เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 25

ตอนที่24 ผู้หญิงที่โง่ที่สุด

ไม่ง่ายเลยที่ยศพลผู้หิวกระหายจะหาสถานที่ที่ปลอดคน เขากดตัวของจารวีแล้วจูบอย่างบ้าคลั่งที่ใต้ร่มกันแดด

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกหาที่นิ่มนวลกระจุ๋มกระจิ๋ม“ฮาย นั่นประธานยศพลรึเปล่านะ?”

จารวีใจเต้นตุบๆ รีบผลักยศพลออกจากตัว“มีคนมาแล้ว”

ยศพลรีบออกห่างจารวีอย่างไม่รอช้า แล้วลุกขึ้นมาจากชายหาด

เบื้องหน้าเป็นผู้หญิงอายุยังน้อยที่มีลอนผมใหญ่สีน้ำตาลแดง สวมหมวกกันแดดที่มีลวดลาย มีหุ่นที่เซ็กซี่ดูอ่อนช้อย ใส่บิกินี่ที่มีลายดอกสีเดียวเล็ก ๆ เดินเท้าเปล่า ด้านหลังเธอมีชายแก่หัวล้านวัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง

จันทร์ทาพุ่งเข้าใส่อ้อมอกของยศพล แล้วกอดอย่างอบอุ่นแบบชาวตะวันตก ทำให้ร่างกายที่อวบอิ่มไปสัมผัสโดนกับกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งกล้าของยศพล จงใจที่จะถูไปถูมาเหมือนต้องการจะยั่วยวน

ยศพลยื่นมือผลักผู้หญิงที่สำส่อน คนนี้ออกไป พูดออกมาด้วยน้ำเสียงโหดร้ายบ้าคลั่งเหมือนทุกที“แม่งเอ้ย แกเป็นใครน่ะ?”

จันทร์ทาหัวเราะอย่างนุ่มนวล“ประธานยศพลเนี่ยเป็นคนรวยที่ลืมง่ายจังนะคะ ฉันจันทร์ทาไง เมื่อครึ่งปีก่อนพวกเราเคยมีซัมเมอร์ที่เร่าร้อนด้วยกัน แบบONENIGHT….”พอพูดถึงตรงนี้เธอก็เสียงต่ำลง จงใจที่จะเป่าลมที่ข้างหูของเขา“เค้าคิดถึงตัวเองแล้ว คืนนี้…”

ในแววตาของยศพลแสดงอาการตลกออกมา ผู้หญิงของเขานั้นมีมากมาย เขาจะไปจำชื่อมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน

“อ้อ จริงสิ นี่คือประพจน์ สามีของฉัน พจน์ คนนี้คือท่านประธานยศพล คนที่ฉันพูดให้เธอฟังบ่อย ๆ”ประพจน์พยักหน้าอย่างเคารพนับถือ ยื่นมือออกไปเตรียมตัวที่จะจับมือเช็คแฮนด์

ทั้งสองมือของยศพลล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นสำหรับเดินชายหาด เขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ

“ดูเหมือนว่าจะมีบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าในซื่อห่ายแห่งหนึ่งอยากจะได้คนไปรักษาการแทนหนึ่งของบริษัทเรา ที่แท้ก็คือคุณ…”

ประพจน์พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ้มจนหน้าบานเป็นกระด้ง

“ใช่แล้วครับ ใช่แล้ว กระผมเองนี่แหละครับ...ขอให้คุณยศพลไว้หน้าด้วยเถอะครับ...”

จันทร์ทาฉวยโอกาสมองไปในที่ที่ฝูงคนจะมองไม่เห็น มือเล็ก ๆของเธอไปหยุดอยู่ที่จุดที่อ่อนไหวของยศพลแล้ว รูดลงหลายครั้ง เธอยิ้มพลางพูดว่า“คืนนี้มีปาร์ตี คุณต้องมานะคะ…”

ทั้งหาเงินได้ แถมยังมีผู้หญิงมาเสียตัวให้ถึงที่ ยศพลจึงตอบอย่างยินดีว่า“โอเค แต่เหมือนกับว่าเธอแต่งงานไปเมื่อครึ่งปีก่อนไม่ใช่เหรอ?”

“อิๆ ใช่แล้วค่ะ เค้าอาลัยอาวรณ์ตัวเองมากเลย แต่ว่า ประธานยศพลมีวิสัยทัศน์ที่ก้าวไกล ฉันรอไม่ไหวแล้ว ใช่มั้ยล่ะ เนี่ยก็เพิ่งจะมาฮันนีมูนหลังงานแต่ง…”จันทร์ทามองไปที่จารวีซึ่งอยู่ด้านหลังยศพลด้วยสายตาที่สงสารและเห็นใจ

ยัยเด็กคนนี้ รูปร่างหน้าตาก็ดีมาก แต่ดูๆแล้วน่าจะอ่อนแอ ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกตาหมาป่าร้ายตัวนี้จับกิน ช่างน่าเวทนาซะจริง

หลังจากจันทร์ทาเดินจากไป จารวีก็...

“นี่นายหน้าด้านเหรอไง สามีเขาก็อยู่ตรงนี้ ทำไมนายยังพูดจากำกวม…”

ยศพลหันมา มองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างหยิ่งผยองแล้วพูดว่า“จารวี เธอหึงเหรอ?”

“ฉันหึง? ขำตายละ ฉันจะไปหึงนายได้ยังไง….”จารวีพูดอย่างไม่แยแส

ยศพลจับคางของจารวีไว้แน่น เข้าไปใกล้แล้วจูบเธอ

จารวีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง“อย่ามาแตะตัวฉันนะ…”เมื่อกี้เพิ่งจะไปจูบกับผู้หญิงคนนั้น ไม่นึกเลยว่าจะมาจูบเธอ เธอก็เลยรู้สึกขยะแขยง

ในดวงตาของยศพลแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“ฮะฮะ ถ้าเธอยอมรับว่าหึงแล้วจริง ๆ คืนนี้ฉันไม่ไปแล้วก็ได้นะ”

“นายอยากไปก็ไป เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันไม่ได้หึงฉันแค่กินของสกปรก…”

อยู่ดี ๆแววตาของยศพลก็ดำมืด เขาตรงไปจับแขนของจารวีไว้แน่น แล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก จากนั้นการจูบที่ร้อนแรงก็เริ่มต้นขึ้น

จารวีพยายามที่จะสูบลมเข้าปอด อย่าเป็นลม ห้ามสลบเด็ดขาด เจ้าบ้านี่มันคือปีศาจร้าย

แผนการป้องกันตนเองเป็นลมของจารวีถูกพังทลายลงอย่างรวดเร็ว

“จารวี พูดว่ารักฉันสิ…”

ทันใดนั้นจารวีก็ตื่นจากพวัง ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดด้วยความต่อต้านขัดขืนเป็นอย่างมาก“ฝันไปเถอะ นายฝันไปเถอะ”

ไฟความโกรธของยศพลถูกจุดขึ้นแล้ว เขากระโจนตัวขึ้นมากดทับเธอ ในความสับสน จารวีถูก ทำให้ไปถึงจุดสุดยอดนับครั้งไม่ถ้วน...

“พี่มนต์…”

ใบหน้าที่ขาวและนุ่มของจารวีกลายเป็นสีแดงก่ำ ครางชื่อผู้ชายที่ตนรักออกมาด้วยความสับสน

ร่างที่สั่นกระพือของยศพล หยุดลงอย่างรวดเร็ว

“เพียะ..”

ฝ่ามือหนึ่งตบลงไปที่ใบหน้าของจารวีอย่างแรง จารวีจึงตื่นขึ้นมาจากความสับสน เบิกตากว้าง แล้วก็มองเห็นเขา

ยศพลถอดแกนออกจากร่างของจารวี

ในตอนนั้น ใบหน้าของเขามีแต่ความมืดทะมึน

ผู้หญิงคนนี้ ในตอนที่ฟินอยู่ใต้เรือนร่างของเขา กลับครางชื่อของผู้ชายคนอื่นออกมา

สิ่งนี้ทำลายความภูมิใจและความมั่นใจในตนเองของเขาเป็นอย่างมาก ซึ่งกลายเป็นความอับอายที่ใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ที่เขาอยู่มา

เขายื่นมือไปบีบคอของจารวีไว้แน่น แล้วตะโกนออกมาเสียงต่ำว่า“พี่มนต์！อย่าให้รู้นะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันจะฆ่ามันให้ตายเลย

พอพูดจบ เขาก็โยนจารวีไปบนพื้นทรายอย่างแรง แล้วก็หันหลังเดินจากไปด้วยความโกรธ

จารวีนั่งงงอยู่บนพื้นทรายของชายหาด เมื่อกี้เธอตะโกนชื่อพี่มนต์จริงเหรอ?

ในใจของเธอโศกเศร้า ใช่ พี่มนต์ของเธออยู่ที่นี่ อยู่ตรงหน้าเธอ อยู่ใกล้ๆนี่เอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะไปหาเขา

ในโลกนี้ เรื่องที่ทรมานมากที่สุดก็คือ เขาอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา

ทรมานจัง

วี เธอจำสัญญาในตอนเด็กได้มั้ย? พี่รอให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของพี่นะ

วี พี่คิดถึงวี วีอยู่ที่ไหน

วี เธอพูดว่าเธอชอบพระจันทร์บนฟ้า พี่เด็ดพระจันทร์มาไว้ในโลกของพี่แล้ว รอวีมาดูอยู่นะ