เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 188

ตอนที่ 187 ลูกหน้าตาเป็นอย่างไร

“เขาสยาบดี เธอต้องการพักผ่อน...”

สีหน้ายศพลเย็นลงอีกครั้ง สายตาที่มืดมนเขานั้นเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดที่ดันออกไปไม่ได้

“ยศพลนายอุ้มลูกมาให้ฉันดูทีหนึ่งได้ไหม?”

ยศพลลุกขึ้นมา “ไม่ได้ ลูกคลอดก่อนกำหนด ตอนนี้อยู่ที่ตู้อบ ไม่สามารถอุ้มออกมาได้...”

จารวีดิ้นรนอยากนั่งขึ้น

“งั้นฉันไปดูลูกนะ ได้ไหม?”

เธอคิดถึงเขามาก ท้องเขามาเจ็ดเดือน เธอเพ้อคิดหน้าเขาที่น่ารักแทบทุกนาที

ไม่ง่ายกว่าจะคลอดออกมาได้ เธอเลยอยากเจอเขาแทบเป็นบ้า เขาหน้าตาเป็นยังไง เหมือนเธอมากกว่าหรือเหมือนยศพลมากกว่า?

“ไม่ได้ หมอบอกแล้วอีกเจ็ดวันเธอถึงลองเตียงได้ ตอนนี้พึ่งได้เย็บแผลเสร็จ”

น้ำเสียงยศพลเย็นกริบ ขาดความเพ้อคิดจารวีไป

จารวีนอนลงมาอีกครั้ง แล้วมองยศพลไว้อย่างเศร้า

“ยศพลนายทำอะไรกับมนต์ตรีไปแล้ว?”

ยศพลมีความหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่สลบจนถึงตอนนี้ เขาเฝ้ารอเธออยู่ข้างๆไม่ห่าง ไม่คิดว่าสิ่งแรกเมื่อฝืนขึ้นมาคือเป็นห่วงมนต์ตรีและลูกแต่ไม่ใช่เขา

จะไม่ให้เขาเครียดได้ยังไง

“ในใจเธอมีแต่สิ่งพวกนี้เหรอ?”

จารเห็นหน้ายศพลที่แย่ขึ้นมา รู้ว่าเขาโกรธแล้ว เลยปลอบเขาขึ้นมา

“ขอโทษค่ะยศพล ฉันรู้ว่านายรักฉันมาก และเป็นเพราะนายเข้าใจผิดต่อมนต์ตรีทั้งนั้น”

“จารวี...”

ร่างมนต์ตรีปรากฏขึ้นตรงหน้าประตู เขายังคงสวมชุกสูตรเขานั้นไว้ เพียงแต่ใบหน้าอุ่นขึ้นมาบ้าง ยังมีรอยแผลช้ำเหมือนเดิม ดูแลดีกว่าวันนั้นที่อยู่ในโรงงานเยอะ

ยศพลจ้องเขาไว้ แล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ“นายมาทำอะไร?”

มนต์ตรีวางช่อดอกไม้ในมือไปที่หัวเตียง

“ฉันมาเยี่ยมจารวี...”

ยศพลอยากมือแข็งอีก แต่ก็ถูกจารวีห้ามไว้

“ยศพลนายใจกว้างหน่อยได้ไหม?”

ยศพลมองมนต์ตรีด้วยตาเย็น แล้วหันเดินออกไป ปล่อยให้เขายืนที่นั่น เขาช่างทนไม่อยู่แน่นอน เขาอยากชกมนต์ตรีแน่นอน

“จารวี เธอตื่นสักทีแล้ว ดีมากเลย วันนั้นเห็นเธอเพื่อฉันแล้วโดนเขาลกไปทีหนึ่ง ฉันเกือบ...”

“พี่มนต์ ฉันไม่เป็นไรแล้ว พี่ก็อย่าโกรธยศพลนะ เขาแค่อารมณ์ร้อน ระหว่างพวกคุณเป็นแค่ความเข้าใจผิดเอง...”

มนต์ตรีเม้มปากยิ้ม สายตาแอบมืดบ้าง เป็นแค่การเข้าใจผิด คงไม่เพียงแค่นี้หรอกนะ!

ยศพลไม่ได้เดินไปไกล เขายืนหน้าประตูไว้ตลอด และฟังการสนทนาพวกเธอด้วย

เพียงแค่พูดไปไม่กี่คำ มนต์ตรีก็บอกลาแล้ว

ร่างมนต์ตรีออกมาหน้าประตู ยศพลจ้องเขาไว้ด้วยตาเย็น เหมือนเป็นการเตือน และเหมือนเป็นการเยาะท้าทาย

มนต์ตรีจัดเสื้อแล้วยิ้มให้เขา พลางพูดที่ข้างหูเขาบางๆ “ต้องมีสักวันทุกอย่างที่นายทุ่มในตัวฉัน ฉันจะคืนให้นายเป็นเท่า และเร็วๆนี้...”

มนต์ตรียิ้มเบาๆ แล้วหันเดินไป

ยศพลจะวิ่งตามไปตากลับถูกนิรันห้ามไว้

“คุณชายไม่ใจร้อนแล้วนะครับ”

ยศพลหายใจแรง นานกลัวเขาจะนั่งลง

น้าอามตุ้มซุปไก่แล้วเอามาที่โรงพยาบาล เห็นจารวีนั่งเหม่อลอยอยู่ เธอเลยรีบประคองเขาให้นอนลง

“คุณจารวีคะ ระหว่างทั้งเดินนี้นั่งไม่ดีนะคะ จะไม่ดีต่อเอว คุณดูตัวเองยังสาวถ้าเกิดเอวบาดเจ็บขึ้นมาจะแย่เลย!”

น้าอามเป่าซุปไก่ให้ แล้วยื่นไปตรงหน้าจารวี

ซุปไก่นั้นหอมเข้มข้น แต่จารสีไม่มีความอยากเลย เธอยังคิดถึงลูกที่พึ่งคลอดออกมา

“น้าอามคะ เธอได้เห็นลูกรักหรือยัง?”

“อ้อ...เห็นแล้วค่ะ!”น้าอามอึ้งไปพักแล้วรีบยิ้มออกมา“มาค่ะคุณจารวี ดื่มซุปนี้ไปก่อนนะคะ!”

จารวีรับซุปนั้นมา แล้วโคนเบาๆ พลางถามขึ้นมาอย่างไม่ดั่งใจอีก “แล้วเด็กเหมือนฉันหรือเหมือนยศพลค่ะ?”

“อันนี้...”น้าอามช้าไปนิด แล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “ยังเด็กมาเลยค่ะ เลยดูไม่ค่อยออกนะ แต่คิ้วเหมือนคุณยศพลมากค่ะ เข้มและคมมาก...”

“ใช่เหรอ?เหมือนยศพลเหรอ?”แววตาผู้เป็นแม่ของจารวีนั้นไม่สามารถจางไปได้

ถ้าเป็นลูกชายเหมือนยศพลก็ดี เพราะหน้าตาภายนอกยศพลนั้นไม่แย่ เพียงแต่นิสัยอารมณ์อย่าเหมือนเขาก็พอ

“น้าอาม เสื้อผ้าที่ฉันเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ได้เอาให้ลูกดูไหมค่ะ?”

“อ้อ เสื้อผ้าเหรอ ยังนะคะ สถานการณ์คุณชายน้อยตอนนี้ซับซ้อนนิดหน่อยค่ะ เพียงใส่ได้แค่เสื้อผ้าทางโรงพยาบาล ยังไม่อนุญาตให้ใส่ของนอกนะคะ”

“อ้อๆ...ก็จริงค่ะ!”จารวีขำตัวเอง อาจเป็นเพราะตัวเองใจร้อนไป

ลูกรักอยู่ที่ตู้อบ งั้นก็ต้องห้ามแบคทีเรียของสกปรกข้างนอกที่อย่าง คงต้องใส่เสื้อผ้าของโรงพยาบาล

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าทางนี้จะทำให้ลูกใส่สบายหรือเปล่า

“น้าอามเอามือถือฉันไปถ่ายรูปลูกให้ฉันดูหน่อยสิ!”

จารวียิ้ม

“อ้อ...”น้าอามอึ้ง พลางคิดอะไรได้ขึ้นมา

“คุณจารวี ฉันลืมไปค่ะ ฉันยังตุ้มซุปไว้ คงต้องรีบกลับไปแล้ว”

น้าอามรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

จารวีขมวดคิ้วขึ้น อันนี้ก็ยังลืมได้เหรอ?

“ยศพล..”

ร่างดำสูงยศพลเดินเข้ามาจากข้องนอก เขาเหมือนจะไม่ชอบอยู่ในห้องผู้ป่วยสักเท่าไหร่

มากสุดคือมองเฝ้าเธอไว้ ไม่ก็นั่งที่เก้าอี้ข้างนอกสูบบุหรี่เงียบๆคนเดียว

การเปลี่ยนไปแบบนี้ทำให้จารวีรู้สึกแปลกๆ

“อืม อะไรครับ? ไม่สายตรงไหน?”

ยศพลค่อยๆ ย่อลงตรงหน้าเธอ

นิสัยยศพลยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ทุกครั้งจารวีถามถึงเรื่องลูก เขาจะเปลี่ยนเรื่องไปอย่างไม่ชอบใจนัก ไม่ก็ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว

จารวีไม่กล้าถามละเอียด เพียงเก็บความสงสัยไว้ในใจ แล้วรอไปอย่างนิ่งๆ

เมื่อรอไปได้หนึ่งอาทิตย์ ร่างกายจารวีก็เริ่มหายดีแล้ว

“คุณพยาบาลค่ะ ร่างกายฉันหายดีแล้ว ฉันสามารถไปหาลูกรักได้ยัง?”

พยาบาลมองชื่อในบัญชี แล้วมองเธอพลางพยักหน้าอย่างตั้งใจ

“คุณสาสามารถออกโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ อ้อ สามีคุณกำลังดำเนินเรื่องการออกนะคะ คุณรอที่นี่สักพักค่ะ”

“ออกโรงพยาบาล?แล้วลูกฉันหล่ะ?”

พยาบาลมองเธอใบนั้นแล้วส่ายหัว “ไม่มีลูกนะคะ!”

“อะไรคือไม่มีลูกค่ะ?”

จารวีรีบร้อนแล้ว เธอรู้สึกหัวใจมีจุดที่ลวก ทั้งคนแย่อย่างไร้ขอบเขต

พยาบาลมองใบนั้นเพื่อแน่ใจอีกครั้ง

“ไม่รู้นะคะ หรือคุณไปดูที่ห้องอบไหม จำไว้นะคะป้ายของเด็กก็คือเลขห้องคนไข้คุณเองนะคะ...”

จารวีเหมือนรับรู้อะไรได้ขึ้นมา เธอรีบวิ่งไปที่ลิต์ฟอย่างเป็นบ้า

ไม่มีลูก!ไม่มีลูก!

คำพูดพยาบาลเหมือนเป็นฟ้าผ่า ที่ทำให้หัวเธอระเบิดแตกสลาย

จะไม่มีได้ยังไง เธอตั้งท้องเจ็ดเดือน จากหน้าท้องตัวเองเธอยังสัมผัสถึงการขยับเขาได้ เธอสามารถรับรู้ถึงความเป็นอยู่เขาได้ แล้วจะไม่มีลูกได้ยังไง?

ต้องมีอะไรผิดพลาดไปแน่นอน!

จารวีเข้าไปในลิต์ฟอย่างวุ่นวาย เมื่อลิต์ฟมาถึงชั้นที่เก้า เธอจึงรีบพุ่งออกไป

เห็นป้ายทารกต่างๆเธอก็รีบวิ่งเข้าไป

ตู้อบเล็กๆเรียงกันเป็นแถว ทุกตู้นั้นมีทารกน่ารักอยู่ในนั้น

ในแขนทารกนั้นมีผ้าพันไว้ บนนั้นจะเขียนเลขห้องคนไข้ไว้

จารวีนับไปทีละคน

806，808，809...

เมื่อจารวีนับถึง 809 แล้วก็หยุดลง เพราะที่นั่นเป็นตู้ที่ว่างเปล่า ข้างในมีผ้าของเลขที่ห้องเธอไว้ แต่กลับไม่เห็นร่างเงาของลูกเลย...

ไม่มีจริงๆ!

จารวีเหมือนได้โดดลงจากชั้นอากาศที่สูง มันลงเรื่องๆอย่างไร้จุดจบ

“ของโทษนะคะคุณเข้ามาที่นี่ไม่ได้ค่ะ...”พยาบาลเดินเข้ามา

“อ้อ ฉันคือผู้ป่วยห้อง 809ไม่ทราบว่าลูกฉันหายไปไหนค่ะ?”

“อันนี้...”พยาบาลเช็คไปสักพักแล้วส่ายหัว “อันนี้ฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ เหมือนว่าไม่มีนะคะ!”

“เป็นไปได้ไงที่ไม่มี พวกคุณเอาลูกฉันไปไหนแล้ว...”จารวีอารมณ์ร้อนขึ้นมา

“คุณใจเย็นๆนะคะ ถ้ามีจริงๆก็ควรจะอยู่ที่นี่ ฉันช่วยไปเช็คให้นะคะ...”