เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 189

ตอนที่ 188 เรียนรู้ที่จะลืมเขา

“ไม่ต้องสืบแล้ว ให้ฉันมาบอกเธอดีกว่า!”

เสียงยศพลเย็นเรียบ ดังขึ้นมาจากหน้าประตู เธอเดินเข้ามาด้วยก้าวยาวๆ แล้วจับมือจารวีไว้ พลางเดินเธอออกมา

“ยศพล นี่มันยังไงกัน?นายยังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังฉันอยู่?”จารวีน้ำตาหล่นอย่างห้ามไม่อยู่ ในใจเธอเหมือนจะแอบคาดเดาอะไรบางอย่างได้

จริงๆหลายวันที่ผ่านมานี้ เธอมองจากแววตายศพลและพฤติกรรมน้าอาม เธอก็มองอะไรออกแล้ว เพียงแต่ว่าเธอยังอยู่ในความเพ้อฝันกับลูกรักเธอ เลยมองข้ามของพวกนี้ไป

ยศพลเงียบไป ใบหน้าเย็นเฉียบ เดาอารมณ์เขาไม่ออก

จารวีเอามือกุมหน้าไว้ แล้วส่ายหัว “ไม่ ไม่ ไม่ นายเคยบอกฉันว่าลูกไม่เป็นอะไร”

ลูกกระเดือดยศพลขยับเขากลืนน้ำลายลงไปอย่างลำบาก

หลายวันที่ผ่านมานี้ เขาเหมือนกำลังเดินอยู่ในนรก เหมือนเป็นศพเดินที่ไร้วิญญาณ...

ถ้าไม่มีจารวี เขาคงไม่ไหวไปนานแล้ว

ชายคนหนึ่งที่เสียงคนที่รักไปต่อๆกันอย่างไร้หนทางช่วยเหลือ

“จารวีเธอช่วยเข้มแข็งหน่อยนะ!”ยศพลตะคอกออกมา

จารวีปัดน้ำตาอย่างรีบร้อน แล้วมองยศพลไว้ตกใจแฝงความสงสัย

“ตอนนี้ฉันใจเย็นมาก และมีสติดี ฉันขอร้องนายแล้ว บอกความจริงมาเถอะ ได้ไหม?ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันไม่ต้องการให้คนใช้คำโกหกมาปลอบใจฉัน ฉันรู้ฉันอาจจะอยู่ได้นานแล้ว แต่ก่อนที่จะตาย ฉันขอสิทธิในการรู้ความจริง”

ยศพลหลับตาลงอย่างลำบาก แล้วหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นพูดออกมาอย่างเจ็บปวดด้วยเสียงต่ำ “เขาตายแล้ว!”

เขาตายแล้ว!! !

เหมือนเป็นฟ้าผ่าที่ผ่าลงท้องฟ้าเอาทั้งโลกจารวีระเบิดไป

ความคาดหวังของเธอ การเพ้อคิดของเธอ การเชื่อมั่นของเธอได้หายไปในทั้งหมดในเสี้ยวเดียว

เธอมองยศพลไว้อย่างเหม่อๆ สีหน้านั้นเดี๋ยวดูเจ็บปวดเดี๋ยวก็ดูแน่นจนเหมือนจะช๊อก เธอส่ายหัวอย่างสุดกำลัง แล้วน้ำตาไหลริน

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ นายโกหก ทั้งๆที่นายเคยบอกฉันว่าเขาไม่เป็นอะไร นายยังบอกรอให้แผลฉันดีแล้ว จะให้ฉันมาดูเขา นาย หลอกฉัน ฉันเห็นป้ายเขาแล้ว อยู่ในตู้อบห้องนั้น”

ยศพลเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง แล้วดึงเธอเข้ามากอด

“ใช่ เขาคลอดก่อนกำหนดเลยไม่แข็งแรง เขาพึ่งเสียชีวิตไปไม่นาน สอวันก่อนนี้เอง ฉันคิดว่าเขาจะผ่านมาได้ แต่เราอ่อนแอเกิน ...”เสียงยศพลแหบเหมือนการะทาสทราย พูดออกมาฟังแลดูเจ็บปวดนัก แต่ละคำฟังดูคัดหู

จารวีเงยหน้าข้นอย่างทันที “สองวันก่อน?แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

“ให้ฉันดูเขาทีนึ่งได้ไหม? ในฐานะที่เป็นแม่ลูกกันมาก่อน ให้เราเจอกัน ให้ฉันรู้ลูกชายฉันหน้าตาเป็นยังไง ขอร้องนายแล้ว ยศพล เขาอยู่ไหน ลูกชายฉันอยู่ที่ไหน?”

จารวีเหมือนเป็นบ้า ตะโกนอย่างเจ็บปวด

ยสพลกอดเธอไว้แน่นๆ “ไม่ได้ ลืมเขาไปเถอะ!”

“ยศพลให้ฉันไปเจอเขา ไม่อย่างนั้นฉันไม่ออกจากที่นี่แน่นอน”จารวีดูแน่วแน่มาก

ยศพลเงียบไปสักพัก“ไม่ได้ เขาถูกนำไปเผาแล้ว”

“ยศพล นายสามารถเลวกว่านี้ได้อีกไหม?...นายมันเลว แม้แต่รูปนายก็ไม่ให้ฉันใบหนึ่งเหรอ?นายไม่รู้จักเก็บไว้รูปหนึ่งหรือนายรู้ว่าฉันรอเขามานานแค่ไหน ยศพล นายมันเลว นายมันโรคจิต นายมันโรคจิต... ”

จารวีเหมือนบ้าไปสักนั้น ใช้แรงทุบหน้าอกยศพลอย่างแรง

ยศพลนิ่งไว้ปล่อยให้เธอตี ให้เธอระบาย ไม่ขยับใดๆ...

สถานการณ์แบบนี้ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาต่างซับซึ้งกันไม่ได้ บางคนถึงกับร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว

จารวีระบายออกมาแล้วร้องไห้แล้วล้มตัวลง ยศพลก้มตัวอบเอวเธอแล้วอุ้มขึ้นมา จากนั้นรีบเดินออกไปข้างนอก

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเป็นภูเขาให้เธอพึ่งพิง เขาไม่สามารถล้มลงได้

ณ บ้านยศพล จารวีนอนอยู่ที่เตียงอย่างอ่อนแอ สายตาเธอจ้องเพดานไว้ไม่หยุด

ไม่มีลูกชายแล้ว ความหวังเธอทั้งหมดถูกังไปแล้ว เธอยังจะอยู่ไปเพื่ออะไร?

เธอไม่กลัวเจ็บ ไม่สนใจความทุกข์ เธอทนไปอย่างน่าสงสารเพื่อลูก

แต่สุดท้ายฟ้ากลับเอาทุกอย่างเธอไปแบบไร้ความเห็นใจ

เธอจารวีเหมือนเป็นตัวเฮงซวย เพียงแค่ใครมาเข้าใกล้เธอก็จะเจอแต่สิ่งเลวร้าย

นี่เป็นกกรมที่เธอได้รับ เธอเอาแต่รังเกลียดยศพลเป็นโรคจิตเลว แต่ว่านี่ก็อาจจะเป็นกรรมของคนเลวอย่างยศพล ทำเรื่องชั่วมากไปในชาติที่แล้ว ชาตินี้เลยต้องมาลำบากชดใช้คืน

“ได้เวลาทานข้าวแล้วนะคะ คุณจารวี!”

น้าอามถืออาหารเข้ามา เพราะจารวียังอยู่ในเดือนคลอดลูก การมีอารมณ์คร่งเครียดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

“ฉันกินไม่ลงค่ะ...”จารวีม้วนตัวไปใต้ผ้าห่มแล้วเอามาคลุมหัวตัวเอง

“จารวี คนเป็นเหล็ก ข้าวเป็นโลหะ ไม่ทานข้าววันหนึ่งหิวจนตัวอ่อนนะคะ คุณไม่ทานข้าวมาสองวันแล้ว ยังไงก็ทนหน่อยเถอะค่ะ!”

น้าอามมีน้ำเสียงขอร้อง แต่จารวียังคงรู้สึกเศร้าไม่เปลี่ยน

ยศพลยืนหน้าประตู มองภาพนี้อย่างใจเย็น

“คุณชายคะ คุณจารวีไม่ยอมทานข้าวเลย จะทำยังไงค่ะ?”

น้าอามถืออาหารที่กำลังจะเย็นแล้ว แล้วมองยศพลไว้อย่างลำบากใจ

ยศพลรีบอาหารมาแล้วเดินเข้าไป

เขายื่นมือไปดึงผ้าที่คลุมหัวจารวีไว้ จากนั้นประคองเธอขึ้นมา

“อยากไปดูเขาไหม?”

“อะไรนะ?”จารวีมองเขาไว้โดยไม่น่าเชื่อ

“รอให้เธอครบเดือนแล้วฉันจะพาเธอไปดู แต่ว่าเธอต้องตั้งใจกินข้าว ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ไปอีก ฉันไม่พาเธอไปนะ...”ยศพลพูดอย่างตั้งใจ

“ค่ะ ฉันกิน...”จารวีกิขึ้นมาอย่างเร่งรีบ

ในใจเธอมีหวังอันสุดท้ายขึ้นมา เธอเลยตั้งใจกินให้เยอะขึ้น