เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 171

ตอนที่ 170 ตายดีกว่ามีชีวิตอยู่

ในห้องรับแขก นิชาภาเป็นเสื้อผ้าใหม่ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็แต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย

การฝืนอยู่โดยที่ยาพิษบวกกับร่างกายอ่อนแอ ทำให้เธอเกือบจะล้มลง

ในกระจก เธอเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ แววตาหมองคล้ำ จากที่สดใสก็กลายเป็นหม่นหมองไม่มีราศี

จากผมที่สวยตรง ก็เริ่มบางๆ เธอใช้มือดึงเบาๆ ผมนั้นก็หลุดลงมาแบบง่ายดาย

เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ แม้แต่ตัวเธอเองยังจำตัวเองเกือบไม่ได้

มือสั่นๆที่เธอจับหวีไว้ ค่อยๆหวีผม ใบหน้าที่สั่นเล็กน้อยพร้อมกับซีดเซียว

ยาพิษนี้ รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ??

แต่ว่า แค่นึกถึงจารวีจะได้รับผลที่ตามมา ในใจของนิชาภารู้สึกสะใจ

เร็วๆนี้ ภายภาคหน้าอีกไม่นาน เธอก็ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

ยศพล นายมองดูผู้หญิงที่นายชอบสิ ในวันที่เธอไม่สวย นายจะรู้สึกยังไง

นานมาก กว่านิชาภาจะค่อยๆเดินออกมา

ฉันสวยไหม??

เธอยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนแรง ต่อให้ต้องตาย ยังไงก็ไม่ค่อยสมัครใจเท่าไหร่

ยศพลพูดกับเธอด้วยความเย็นชา ยาแก้พิษอยู่ไหน·??

ยศพล เธอพูดกับฉันดีๆไม่ได้เหรอ รักฉันหน่อย ถ้าเป็นอย่างงั้น ไม่แน่ ฉันอาจจะประทับใจ แล้วบอกเรื่องยาแก้พิษก็ได้นะ

นิชาภายิ้ม เสียงเธอเริ่มแหบ เขากลับไปมีเสียงที่ไพเราะเหมือนเมื่อก่อนอีกไม่ได้แล้ว

ยาพิษนี้า ถือว่าแรง

อย่าพูดมาก เธออยากกลับที่เหล้าไก่นั้นใช่ไหม ??

ยศพลพูดด้วยความเฉยชาไม่เห็นใจ ทำให้นิชาภารู้สึกผิดหวัง

แต่ว่า เธอก็ยังทำเป็นหัวเราะ เพราะเธอรู้สึกว่าการยิ้มแบบนี้สวยที่สุด เธอชอบใช้การยิ้มแบบนี้ดึงดูดยศพล

พาฉันกลับไปอีก ?? หึหึ ร่างกายฉันไม่ไหวแล้ว เสียงไอ

นิชาภาไอด้วยความอ่อนเพลีย แววตาของเริ่มซีดเซียว

เธอค่อยๆมองไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกก็ดูเหมือนปกติทั่วไป พวกเขาดูเหมือนกำลังเร่งรีบ ทุกวันของพวกเขาคือวันที่สวยงามเสมอ พวกเขายังมีเวลา ยังมีความสุขให้พวกเขาได้ใช้

ไม่เหมือนเธอ สุดท้ายเธอก็ต้องตายอย่างทรมาน

ยศพลดับบุหรี่ที่ยังดูดไม่หมดด้วยความรู้สึกรำคาญ

เร็วๆหน่อย.............เธอคงไม่บอกฉันว่า เธอกำลังหลอกฉันหรอกน่ะ??

นิชาภาเริ่มไม่อยากเล่นตลกกับเขาแล้ว เธอพูดจริงจัง ดี ถ้าเธอสามารถทำสิ่งที่ฉันขอได้ 3 ข้อ ฉันจะให้ยาแก้พิษเธอ

บอกมา !!

ข้อแรก แต่งงานกับฉัน ข้อสอง พาฉันไปฮานีมูน ข้อสาม จดทะเบียนกับฉัน..................

ยศพลรีบลุกขึ้น เธอบ้าไปแล้วเหรอ?? อย่าว่าแต่สามข้อ ในสามข้อไม่ว่าจะเป็นข้อใดแค่หนึ่งข้อ ฉันก็ไม่รับปาก นอกซะจากว่าสมองฉันจะตาย

นิชาภาเห็นท่าไม่มีอะไรจะพูด แต่เธอก็ไม่โกรธ เธอยิ้มและลุกขึ้น

งั้นก็รบกวนคุณขังฉันต่อไปแล้วกัน

เธอ!!!!!

ยศพลโกรธมาก เขาดึงคอเสื้อนิชาภาขึ้นมา นิชาภาได้แต่หัวเราะ เธอไม่ตอบโต้อะไร

ให้เขาดึงคอเธออยู่อย่างงั้น ยิ่งดึงยิ่งแน่น

อากาศในการหายใจเริ่มน้อยลง ยิ่งดึงสีหน้าของนิชาภายิ่งแดง หน้าเธอค่อยเปลี่ยนจากสีแดงเริ่มเขียว

คุณชาย ปล่อยมือเถอะ เดี๋ยวเธอจะตายก่อนนะครับ

นิรันรีบห้าม คุณชายบีบเธอแบบนี้ต่อไป ผู้หญิงคนนี้ต้องตายแน่ ๆครับ

ถ้าผู้หญิงคนนี้ตาย เราจะไม่มีทางได้ยาแก้พิษให้คุณจารวีนะครับ

ยศพลโกรธมาก จนไม่รู้ว่าตัวเองทำรุนแรงแค่ไหน ไม่นาน ตาของนิชาภาแทบจะกระเด็นออกมา เขาถึงยอมปล่อยมือ

เมื่อเขาปล่อยมือ นิชาภาเพราะหมดแรงและหมดสติลง

ยศพลยากที่จะญาติดีกับเธอ เขาเกลียดเธอจนอยากกระทืบเธอให้ตายคาตีน ผู้หญิงที่สมควรตายอย่างเธอ เขาทำไมถึงเลือกที่จะใช้ผู้หญิงแบบนี้มาเพื่อประชดจารวีนะ

นิรันเดินไปข้างหน้า เขายื่นมือไปสัมผัสใกล้ๆกับจมูกของนิชาภา รู้สึกโล่งใจ

เขาค่อยๆลุกขึ้น คุณชาย เธอยังหายใจอยู่

อืม ขังเธอไว้ ดูเธอไว้ให้ดีอย่าให้คาดสายตา ใครก็ตามที่ติดต่อเธอ จดไว้ให้หมด

ยศพลพูดด้วยความเฉยชา เขาไม่เชื่อว่านิชาภาจะไม่กลัวตาย

ช่วงนี้ เขาพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อทรมานเธอ แต่ไม่อยากจะเชื่อ เธอจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

แต่ว่า เธอก็น่าจะกลัวตายบ้างนะ ดูจากยาพิษที่ค่อยๆเริ่มที่จะกำเริบ เธอต้องหาทางที่จะไปรักษายาพิษแน่ ๆ

ตอนนี้ นิชาภาอยู่บ้านหลังนี้เพื่ออยู่ในการควบคุมของยศพล

ไม่เว้นแม้แต่ข้างนอกที่มีคนคอยตาม ทุกซอกทุกมุมในบ้านหลังนี้ก็ถูกติดตั้งด้วยกล้องวงจรปิด

โทรศัพท์ก็ถูกควบคุม แค่นิชาภามีการเคลื่อนไหว เธอก็จะถูกยศพลจับตามองตลอดเวลา

ท้องฟ้าเริ่มมืด จารวีรอยศพลกลับบ้าน เธอดูเวลาผ่านไปจนตอนนี้จะ สี่ทุ่มครึ่งแล้ว เขายังไม่กลับมา

จารวีปิดทีวี เธอเดินไปห้องอาบน้ำ กำลังจะอาบน้ำ

เธอเห็นตัวเองในกระจก ปรากฏว่าตอนนั้นมันมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงทำให้เธอรู้สึกกลัวมาก

ในแววตาของเขามองเห็นเป็นเส้นเลือดสีแดง ดวงตาทั้งสองข้างก็ยังเป็นสีแดง น่ากลัวมาก

จารวีอึ้งนิ่งไปสักพัก ทำไมถึงเป็นแบบนี้??

เธอดีงผมที่ยาวของเธอด้วยความเจ็บปวด ในมือของเธอรู้สึกแปลกยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัว

มือสองข้างเต็มไปเส้นผม

เธอลืมตาขึ้นด้วยความกลัว ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น??

เพื่อเป็นการยืนยันว่าฝันไป เธอเอามือสองข้างดึงผมของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง