เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 184

ตอนที่ 183 เด็กก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน

แสงอาทิตย์อันอบอุ่นอาบไล้ไปที่ร่างของทั้งสองคน ทั้งสองถูกลำแสงสีทองอาบไล้ทั้งใบหน้า

ภาพนี้งดงามจนทำให้ผู้คนแทบหยุดหายใจ

“พรุ่งนี้พวกเราไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกกัน”

จารวีชักชวน

“ก่อนหน้านี้ก็ซื้อไปตั้งเยอะขนาดนั้นแล้ว เขายังใส่ไม่ทันครบเลย...”

“แฮะแฮะ ก็ใช่ ก่อนหน้านี้ล้วนซื้อเสื้อผ้าของเด็กทารก ฉันยังคิดจะซื้อให้ใหญ่สักหน่อย หนึ่งขวบสองขวบสามขวบ ล้วนต้องซื้อมาทั้งหมด...”

สีหน้าของยศพลมืดครึ้มลง เขาไม่ชอบที่จารวีพูดจาราวกับสั่งเสียอย่างนี้

“ไม่ต้องซื้อแล้ว! นอนเป็นเพื่อนฉันนะ!”

ยศพลโอบกอดจารวีไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น จมูกของเขาแตะไปที่จมูกของเธอ ทั้งสองคนใกล้ชิดแนบแน่น ต่างแลกเปลี่ยนลมหายใจอันอบอุ่นให้กันและกัน

“คราวหลังอย่าพูดเช่นนี้อีกนะ ไม่อยากได้ยินแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรแน่”

ยศพลกล่าวกับเธออย่างขึงขัง จารวีก็ไม่ได้ปฏิเสธเพียงแต่หัวเราะคิกคักเท่านั้น จากนั้นยืดมือไปจับเส้นผมของยศพล

เส้นผมของยศพลเป็นสีดำเงางาม แต่เดิมดกหนามาก

จารวีหรี่ตาลง เธอกำลังคิดถึงเส้นผมของเธอ ก่อนหน้าก็มากเช่นนี้

ทั้งสองคนรักใคร่กันเช่นนี้ นอนทั้งวันก็ไม่รู้สึกเศร้าซึม

ที่จริงถึงจารวีจะไม่พูด ในใจยศพลมีนาฬิกาปลุกเรือนหนึ่ง ที่ไม่เคยหยุดก้าวเดิน

คล้ายกับเสียงของกาลเวลาไหลผ่าน ภายในความคิดของเขาขยายตัวไม่มีสิ้นสุด

เขาอยากจะจับมือของเธอ จับให้แน่นหนา ไม่ต้องปล่อยอีก

ท้องฟ้าสีขาว เวลามีมากล้น ยศพลล้วนสามารถไปเป็นเพื่อนจารวี ไม่ว่าเธอจะต้องการสิ่งใด ไม่ว่าเธอจะอยากไปที่ไหน เขาล้วนสามารถไปเป็นเพื่อนเธอ

ทว่ากาลเวลาที่ผ่านไป อาการเจ็บป่วยของจารวีก็ยิ่งร้ายแรงมากขึ้นไปด้วย

ป่วยไข้มาเป็นเวลานาน ทำให้ร่างกายของเธอค่อยๆ อ่อนแอลงทีละนิด

ค่ำคืนอันเงียบงัน ระลอกคลื่นของความเจ็บปวดผ่านไปแล้ว จารวีนอนวิงเวียนอยู่บนเตียงจนหลับไป

ยศพลกุมมือซ้ายที่เหน็บชาของเธอ ออกแรงเค้นคลึง

เขาหวังว่าจะเค้นคลึงเช่นนี้ ลูบไล้แบบนี้ ไม่อาจปล่อยให้กล้ามเนื้อของเธอตาย

ในความฝัน จารวีรู้สึกไม่สงบนัก ขนหนาหนาสั่นไหวเล็กน้อย ปากพึมพัมเอ่ยออกมาหลายประโยค

ยศพลมองร่างของเธอ จุมพิตริมฝีปากของจารวีแผ่วเบา ตอนท้ายกดจูบอย่างแนบแน่น ยกศีรษะขึ้น จ้องมองอยู่เนิ่นนาน

ต่อให้ต้องมองทั้งวัน เขาก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย

ผ่านไปเนิ่นนาน ยศพลเดินออกจากห้องไป

ปิดไฟ ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา หันหลัง นิรันจับตามองตรงสุดทางเดินแล้ว

“นายน้อย เตรียมการเรียบร้อยแล้วครับ”

“อืม ไปกันเถอะ!”

ในค่ำคืนสลัว เงาร่างมืดดำของยศพลราวกับเสือชีต้าร์ออกล่าเหยื่อ กำจายกลิ่นอายอันตราย

ในเวลานี้ เขาไม่รั้งรอได้อีก เขาต้องการชิงลงมือก่อน

เช้าวันต่อมา จารวีลืมตาขึ้น

ทุกวันนี้ตอนที่เธอลืมตา สามารถขยับร่างกายของตนได้ทั้งหมด จากเท้าจรดศีรษะ ตลอดทั้งนิ้วมือ จนถึงเครื่องหน้าทั้งห้า...

มือซ้ายจากที่ก่อนหน้านี้ไม่ยืดหยุ่น ค่อยๆ กลายเป็นหนึบชาแล้ว กลางฝ่ามือไม่อาจแบออกได้อย่างสิ้นเชิง

เธอใช้มือขวาหยิกมือซ้าย หยิกจนเนื้อหนังแดงบวมแล้ว ถึงเพิ่งรู้สึกเจ็บปวดสักเล็กน้อย...

จารวีเหม่อลอยเล็กน้อย ช่างเธอ พวกคุณในท้ายที่สุดก็ล้วนต้องสูญเสียสติรับรู้

จารวีใช้มือจับหน้าท้อง หกเดือนกว่าแล้ว การเคลื่อนไหวของลูกยิ่งถี่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

โดยเฉพาะในตอนเช้าที่เพิ่งตื่นนอน เขาก็จะเตะถีบไม่หยุด

ช่างเป็นเด็กที่ขยันจริงๆ รีบร้อนคิดอยากออกจากท้องของแม่ขนาดนี้เชียวหรือ?

“จารวี เธอตื่นแล้ว!”

น้าอามปรากฎกายขึ้น ยิ้มแย้มเอ่ยถาม

มองเห็นจารวีลืมตาตื่น ก็รีบมาช่วยเธอใส่เสื้อผ้า

“น้าอาม ฉันลุกเองได้ค่ะ...”

แขนของจารวีหนึบชา ไม่สามารถใช้การได้เลย เวลานานแล้ว น้าอามก็มองออกแล้ว

“คุณจารวี มือของคุณ...”

ตอนที่กำลังเปลี่ยนชุดนอน น้าอามช่วยเธอดึงเสื้อผ้าอย่างมีน้ำใจ

จารวียิ้มอย่างซาบซึ้ง “น้าอาม ตอนนี้ฉันได้เรียนรู้จริงๆ แล้ว เป็นแม่คนช่างไม่ง่ายดายเลยจริงๆ”

“ฮะฮะ ใช่แล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก ทุกคนล้วนผ่านมาได้!”

“คุณจารวี วันนี้มีชมพู่สดๆ เยอะมาก เป็นนายน้อยที่ให้คนซื้อกลับมาจากไต้หวัน สีแดงสด แต่ละลูกก็ใหญ่มากค่ะ!” น้าอามยิ้มกล่าว

“อื้อ แล้วเขาละ?”

“บอกว่าที่บริษัทมีเรื่อง คงจะกำลังยุ่งอยู่ค่ะ ใช่แล้ว! คุณหมอวิซ์เตอร์เช้าวันนี้มาแล้วค่ะ”

จารวีกระทั่งไม่แปรงฟัน วิ่งออกไปทันที

ภายในห้องรับแขกชั้นล่าง วิซ์เตอร์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ มองเห็นจารวี จึงลุกขึ้นยืนอย่างสุภาพ

“คุณจารวี ช่วงนี้ร่างกายของคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

จารวีวิ่งจนหายใจหอบ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว วิ่งระยะทางสั้นๆ ก็เหนื่อยมากแล้ว

“วิซ์... ช่วงก่อนหน้านี้คุณไปที่ไหนมา?”

“อ้อ ขออภัยครับ ช่วงก่อนหน้านี้ที่บ้านผมมีเรื่องนิดหน่อย กลับไปมารอบหนึ่งครับ”

“โอเค ตอนนี้คุณบอกกับฉันหน่อย ลูกเขาไม่ได้ติดเชื้อใช่ไหม?”