เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 167

ตอนที่ 166 คุณพ่อเท่านั้น

“น้าอาม เปิดประตูให้ฉันดูหน่อย เป็นหมาป่าอะไร?” จารวีต้องการที่จะเปิดประตูให้ได้

น้าอามทำอะไรไม่ถูก ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งดูกระวนกระวาย ทำให้จารวียิ่งทวีความสงสัย

“คุณจารวีคะ เห็นทีจะไม่ได้ค่ะ”....น้าอามกลัวจนเหงื่อแตก

จารวีหน้าบึง ความอยากรู้อยากเห็นยิ่งมีมากขึ้นอีก ยิ่งทำตัวมีลับลมคมในยิ่งทำให้เธอต้องดูให้ได้

“ดี.......ไม่ยอมเปิดใช่ไหม งั้นฉันเปิดเอง ”.....

จารวีถอยหลังหลายก็าว แล้วถือเก็าอี้กลับมา โยนไปที่ประตู

น้าอามตกใจจนหน้าซีด รีบเข้าไปห้าม “ได้ค่ะ คุณจารวี ดิฉันเปิดให้ก็ได้ค่ะ” เหอะ....คุณจารวีทำไมถึงเป็นคนที่ใจร้อนและ รุนแรงแบบนี้

จารวีถอยหลังก็าวหนึ่ง ให้น้าอามนำกุญแจมาเปิดประตูอย่างสั่นๆ

“คุณจารวีคะ เรื่องนี้ถ้าคุณผู้ชายโกรธ คุณต้องช่วยดิฉันด้วยนะคะ”

จารวีมองน้าอาม แล้วพยักหน้า เมื่อผลักประตูมองเข้าไป

เตียงนอนในห้องโดนแยกชั้นส่วนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เห็นเพียงกรงเหล็กขนาดใหญ่ บนกรงเหล็กขนาดใหญ่คลุมไว้ด้วยผ้าสีน้ำเงิน มองเห็นไม่ค่อยชัดว่าข้างในมีอะไร

“คุณจารวีเห็นไหมคะ ข้างในมีหมาป่าจริงๆ”......น้าอามพูดขึ้นอย่างความหวาดกลัว

จารวีมองอย่างเงียบๆแปบหนึ่ง แล้วค่อยๆถอยหลังออกมา “ล็อคไว้”

“ได้ค่ะ” น้าอามรีบล็อคประตูห้องรับแขกอีกครั้ง

ตอนค่ำ ยศพลกลับมาก็ดึกแล้ว เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เสื้อผ้ายับเยิน

ณ ตอนนั้น จารวีทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องอย่างใจลอย

ยศพลยกขาเธอมาลูบคลำ แล้วค่อยๆดึงร่างมาแนบอก “ทำไมยังไม่นอนครับ?” ในสายตาเขา คือให้เธอกินแล้วก็นอน กินแล้วก็ นอน....

จารวียื่นหน้ามองเขา “คุณไปทะเลาะกับใครมา? บนเสื้อนั้นไปโดนอะไรมา?”

ยศพลรีบหลบสายตา ถอดสูทออกอย่างปกปิด แล้วโยนสูทให้นิรัน “ไม่มีไรครับ แค่โดนฝุ่นนิดหน่อย มาให้ผมอุ้มคุณไปนอนดี กว่า”

ยศพลเพิ่งเข้าบ้านมาแค่สามนาที เขาก็อดทนรอไม่ไหวรีบพาจารวีเข้านอน

ในใจจารวีรู้สึกไม่ค่อยดี ผู้ชายคนนี้ มีเรื่องอะไรปิดบังเขาหรือเปล่า?

ตั้งแต่จากดนวัตมา เธอก็ตั้งใจที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา ลองที่จะรักเขา ยอมรับเขา ให้ทั้งสองมีวันเวลาที่อบอุ่นบ้าง

แต่ จารวีเพิ่งรู้ว่าตอนเองช่างไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าทำไม มักจะรู้สึกว่ายศพลมีเรื่องปิดบังเธออยู่

“ฉันยังไม่ง่วง เดี๋ยวค่อยนอนเถอะคะ” ยศพลอุ้มจารวีขึ้นห้อง ไม่สนใจว่าจารวีจะง่วงหรือไม่

จารวีนิ่ง สายตาจ้องมอง ยศพลวางจารวีบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้อย่างดี

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง สบตากัน จนจารวีหาว บิดขี้เกียจ กอดหมอนแล้วหลับตา

“ฉันง่วงล่ะ ฉันนอนก่อนนะคะ”

ยศพลยิ้มอย่างพอใจ ยื่นมือลูบไล้ผมของเธอ ความอ่อนไหวในใจเขาค่อยๆบังเกิด

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ในใจเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นยิ่งอยู่ยิ่งเลวร้าย

แต่ ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแสดงออกให้จารวีเห็น ถ้ายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ความประพฤติของเขาจะยิ่งทำให้เธอ ไม่สบายใจ

ซึ่งแบบนี้อาจเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ดังนั้น ต่อให้เขาโกรธแค่ไหน อย่างน้อยต่อหน้าเธอ เขาจะต้องแสดงออกถึงความเป็นลูก ผู้ชาย

จารวีนอนคดเหมือนแมว ท่านอนน่าเอ็นดู

เขายื่นมือลูบไล้เส้นผมเธอ ความอบอุ่นแบบนี้ค่อยๆจางหาย

ต้องมีสักวัน เธอจะเป็นเหมือนอากาศ หายสาบสูญไปจากชีวิตเขา

ปล่อยให้เรื่องน่าเศร้าแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา เขากลับทำอะไรไม่ได้......

เมื่อจารวีนอนหลับแล้วเท่านั้น เขาถึงสามารถปลดปล่อยอารมณ์ตนเองออกมา และตอนนี้เขาหน้าคร่ำเครียด คิ้วชนกันจนจะ สามารถฆ่าแมลงวันตาลได้เป็นแถว

เห็นจารวีนอนหลับสนิทแล้ว ยศพลถึงลุกขึ้น ออกไปอย่างเบาไม้เบามือ ปิดไฟ ปิดประตูห้องนอน

เห็นว่าเวลายังเช้าอยู่ เขายืนสูบบุหรี่อยู่ในห้องโถงชั้นหนึ่ง แล้วมองบรรยากาศยามคืน

น้าอามเดินมาถึงข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ

“คุณผู้ชายคะ วันนี้คุณจารวีเข้าไปในห้องนั้นแล้วค่ะ”

ยศพลหันกลับมามอง ด้วยสายตาอาฆาตน่ากลัว “เธอเห็นอะไรบ้าง?”

“ดิฉันทำตามที่คุณผู้ชายสั่ง บอกเธอไปว่าข้างในขังหมาไว้ตัวหนึ่ง เธอดูแปบเดียว แล้วก็เดินออกมา”

“ต่อไปมีเรื่องอะไร ให้รีบรายงานก่อน” เสียงยศพลพูดอย่างเยือกเย็น

ณ ตอนนี้ ตรงมุมตึกชั้นสอง มีเงาร่างน้อยๆหลบอยู่

จารวีพิงผนัง นอนราบกับพื้น ค่อยๆซ่อนตัวเองอยู่ในเงามืด

เธอได้ยินคำสนทนาของน้าอามกับยศพลแล้วทั้งหมด

เธอได้ยินแล้ว สิ่งที่อยู่ในกรงเหล็กในห้องนั้น ไม่ใช่หมาแน่นอน

แล้วเป็นอะไร? จารวีคิดไม่ออก เธอจึงยังนอนราบกับพื้นเหมือนเดิม

มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปด้วยควัน เหมือนคนที่โดนหมอกควันปกคลุมอยู่

มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปว่าควัน เหมือนทั้งตัว ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันดำ ทั้งดู ห่างไกล ลึกลับ เหมือนเขาใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความมืด ซึ่งเธอไม่อาจเอื้อมถึง