เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 187

ตอนที่ 186 ปกป้องลูกน้อย

“จรี๊ด...”

จู่ๆก็มีเสียงเปรกดังขึ้นมากะทันหัน แสงไฟสองดวงที่ส่องเห็นแสงสว่าราวหิมะส่องมาจากด้านนอก

ยศพลหันไปมอง เห็นรถกำลังจะไปชนโรงงานที่ใหญ่โต...

ภรรยาเขาจงใจ เขาคิดว่าดึกขนาดนี้แล้วจะไม่มีคนเข้ามาแล้ว บอดี้การ์ดคนอื่นถูกเขาสั่งไปไล่ตามสุรีย์วัลย์ บอดี้การ์ดสองคนที่เหลือนั้นกำลังสอบสวนมนต์ตรีอยู่ที่นี่

ไม่คิดว่าจารวีกลับจะตามมาได้

แสงที่แสงสว่างนั้นส่องให้เห็นทุกอย่าง เมื่อจารวีเห็นยศพลเอาปืนชี้ที่หัวมนต์ตรีแล้ว สมองเธอพลางว่างล่าขึ้นมา

วินาทีนั้น เธอหวาดกลัว สิ้นหวัง เจ็บปวด ความรู้สึกมากมายสับสนกันอยู่มันพลุ่งพล่านขึ้นสมองทันที

ที่แท้เขากลับโกหกเธอนี่เอง

“เธอตั้งใจ ใครให้เธอขับรถมา...”

ยศพลเมื่อปรับตัวได้แล้ว จึงดึงประตูออกแล้วพลางลากคนขับรถนั่นออกมา พลางโยนไปที่พื้นแล้วชกอย่างรุนแรงขึ้นมา

“พอแล้ว...”

จารวีออกมาจากรถ แล้วร้องขึ้นดังๆ

“ยศพล นายจะชกเขาทำไม ฉันบังคับเขามาส่งเอง คนที่นายควรตีคือฉัน ไม่ใช่เขา นายตีฉันเลย!”

จารวีมอยศพลด้วยความโมโห และน้ำตาพลางไหลไม่หยุด

โกหกชัดๆ ทุกอย่างมันโกหกกัน เมื่อกี้เธอยังเป็นห่วงคือว่าเขาเจอความอันตรายสักอีก

แววตายศพลเต็มไปด้วยความเศร้าหมองที่ลึก เขาหยุดลงแล้วค่อยๆยืนขึ้น สายตานั้นจ้องมองจารวีด้วยความเจ็บปวดเสียใจ “เธอไม่เชื่อฉัน แต่ย้อนกลับมาสืบฉัน?ในใจเธอไม่เคยมีฉันมาก่อนเลย”

“ยศพล นายมันมั่ว...ฉันกลัวนายโกรธ กลัวนายจะจากไป กลัวนายจะเคร่งเครียดเสียใจ ฉันเลยให้เขาขับรถออกมาหานาย แต่ไม่คิดว่านายกลับมาหาเขาที่นี่ ยศพล ทำไมนายต้องโกหกฉัน นายรู้ไหมันผิดหวังต่อนายมาก”

น้ำตาไหลรินเหมือนน้ำ มันหยดลงมาเป็นเม็ดใหญ่ๆแล้วหล่นลงที่พื้น

“จารวี รีบโทรแจ้งตำรวจ...”เสียงร้องตะโกนมนต์ตรีดังขึ้นมา

จารวีหันไปมองมนต์ตรี เห็นใบหน้าเขาที่ถูกชกจนช้ำบวม เธอรีบวิ่งเข้าไป

แล้วเริ่มแกะเชือกให้

“ขอโทษคะพี่มนต์ เป็นเพราะฉันเอ ฉันไม่ดีเองที่ทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้...”

มนต์ตรีเงยหน้ามองยศพล สายตานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ราวว่าตัวเองชนะแล้ว

มือข้างหนึ่งของจารวีไม่ค่อยมีแร ท่าทางเธอช้ามาก แกะไปหลายรอบก็แกะไม่ออก

ยศพลยืนมองเธออย่างเย็นเรียบอยู่ข้างๆ เขาไม่ขยับ บอดี้การ์ดข้างๆก็ไม่กล้าพูดอะไร

“คุณชายครับ ทำไงครับ?”นิรันถามขึ้นมาเบาๆ

ยศพลไม่ได้ตอบกลับ นานที่เขาเริ่มเดินไปหาจารวี แล้วยื่นมือดึงเธอ

“จารวี เธอกำลังทำอะไร?”

จารวีเลยหน้าที่แน่วแน่นั้นขึ้นมา แล้วแกะเชือกอย่างพยายามต่อ

แต่ยศพลใช้แรงมาก เธอเลยดิ้นรนไม่ออก

“ยศพล นายปล่อยเขา!”

“เป็นไปไม่ได้!”น้ำเสียงยศพลเย็นกริบนัก

“ให้เหตุผลฉันมา?”จารวีถามขึ้น

ยศพลจ้องมนต์ตรีไว้ แล้วพูดเย็นๆ “เขาเป็นคนวางยา เลยปล่อยเขาไม่ได้”

จารวีอึ้งไป “อะไรนะ!เป็นไปได้ไง?ยศพล นายตั้งเข้าใจผดแน่ๆ เขาไม่ทำหรอก”

สีหน้ายศพลเย็นเฉียบ สายตาคมแหลมเขานั้นจ้องมนต์ตรีไว้ไม่ห่าง อารมณ์ที่ว่าเขาไม่อ่อนแน่นอน

“ยศพล นายต้องผิดคนแล้วแน่ๆ”

จารสีหันไปแล้วเดินไปตรงหน้ามนต์ตรี พลางรีบถามขึ้น “พี่มนต์ พี่รีบบอกเขาว่าพี่ไม่ได้เป็นคนวางยา พี่ดีกับฉันขนาดนั้น ดูแลรักเป็นห่วงฉันมาตั้งแต่เด็ก แล้วจะวางยาฉันได้ยังไง?ต้องไม่ใช่พี่แน่นอน ยศพลผิดคนแล้ว”

แววตามนต์ตรีมีความลำบาก

“จารวีอย่าเสียใจเลย เธอดูไม่ออกว่ายศพลมันบ้าไปแล้วรึ?”

“พี่มนต์ พี่รีบบอกว่าพี่ไม่ได้ทำ...”

สายตาที่มนต์ตรีและยศพลต่างจ้องนั้นไม่มีใครยอมใคร

เหมือนเป็นสัตว์ที่ดุร้ายทั้งสองฝ่ายกำลังอยากกลืนศัตรูลงทันที

“ยศพลนายรีบปล่อยเขา!”

จารวีโยกแขนยศพลไปมา ยศพลแน่วแน่มาก “ไม่ปล่อย จารวีเธออย่างี่เง่าไปเลย ถ้าฉันปล่อยเขา ชีวิตเธอจะอันตรายแล้ว ฉันไม่อาจทิ้งเธอไม่ใส่ใจได้หรอก”

มนต์ตรีแย่งขึ้น “หาข้ออ้างอะไรกัน นายก็บอกมาตรงๆว่าอยากจัดการฉัน ลักพาตัวฉันไปช่วงหนึ่ง จากนั้นกลืนบริษัทฉันไป บวกอะไรรักจารวี ก็หลอกลวงเขาทั้งนั้นตั้งแต่เริ่มจนจบเป้าหมายนายก็แค่ทรัพย์สิ้นตระกูลฉันไม่ใช่เหรอ”

ยศพลมีนิสัยร้อนอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของมนต์ตีแล้ว เขายิ่งมีไฟลุกขึ้นมา เขาจึงดงแขนเสื้อขึ้นแล้วชกลงที่หน้าอกมนต์ตรีแรงๆ

“ไม่เอา...”

จารวีรีบวิ่งเข้าไปบัง แต่ยศพลดึงมือกลับไม่ทันแล้ว

เมื่อชกออกไปนั้นกลับลงไปที่หน้าท้องจารวี

วินาทีนั้น สมองชายทั้งสองคนขาดความคิดทันที มันตกใจจนหน้านิ่งเป็นแบบเดียวกัน

“จารวี...”

“จารวี...”

จารวีขมวดคิ้วไว้แน่น หน้าท้องนั้นรับแรงจะมือเขามาเต็มๆ

เธอรู้สึกมีของเหลวร้อนๆกำลังไหลออกมา เธอค่อยๆล้มลงไปกับพื้น