เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 170

ตอนที่ 169 สัญญาณขอทาน

ดึกๆ แห่งความมืด ห้องที่ไม่สูงอะไรมาก

เตียงนอนที่ยุ่งเหยิง มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนอนอยู่ที่บนเตียงด้วยความอ่อนเพลีย ไม่มีแรงแม้สักนิด

เวลานั้น มีเงาผู้ชายเดินเข้ามา เขาออกแรงกับเธอคนนั้น

ผู้ชายพวกนั้น มีเด็กมีแก่ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร

หนึ่งวันผ่านไป ในที่สุดห้องนั้นก็เงียบได้

ขาของเธอมีเลือดไหลออกมา ความเจ็บปวดของร่างกาย ทำให้เธอไม่สามารถจินตนาการได้

การที่ถูกดูถูก ยิ่งทำให้เธอไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้

นานไป ก็มีฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามา

“เธอนี่เก่งนะ คิดๆไป วันนี้เธอรับแขกไป สามสิบเก็าคน ชั่วโมงหนึ่งสามคน รู้สึกสบายไหม” เสียงที่เย็นชา เข้าหูของนิชาภา

เขาลืมตาขึ้น เหงื่อที่ปะปนกับสิ่งสกปรก ทำให้ติดกับผมแล้วก็ใบหน้าของเธอ เธอไม่สามารถหายใจได้ปกติ

ยศพลมองเขาด้วยสายตาที่เหยียดหยาม

“ทำไม นายคิดดูหรือยัง”

นิชาภาหัวเราะแบบเยือกเย็น ยศพล นายใจดำมาก นายกล้าใช้วิธีมาบีบบังคับฉัน นายไม่กลัวพ่อฉันจะให้คนมาฆ่านายเหรอ ??

“อย่าพูดมาก เธอกล้าลงมือกับจารวี ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ถ้าพ่อเธอกล้ามา ฉันจะให้เขามาโดยที่ไม่มีวันได้กลับอีก”

ยศพลพูดด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขาน่ากลัวมาก

นิชาภาไม่พูดต่อ การถูกทรมานทั้งวัน ทำให้เธอไม่มีแรง

ผู้ชายพวกนั้น ไม่มีใครปกติเลย พวกเขาเหมือนกัดเธอ กัดเธอจนมีแต่บาดแผล

“นิชาภา ได้ยินหรือยัง บอกฉัน ยาแก้พิษอยู่ไหน” ฉันจะปล่อยเธอ

ยศพลพูดด้วยความเร่งรีบ เขาเห็นร่างกายของจารวีนับวันยิ่งทดถอยลงไปทุกวัน เขารู้สึกไม่มีแรง

เขาไม่มีเวลาที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธออีกแล้ว

“555 นายคิดว่านายทำแบบนี้กับฉันฉันจะบอกว่ายาแก้พิษอยู่ไหนงั้นเหรอ ?”

นิชาภาหัวเราะ

“นิชาภา นี่ไม่ใช่วิธีสุดท้ายที่ฉันจะใช้กับเธอ ฉันยังมีวิธีที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็นอีกหลายวิธี”

ยศพลพูดด้วยความโกรธ เขาหันไปพูดกับนิรัน “หาหมอมา รอให้แผลเธอหายดี ค่อยให้เธอรับแขกต่อ รับจนกว่าเธอจะบอก”

น้ำตาแห่งความเย็นชา ไหลลงมาจากใบหน้าของนิชาภา

เธอไม่พอใจ เธอไม่พอใจมาก เธอจะไม่มีวันยอมแพ้

“ใช่แล้ว คุณชาย” นิรันรับคำสั่งจากยศพลด้วยท่าทางจริงจัง

ช่วงนี้ คุณชายยิ่งอยู่ยิ่งบ้าคลั่ง เพื่อคุณหนู เขาเดินลงเหวโดยการทำสิ่งเลวร้าย

ในโรงพยาบาล จารวีกำลังใช้มือถือเข้าอินเตอร์เน็ต เธอดูข่าวจากอินเตอร์เน็ต

จู่ๆเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา จารวีกัดฟันจับมือถือแน่น

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่อยู่บนเรือของดนวัตจนถึงตอนนี้ ห่างกันแค่หกวัน ความเจ็บปวดแบบนี้ก็เกิดขึ้นซ้ำอีก

จารวีเจ็บจนเหงื่อไหล เธอพยายามจับของสักอย่างเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดนั้น

“เจ็บจัง”

จารวีพูดค่อยๆ ความเจ็บปวดเหมือนถูกฉีกออก เหมือนเข้าไปในทุกรูขุมขน เหมือนกับเส้นเลือดที่ถูกแทงเต็มไปด้วยมีด กำลัง แทงไปทุกจุดของร่างกาย

เป็นแม่คนต้องรับความเจ็บปวดอย่างนี้เหรอ

จารวีนอนขดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนเตียง ในตัวของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

“จารวี จารวี จารวี”

เสียงเรียกด้วยความตกใจ เธอได้ยินเสียงเลือนราง

จารวียื่นมือออกมาเหมือนอยากจะจับอะไรสักอย่าง แต่เธอกลับไม่มีแรงของในมือล่วงหล่นลงพื้นหมด

“จารวี เธอเป็นอะไร ?”

เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างช้า ๆ ผ่านไปนานแล้วนานเล่า จารวีเหมือนหลุดออกจากความเจ็บนั้น

ความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ เหมือนสายน้ำ มาแบบโหดๆ แต่เวลาไปก็สะอาด

ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่นาที แต่จารวีกลับรู้สึกว่ามันผ่านไปเกือบเป็นชาติ

หลังตั้งสติได้ มนต์ตรีมองเธอด้วยความตกใจ

จารวีเนื้อตัวเปียกเต็มไปด้วยเหงื่อ ปากซีด เธอมองมนต์ตรีด้วยความอ่อนแรง

“พี่มนต์ ฉัน ……………….ทำไมฉันถึงได้เจ็บขนาดนี้”

จารวีรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติ ความเจ็บปวดนี้ไม่เหมือนที่แม่คนหนึ่งต้องได้รับ

ระยะเวลานี้ เธอก็มองเห็นผู้หญิงท้องหลายๆคน ในหนังสือเขียนบอกว่าตอนคลอดลูก ถึงจะมีความเจ็บแบบนี้

แต่ทำไมเธอถึงได้ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่ากลัวขนาดนี้

มนต์ตรีเอาทิชชูมาซับเหงื่อให้เธอ “พี่ไปตามหมอมาให้นะ”

จารวีพยักหน้าด้วยความอ่อนแรง “ไม่ต้องเรียกแล้วค่ะ พี่มนต์ ฉันรู้สึกมันไม่ใช่ ความรู้สึกเจ็บแบบนี้มันแปลกๆ มาไว แต่ก็ไปไว มาก นี่ไม่ปกติแล้ว หนูเป็นโรคอะไรแปลกๆหรือเปล่า?”

มนต์ตรีครุ่นคิด ยศพลไม่ได้บอกเธอเหรอ

“เขาบอกฉันอะไรเหรอค่ะ จารวีถามด้วยความอ่อนแรง”

“พี่หมายความว่า ถ้าเธอเป็นโรคอะไร ยศพลต้องบอกเธอสิ แต่ว่า ตอนนี้ถ้ายังไม่มี เธอก็ไม่ต้องกังวลไปนะ”