เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 26

ตอนที่25 คุณซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

ดูเหมือนว่ายศพลจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาของเขามองไปในอะไรสักอย่างท่ามกลางฝูงคน

ผ่านไปไม่ถึงเสี้ยววินาที เงาของจันทร์ทาก็เดินออกมาจากฝูงคนที่แน่นขนัด

ลูบไล้ไปที่เรือนร่างจองยศพลราวกับนางพญางูที่สวยงาม เธอบุกยึดกร่างกายของยศพลอย่างรวดเร็วว่องไว ทั้งสองคนจูบกันอย่างบ้าคลั่ง ณ ที่ตรงนั้น จากนั้นก็เดินจูงมือกันออกมาจากฝูงคน ยศพลทนรอไม่ได้ที่จะจับเธอกดที่หลังต้นไม้ปลอม

เขายื่นมือไปดึงทึ้งเสื้อผ้าที่น้อยชิ้นอยู่แล้วของเธอ เผยให้เห็นหน้าอกที่อวบอิ่ม

สายตาที่มองเห็นอารมณ์อันพลุ่งพล่านก็พร้อมที่จะเริ่มลงมือในทันที

จารวีมองเห็นยุพินมีน้ำตาเปล่งประกายอยู่ตรงข้างตา เธอเครียดจนหน้าผากย่น ทันใดนั้นก็ดึงพี่สาวถอยหลังมาเล็กน้อย จากนั้นก็ชูไอศกรีมที่อยู่ในมือโยนไปบนตัวของจันทร์ทา

“อ๊ะ…”

อะไรบางอย่างที่เย็นเยือกค่อยๆเข้ามาปะทะหน้า จันทร์ทาร้องเสียงแหลมออกมา เธอลุกลี้ลุกลนผลักตัวยศพลออกไป ยื่นมือมาสัมผัสตัวที่เต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่เปียกและเหนียว

ยศพลยิ้มมุมปาก ในที่สุดยัยนี่ก็เริ่มบ้าขึ้นมาละ หึงแล้วใช่มั้ยล่ะ?

“ยศ...ประธานยศพล ฉันไปห้องน้ำสักครู่นะคะ…”

จันทร์ทาแต่งหน้าเสร็จแล้ว เธอโปะแต่งหน้าจัดไปทั่วทั้งหน้าจนทั่วทั้งหน้า ดูๆแล้วเหมือนกับตัวละครผู้ชายในการแสดงหน้ากากงิ้ว

สายตาของยศพลเต็มไปด้วยความเอือมระอา“ไม่มีอารมณ์แล้ว เธอไม่ต้องกลับมาแล้วนะ”

“ไม่ได้นะคะ ประธานยศพล อีกสิบนาทีฉันก็เสร็จแล้ว…”

ยศพลผลักจันทร์ทาให้จนมุม“ฉันยังมีเรื่องต้องทำ เธอไม่ต้องมาแล้ว”

“แล้วเรื่องของสามีฉันล่ะคะ…”จันทร์ทาถามออกไปอย่างหวาดกลัว เธอยังเตรียมพร้อมที่จะอุทิศกายถวายชีวิตให้ จากนั้นจะได้ ให้คืนงานให้สามีของเธอ

ยศพลดูถูกเธออย่างร้ายแรง“มาหาฉันเพื่อให้ให้สามีของเธอมาเป็นพนักงานบริหารของฉัน เธอไปบอกเขาดีกว่า ต้องเอาความสามารถมาพิสูจน์ แต่ไม่ใช่เอาภรรยาตัวเองมาแลกแบบนี้…”

ใบหน้าของจันทร์ทาเต็มไปด้วยความอับอาย เธอรู้ว่าถึงจะไปกวนใจยังไงก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี

ยศพลกระแทกไปที่หลังต้นไม้ปลอม แล้วตะโกนออกมา“ออกมาได้แล้ว！”

จารวีค่อยๆโผล่/ปรากฏตัวออกมาจากน้นก็กระพริบตา พอยศพลมองเห็นท่าทางที่ทั้งน่ารักและมีเสน่ห์ของจารวี สิ่งที่อ่อนนุ่มในหัวใจของยศพลก็ละลายอย่างช้า ๆ

เขา เหมือนกับว่าจะชอบเด็กผู้หญิงคนนั้น

“มานี่…”ยศพลออกคำสั่งอย่างเผด็จการ

ยุพินถือโอกาสยืนขึ้นมา จากนั้นก็รีบร้อนที่จะไกล่เกลี่ย“พี่ยศพล จารวีไม่รู้อะไรผิดถูก อย่าโกรธ/ดุจารวีเลยนะคะ”

ยศพลมองหน้ายุพินอย่างไร้ความรู้สึก ผ่านไปเนิ่นนานจึงตอบว่า“ก็ได้ พวกเธอไปเที่ยวกันก่อนเถอะ ฉันยังมีธุระที่ต้องทำ”

เพราะว่ามียุพิน เขาจะทำอะไรก็ทำไม่ได้ ทำได้แต่เพียงหักห้ามใจที่จะไม่ทำ

นังคนนี้นี่รนหาที่จริง ๆ ทำไมถึงกล้ามองเธอแบบนั้น ยศพลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

เงาของยศพล เดินหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว หายไปจากสายตาของยุพิน

“พี่ ที่จริงในโลกนี้ผู้ชายดี ๆก็มีเยอะแยะ ถ้าพี่ไม่ชอบเขา พวกพี่ก็เลิกกันก็ได้นะ ยังไงพี่ก็ยังอายุไม่มาก ยังมีโอกาสพบเจอผู้ชายที่ดีกว่านี้

จารวีเตือนพี่สาวให้ยกเลิกงานแต่ง

ถ้าแบบนั้นเธอก็จะพ้นทุกข์ไปได้ด้วย ในขณะเดียวกันสายโซ่เส้นก็เป็นสิ่งที่คล้องคนสองคนไว้

ยุพินหน้ามาหาจารวีแล้วมองด้วยสายตาอันอ่อนโยน “ยัยวี เธอยังเด็ก เธอยังไม่เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำว่ารักหรอก ฮะๆ บางทีตอนนี้พูดแบบนี้กับเธอมันอาจจะยากเกินไปก็ได้ รอให้เธอโตก่อนเธอก็จะเข้าใจเองแหละ”

“อื้ม…”จารวีตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

เธอไม่เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำว่ารักงั้นเหรอ? เธอจะต้องเข้าใจอยู่แล้ว คนคนนั้นที่อยู่ในใจเธอ ผ่านมาเนิ่นนานหลายปีก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผ่านมาแล้วสิบปี ฝังลึกอยู่ในสมองและจิตใจของเธอ

“ยัยวี ขอบใจมากนะที่ทำเพื่อพี่มาโดยตลอด”

คำพูดของยุพินเต็มไปด้วยความรู้สึกทุกข์ระทมเป็นอย่างมาก คำพูดคำว่ามาโดยตลอดของยุพิน เหมือนกับว่าแฝงความหมายอะไรบางอย่างเอาไว้

ในตอนนี้จารวีไม่เข้าใจเลยสักนิด เธอคิดมาตลอดว่าพี่ของเธอไม่เคยรู้นิสัยที่เลวทรามของยศพล

แล้วยังคิดอีกว่าการที่พี่พามามัลดีฟส์ครั้งนี้ไม่ได้มีเบื้องหลังอะไร

“แหะๆ พี่ เรื่องเล็กน่า ไม่เป็นไร”

ยุพินหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าอ่อนระโหยโรยแรง“ยัยวี พี่เหนื่อยแล้ว พี่ขอกลับไปก่อนนะ เธอเที่ยวเล่นตรงนี้ไปก่อนละกัน”

“พี่ ให้ฉันไปส่งพี่เถอะนะ！”

“ไม่เป็นไร เดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว พี่ไปเองได้…”

จารวีก็ยังคงดื้อดึงพายุพินไปส่งที่ห้องอยู่ดี ถึงจะออกมาเดินเล่น

ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด ในวินาทีนั้นเธอมองเห็นว่ามีการจุดพลุที่สวยงามบนเกาะเล็ก ๆฝั่งตรงข้าม

พลุที่ระเบิดออกท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด เปล่งประกายระยิบระยับแล้วค่อยๆ ปรากฏให้เห็นตัวอักษร2-3ตัว จารวี ฉันรอเธออยู่！

พี่มนต์ พระเจ้าช่วย จะต้องเป็นพี่มนต์แน่ ๆ

เขากำลังเรียกหาเธออยู่เหรอ? จารวีกังวลและร้อนใจมาก

เดิมทีความหมายของความรักที่เก็บเอาไว้ในเบื้องลึกของหัวใจถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างช้า ในใจเธอตอนนี้มีเสียงอยู่สองเสียง เสียงแรกพูดว่ารีบไปหาพี่มนต์เถอะ！ถึงจะเป็นคนรักไม่ได้ แต่เป็นเพื่อนก็ยังดี อีกเสียงหนึ่งพูดว่า จารวีตอนนี้เธอคือผู้หญิงอัปลักษณ์ เป็นมือที่สามที่มาทำลายความสัมพันธ์ พี่มนต์พบเธอแล้วจะต้องรังเกียจสะอิดสะเอียนอย่างแน่นอน แค่จะเป็นเพื่อน เขาก็ไม่ยินยอมจะเพื่อนกับเธอหรอก

เสียงทั้งสองในหัวใจของเธอตีกันไม่หยุด

“ปัง！”พลุถูกจุดขึ้นมากลางท้องฟ้าอีกครั้ง แสงที่สว่างจ้าและสวยงามสะท้อนเข้าใส่ใบหน้าของจารวีจนขาวโพลน

จารวี ฉันรอเธอ อยู่นะ...

เขายังดึงดันจะเรียกหาเธอ สติของจารวีค่อยๆเลือนหายไปราวกับเวทมนต์ เธอกระโดดลงน้ำแล้วว่ายไปหาเกาะเล็ก ๆนั่นโดยที่ไม่ได้สนใจไตร่ตรองอะไรทั้งนั้น

บนเกาะเล็ก ๆ มนต์ตรีปล่อยพลุก้านสุดท้ายที่อยู่ในมือออกไป

เดิมทีเขายอมแพ้ที่จะตามหาจารวีแล้ว แต่การเจอกันบนถนนในวันนั้นทำให้ความหวังเล็ก ๆที่อยู่ในเบื้องลึกของหัวใจถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง