เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 27

ตอนที่ 26 คำเตือนจากพี่สาว

แสงจันทร์สาดส่องให้เห็นใบหน้าเล็ก ๆของจารวีที่เต็มไปด้วยน้ำตาและมีท่าทางที่ตกใจกลัว ยศพลเข้ามาประคองจารวีอย่างรวดเร็ว“เธอนี่โง่จริงเลย มาถึงนี่ได้ยังไง? น้ำเข้าสมองหมดแล้วรึไง?”

พอตำหนิเสร็จก็ถามขึ้นมาทันทีว่า“ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย?”

จารวียกฝ่าเท้าขึ้นมาอย่างน่าสงสาร“ปะ...เปลือกหอยหักคาอยู่ที่ฝ่าเท้า”

ดวงตาที่สวยงามของยศพลหรี่เล็กลง หันกายมาอย่างไร้ความอดทนแล้วตะโกนว่า“เร็วเข้าสิ...”

เรือทำได้สวยมาก แต่เสียดายที่ไม้พายทำมาจากไม้ ที่จริงความเร็วก็เร็วพอสมควรแล้ว เพียงแต่ยศพลรีบร้อนเกินพายอย่างใจจะขาดจนเรือจะกลายเป็นเครื่องบินเฮลิคอปเตอร์

พอขึ้นเรือแล้ว หน้าของจารวีก็แนบอยู่ที่อกของยศพล เนื่องจากอากาศที่เหน็บนาว จารวีจึงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

ยศพลเจอพรมผืนหนึ่ง จึงนำมาห่อตัวจารวีไว้ แม้ว่าน้ำเสียงจะดูหยิ่งและหยาบคาย แต่การแสดงออกที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างมากเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็ดูออก

อิงแอบอยู่ในอ้อมอกของยศพล จารวีได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ดุเดือดของเขา หรือว่ากำลังรู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูกกับเธอกันนะ เป็นไปไม่ได้หรอก หัวใจของเขาดวงนี้จะไปสนเธอได้ยังไง

นี่ต้องหลอนไปแล้วแน่ ๆ

พอขึ้นฝั่ง จารวีก็ถูกส่งไปโรงพยาบาล

ที่จริงแล้วเธอไม่ได้บาดเจ็บหนัก แต่เป็นเพราะเปลือกหอยแทงเข้าไปที่ฝ่าเ

ท้า จึงต้องใช้เวลาในการผ่าตัดชั่วโมงกว่าๆ พอเย็บแผลเสร็จจารวีก็ถูกเข็นออกมา

ตอนที่จารวีเข้าไปในห้องผ่าตัด ยศพลที่เปียกไปทั้งร่างก็ยืนรออยู่ด้านนอกประตู

ตอนที่จารวีซึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ถูกพยาบาลเข็นออกมา นึกไม่ถึงเลยว่ายศพลยังคงเปียกชุ่มไปทั้งตัว สมองของผู้ชายคนนี้โดนบีบจนพังไปแล้วรึไงกัน ยังไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อีก

ในห้องผู้ป่วย จารวีนอนเอกเขนกเหม่อลอยอยู่บนเตียงคนไข้ ขาข้างซ้ายถูกผ้าพันแผลสีขาวห่อเอาไว้อยู่

ยศพลยังไม่คิดจะไปเปลี่ยนเสื้ออีก แถมยังตำหนิจารวีเสียงดัง

“จารวี เธอนี่เยี่ยมจริง ๆ ออกมาเที่ยวข้างนอก ไม่เพียงแต่ไม่ดูแลพี่สาวของเธอให้ดี ไม่นึกเลยว่าจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บแบบนี้ เธอว่าเธอโง่แค่ไหนกันละ!”

จารวีจ้องเขม็งไปรอบ ๆตัวเขา“คนอื่นเขาเจ็บซะขนาดนี้แล้ว นายยังไม่สะใจอีกรึไง….”

“เธอยังกล้าต่อปากต่อคำอีกเหรอ! ถ้าฉันมาช้ากว่านี้อีกนิดล่ะก็ เธอก็คงถูกกลืนหายไปในน้ำทะเลแล้วล่ะ” ยศพลโกรธหนักกว่าเดิมแล้ว

จารวีฝืนที่จะเผยรอยยิ้มที่ผิดไปจากปกติออกมา อย่างไรเสียคนที่ช่วยเธอก็คือยศพล

นี่คือความจริงที่ไม่มีทางที่จะโต้แย้งได้

“ขอบคุณละกัน!เอ่อ นายช่วยไปเปลี่ยนเสื้อสักหน่อยได้มั้ย จะได้ไม่เป็นหวัด”

สีหน้าบนใบหน้าของยศพลเผยให้เห็นถึงความผ่อนคลายลงเล็กน้อย แอบดีใจลึกๆ

ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“สนใจฉันด้วยเหรอ”

จารวีทำปากแบน ยิ้มแบบแห้งๆ “อื้ม ใช่สิ”

ประโยคนี้ทำให้ยศพลเดินจากไปอย่างพึงพอใจ

จารวีมองตามแผ่นหลังของยศพลอย่างเหยียดหยามดูถูก เหอะ ใครจะสน ถ้าไม่ใช่ในฐานะของน้องสาวพี่พิน ฉันก็ไม่อยาก สนใจนายหรอก ฮือ เจ็บจัง ที่จริงก็ไม่ควรนินทาลับหลังคนอื่น ฮึ่ย ฮึ่ย เจ็บจัง

ยศพลเปลี่ยนเสื้อผ้ากางเกงที่แห้งสบายทั้งชุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กลับมาอยู่ข้างกายจารวี

สายตาที่หล่อเหลาเฉียบคมมองตรงไปที่จารวีอย่างเนิ่นนาน ทันใดนั้นเขาก็โค้งตัวลงมา

“โกรธฉันอยู่อย่างนั้นเหรอ”

“อะไร”จารวีตื่นตัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“นั่นเป็นเพราะจันทร์ทา ดังนั้นเธอเลยจงใจไปหลบอยู่บนเกาะเล็กนั่น ทำให้ฉันหาเธอไม่เจอไง!”สีหน้าของยศพลแฝงไปด้วยสายตาที่กระหยิ่มยิ้มย่อง

จารวีสแหยะมุมปาก ก็ดี ยศพล นายไม่เพียงแต่หลงตัวเองมาก แล้วยังทำตัวปัญญาอ่อนอีกด้วย คงมีแต่ผีที่เห็นด้วย

“ไม่ใช่สักหน่อย….”

ยศพลเข้ามาประชิดกว่าเดิมอีกครั้ง ยื่นมาออกไปจับคางเล็ก ๆของเธอ“แค่ยอมรับว่ารักฉันมันทรมานมากนักรึไงกันหะ?”

“ที่สำคัญคือฉันไม่เคยรักนาย นายอย่าหลงตัวเองแบบนี้อีกได้มั้ย?”จารวีคำรามออกมาอย่างใจจะขาด อีตานี่ ไม่ต้องมาทำดีกับฉันได้มั้ย รึว่ามีใครกำหนดว่าผู้หญิงบนโลกทุกคนจะชอบนายน่ะ

ก็ได้ ฉันยอมรับว่ารูปลักษณ์ภายนอกของนายน่ะนับว่าเพอร์เฟคเลยทีเดียว

แต่ว่าธาตุแท้/คุณสมบัติแย่เกินไป ใครพบเจอก็ซวยทุกคน

ยศพลแสยะยิ้ม“เธอก็อย่าปฏิเสธเลย ถ้าเธอไม่ได้รักฉัน แล้วทำไมทุกครั้งที่ฉันคร่อม เธอถึงร้องออกมาอย่างเบิกบานใจล่ะ….”

เสียงค่อยๆต่ำและดูมืดมนลง แววตามีรัศมีที่เปล่งประกายไปด้วยความเร่าร้อนที่รุนแรง

ถ้อยคำที่จารวีทนฟังไม่ได้มากที่สุดคือถ้อยคำที่กดเธอให้อยู่ในตำแหน่งที่ต้อยต่ำ/ทำให้เธออับอายเช่นนี้/แบบนี้ แค่ฟังเธอก็หน้าแดงเป็นมะเขือเทศ “ซะที่ไหนกันล่ะ！”

ยศพลเริ่มหายใจถี่ขึ้น ลักษณะท่าทีของใบหน้าเล็ก ๆที่แดงระเรื่อของจารวี จริง ๆแล้วเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขามองเห็นไม่ค่อยชัดอย่างรวดเร็ว

“ไม่งั้นเหรอ? งั้นมาให้ฉันลองอีกครั้งตอนนี้เลยสิ….”

จารวีมองยศพลที่มีท่าทางที่ลามก แล้วเริ่มเตรียมที่จะถอยระมัดระวัง “นายคิดจะทำอะไร?”

ยศพลพ่นลมหายใจใส่ จูบของเขากดลงไปบนตัวเธอ จารวีถูกผลักล้มไปบนที่นอน

“อย่านะ ฉัน นี่ในโรงพยาบาลนะ….”

จารวีดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดชีวิต

เตียงคนไข้สั่นไหว มีเสียงดังเป็นจังหวะ

จารวีขัดขืนอย่างยากลำบากเป็นอันมาก เธอหาช่องว่างที่จะหลุดออกไปอย่างสุดชีวิต

ไอ้บ้านี่ มันเป็นมนุษย์พันธุ์ประหลาดรึไงกัน ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ก็คิดแต่เรื่องบนเตียง

ยศพลพรมจูบอันร้อนแรงลงบนซอกคอของเธอที่เป็นเงาวาวและสะอาดหมดจด มือใหญ่ยื่นเข้าไปที่ระหว่างขาทั้งสองของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มสีขาว

จารวีรู้สึกเหมือนถูกเปลวไฟเผาไปทั้งเรือนร่าง ราวกับว่าความรู้สึกอันเป็นสุขชื่นมื่นแพร่กระจายไปทั่ว

“แคก….”