เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 176

ตอนที่ 175 ฉันอยากไปจากที่นี่

“เออ……” วิซ์เตอร์ที่ทักษะภาษาจีนดีมาก กลับตอบไม่ได้ เขาไม่รู้จะอธิบายกับจารวีอย่างไร

“ยศพลไม่ให้คุณบอกฉันใช่ไหม?”

จารวีเค้นถาม จนวิซ์เตอร์จนมุม

“คุณจารวี เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด ที่จริงแล้วอาจมียารักษาได้ คุณยศพลกำลังพยายามอยู่

วิซ์เตอร์พยายามอธิบาย เขาคิดว่าจารวีรู้เรื่องอยู่แล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เมื่อได้คำตอบแบบนี้จากวิซ์เตอร์ ในใจจารวีก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

เธอหันตัวอย่างหมดแรง เดินไปยังห้องนอนชั้นบน

นอนราบอยู่บนเตียง จารวีน้ำตาไหลโดยไม่มีเสียง

เช้าวันที่สอง เธอได้รับสายจากดนวัต

ที่จริงผมไม่อยาก…..”

คุณพูดตรงๆเลย ฉันเตรียมใจมาแล้ว…..”

จารวีตัดความสับสนของดนวัตอย่างเย็นชา จริงๆแล้ว เธอทรมานทั้งคืน

รออย่างทรมาน….

“HVE….นี้เป็นชื่อเรียกไวรัสนั้น รักษายาก ยารักษาหายากมาก แต่ว่าจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตเร็วมาก” ดนวัตพูดนิ่งๆ

มือของจารวีสั่นไม่หยุด เขาเกือบจะจับโทรศัพท์ไม่อยู่แล้ว

ความจริงถูกยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณรับไหวนะ?”

ดนวัตเห็นว่าจารวีเงียบไปนาน เลยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ ฉันสบายดี ขอบคุณนะ!”

จารวีวางโทรศัพท์

เธอคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมาก กล้าหาญมากมาตลอด ที่จริงแล้วตัวเองทำไมอ่อนแอขนาดนี้

HVE……

ยศพล ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้?

มือของจารวีสั่นไม่หยุด น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ไหลลงมาเป็นทาง

ถ้าคุณไม่รักฉันจริงๆ ก็ปล่อยฉันไป ทำต้องเก็บฉันไว้อีก อยากให้ฉันจมอยู่ในนรกเหรอ?

หรือว่า ต้องให้ฉันกลายเป็นผงธุลีคุณถึงจะพอใจ

เวลานี้ จารวีอยากวิ่งไปหายศพลแล้วถามให้รู้เรื่อง

แต่ว่า ตอนนี้เธออยู่ฮ่องกง

เรื่องทั้งหมดนี้เขาคงวางแผนไว้แต่แรกแล้ว เขากลัวว่าเธอจะหนีไป เลยจับเธอมาขังไว้ที่นี้

เจาหาข้ออ้างที่สวยงามให้เธอ

จารวีคิดถึงรอยยิ้มที่เยาะเย้ยของดนวัต

จารวี คุณไม่มีวันได้หัวใจของยศพล ไม่เชื่อก็ลองดู…..

ใช่ ตอนนี้นเนวัตเคยพูดคำนี้ เธอยังหัวเราะเยาะเขา ยังว่าดนวัตเด็กเกินไป และหลงตัวเองมากไป

จากที่เห็นแล้ว คนที่หลงตัวเองจนเกินไป ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตัวเธอเอง

น้ำตาของจารวีไหลจากหน้าลงไหปลาร้า เธอกุมมือไว้ ร้องไห้แบบไม่มีเสียง

ผ่านไปนส จารวีค่อยๆได้สติจากความเจ็บปวดเสียใจ

เธอต้องคุยกับยศพลให้รู้เรื่อง เขาเกลียดเธอขนาดไหนกัน

“น้าอาม น้าอาม…..”

จารวีเรียกเสียงดัง ผ่านไปสักพัก น้าอามถึงวิ่งมา

“คุณจารวี มีอะไรคะ?”

“เก็บของ เราจะกลับจีน”

“น้าอามตกใจ “คุณจารวี คุณหนูยังไม่แจ้งมาว่าให้เรากลับไปเลย เราจะกลับไปตอนมันไม่ดีหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรดีไม่ดีหรอก ฉันตรวจเสร็จไปหมดแล้วนี่ จะอยู่ที่นี้ไปทำไม? หรือว่าจะอยู่ฮ่องกงไปตลอดชีวิต?” จารวีคุมสติไม่ค่อยอยู่ โกรธจนขึ้นหน้า คำพูดที่พูดออกจึงเหมือนหนาม

“คุณจารวี หรือคุณโทรหาคุณหนูก่อนไหม ดูว่าเขาจะว่าอย่างไร?”

ตารวีมองน้าอามนิ่งๆ “ฉันโทรเอง น้าอามออหไปก่อน”

“ได้ค่ะ” น้าอามก็มหน้าเดินจากไป

จารวีถือโทรศัพท์ไว้ ยืนอยู่ริมหน้าต่าง เพิ่งรู้สึกว่าท้องฟ้าของฮ่องกงดูเก็บกดขนาดนี้

ตรงห่างตาเหมือนมีบางอย่างพัดเข้ามา ยื่นมือไปจับ ไม่คิดว่าจะเป็นเส้นผมที่ร่วงลงมา

ในใจของจารวีเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและเสียใจ

ยศพล คุณเคยสักฉันบ้างไหม?

จารวีเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ค่อยๆกดหมายเลขโทรศัพท์ของยศพลทีละตัว หลังจากโทรออก เธอโกรธมาก เธออยากถามเขาให้รู้เรื่อง

สายดังเพียงกริ่งเดียว ก็ถูกวางสายแล้ว

จารวี

“ เลขหมายที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง”

จารวีกัดฟัน กดโทรใหม่อีกครั้งอย่าง

ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม น้ำตาของจารวีไหวพล่า

ยศพล คุณมันเลว คุณจะเลวกว่านี้ได้อีกไหม?