เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 181

ตอนที่ 180 ดิ้นรนก่อนตาย

“นี่...”หมอวิซะเตอร์มีความลำบาก “พูดยากครับ นานสุด1ปี สั้นสุด3-4เดือน”

จารวีนึกคิดขึ้นมา ตอนนี้ท้องได้5เดือน7วันแล้ว ถ้าให้เธออีก4เดือน ก็ใกล้คลอดแล้ว

เพียงพอแล้ว!

จารวียิ้ม “ฉันอยากรู้เด็กได้ติดต่อโรคนี้ไหม คุณช่วยตรวจให้ได้ไหมคะ?”

“ตอนนี้ยังตรวจไม่ได้ รอให้ถึง6เดือน ผมจะช่วยคุณตรวจเลือดนะครับ!”

“ก่อนหน้านี้คุณเคยเจอโรคแบบนี้มาก่อนไหม?”

วิซ์เตอร์ยักไหล่ “ไวรัสแบบนี้ ได้หยุดห้ามการทดลองศึกษาจากทั่วกฏหมายทั่วโลก เราแค่เคยได้เข้าร่วมในอดีต ต้องเข้าใจว่านั่นเป็นเรื่องนานมากแล้ว อย่างคนท้องแบบคุณ เป็นครั้งแรกเลยครับ”

“งั้นตอนนี้ฉันและนิชาภาได้ติดต่อโรคนี้มา เราสองคนใครจะกำเริบก่อน?”

“อันนี้ผมสามารถให้คำตอบที่ชัดเจนกับคุณ น่าจะเป็นอาการนิชาภากำเริบก่อน ถึงแม้เธอจะได้โรคนี้หลังคุณ แต่สุขภาพร่างกายเธอแย่มาก คนที่ร่างกายแข็งแรงจะสามารต่อสู้กับไวรัสนี้ได้ทนนานกว่าคนที่ร่างกายอ่อนแอ และแน่นอน คุณต้องท้องไว้ สำหรับคุณแล้วถือว่าร่างกายอ่อนแอกว่าคนทั่วไป ฉะนั้นแล้ว คุณต้องเพิ่มสารอาหารให้ตัวเองครับ...”

“ร่างกายนิชาภาแย่?”จารวีตกใจบ้าง

“อืม ไม่เพียงแค่แย่ แต่แย่มากเลย เธอติดโรคซิฟิลิสและกำลังเสพติด...”

คำตอบวิซ์เตอร์ทำให้จารวีตกใจ “เธอติดโรคซิฟิลิสได้ยังไง?”

“อันนี้ผมรู้ครับคุณจารวี!”นิรันเดินออกมา อธิบายขึ้น “ก่อนหน้านี้คุณชายเพื่อบังคับให้เธอเอายาแก้ออกมา เลยขังเธอที่ร้านขายบริการไปหลายวัน ให้เธอรับแขก ...เสพติดเธอเป็นคนเสพเอง เพื่อจะชาร่างกายที่เจ็บปวดเธอมั้งครับ!”

จารวีเข้าใจแล้วกับความร้ายแค้นของนิชาภา

จริงๆแล้ว เธอไม่เคยคิดจะจารวี ทุกอย่างนั้นเป็นแค่ความฝันก่อนตายของเธอ

ยศพลไม่ได้พักที่โรงพยาบาลนานเขาพลางกลับมาแล้ว มือข้างซ้ายพันผ้าไว้ แต่ทั้งคนดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ

ถ้าไม่ไปนึกคิดสิ่งที่ต้องเผชิญ อารมณ์ทั้งสองคนยังดีร่างเริงได้

บนโต๊ะอาหาร มีอาหารหลากหลายสี

ถึงแม้จะคิดถึงการอยากต่อต้านอยู่ตลอดเวลา แต่ยังคงไม่สามารถต่อต้านการรามของไวรัสได้

เมื่อทานข้าวจารวีทานไป จู่ๆก็หยุดขึ้นมา

ยศพลยังคีบอาหารไปที่ชามจารวี

“ชิมดูปลานิลแดงนึ่งนี้...”

อาหารถูกคีบลงที่ชามจารวี มองจารวีที่ก้มหน้าไว้

ยศพลโยนชามในมือออก ยื่นมือกอดจารวีไว้

“เป็นไรครับ?”

จารวีเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่ซีดนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ แววตาดูเจ็บปวดเหลือเกิน

“เจ็บ...”

จารวีกัดฟันไว้แน่น พยายามพูดคำที่สำคัญออกมา ยศพลอุ้มเธอไปโซฟาอย่างระวัง

“ฉันส่งเธอโรงพยาบาล”

“ไม่...ไม่เอา...ไม่มีประโยชน์...”

จารวีเจ็บจนหดตัวขึ้นมา เธออยากสลบไป ถ้าสลบไปแล้วความรู้สึกเจ็บแบบนั้นจะได้สิ้นสุดลงสักที

แต่เป็นเพราะความเจ็บแบบนี้ยิ่งทำให้เธอมีความตื่นสติมากกว่าปกติ

และความเจ็บนั้นนานมากขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มาอย่างกะทันหัน แล้วไปอย่างกะทันหัน

เวลาที่ติดต่อกันมานานนั้นยาวมากขึ้น สติเธอค่อยๆถูกทรมานไปทีละนิด บางทีเธออดจะเอามีดมาฆ่าตัวเองเลยไม่ได้...

ยศพลมองผู้หญิงที่ตัวเองรักไว้อย่างเจ็บปวด เจ็บจนกลิ้งไปมาเหงื่อไหล่ท่วมเสื้อผ้าจารวี

มือเล็กเธอบีบแน่นเจ้าไปในโซฟา แต่ความเจ็บนั้นยังคงเจ็บอย่างไม่ลดลง

“เจ็บก็ร้องออกมา...”

ยศพลเหมือนเป็นปีศาจที่ถูกกักตัวไว้ เขาไร้หนทาง เสียงเขาแหบ พูดออกมาอย่างต่ำๆ

และเหมือนเป็นเด็กที่ทำผิดอย่างไม่รู้จะทำยังไง

ทำไมฟ้าไม่นำความเจ็บแบบนี้มาให้ฉัน...

ผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงเต็มๆ จารวีถึงค่อยๆเจ็บน้อยลง

เหงื่อในตัวได้เปียกเสื้อไปหมดแล้ว

ยศพลรีบเตรียมน้ำอุ่นให้เธอ ในนั้นยังใส่อาหารเสริมที่เพิ่มพลังงานร่างกายไปด้วย

จารวีนอนนิ่งอย่างคนไร้สติในโซฟา ไม่ขยับใดๆ ลืมตาคู่นั้นที่ดูไร้วิญญาณ

“จารวี มองฉันไว้...”

มือใหญ่คู่หนึ่งจับเธอไว้แน่นๆ ดึงเธอจากความตายกลับสู่ความเป็นจริง

เขาประคองเธอนั่งขึ้นมา

“มา ดื่มลงไป!”

จารวีรับแก้วมาแล้วค่อยๆดื่มลงไป

ยศพลมองเธอไว้โดยไม่พูดอะไร เขาเก็บความโกรธนั้นไว้

รอให้จารวีดื่มน้ำเสร็จ เขาจึงกอดเธอขึ้นมา

“อย่ากอดฉัน แผลนายยังไม่หาย อาจจะกระทบโดนแผลได้”

เสียงจารวีเบาและอ่อนโยน เหมือนลอยจากอากาศ

“ไม่พูดครับที่รัก เธอต้องการพักผ่อน นอนพักผ่อนดีดี ฉันเฝ้าเธอนะ...”

ยศพลช่วยจารวีเปลี่ยนชุดนอนที่สะอาด แล้ววางเธอลงบนเตียงอันนุ่ม ไม่กล้าสัมผัสแรงๆ ไม่นานมีผมที่วาวนุ่มวางลง

เหมือนเป็นใบไม้แห้ง ที่หล่นออกจากกิ่ง ยิ่งเหมือนชีวิตจารวีที่ค่อยๆจะดับจนเป็นศูนย์