เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 24

ตอนที่23 ฝันร้าย

จารวีรับรู้ได้ถึงรอบเอวที่ถูกยศพลโอบด้วยความร้อนรนและหื่นกระหายอย่างชัดเจน เธอขัดขืนดิ้นรนอย่างอึดอัดเอามาก “ปล่อยนะ เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว…”

ยศพลกระซิบเสียงต่ำด้วยความชั่วร้าย“ตอนนี้ฉันต้องการเธอแล้ว…”ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ยศพลปล่อยจารวีออกไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดดุเดือด ยุพินปรากฏตัวอยู่หน้าสายตาของทั้งสองคน

“มื้อเช้ามาแล้ว วีรีบไปล้างมือแล้วมาทานได้แล้ว”

สายตาของเธอมองไปที่ยศพลด้วยน้ำใจที่อบอุ่น“พี่ยศ ทานข้าวเช้าค่ะ”

ยศพลเดินออกไปอย่างหงุดหงิด “ไม่หิว…”

จารวีมองพี่สาวที่สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง จึงตะโกนเรียกยศพลอย่างรีบร้อน “ถ้าทานข้าวเช้าแล้วพาฉันไปห้องทะเลทรายดูขวดแก้วได้รึเปล่า?”

ยศพลหยุดอยู่ที่หน้าประตู หันกลับไปมองจารวี ในมุมที่ยุพินมองไม่เห็น เขาชำเลืองมองไปที่จารวีด้วยความโกรธเป็นค่าตอบแทนและชดใช้ เขาหันไปยิ้มให้กับยุพินด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน “วันนี้กระโปรงเธอสวยจัง！”

จารวีจ้องเขา“ตาถั่วเหรอ พี่พินใส่กระโปรงตัวนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วย่ะ”

“ยัยวี อย่าโทษ พี่ยศสิ เมื่อวานพี่ใส่ได้แป๊บเดียวเอง ตอนนั้นเขาก็ไปแล้ว…” พอเห็นพี่พูดให้เป็นกลาง จารวีก็ยักไหล่แล้วนั่งทานข้าวเช้าโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ พอทานข้าวเช้าเสร็จ ยุพินก็ใช้ประโยชน์ที่ว่าตนเองร่างกายไม่สมบูรณ์พักผ่อนอยู่ในห้องต่อ ยังไงซะอยู่ในห้องนี้ก็มองเห็นวิวชายทะเลที่สวยงามทั้งหมดได้เช่นกัน

ยศพลเดินบนชายฝั่งโดยมีจารวีเดินตาม ต้นมะพร้าวสูงใหญ่บนหาดทรายให้ร่มเงาเป็นอย่างดี จารวีสวมกระโปรงยาวสไตล์โบฮีเมียนที่ยาวไปถึงตาตุ่ม สวมแว่นกันแดดทับหมวกจักสานปีกกว้างบนหัว ลมพัดมากระทบใบหน้า

“จารวี เธอรู้รึเปล่าว่ายิ้มแบบนี้มันน่าเกลียดมากน่ะ?” ในใจของยศพลเดือดพล่าน เขาไม่ชอบที่เธอยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น

จารวีทำตัวไม่ปกติ“นายอิจฉาฉันละสิ！ เพราะคนที่ถูกฟ้าสร้างมาให้มีใบหน้างดงามอย่างฉัน ตอนยิ้มถึงจะขี้เหร่น่ะ！”

“จารวี เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับฉันละ เธออยากตายใช่มั้ย?ยศพลระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้ง

จารวี พูดเสียงต่ำว่า“ปีศาจ！”

“เมื่อกี้เธอว่าไงนะยศพลคำรามออกมา

จารวีเงยหน้าไปมอง พูดอย่างยิ้มๆ ว่า“ฉันกำลังบอกว่า บ้านชายหาดอยู่ข้างหน้าแล้ว”ข้างหน้าเป็นถนนเส้นหนึ่งที่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย สองข้างทางมีร้านกาแฟ ผับ และยังมีร้านขายของขวัญ ปกติยศพลไม่เดินดูของในร้านของขวัญอย่างน่าเบื่ออยู่แล้ว เขายืนข้างนอก เริ่มเอามือถือออกมาเปิด

จารวีเข้าไปเลือกขวดคนเดียว เธอเดินตรงไปหาเถ้าแก่ของร้าน แล้วใช้ภาษาอังกฤษที่ไม่คุ้นเคยถาม“เถ้าแก่คะ ขวดแบบนี้ที่นี่มีขายใช่มั้ยคะ?

เถ้าแก่ต่างชาติวัยชราที่มีเครายาวหยิบขวดจากมือของจารวีไปดู แล้วพูดด้วยความมั่นใจว่า “YES！ที่นี่มีขาย ขวดนี่เป็นขวดทำมือ มีคุณค่าต่อการนำไปเป็นของที่ระลึก คุณหนู หากว่าหนูมีความสนใจละก็ พวกเราผลิตได้ตามความต้องการที่หนูอยากให้สั่งทำได้เลยนะ...”

ชาวต่างชาติเครายาวพูดมาซะยาว แต่จารวีฟังเข้าใจแค่ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นต่างชาติเครายาวคนนี้ก็ชี้นิ้วไปที่ด้านนอก “เขา ใช่ เขานี่แหละที่สั่งทำ…”

จารวีหันไปมองอย่างทันทีทันใด ในตอนนั้น เงาของมนต์ตรีอันหล่อเหลาก็สะท้อนเข้ามาในสายตาของเธอ เขาสวมชุดสูทสีขาว ดูสง่างามชวนผู้คนหลงใหล ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่อ่อนโยนละมุนละไมดั่งหยก ท่าทางตอนที่ขยับไปมาก็เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด

คือเขาจริง ๆ ถึงจะไม่ได้พบเจอกันมาสิบปี หน้าตาของก็ยังเหมือนเดิม รูปร่างสูงใหญ่กว่าเมื่อก่อนเยอะเลย แต่ว่าถึงจะเห็นรูปร่างใบหน้าของเขาอย่างเลือนราง แต่ก็ยังสามารถดูออก มีกระแสที่แข็งแรงแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของจารวี และมีช่องว่างสั้น ๆ ในใจ มันคือการรอคอยเขามานานแสนนาน! ดวงตาสั่นไหวและมองเขาอย่างไม่กระพริบตา

เหมือนกับว่าเขาจะรู้สึกถึงแววตาของจารวี จึงหันกลับไปมองช้า ๆ เกือบจะมองเห็นเธอแล้ว ในตอนนั้นก็มีชายร่างใหญ่เดินเข้ามาจากข้างนอกมากั้นอยู่ตรงกลางสายตาของจารวี

ยศพลพูดออกมาอย่างหมดความอดทนว่า“เลือกเสร็จรึยัง?”ทันใดนั้นจารวีก็ไม่ได้เลือกขวดที่ตนปรารถนาแล้ว

“อ้อ ขวดพวกนี้ไม่สวยเลย พวกเราไปกันเถอะ！”การปรากฏตัวของยศพล กวนใจเธออย่างสิ้นเชิง

หนึ่งนาทีก่อนหน้านั้น เธอยังตื่นเต้นดีใจอย่างมากที่จะเดินเข้าไปทักทายมนต์ตรีคนที่เธอคิดถึงและโหยหา แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีความคิดนั้นแล้วอย่างสิ้นเชิง เธอสำเหนียกสถานะของตนในตอนนี้อย่างชัดเจน เธอเป็นเพียงหญิงชู้ที่สกปรกพอๆกับผู้หญิงที่ขายตัวขายเรือนร่างที่ต่ำช้า เธอไม่คู่ควรที่จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของมนต์ตรี

เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือนิสัยที่หยิ่งยโสของยศพล ไม่แน่ว่าอาจจะพูดอะไรออกไป พี่มนต์ พี่พิน ล้วนแต่เป็นคนที่เธอแคร์ เธอทำร้ายจิตใจพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้เป็นอันขาด