เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 185
สรุปบท ตอนที่ 184 คุณมีชะตาที่จะสูญเสีย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย
ตอน ตอนที่ 184 คุณมีชะตาที่จะสูญเสีย จาก เล่ห์รักเมียตัวน้อย – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
ตอนที่ 184 คุณมีชะตาที่จะสูญเสีย คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ เล่ห์รักเมียตัวน้อย ที่เขียนโดย BUNNY เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ตอนที่ 184 คุณมีชะตาที่จะสูญเสีย
มองเห็นจารวีชิงยอมแพ้ อารมณ์ของยศพลดียิ่ง เขายกมือข้างหนึ่งจับตัวจารวีวางไว้บนต้นขาของเขา “ฉันไม่ต้องการให้เธอเกิดปัญหาอะไร เข้าใจไหม?”
จารวีเล่นกับต้นคอของยศพล “ฮ่าฮ่า เป็นนายที่คิดเยอะเกินไป นายคิดว่าพี่มนต์ตรีจะทำร้ายฉันหรือ? ยศพล ใจคอนายคับแคบยิ่งนัก ก่อนหน้านี้พี่มนต์ตรีเคยชอบฉัน ไม่ผิด แต่ตอนนี้เขาแต่งงานแล้ว บางทีอาจจะมีลูกแล้วด้วย เขาจะคิดอะไรกับฉันได้ยังไงกัน!”
ใบหน้าหล่อเหลาของยศพล กลับยังคงมืดครึ้ม นัยน์ตาดำสนิทลึกล้ำคู่หนึ่ง ในมุมที่จารวีมองไม่เห็น ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอึมครึมอย่างยิ่ง
จารวีไม่รู้สึกถึงอารมณ์ของยศพล ยังคงพูดคุยหยอกล้อ
“นายสามารถช่วยฉันถามข่าวคราวของลุงพัชพงษ์ได้ไหม เส้นสายของนายที่เมือง S กว้างขวาง มีความสัมพันธ์มากมาย ช่วยดูสักหน่อยนะ...”
จารวีกล่าวจบ เห็นยศพลไม่ตอบกลับใดๆ ยกเงยหน้าขึ้นมองยศที่กำลังเหม่อลอย
เธอตีใบหน้าของเขาเบาๆ “นี่ ยศพล ที่แท้นายได้ยินที่ฉันพูดกำลังพูดไหมเนี่ย?”
ยศพลค่อยๆ ก้มศีรษะ ยกจารวีวางลงบนโซฟา
เขาราวกับคิดอะไรได้ ลุกขึ้นยืน
“ฉันมีธุระต้องไปทำสักหน่อย ตอนเย็นจะกลับมา เธออยู่บ้านกินข้าวเองนะ”
“เฮ้…”
กว่าจารวีจะได้สติ ยศพลก็ก้าวใหญ่ออกไปแล้ว
หลังร่างของเขา นิรันเดินตามไปติดๆ
ผู้ชายคนนี้ ยุ่งเรื่องอะไรขนาดนั้น?
หลังจากยศพลจากไป จารวีก็ไม่ได้อยู่เฉย เธอหยิบสมุดโทรศัพท์เล่มเก่าของเธอออกมา โทรสอบถามทีละคน จากนั้นก็โพสบนอินเตอร์เน็ต อย่างไรกับเธอเขาก็ไม่เลวร้าย
แต่ว่ายังคงไม่ได้ที่อยู่ของลุงพัชพงษ์ ทุกวันจารวีจะหาเวลาโทรหามนต์ตรี หวังว่าจะสามารถปลอบใจเขา
อีกไม่นานลูกก็จะครบเจ็ดเดือนแล้ว ในใจจารวีค่อยๆ เปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้น
บ่ายวันนี้ จารวีพลันได้รับข้อความหนึ่ง ข้อความเป็นเบอร์โทรศัพท์ของมนต์ตรีส่งมา
บนนั้นมีเพียงอักษรไม่กี่ตัว
“ช่วยฉัน ระวังยศพล...”
จารวีพลันหัวใจเต้นเร็วขึ้น นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
เท่าที่เห็นจากหลายวันมานี้ ยศพลกลับบ้านช้า และบนตัวของเขาก็มีกลิ่นเลือด ในใจจารวีมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีอย่างหนึ่ง
อย่าบอกนะว่ายศพลลงมือกับมนต์ตรีแล้ว? ถ้าหากเป็นเขาลงมือจริง เช่นนั้น ก็ไม่แปลกที่ทั้งเมือง S จะหาที่อยู่ของลุงพัชพงษ์ไม่เจอ
เมือง S นี้ก็คือเขตอิทธิพลของยศพล ไม่มีใครมีความสามารถเพียงพอที่จะหนีไปจากฝ่ามือของเขาได้ จารวียิ่งคิดก็ยิ่งกลัว
ขณะกำลังขับไล่ความกลัว พลันเกิดเสียงเท้าหนักแน่น ดังจากด้านนอกเข้ามา จารวีรีบลบข้อความ
ร่างของยศพลปรากฎที่ทางเข้าห้อง
“นายกลับมาแล้วหรอ!”
จารวียิ้มบางลุกขึ้นต้อนรับ ยศพลจ้องมอง ยืดมือออกมาสัมผัสใบหน้าของจารวี ลูบไล้ใบหน้าของเธอ
“วันนี้รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”
“ไม่เลยละ ฉันสบายดีมาก! นายไม่ต้องเป็นห่วง” จารวีแสร้งยิ้ม
อารมณ์ของยศพลดูไม่แตกต่างจากตอนปกติ
“เอ่อ ยศพล ช่วงนี้คุณยุ่งกับอะไรหรือ?”
“เรื่องของบริษัทน่ะ...”
“โอ้ คุณไม่เจอลุงพัชพงษ์เลยหรือ?”
ยศพลหรี่สายตาที่เริ่มอันตราย มองจารวี “เธอคิดจะพูดอะไร?”
“ไม่มีอะไรหรอก ครั้งก่อนฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอ นายคุ้นเคยกับเมือง S ถ้าหากยอมช่วยเหลือ นายจะต้องหาลุงพัชพงษ์เจอเป็นแน่”
สายตายศพลไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด “ฉันไม่มีเวลาว่างไปช่วยเธอหาเขาหรอก”
ยศพลดันจารวีออกเบาๆ “เธอพักผ่อนให้ดี ฉันต้องไปบริษัทสักเดี๋ยว”
จารวียืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธออยากดึงเขากลับมา จากนั้นถามเรื่องราวให้กระจ่าง เสียดายที่เธอไม่มีความกล้านั้น
เธอรู้ดี เพื่อเธอแล้วเขาเสียสละไปมากมายนัก
เธอรู้ เธอเข้าใจดี เธอรักมากรักเขายิ่งนัก เธอไม่ต้องการให้รักนี้พังทลาย
“ยศพล...”
จารวีเรียกเสียงเบา ยศพลชะงักที่ประตูห้อง ยืนนิ่งไม่ขยับ ฟังเสียงของจารวี แต่เขาก็ไม่ได้หันกลับมา
“ยศพล ถ้าหากวันหนึ่ง พี่มนต์ตรีทำให้นายโกรธ หวังว่านายจะสามารถเห็นแก่ฉัน ละเว้นเขาสักครั้ง เพราะว่า... ชีวิตของฉันก็เป็นเขาช่วยเอาไว้”
“อื้ม!” ยศพลตอบเสียงเรียบ เดินออกไปโดยไม่ได้หันกลับมา
ยศพลเพิ่งจากไปไม่นาน โทรศัพท์ของจารวีดังขึ้น
จารวีหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ยังรับสาย
“สวัสดี จารวีใช่ไหม? ฉันคือสุรีวัลย์...” ในสาย เสียงของสุรีวัลย์กังวลอย่างมาก
“อื้ม ฉันคือจารวี เธอมีเรื่องอะไรหรือ?”
ในภาพจำของเธอ สุรีวัลย์ไม่เคยถือโอกาสโทรศัพท์หาเธอก่อน
“จารวี ขออภัยที่รบกวนเธอจริงๆ แต่ว่าปัญหานี้ ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าใครจะช่วยฉันได้”
สุรีวัลย์คร่ำครวญ จารวีขมวดคิ้ว พ่อของสุรีวัลย์เป็นข้าราชการในเมืองหลวง เธอยังมีปัญหาอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยหรือ?”
ประสบกับเรื่องราวมากมายขนาดนั้น ยศพลเปลี่ยนเป็นหนักแน่นเยือกเย็นแล้ว โลกใบนี้ไม่ต้องการคนอ่อนแอ
มนต์ตรีหัวเราะเสียงเย็นมองเขา
“แกไม่มีความสามารถ ก็ไม่อาจให้จารวีอยู่ข้างกาย ผู้ชายอย่างแกไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้หรอก”
ใบหน้ายศพลพลันดุดัน เขาเอียงศีรษะ บอดี้การ์ดพลันพุ่งออกมา
“ผั๊วะผั๊วะ...”
สองเสียง ฝ่ามือหนักตบลงบนหน้าของมนต์ตรี ใบหน้าของมนต์ตรีพลันบวมฉึ่ง
“พุ๊!” มนต์ตรีถ่มเลือดสดลงบนพื้น
“ฮ่าฮ่า... ยศพล แกมีความสามารถแค่นี้หรือไง?”
“หยุดสาระแนพูดเรื่องฉันกับจารวีได้แล้ว แกคือคนที่ไม่มีคุณสมบัติพูดถึงเธอที่สุด”
นัยน์ตาของยศพลเย็นเยียบ ถ้าหากมีความเป็นไปได้ ตอนนี้เขาก็คิดอยากจะฆ่าเจ้าคนสารเลวที่เสแสร้งเป็นคนดีตรงหน้านี้เสียเลย
“อะไรทำให้แกคิดว่า คนที่วางยาพิษคือฉัน!”
“ก่อนที่นิชาภาจะตาย พูดชื่อของแกออกมา ถึงแม้ฉันไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้ แต่ว่านอกจากแกแล้ว ฉันก็คิดไม่ออกแล้วจริงๆ ว่าจะมีใครทำเรื่องเช่นนี้ได้”
“ฮ่าฮ่า... ยศพล ดูท่าแกคงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ? แกพูดแล้วพูดอีกว่ารักจารวี แกดูสิว่าตอนนี้แกทำให้เธอเป็นอะไร? ทรมาณจากเชื้อไวรัส? ยังมีเด็กที่ไม่สมบูรณ์?”
“เพล้ง!”
ยศพลโมโหขึ้นมา ขาเตะออกไปอย่างหนักหน่วง
มนต์ตรีพ่นเลือดสดออกมาคำหนึ่ง พ่นไปบนร่างของยศพล...
“นายน้อย...”
ร่างของนิรัน พุ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างเร่งรีบ
“มีเรื่องอะไร?”
ยศพลหยิบผ้าเช็ดหน้า พยายามเช็ดถูหยดเลือดที่อยู่บนชุดสูท เอ่ยถามอย่่างเรียบเฉยสงบนิ่ง
“คุณจารวีมาครับ เธอหยุดอยู่หน้าประตู บอกว่าจะเข้ามาให้ได้...”
“แกไม่ได้บอกเธอหรอว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่?” ยศพลขมวดคิ้ว
“ผม ผม คุณจารวีเธอยืนยันว่าเห็นคุณเข้ามาที่นี่ด้วยตาของเธอเอง อีกทั้งเธอยังพาสุรีวัลย์เข้ามาด้วย เธอบอกว่า ถ้าหากนายน้อยไม่ให้คำอธิบายกับเธอ เธอจะไม่ยอมจากไปครับ”
ผู้หญิงโง่งมคนนี้ เริ่มก่อเรื่องอีกแล้ว
ยศพลมองมนต์ตรีด้วยหางตา “ให้เวลาแกไตร่ตรองให้กระจ่างสักพัก ดีที่สุดตอนที่ฉันกลับมา ให้คำตอบที่ชักเจนกับฉัน ไม่อย่างนั้นแล้ว ซัวกรุ๊ปของแกก็จะกลายเป็นของบ้านโพธิสูง”
นัยย์ตาของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เรียบเฉยเย็นชาและเลือดเย็น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เล่ห์รักเมียตัวน้อย