เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 186

ตอนที่ 185 คนที่วางยาพิษ

“ยศพล เจ้าคนชั่วช้า นายออกมาหาฉันให้ไวเลยนะ...” ยศพลก้าวออกจากประตูมา ก็ได้ยินเสียงจารวี ตะโกนสั่งอย่างไร้เหตุผล คิ้วของเขาพลันขมวดแน่นยิ่งขึ้น

เพิ่งรู้ว่าเธอสามารถเหลวไหลได้เช่นนี้ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อปิดบังจากเธอ คาดไม่ถึงว่ายังคงถูกเธอค้นเจอจนได้

จารวีถูกหยุดโดยบอร์ดี้การ์ดสองคนที่หน้าประตู ตอนที่มองเห็นยศพล เธอหยุดชะงักและในตาก็พลันระเบิดอารมณ์โกรธเคือง

“นายน้อย คุณจารวีต้องการเข้าไปให้ได้ครับ”

ยศพลโบกมือ บอร์ดี้การ์ดสองคนที่กั้นทางจารวีพลันถอยออกไปทันที

จารวีวิ่งเข้าไปด้านในอย่างไม่สนใจสิ่งใด

มือใหญ่ของยศพลสะบัด ยึดกุมมือของจารวีเอาไว้

“เธอคิดจะทำอะไร?

จารวีจ้องยศพลเขม็ง “นายขังพี่มนต์ตรีไว้ที่นี่ใช่ไหม?”

ยศพลขมวดคิ้วแน่น “เธอกำลังพูดอะไร?”

“ยศพล นายอย่าหลอกฉันนะ นายลักพาตัวลุงพงพัชษ์ แล้วยังขังพี่มนต์ตรีไว้ใช่ไหม?”

สายตายศพลผ่านเลยจารวีไปทางรถที่อยู่ด้านหลังของเธอ

ถามอย่างเหลืออด “จารวี เธอไม่มีสมองของตัวเองหรือ ถูกคนอื่นชักจูง ก็วิ่งมาก่อเรื่องให้กับผู้ชายของตัวเอง?”

จารวีใบหน้าแดงก่ำ ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้มีหลักฐานแน่นหนาอะไร เพียงแต่ได้รับข้อความอันหนึ่ง แล้วก็ข้อสันนิษฐานของสุรีวัลย์เท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นเห็นยศพลดึกมากแล้วก็ยังอยู่ข้างนอก ในใจเธอมีความสงสัยทุกรูปแบบอัดรวมกันอยู่ ดังนั้นจึงเกิดใจร้อนจนไม่อาจหยุดยั้งได้

“ดี เช่นนั้นนายบอกว่านายไม่ได้ลักพาตัวพี่มนต์ตรี แล้วนายมาทำอะไรที่นี่? นายเอาแต่บอกฉันว่าอยู่ที่ออฟฟิศ ถ้าอย่างนั้นนายก็ให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลว่านายมาทำอะไรที่โรงงานร้างในตอนกลางคืน?”

ยศพลยิ้มบาง “ผู้หญิงอย่างเธอนี่ ไม่ฟังเหตุผลเลยจริงๆ ฉันจะทำไม่ทำเรื่องอะไรล้วนต้องคอยรายงานเธอด้วยหรือไง?”

“ยศพล ในเมื่อไม่มีเรื่องให้ต้องละอายใจ เช่นนั้นก็ให้ฉันเข้าไปดูข้างในสักหน่อย...”

“ถ้าหากหลังจากเข้าไปแล้วไม่มีมนต์ตรีที่เธอพูดถึง เธอจะทำยังไงละ?”

“ฉัน…” จารวีใบหน้าค่อยๆ แดงขึ้น คิดไว้นานแล้ว เธอตอบตามตรง “ถ้าหากพี่มนต์ตรีไม่ได้อยู่ที่นี่ เช่นนั้นทีหลังก็จะไม่สงสัยนายอีกแล้ว อีกทั้งไม่ก้าวก่ายกับธุระของนายอีก”

ยศพลถอยหลังหนึ่งก้าว แยกตัวออกไป สุรีวัลย์ก็เดินลงจากรถมา ยืนอยู่ที่ประตูรถ อยากเข้าไปแต่กลับไม่มีความกล้าจะเข้าไป มองมาทางนี้อย่างลังเล

นัยต์ตาดำของยศพลตกอยู่ที่ร่างของจารวีอีกครั้ง มุมปากยกขึ้น “เข้าไปกันเถอะ! ถึงกับกล้าไม่เชื่อถือผู้ชายของเธอเอง”

จารวีฮึมฮัมเสียงเบา สืบก้าวใหญ่ไปข้างหน้า

ที่ด้านหลังของนาง สุรีวัลย์ก็ติดตามมาด้วย เตรียมตัวเข้าไปด้านใน

บอร์ดี้การ์ดสองคนพุ่งออกมาหยุดยั้งสุรีวัลย์

“ฉันจะเข้าไป ทำไมเธอถึงเข้าไปได้ แต่ฉันเข้าไปไม่ได้?”

“คุณจารวีเป็นนายหญิงน้อยของพวกเรา เธอแน่นอนว่าสามารถเข้าไปได้ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน?”

บอร์ดี้การ์ดกล่าวเยาะเย้ย สุรีวัลย์อย่างดีทำได้แค่ถอยกลับมา มองจารวีที่เข้าไปข้างในอย่างริษยา ในใจเธอกังวลราวกับแมวข่วนอย่างนั้น

จารวีเดินเข้าไปในโรงงานโอ่อ่ากว้างใหญ่ ภาพภายในชัดเจนเพียงกวาดสายตามองครั้งเดียว

ตรงกลางมีกองงานขนาดมหึมาวางสุมอยู่บนโต๊ะ ข้างโต๊ะมีผู้ชายใส่แว่นตาสีทองนั่งอยู่

ข้างกายผู้ชายมีกล่องสีเงินวางขึ้น บนโต๊ะยังคงมีปืนวางไว้ และถุงผงแป้งบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะ

จารวีในใจตกตะลึง และหยุดก้าวเท้าทันที

“ยศพล คุณมาเอายาที่นี่หรือ?”

ยศพลยกไหล่ “ไม่หรอกน่า แต่ว่าเจอกับเพื่อนเก่าคนนึง อำนวยความสะดวกเขาพูดถึงเรื่องเก่าเท่านั้น ๆ ชัดเจนว่า แต่ชัดเจนว่าถูกเธอขัดจังหวะ เขาตกใจจนเต้นแล้ว คิดว่าตำรวจมา”

จารวีมองไปรอบกายทั้งสี่ด้าน ไม่เห็นร่างของมนต์ตรีเลยสักนิด

อย่าบอกนะว่าเขาไม่อยู่ที่นี่จริงๆ

“ยังไม่เชื่อฉันอีกหรอ? เช่นนั้นเธออยากเข้าไปหาข้างในอีกไหม?”

ยศพลหัวเราะเยาะเธอ ยืดแขนทำทีเชื้อเชิญ

จารวีราวกับนักเรียนหญิงตัวน้อยที่ทำเรื่องผิดพลาดอย่างนั้น พลันถอยออกมา

ยศพลหันไปส่งสายตากับนิรันครั้งหนึ่ง ให้ติดตามจารวีออกมา

“ตอนนี้เธอยังมีอะไรต้องพูดไหม?” ยศพลตั้งใจเอ่ยถาม

“ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ ยศพล ฉันไม่ควรสงสัยคุณ”

ยศพลมองใบหน้าเล็กของจารวี ดวงตาคู่งามเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของความรู้สึกผิดและไม่สบายใจ

ยศพลยื่นมือมาบีบจมูกเล็กๆ ของจารวี “เธอทำร้ายความมั่นใจในตัวเองของฉันอย่างหนัก คืนนี้ เธอจะต้องชดใช้ให้ฉัน”

ใบหน้าเล็กของจารวีแดงเรื่อ “เช่นนั้นนายธุระเถอะ ฉันกลับก่อนนะ”

“ช่างเถอะ เธอกับฉันก็ออกมากันแล้ว ฉันก็ไม่อยากอยู่รื้อฟื้นความหลังกับเขาอีก พวกเรากลับบ้านด้วยกันเถอะ!”

ยศพลจับมือของจารวี เดินออกมาอย่างสุขุมเยือกเย็น

ที่ทางเข้า สุรีวัลย์ที่ยืนคอยมาตลอดเดินมาหา เอ่ยถามอย่างร้อนใจ “เป็นยังไงบ้าง?”

จารวดีส่ายหน้าตอบอย่างไร้เสีย “สุรีวัลย์เธออาจจะเข้าใจยศพลผิด เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”

สุรีวัลย์เงยหน้ามองยศพล นัยน์ตาดำของยศพลเรียบเฉยล้ำลึก กักเก็บประกายเข่นฆ่าไร้สิ้นสุด สุรีวัลย์พลันรู้สึกขวัญผวาอย่างยิ่งยวด เธออาจจะประเมินชายคนนี้ต่ำเกินไป

“อ่า ไม่มีปัญหา จารวี เช่นนั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะโทรหาเธอ”

สุรีวัลย์ขึ้นรถ และขับรถออกไปอย่างเร่งรีบ เวลานี้เธอไม่กล้าหยุด ยศพลมองอย่างดุร้ายเช่นนั้น เธอไม่กล้ามองอีกเป็นครั้งที่สอง

ยศพลขับรถด้วยตัวเอง จารวีนั่งอยู่ข้างกายเขา

รถยนต์ราวกับพายุทอร์นาโดอย่างนั้น ค่อยๆ จมหายไปในความมืดมิดยามราตรี หายวับไปมองไม่เห็นรวดเร็วยิ่งนัก

จารวีเดินเข้าห้องรับแขกคนเดียว

"คุณจารวี คุณกลับมาแล้ว!" น้าอามออกมาต้อนรับ มองเห็นใบหน้าของจารวีไม่ค่อยถูกต้องนัก จึงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ "คุณจารวี คุณเป็นอะไรไปคะ?"

"ไม่มีอะไร!" จารวีโบกมือ เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างแรง

"คุณจารวี คุณกับนายน้อยทะเลาะกันหรือคะ?"

น้าอามเห็นทั้งสองคนเพิ่งจะทะเลาะกันที่ประตูสนามหญ้าหลายประโยค

"น้าอาม ฉันเพิ่งไปซื้อของ แต่ดูเหมือนว่าจะมีของที่ลืมหยิบมา น้าไปหาบอร์ดี้การ์ดมาขับรถพาฉันไปหาดูหน่อยนะ..." จารวีกล่าว ไม่รู้ทำไม ในใจกลับไม่สบายใจ เธออยากไปหายศพล

เขาต้องโกรธมากแน่ๆ เธอจะต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง

"เอ่อ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีของอะไรหายไปหรือคะ? ถ้าไม่ใช่ของสำคัญอะไร พรุ่งนี้ค่อยไปหาเถอะค่ะ!"

จารวีมองน้าอามอย่างเหม่อลอย นานนัก เธอก้มศีรษะลง "ที่จริงฉันทะเลาะกับยศพล ฉันกังวลว่าเขาจะโกรธจนทำร้ายตัวเอง ดังนั้นฉันเลยอยากให้คนขับรถพาฉันไปหาเขา"

"โอ้ โอ้ ได้ค่ะ ฉันจะไปเรียกเดี๋ยวนี้"

น้าอามอยู่ที่บ้านโพธิสูงมานานหลายปีแล้ว รับหน้าที่เป็นผู้จัดการดูแลบ้านโพธิสูง

เหล่าคนขับรถก็อยู่ในการจัดการของเธอ รถของยศพลมีอยู่หลายคันมาก น้าอามจัดการอยู่สักครู่ ก็กลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"คุณจารวี ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณให้คนขับรถพาคุณไปไล่ตามนายน้อยเถอะค่ะ! แต่อย่างไรก็ต้องพกโทรศัพท์ไปด้วยนะคะ ฉันกลัวว่านายน้อยกับคุณจะไปกันผิดทาง"

"ไม่มีปัญหา มีคนขับรถนี่! ฉันหาเขาไม่เจอก็ขับกลับมาทันที!"

"ดี ดีค่ะ..."

น้าอามเดินมาส่งจารวีที่ประตู มีรถเฟอร์รารี่สีเงินคันหนึ่งจอดรอเธออยู่ที่ทางเข้า

"คุณจารวี ต้องการไปที่ไหนครับ?" คนขับรถเอ่ยถาม

จารวีคิดอยู่ชั่วครู่ อาศัยสัมผัสพิเศษ ชี้ไปที่ถนนที่นำไปสู่ถนนชานเมือง

"ที่นี่แหละ ขับเร็วสักหน่อย กลัวจะไล่ตามไม่ทัน..."

เวลานี้ในโรงงานทิ้งร้าง มนต์ตรีถูกผลักออกมาอีกครั้ง ตอนที่จารวีเพิ่งเข้ามา เขาก็ถูกผลักไปกองใต้โต๊ะ ใช้ผ้าปิดเอาไว้ ในปากมีผ้าอุดอยู่ เขาไม่มีทางตะโกนออกมาได้

"ยศพล แกนี่โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ..."

"เทียบกับแกแล้วฉันยังห่างไกลนัก... ไม่ถูกสิ จัดการกับคนอย่างแก ก็จำเป็นต้องใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมอย่างนี้..." ยศพลกล่าวจบก็ยิ่งออกแรงใช้ศอกกดไปที่หน้าอกของมนต์ตรี

มนตรีเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว

"เจ็บหรอ? เจ็บก็ร้องออกมา ในเมื่อตอนนี้ข้างนอกไม่มีใครอยู่แล้ว อีกทั้งสุรีวัลย์คนนั้นของแก ฉันก็ให้คนไปจัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ดูไปแล้วยังจะมีใครมาช่วยแกได้อีก"

นัยน์ตาของยศพลมีประกายเย็นเยียบวาบผ่าน ปากกระบอกปืนจ่อไปที่ขมับของมนต์ตรี

"พูด ที่แท้แล้วยาต้านไวรัสอยู่ที่ไหน?"