทิ้งข้อความอะไรไว้ให้ซักอย่าง แถมยังไม่เอา เงินไปอีก ถ้าไม่เจอกัน เธอจะทำร้ายลูกอีกมากแค่ไหนก็ไม่รู้”

ยศพลเหยียดหยามเธออย่างมาก ตารวีตะคอกออกมาเบาๆ

“ปรึกษาเหรอ ปรึกษาบ้าอะไรกัน! ลูกก็เกิดแล้ว ไม่ใช่ดอกไม้ใบหญ้านะ ที่บอกว่าจะเอาก็เอา ไม่เอาก็ฆ่าทิ้ง ยศพล เขาคือ เลือดเนื้อของคุณคุณไม่รู้รึยังไง คุณนี่มันโหดเหี้ยมจริงๆ ฉันผิดหวังในตัวคุณมาก”

จารวีมองหน้าเขาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลอเบ้า

ยศพลอึ้งไปพักนึง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอคิดแบบนี้

ซักพัก ความโกรธในใจเขาก็ได้คลายลง “โอเค! ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรบอกให้เธอเอาลูกออกเลย ตอนนี้เธอกลับไปกับฉันเถอะ”

“ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้หลอกให้ฉันกลับไปเพื่อไปเอาลูกออกน่ะ!” เธอเงยหน้ามองหน้าเขา

ยศพลยังคงเงียบ ในสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่นะ เขาแคร์เธอขนาดนี้ เธอยังคิดแบบนี้ได้อีก

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าเธอแคร์เด็กคนนี้มาก ฉันก็เหมือนกัน โอเคไหม”

ยศพลพยายามที่จะประนีประนอม แต่ว่าจารวีก็ยังไม่เชื่อใจเขาอยู่ดี

“ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง”

ยศพลหยิบปืนออกมากระบอกนึง แล้ววางไว้ในมือจารวี “ถ้าเกิดว่าวันไหนฉันพูดเรื่องเอาลูกออกอีก เธอยิงฉันที่หัวได้เลย”

จารวีกระพริบตาอยู่ครู่นึง แล้วก็ยิ้มออกมา ขนตาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มออกมาแบบห้ามตัวเองไม่ได้