เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 28

ตอนที่ 27 นานเป็นสิบปี

“จารวี อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังกับเธอเลย…”

ยศพลมองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้ายมาก ๆ“พี่มนต์ ฉันอยากจะรู้จริง ๆว่ามันหมายความว่าอะไร?”

จารวีนิ่งอึ้งไป เธอนึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะยังจำชื่อนี้ได้

ผู้ชายคนนี้ ทั้งโหดเหี้ยมอำมหิตทั้งหน้าด้านไร้ยางอาย แล้วยังมีใจที่คิดแค้นผูกพยาบาท เธอนึกว่าเรื่องนั้นมันจะจบลงแค่ตรงนั้นซะอีก

“แค่เพื่อนน่ะ！”

ยศพลดึงเนคไทของตนออก หลับตาลงอย่างดูน่าอันตราย“เพื่อน?”

เวลาถึงจุดสุดยอดแล้วผู้หญิงจะครางชื่ออกมา ชื่อที่ร้องออกมานั้นจะต้องเป็นชื่อของชายที่เธออยากให้มาอยู่บนเรือนร่างของเธอ นั่นคือชายที่อยู่ในใจของเธอ เรื่องนี้สำหรับยศพลแล้วเป็นการถากถางหยามเกียรติเป็นอย่างมาก

จารวี เธอนี่เยี่ยมจริง ๆ มองดูเหมือนเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไร้เดียงสา นึกไม่ถึงเลยว่าแค่คำเดียวจะหักใจยศพลได้เพียงนี้

บนโลกนี้ จะมีแค่ยศพลเท่านั้นที่จะทำกับคนอื่นเหมือนเป็นของเล่นได้ การที่ตนถูกผู้หญิงทำเหมือนเป็นของเล่นนั้น นี่มันเป็นครั้งแรก

ดูๆแล้ว เขาคงจะดูถูกเธอมากไปจริง ๆ

ยศพลยื่นมือไปล็อกตัวจารวี นำตัวเธอขึ้นมาจารวีลแชร์แล้วโยนเธอลงบนโซฟาแล้วคร่อมเธออย่างแม่นยำ ในแววตาพรั่งพรูไปด้วยความชั่วร้ายและความมืดมนที่เดาทางได้ยาก

“พูดความจริงมา ไม่อย่างนั้น พี่สาวของเธอ แล้วก็คนในบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนจะโดนฉันเล่นจนตาย….” เขาตะโกนออกมาเพราะไม่เชื่อ ด้วยน้ำเสียงที่บ้าคลั่งโหดร้าย ตาที่มีสีแดงก่ำดังเลือดทำให้จารวีตัวสั่นจนไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว หรือแท้จริงแล้วครึ่งคนครึ่งปีศาจยังมีอยู่บนโลกนี้ เขาทำให้จารวีกลัวมาจากใจ

ครั้งก่อนตอนที่พี่โรคหัวใจกำเริบ ยังนึกขึ้นได้ เธอไม่อยากจะเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกครั้งแล้ว

“เป็นผู้ชายที่ฉันชอบน่ะ…”

จารวีมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนแอ และพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

ยศพลยื่นมือออกมาจับที่คางของจารวี เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาและดุดัน“จารวี นับจากนี้ไป ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอต้องตกเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น เข้าใจมั้ย?”

“ยศพล นายนี่มันระยำจริง ๆ นายจะสนทำไมว่าฉันคิดถึงใคร?”

“เพียะ！”ยศพลตบไปที่หน้าของจารวีอย่างแรง จนหน้าของเธอหันไปอีกทางหนึ่ง

“ไอ้สารเลว นี่นายกล้าตบฉันเหรอ…”จารวีอยากจะขัดขืน

ใบหน้าของยศพลปรากฏให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เขายื่นมีไปดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออก แล้วจูบไปที่ริมฝีปากของเธออย่างร้อนแรงดั่งไฟ

มือใหญ่ของเขาสอดเข้าไปในกระโปรงของเธออย่างง่ายดาย รุกล้ำเข้าไปโดยที่ไม่ได้เล้าโลมก่อน

“เจ็บ…”จารวีนึกถึงความเจ็บปวดที่เหมือนโดนทำให้ฉีกขาดในครั้งนั้น ยศพลกระแทกเข้าไปอย่างแรงโดยที่ในสายตาของไม่มีความรักทะนุถนอมและความสงสารใด ๆเลย

ราวกับว่านี่คือบทลงโทษที่เธอเพิ่งจะดื้อรั้นเอาแต่ใจ ยศพลจงใจที่จะทำให้เธอเจ็บปวด

นี่คือร่างกายของตน จารวีกัดที่ริมฝีปากล่างของตน สุดท้ายเธอก็พูดออกมาเบาๆว่า “ฉัน ฉันผิดไปแล้ว…”

ยศพลเห็นว่าท้ายที่สุดจารวียอมแพ้เขาก็ยิ้มที่มุมปากอย่างภาคภูมิใจ เขาเชื่อมั่นในตัวเองมาก ในโลกของเขา เขาคือผู้บงการชี้ขาด ผู้หญิงก็เป็นแค่สัตว์ชนิดหนึ่ง แต่ก็เป็นแค่สิ่งเล็ก ๆที่อ่อนแอก็เท่านั้น

“ใช่ ถูกแล้วล่ะ…”ยศพลก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ การกระทำดุเดือดมาก ริมฝีปากของเขาเลื่อนลงไปที่คางของเธอ แล้วเลื่อนลงไปอย่างช้า ๆ เสียบแทงและเย้าแหย่อย่างตามใจตนเอง

ท้ายที่สุดแล้วร่างกายที่เย็นเยือกของจารวีก็เริ่มเปลี่ยนเป็นอบอุ่น ความรู้สึกที่เจ็บปวดก็จางหายไป ค่อยๆกลายมาเป็นความรู้สึกสบายไปทั่วทั้งตัว

“อา อูว…”

ยศพลเห็นใบหน้าเล็ก ๆของจารวีค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง เขากก็แสยะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็จับที่ใบหน้าของจารวี

มองไปสายตาอันเลือนรางของเธอและเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน เต็มไปด้วยความยั่วยวนดึงดูดใจ “มองฉันสิ มองฉันแล้วบอกว่าฉันคือใคร…”

จารวีทนจังหวะที่ยศพลกระทำต่อเธอไม่ไหว จนต้องหรี่ตามองเขา

“คือ ยศพล…”

“จำไว้ด้วยล่ะ ต่อไปเธอเป็นของฉัน ของยศพลคนนี้คนเดียวเท่านั้น จนกว่าฉันจะเล่นกับเธอจนเบื่อแล้ว…”

ยศพลยิ้มชั่วร้ายอย่างลำพองและอวดดี นัยน์ตาของจารวีที่ยังคงขยายใหญ่ไม่หยุดมองเห็นร่างสูงใหญ่อยู่ตรงหน้า

“อืม อา ฉัน…”

เสียงเบาๆของจารวีละเมอพูดออกมาไม่หยุดว่าจากนี้ไปกำลังจะเปลี่ยนเป็นฝันร้ายแล้ว

2 วันต่อมา เท้าของจารวีสามารถเดินได้แล้ว ดีที่ยศพลไม่อยู่ เธอเลยจะเดินออกไปเงียบๆ

เธอไม่ชอบที่จะอยู่ในบ้านของยศพลอย่างนี้ ในใจรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยสักนิด

เดินมาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่ง เธอก็โทรหายุพินเป็นอันดับแรก

“พี่ พี่ดีขึ้นรึยัง?”

“จารวี พี่ยศพลเพิ่งจะมาเอง ถามถึงอาการเธอด้วย…”

“อ๋อ พี่ ฉันขอคุยกับพี่หน่อย ฉันขอไม่อยู่บ้านชั่วคราวนะ พ่อแม่ของอังคณาไปต่างประเทศ เธออยู่บ้านคนเดียว ฉันอยากจะไปอยู่กับเธอน่ะ”เพื่อจะหนีจากไอ้ชั่วที่สมควรตายคนนั้น จารวีคงทำได้เพียงพูดพอเป็นพิธีแบบนี้กับพี่สาว

“อา พี่ยศพลบอกว่าเท้าของเธอยังไม่หายดี เธอกลับมาอยู่บ้านได้รึเปล่า?”

“ฉันหายดีแล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ถามอังคณาดูสิ…”

“ก็ได้ จารวี อยู่ข้างนอกก็ระวังตัวด้วยนะ มีเรื่องอะไรก็โทรมานะ”

“อื้ม ได้เลย พี่ พี่ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ”

จารวีวางสาย เธอโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอไม่ชอบเขาและไม่อยากจะอยู่กับเขา

ณ บ้านของอังคณา

จารวีรู้สึกเป็นตัวของตัวเองแบบเหมือนไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน บ้านของอังคณาอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยมาก เวลาไปเรียนจึงสะดวกมาก

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ไปต้องเจอหน้าไอ้เลวนั่นอีกแล้ว

“จารวี ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

อังคณาดูโทรทัศน์พลางเคี้ยวป๊อบคอร์นอยู่บนโซฟา จารวีหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งมาวางบนตัก แล้วเปิดพลิกไปพลิกมา

“เอ๊ะ ผู้ชายคนนั้นดูคุ้นจัง…”อังคณะพูดพลางชี้ไปที่ภาพในข่าวบนโทรทัศน์