เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 183

ตอนที่ 182 บันทึกวิดีโอรัก

วีดีโอนี้จารวีใช้เวลานานมากกว่าจะบันทึกลงมาได้ จากนั้นเธออัฟลงที่สเตตัสตัวเอง เธอหลับตาเพ้อคิดไปสักพัก นึกคิดใบหน้าของลูกรักที่เติบโตขึ้นมา

นานมากกว่าเธอจะลุกขึ้น แล้วเตรียมตัวเดินออกไป แต่กลับเห็นร่างสูงใหญ่ยืนตรงหน้าประตู

ใบหน้าคมหล่อเหลายศพลเต็มไปด้วยความเย็นครึ้ม เขาไม่พูดอะไร พอเข้ามาพลางคว้างๆคอมพิวเตอร์ทันที

จารวีอึ้งไปพัก พลางรีบไปแย่งคอมพิวเตอร์จากมือเขา

“ยศพล นายบ้าแล้ว นายบ้าแล้วใช่ไหม?นายคว้างมันทำไม?มันทำอะไรนาย!!”

ยศพลโยนคอมไปที่พื้นแรงๆ มือทั้งสองพลางจับไหล่ยศพลไว้

“เธออัดไปทำไม?สมองเธอติดน้ำใช่ไหม?”

จารวีรู้ประหลาดขึ้นมา เธอมองยศพลไว้ด้วยความตื่นเต้นและโกรธ

“ฉัน ฉัน ฉันแค่อยากเหลืออะไรให้กับลูกรัก แม้สิ่งนี้นายก็จะโกรธด้วยหรอ?”

ยศพลโกรธมาก “หญิงบ้า เธอต้องอยู่ ถึงแม้ลูกชายจะเติบโตแล้ว สิ่งที่เขาอยากเจอคือหม่ามี๊ที่มีชีวิตอยู่ แต่ไม่ใช่คริปวีดีโอนี้ เธอเข้าใจยัง ฉันเองยังไม่ท้อกับความหวังแม้แต่น้อย แล้วทำไมเธอต้องท้อ...”

จารวีเงยหน้ามองใบหน้าอันเล็กเขา น้ำตาคลอจากนั้นค่อยๆไหลลงมา

เธอมองยศพลไว้ด้วยความเศร้าหมอง บ่นขึ้นมาราวเหมือนเป็นคนที่ได้รับความหงุดหงิดมาก

“ยศพล นายบ้า ทำไมนายต้องดุฉัน...”

เธอยื่นมือขวาออกแล้วทูบลงหน้าอกเขาแรงๆ

ครั้งแล้วครั้งเล่า...

ยศพลเป็นเหมือนเหล็กปารีสไม่ขยับใดๆ ปล่อยให้เธอตีอย่างสุดชีวิต

ลูกกระเดือดเขาขยับ สายตามืดมน ไม่เห็นขอบเขตมีความเจ็บปวดซ้อนไว้ แม้แต่เธอเองก็มองไม่ออก

ยศพลยื่นมือออกมากะทันหัน แล้วอบจารวีเข้ามาในอ้อมกอด กอดราวว่านี่เป็นของที่ล้ำค่าที่สุด ทั้งสองคนติดกันไว้แน่น ไม่มีระยะห่างแต่นิด

“ขอโทษครับ ฉันไม่ดีเอง ฉันมันแย่ ฉันมันเลว ฉันไม่ควรดุใส่เธอ...”

ยศพลพูดอ่อนโยนเบาๆ เสียงร้องไห้จารวีค่อยๆเบาลง แล้วเหลือแต่เสียงสะอือ

เธอพิงศีรษะอันน้อยที่แผ่นอกเขา มันสงบจนเธอได้ยินจังหวะการเต้นของหัวใจเขา หัวใจเขาเต้นเร็วอย่างฟังวุ่นวายนัก

ยศพลก้มตัวลงแล้วอุ้มจารวีขึ้นมา จากนั้นค่อยๆเดินไปตรงหน้าต่าง นั่งลงมาพร้อมเธอ

เขายื่นมือไปจับมือเธอไว้ พลางเอามืออันน้อยเธอมาจูบ

“ตกลงกับฉันนะ ก่อนที่ฉันยังไม่ท้อ เธออย่าท้อได้ไหม?”

น้ำตาจารวีไหลรินไม่หยุด เธอก็ไม่อย่าท้อ แต่ร่างกายเธอได้หักหลังความคิดไปแล้ว

เธอส่ายหัวเบาๆ “ยศพล ไม่มีประโยชน์แล้ว เราอย่าเสียเวลากันไปเลย”

“ซื่อบื้อ ห้ามพูดแบบนี้ ถ้าพูดแบบนี้อีก ฉันจะดุเธอแล้ว...”

ยศพลเปลี่ยนหน้าจริงจังทันที จากใบหน้าอ่อนโยนนั้นกลายเป็นหน้าดุร้ายทันที

จารวีเงียบไปสักพัก “ฉันเพียงแค่กังวลในบางที บางทีฉันไม่ไหวแล้ว ฉันก็ต้องให้ลูกรักรู้ว่าหม่ามี๊เขาเป็นคนยังไง รู้ว่าหม่ามี๊เขารักเขามากแค่ไหน”

ยศพลแทรกคำพูดเธอทันที

“ไม่มีสมมุติ ถ้าเธอไม่อยู่แล้ว ลูกคนนี้ก็ไม่รอดแน่นอน...”

จารวีมองยศพลไว้อย่างตกใจ “นี่นายหมายความว่าไง?”

“หมายความว่าไง?ถ้าไม่มีเธอแล้วจะให้ฉันเลี้ยงลูกตัวคนเดียวเหรอ?เขาจะอดยากตายแน่นอน ฉะนั้นแล้วเธอไม่ต้องยื้อติดให้ฉัน ถ้าเธอรักเขาจริง เธอเองต้องอยู่อย่างดี เลี้ยงดูเขาด้วยตัวเธอเอง”

ยศพลเต็มไปด้วยความคิดหนาแน่นมาก ทำให้จารวีอดจะขำไม่ได้

“ยศพล แล้วบริษัทฉันจะทำยังไง?ฉันไม่ไปนานแล้ว”

“ยังจะสนใจพวกนี้ทำไม เธอกลัวฉันเลี้ยงเธอไม่ไหวหรือไง เธออยู่บ้านไปดีดี ดูแลตัวเองและเด็กในท้องให้ดีดี...”

ยศพลพูดด้วยความซาตาน

ถึงแม้เขายศพลจะขาดเงินแค่ไหน ก็ไม่อาจให้ผู้หญิงและลูกในท้องผู้หญิงนั้นออกไปดิ้นรนข้างนอกหรอก

และที่สำคัญคือ เขาไม่เคยขาดเงินมาก่อน

“แต่ว่า ฉันก็ต้องทำเรื่องมีสาระหน่อยนะ อยู่บ้านไปวันๆแบบนี้ ฉันเบื่อแย่...”

“อืม ไม่เป็นไร รออีกสักพักให้ฉันยุ่งงานเสร็จ ฉันจะหาเวลามาอยู่กับเธอ ไม่ให้เธอเบื่อแน่นอน”ยศพลยักษ์คิ้ว แสดงความครุมเครืออย่างชัด

จารวีกามมือแล้วชกลงไป “บ้า สมองนายคิดเรื่องลามกอีกแล้วใช่ไหม?”

ยศพลยื่นมือจับมือเล็กเธอไว้ พลางพูดขึ้นอย่างโอเวอร์

“ว้าว!ทั้งๆที่สมองเธอคิดแบบนั้น บอกมา เมื่อกี้เธอกำลังคิดอะไร?ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ”

“นาย...”จารวีหน้าแดงก่ำทันที เธอยังคงฝึกความหน้าหนาอย่างยศพลไม่ได้สักที

ยศพลหัวเราะหึๆ พลางยื่นมือกดจารวีไปแนบกับพนัง

“ไหน ให้ฉันดู สมองเธอกำลังคิดอะไร?”

เขาก้มหน้าจูบลงไป จารวีขยับหลบนิดๆ แต่ก็ได้อยู่ในภายใต้การจูบอย่างดุเดือดเขา

เขาจูบอย่างเร่าร้อน ร่างกายจารวีเหมือนน้ำอ่อนเพลียลงทันที

แสงสว่างจากแดดส่องเข้ามาจากหน้าต่างแล้วลงที่ตัวร่างสองคนที่กำลังผสานกันไว้

นี่เป็นเช้าตรู่ที่งดงาม ซีกแพ๊คที่เซกซี่ของยศพลกับผิวพรรณอันขาวเนียนจารวีอยู่ภายใต้แสงแดดที่ส่อง ความแข็งแรงแกร่งและความอ่อนโยนนั้นกำลังพอดี

วินาทีนี้ช่างงดงามเหลือเกิน ทว่าเวลาสามารถหยุดลงในนาทีนี้คงจะดีมากเลยสิท่า

กริยาการขว้างคอมจากยศพลไม่ได้ห้ามให้จารวีหยุดการอัดวีดีโอต่อ