เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 190

ตอนที่ 189 พวกเราเลิกกันเถอะ

“ลืมเขาเหรอ!”

จารวีมองยศพลไว้อย่างเยาะ พลางหัวเราะเย็นๆ “ฉันท้องลูกชายมาสิบเดือน นายจะให้ฉันทำเป็นว่าเขาไม่เคยอยู่หรือไง?ยศพลนายช่างทำโหดมากเกินไปแล้ว”

ยศพลจับไหล่ทั้งสองข้างเธอไว้ “เขาไม่อยู่แล้ว เขาตายแล้ว เธอเข้าใจไหม?แต่เรายังอยู่ เรายังมีอนาคต เราไม่สามารถอยู่ในความมืดมนของคนที่เสียชีวิตไป เธอเข้าใจหรือยัง?”

จารวีเงยหน้า พลางจ้องยศพลด้วยสายตาอย่างหนาแน่น เธอยืดอกขึ้นมา

“เลว นายไม่รู้ว่าการเสียคนที่รักคนหนึ่งไปมันเจ็บปวดมากแค่ไหนไหม?”

สายตายศพลดูลังเลครึ้มลง เสียงเขาแหบต่ำ “ฉันรู้...การเสียร่างเงาของแก้วไป แม้ตอนนี้ในใจฉันก็ยังผ่านมันไปไม่ได้ ฉันมักจะคิด ถ้าเขาไม่ตาย ก็คงจะโตแล้ว...ก็เพราะว่าฉันไม่สามารถรับความเจ็บปวดนั้นได้ ฉันเลยไม่อยากให้เธอต้องอยู่กับปมมืดนั้นไปทั้งชีวิตไง”

จารวีร้องไห้ออกมา “แต่ว่า เขาเป็นลูกชายของเรานะ!”

ใช่สิ นั่นเป็นเซลล์ของความรักระหว่างเธอกับยศพล และเป็นเลือดเนื้อเดียวของพวกเขา เธอจะลืมเขาไปแบบหดร้ายได้ยังไง

เป็นไปไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้เธอไม่อาจลบล้างไปได้แน่นอน

ถึงแม้จะไม่รู้หน้าตาเขาตอนโตเป็นยังไง แต่เธอจะจำไว้ได้แน่นอนว่าเขชาเคยมา

และยศพล กลับจะลบล้างรอยนี้ไปอย่างหดร้ายนัก เพื่อจะแสดงว่าเขาไม่เคยมา

“ลืมเขาไป เธอต้องลืมเขาไป”

น้ำเสียงยศพลไม่เหลือพื้นที่ในการเจรจา

จารวีโยนของทุกอย่างไปที่ตัวยศพล แล้ววิ่งเข้าห้องไปอย่างหงุดหงิด

พลางปิดประตูลงแรงๆ

จากนั้นพลางได้ยินเสียงหมุนลูกบิดประตู มีเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา

จารวีจงใจเอาผ้าห่มคลุมหัวไว้

ยศพลหยุดลงข้างเตียง เขาก้มตัวลง แล้วอุ้มเธอขึ้นมา

จากนั้นกอดเอไว้แบบนั้นแน่นๆ

ริเริ่มจารวีเริ่มดิ้นรน แต่หลังๆเธอได้หมดแรงแล้ว เลยไม่ขยับเลย

เขาก็กอดเธอจากด้านหลังแบบนั้นไม่ขยับ เสียงหายใจแรงของเขาดังจากด้านหลังเธอ

จากตอนเช้าจนถึงเที่ยง ทั้งสอคนติดแนบกริยานี้ไว้ ไม่เคยเปลี่ยน

“ยศพล นายปล่อยฉันนะ นายทำอะไร?”

จารวีอดไม่ไหวแล้ว เลยเริ่มบ่นออกมา

ยศพลพูดอย่างแน่วแน่และจริงจัง “หลายปีก่อน ฉันเสียงน้องสาวแก้วไป แล้วต่อมาฉันเสียแม่ไปอีก ฉันไม่ง่ายกว่าจะมาเจอเธอในกลางผู้คน แต่ตอนนี้ฉันเสียลูกชายไปอีกคน ฉันไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว...”

เสียงเขาหนาแน่นและต่ำ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความมุ่นมั่นแน่วแน่

สภาพในตอนนี้ทำให้อารมณ์จารวีเริ่มสงบลง

ใช่สิ เธอเกือบลืมไปแล้ว ว่าเขาเป็นแด็ดดี้ของลูกชายเธอ ตอนที่เธอสลบไป เขาดูแลเธอใส่ใจไม่ห่าง ตอนที่เธอเจ็บปวด เขาเฝ้าอยู่ข้างๆไม่ไปไหน ในตอนที่เธอแย่ที่สุดเขาคอยให้กำลังใจปลอบโยนเธอ

เธอเสียงลูกรักไป เลยรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ

เมื่อใจเทียบใจแล้ว ความเจ็บทุกอย่างที่ยศพลได้รับมันไม่ได้น้อยกว่าเธอเลย

เพียงแต่ว่าชายคนนี้เขาต้องกันเวลาและความมีสติมารับทุกอย่างนี้ไว้

เธอเอาแต่นึกถึงความรู้สึกตัวเอง จนเกือบลืมไปว่าเขาก็มีความรู้สึกเหมือนกัน

“ขอโทษ...”

เธอหันไปแล้วอบคอเขาขึ้นมา เหมือนเป็นหมีโคราชที่เกะอยู่บนแผ่นอกเขา

“ขอโทษนะ ฉันเข้าใจ นายก็เจ็บใจเหมือนกันใช่ไหม?”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาไว้อย่างตั้งใจ

“ให้เราจับมือแล้วเดินออกมาจากปมมืดนั้นดีไหม?”

สายตายศพลค่อยๆสว่างขึ้นมา เขาก้มหน้า แล้วจูบหน้าผากเธอ

“ตอนนี้ฉันเหลือเธอเพียงคนเดียวแล้ว เพียงแค่เธอมีความสุข ฉันก็มีความสุขไปด้วย”

“อืม ยศพล นายพูดถูก ฉันจะค่อยๆเข้มแข็งขึ้นมา”

จารวีซับซึ้ง ไม่นานน้ำตาพลางไหลลงมาเลย

“จริงเหรอครับ?”

“จริงสิ เราจะค่อยๆลืมความทุกข์ไปด้วยกัน แล้วใช้ชีวิตในแต่ละวันให้มีความสุข ทำเรื่องตัวเองให้ดีที่สุด ในโลกนี้ยังมีสิ่งงดงามดีดีมากมายที่รอเราอยู่”

เห็นจารวีได้ตื่นจากความทุกข์ได้สักทีแล้ว ยศพลจึงรู้สึกโล่งในขึ้นมาได้บ้าง

เขามองเธอไว้ลึกๆ “ใช่ ยังมีเรื่องมากมายรอเราไปทำ เหมือนตอนนี้ไง เราควรทำอะไรหน่อยไหม?”

“ทำอะไรล่ะ?”จารวีรู้สึกไม่เข้าใจ ยศพลเลยพลิกตัวแล้วกดตัวเธอไว้

ตั้งแต่เดือนสุดท้ายของเธอจนกว่าถึงเดือนนี้ที่ลูกออกมาครบหนึ่งเดือนพวกเขาไม่ได้มีเพศสัมพันธ์มาสามเดือนแล้ว

แผลในตัวจารวีได้หายดีแล้ว ยศพลเลยสามารถมีความต้องการทางจิตได้ขึ้นมา

เขาทับอยู่ในตัวเธอแล้วเริ่มจูบลงมา

จูบนั้นร้อนแรงดุดเดือดจนเหมือนพายุหมุน พักหมุนขึ้นหัวสมองทั้งสองคน เสียงหายใจเขาหอบจากนั้นค่อยๆแรงและเร้าร้อนกว่าเดิม...

“อุ๊บ...”จารวีสั่น แล้วร้องออกมาเบาๆจากลำคอเธอ

ยศพลลิ้มรสริมฝีปากเธอไปอย่างอ่อนๆจนทั่ว

ความรู้สึกสุดยอดนั้นค่อยๆขึ้นมาจากใจลึกๆจารวี ร่างกายที่ตื่นเต้นขอเธอค่อยๆอ่อนปล่อยว่างลง

ศพลยื่นมือใหญ่เข้าไปในเสื้อผ้าเธอ แล้วจับบีบส่วนที่อวบอิ่มเธอไว้อย่างใช้แรงนัก...

เมื่อได้ไปถึงจุดสุดยอดแล้ว ใบหน้าจารวีพลางแดงก่ำเหลือเกิน เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดยศพลอย่างไร้เรี่ยวแรง

บางทีการมีเซกก็ถือเป็นยารักษาแผลที่ดีเหมือนกันนะ

ยศพลยื่นมือไปจับปลายจมูกจารวีแล้วยิ้มเบาๆ “สนุกไหมครับ?”

จารวีหน้าแดงเขิน รีบเอาหัวเข้าไปซ้อนใต้ผ้าห่ม

“ยศพล นายน่าเกลียดนะ...”

“หึๆ ฉันยังสามารถน่าเกลียดว่านี้ได้นะครับ...”

จารวีสั่นขึ้นมาทั้งตัว ทำไมถึงเป็นแบบนี้?นี่เป็นเธอเหรอ?นี่ยังเป็นเธออยู่ไหม?

เธอกลายเป็นคนที่หน้าตาแย่อย่างน่ากลัว แล้วยศพลยังจะรักเธอไหม?

จารวีเอาแก้วน้ำแปรงฟันขึ้นมาแล้วปาไปที่กระตาแรงๆ

แก้วนั้นแตกกุยกระจาย

“คุณจารวี คุณจารวี นี่คุณเป็นอะไรค้า?”

น้าอามวิ่งเข้ามา จารวีสั่นจนเอาหมวกขึ้นมาแล้วสวมใส่ที่หัวอย่างรีบร้อน

“ยศพล ฉันจะหายศพล...”

“คุณจารวีคะ คุณชายอยู่ที่บริษัท ฉันช่วยคุณโทรหาเขาดีกว่าค่ะ!”

จารวีพยักหน้า น้าอามเอามือถือแล้วโทรหายศพล จากนั้นยื่นมือถือให้จารวี

จารวีจับมือถือไว้ มือนั้นสั่นไม่หยุด

“ยศพล ฉันจะพบนาบตอนนี้”

เมื่อฝั่งนั้นรับสาย จารวีก็ตะโกนออกมาทันที

ฝั่งนั้นเงียบไปสักพัก “ยศพล นายฟังฉันพูดอยู่ไหม?เมื่อคืนนายไปไหนแล้ว?นายรีบกลับมาตอนนี้นะ ฉันอยากเจอนาย”

เสียงจารวีฟังดูจะร้องไห้ เธอตื่นเต้นมาก

“ฉันกำลังประชุมอยู่ เดะดึกๆจะโทรกลับนะ!”

ยศพลพูดสั้นๆไปกี่คำ แล้ววางสายไป

จารวีรูสึกอึดอัดไม่สบายใจนัก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองขาดของอะไรไป และบวกกับเมื่อกี้ที่เธอเห็นหน้าตัวเองในกระจก ในใจเลยไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด

ตอนนี้ลูกไม่อยู่แล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นภาระยศพลขึ้นมาทันที

ระยะห่างระหว่างเธอกับเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นหนุ่มที่หล่อเหลาและรวยไฮโซ ส่วนเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่มีโรคน่ากลัวอย่างไดโนเสาร์

ในวันนี้ จารวีนั่งไม่นิ่งนอนไม่สบาย ระหว่างนั้นเธอโทรหายศพลไปหลายสาย แต่สุดท้ายก็ถูกทัศนีย์รับสาย

“คุณจารวี วันนี้ประธานยศพลยุ่งมากค่ะ หรือไม่ฉันบอกให้เขาโทรบอกคุณค้า?”

“ออ ขอบคุณค่ะ!ไม่เป็นไรแล้ว”

จารวีนั่งอยู่ในโซฟาอย่างไม่นิ่ง วันนี้ช่างผ่านไปได้ยากนัก

และยศพลพลางกลับมาตอนห้าทุ่มกว่า

“ยศพลทำไมนายถึงกลับมาตอนนี้?”

จารวีพุ่งเข้าไปอย่างโกรธ แล้วดึงเนคไทยศพลแล้วถามอย่างดุ ตอนนี้เธอเหมือนเป็นภรรยาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ถึงแม้นี่ไม่ใช่หน้าที่เธอ แต่เธอในตอนนี้กลับลืมอะไรควรทำไม่ควรทำแล้ว

ใบหน้ายศพลเย็นครึ้ม เขามองเธอไว้นิ่งๆ นานว่าจะพูดขึ้นมาเย็นๆ “ฉันทำอะไรมีหน้าที่ต้องรายงานเธอไหม?”

จารวีอึ้งไปแล้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่ายศพลจะใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับเธอ

“ยศพลนายหมายความว่ายังไง?”

แววตายศพลครึ้มลึกมาก จ้องเธอไปนิ่งๆเป็นครึ่งวันได้ จากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน“เราเลิกกันเถอะ!”