เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 191

ตอนที่ 190 ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

เราเลิกกันเถอะ !! เราเลิกกันเถอะ !!

ในสมองของจารวีมีแต่เสียงที่เยือกเย็นของยศพล เหมือนเสียงฟ้าผ่าที่ทำให้เสียวทั้งนภาและกระตุ้นให้เกิดฟองคลื่นเป็นระลอกๆ รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เขลา

เธอคิดว่า เธอเป็นภรรยาของเขามาตั้งนานแล้ว

เธอคิดว่า เขาจะรักเธอสุดหัวใจเหมือนที่เธอรักเขา

เธอคิดว่า พวกเขาทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้

เธอคิดว่า ความรักจะยั่งยืนตราบชั่วฟ้าดินสลาย

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เธอสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว เธอก็ยังต้องสูญเสียเขาไปด้วย

"ทำไม.." จารวีเงยใบหน้าเล็กๆ ของเธอขึ้น น้ำตาคลอเต็มเบ้า เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

จริงๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็กลับไม่ยอมอยากเลิกอยู่อย่างนั้น

ยศพลยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ยเหน็บแนม

“ทำไมน่ะเหรอ นี่ยังจำเป็นต้องถามอีกเหรอ ไม่มีเพร.าะอะไรทั้งนั้น…”

ยศพลพูดจบ ก็ไม่หันกลับมามองเธออีกเลย ทั้งยังเดินตรงออกจากห้องนอนไป

เดินไปได้ครึ่งทาง เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ก็เลยหยุดชั่วขณะ แล้วจากนั้นเขาก็เดินตรงไปยังประตูใหญ่

จารวีรีบวิ่งมาขวางทางยศพล

“แสดงว่า นายไม่ต้องการฉันแล้ว ใช่มั้ย…”

ยศพลก้มหน้า แล้วตวาดออกไปอย่างหงุดหงิดรำคาญ “เมื่อก่อนเธอฉลาดหนิ แล้วทำไมตอนนี้โง่ซะแล้วล่ะ”

จารวีส่ายหัว น้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด

“ฉันต้องการได้ยินจากปากของนายเอง นายไม่ต้องการฉันแล้วใช่มั้ย”

ทันใดนั้นยศพลก็ผลักจารวีออกไป จนจารวีล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง

จารวีใช้แขนได้แค่ข้างเดียว ก็เลยไม่สามารถประคองตัวได้ ดังนั้นจารวีก็เลยล้มไปกองอยู่กับพื้น...

เขาผลักเธอเหรอ ทำไมเขาถึงกล้าผลักเธอล้มลงไปแรงขนาดนั้น เขาจริงจังจริงๆ เหรอ

จารวีกลั้นน้ำตาที่ไหลรินออกมาเต็มหน้าเอาไว้ไม่ได้

เธอนอนอยู่บนพื้น ยศพลยืนมองเธออย่างเย็นชาอยู่ที่ประตู เขาไม่ขยับเลยสักนิด ไม่แม้แต่ที่จะเข้ามาช่วยประคองเธอขึ้นมา

ทันใดนั้นจารวีก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เธอพยายามที่จะลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างช้าๆ

“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันควรที่จะเข้าใจตั้งนานแล้ว ยศพล เลิกก็เลิก นายคิดว่าฉันจะตัดใจจากนายไม่ลงงั้นเหรอ”

จารวีลุกขึ้นมา แม้แต่ฝุ่นที่ติดเสื้อผ้าก็ยังไม่เช็ด เธอมองไปที่ยศพลอย่างดื้อรั้นหัวแข็ง

“ฉันไม่มีวันที่จะให้อภัยนาย”

จารวีพูดจบก็หันตัว แล้วก้าวยาวเดินจากไป

ยศพลยืนอยู่ที่เดิม มองร่างที่ผอมบางค่อยๆ เดินจากไปไกล เขาค่อยๆ ขมวดคิ้วที่เข้มคมดูหล่อเหลา

ในใจของจารวีเต็มไปด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด เธอก้าวยาวเดินจากไป พลางเดินพลางเช็ดน้ำตา

เธอยังคาดหวังว่ายศพลจะกลับมาตื้อเธอเหมือนเมื่อก่อน ทุกครั้งหลังจากที่ทะเลาะกันเสร็จ เขาจะรีบมาตามตื้อเธอ ขอร้องเธอให้ยกโทษให้เขา...

แต่ทว่า เธอยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป ข้างหลังไม่มีลาดเลาการเคลื่อนไหวใดๆ ตามมาเลย

ความรู้สึกถูกทอดทิ้งภายในใจของเธอยิ่งรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ บางทีครั้งนี้เขาอาจจะไม่ได้รักเธอแล้วจริงๆ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ตัว ค่อยๆ สลัวไปอย่างช้าๆ จารวีรู้สึกท้อแท้หมดขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เธอรู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่ทำไปทั้งหมด

เธอใจร้อนเกินไป เธอไม่ควรถามไม่ถามความจริงให้มันชัดเจน แล้วมาวิ่งหนีแบบนี้

ยศพลก็ชอบรักษาหน้าตาศักดิ์ศรีของตัวเองขนาดนั้น เธอไม่ควรทำแบบนี้

จารวีค่อยๆ เดินไม่ไหว จนในที่สุดเธอก็หยุดเดิน ท่ามกลางความมืดเลือนลาง มีรถคันหนึ่งตามเธอมา

เธอค่อยๆ ดูออกว่ารถคันดังกล่าวเหมือนเป็นรถของยศพล

เธอหยุดเดินยืนอยู่ริมถนนแล้วชูมือโบกไปโบกมา

อีตาบ้า ตอนนี้นายคงสำนึกผิดแล้วสินะ!

ในขณะที่จารวีกำลังตื่นเต้นดีใจอยู่นั้น รถของยศพลก็มาหยุดจอดอยู่ตรงหน้าของจารวี

ยศพลหยุดอยู่ตรงนั้น แล้วเดินออกมาจากรถ

จารวียังโกรธ เลยไม่หันหลังกลับไปมองเขา

เธอรอให้เขามาขอโทษเธอ

ผ่านไปนานมาก ยศพลก็พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ เสื้อผ้าของเธออยู่ข้างใน”

จารวีเงยหน้าอย่างตกตะลึง ในมือของยศพลถือกระเป๋าใบหนึ่ง เขารุนกระเป๋าไปตรงหน้าจารวี

“ยศพล นายมันคนเลว…”

ยศพลไม่ได้พูดอะไร มองจารวีไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็กลับไปขึ้นรถ

รถสีดำขับจากออกไปอย่างรวดเร็ว

จารวีโมโหจนอีกนิดเดียวสมองจะระเบิด อีคนเลว อียศพล อียศพลคนเลว นายยังเลวกว่านี้ได้อีกมั้ย

คาดไม่ถึงเลยว่านายไม่แม้แต่จะกลับมา อีเลว อีคนเลว ฉันจะไม่ให้อภัยนายอีก

ในขณะที่จารวีกำลังโกรธกระทืบเท้า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เธอตกใจ คิดว่าเป็นยศพลที่โทรมา ก็เลยจะกดตัดสายไป

แต่ว่า เมื่อเห็นเบอร์โทร กลับไม่ใช่เป็นยศพล แต่เป็นมนต์ตรีที่โทรมา

“วี กำลังทำอะไรอยู่เหรอ” เสียงอันอ่อนโยนของพี่มนต์ดังออกมาจากในมือถือ

"พี่มนต์…" จารวีพูดออกมาพร้อมกับร้องไห้

เหมือนพบเจอญาติสนิทที่จากกันมานาน เธอร้องไห้ออกมาน้ำตาไหลเป็นทาง

"พี่มนต์ ช่วยวีด้วย…."

"เป็นอะไรไป วี วีอยู่ไหน วีไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไปรับวี…."

"ฮือๆๆๆ ...พี่มนต์ วีไม่รู้ว่าวีอยู่ที่ไหน ที่นี่มันมืดๆ วีอยู่คนเดียว วีกลัว…” จารวีร้องไห้อย่างทำอะไรไม่ถูก ความจริงแล้วเธอคาดหวังว่าคนที่รับโทรศัพท์นั้นเป็นยศพล แต่ไม่ใช่มนต์ตรี

“วีใจเย็นๆ ก่อนนะ ลองเดินไปดูก่อนว่าแถวๆ นั้นมีป้ายรถเมล์รึเปล่า ถ้ามีท่ารถ วีไปยืนอยู่ที่เสาไฟข้างทางที่สว่างๆ นะ เดี๋ยวอีกไม่นานพี่ก็ไปถึงแล้ว…”