เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 30

ตอนที่ 29 ไม่มีใครอื่นนอกจากเขา

ต้มแก่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างกับหมูถูกฆ่า ปอถูกกลุ่มบอดี้การ์ดจับตัวไว้ เมื่อเห็นสถานการณ์กำลังแย่ เขาจึงรีบพูดออกมา “ยะ..อยู่ในห้องขัง…”

ยศพลเตะต้มแก่ไปทีนึงจนกระเด็น หันไปหาปอแล้วพูดว่า “แก มากับฉัน”

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีใครกล้าแตะต้องผู้หญิงของยศพล พวกมันไม้อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วรึยังไงน่ะ?

ปอสั่นสะท้านด้วยความกลัวพลางเปิดประตูห้องที่กักขังจารวี จารวีที่น่าสงสารนอนอยู่บนเตียงเหล็ก ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสติ

ยศพลอุ้มจารวีขึ้นมา

จารวีผู้น่าสงสารมีผมยาวที่ยุ่งเหยิงและใบหน้าที่ซีดเผือดเหมือนกับตอนที่อยู่เกาะมัลดีฟส์ในครั้งนั้นไม่มีผิด

ใบหน้าทางด้านซ้ายมีรอยเขียวช้ำ เธอลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขาแล้ว เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว

ยศพลเตะไปที่ปอทีนึง แล้วเตะปอพลิกไปพลิกมาบนพื้น จากนั้นก็คำรามออกมาดั่งราชสีห์ “ใครเป็นคนทำ”

ปอไปหลบที่มุมกำแพง “คือ คือสารวัตรต้มแก่ให้ผมทำครับ”

ยศพลเตะปอซ้ำอีก จนปอมึน

ตอนที่ยศพลอุ้มจารวีออกมา

ก็มีตำรวจจำนวนมากบุกเข้ามาในสถานีตำรวจ

คนที่นำมาคือผู้ชายวัยกลางคนที่ดูมีเกียรติน่าเคารพ พอเห็นยศพลเดินออกมา เขาก็รีบฉีกยิ้มต้อนรับทันที

“ประธานยศพล นี่เป็นการเข้าใจผิดครับ เป็นความผิดขอคนใต้บังคับบัญชาของผมเอง”

ยศพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“หัวหน้าตำรวจโจว เรื่องนี้จบลงแค่นี้ไม่ได้หรอกนะครับ ตำรวจสองนายนี้ อย่าให้ผมเห็นพวกเขาในเมืองเอสนี้อีกนะครับ”

หัวหน้าตำรวจโจวโค้งคำนับอย่างประจบสอพลอ พลางพูดว่า “ประธานยศพลคงไม่รู้ในบางเรื่องน่ะครับ เรื่องนี้เบื้องบนบอกว่าให้จบแค่นี้แหละครับ พวกเขาก็เเค่ทำพลาดไปก็แค่นั้น คิดซะวาไม่ร้ายแรงขนาดมีใครตายละกันนะครับ พวกเราก็จะ…”

ยศพลทำหน้าขรึม เตะโต๊ะคว่ำไปทีนึง

“ใคร?”

“นั่นน่ะมัน….”หัวหน้าตำรวจโจวปาดเหงื่อไปทีนึง ถึงเขาจะเป็นหัวหน้าตำรวจ แต่ก็เป็นหัวหน้าได้ก็เพราะบ้านโพธิสูง ผู้บังคับบัญชาของเขาก็ไม่อยู่มาสักพักแล้ว จึงต้องเผชิญหน้ากับยศพลโดยตรง เขาพูดด้วยเสียงที่ต่ำว่า“คือว่าลูกสาวของนายกเทศมนตรีชยิน...คือว่าคุณจารวีชนคุณสุรีย์วัลย์โดยไม่ทันระวัง เธอเลยให้ยามพามาส่งที่นี่ เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดโดยแท้ครับ ถ้าเกิดรู้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงของประธานยศพล พวกเราก็คงไม่มีความกล้าที่จะกล้าทำแบบนี้หรอกครับ”

นัยน์ตาของยศพลมีประกายที่เย็นชาและเฉียบคม นายกเทศมนตรีชยิน！

หลังจากยศพลเดินจากไป สารวัตรต้มแก่ก็ปีนขึ้นมาจากพื้น หน้าบวมเป่งราวกับหัวหมู ดั่งอ้วกเลือดสดๆออกมา ใบหน้าที่เจ็บ ปวดทรมานมองไปที่หัวหน้าตำรวจโจวอยากลำบากใจ

“หัวหน้าโจว นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าพวกเราเพิ่งจะทำให้นายกเทศมนตรีชยินไม่พอใจเหรอ…”

หัวหน้าตำรวจโจวหน้านิ่ง เตะที่ก้นของต้มแก่ไปทีนึง

“แกนี่มันเข้าใจยากจริง ทำอะไรก็ไม่แยกแยะถูกผิด นายกเทศมนตรีชยินนะ แกทำให้ท่านหงุดหงิด/วุ่นแล้ว ที่เป็นไปได้มากที่สุดคือไม่มีงานทำ แกไปทำให้เขาโกรธแบบนี้คงไม่มีชีวิตรอดแล้วล่ะ！”

ต้มแก่ตกใจกลัวจนตัวสั่น ถามออกไปด้วยความกังวล “เขาคือใครเหรอครับ?”

“ประธานยศพลแห่งบริษัทSTกรุ๊ปจำกัด คุณยศพลลูกชายคนที่สามของตระกูลโพธิสูง พ่อของเขาคือคนที่มีอิทธิพาลมหาศาลในละแวกยูเรเชีย แค่ขยับตัวก็ทำให้เศรษฐกิจทั้งโลกต้องสะเทือน…”

ต้มแก่ร้อง อ๊า ออกมา ทั้งตัวแข็งเย็นเฉียบดังน้ำแข็ง ครั้งนี้เขาทำอะไรลงไป

“ดีแล้ว แกกับปอรีบเก็บข้าวของแล้วออกจากที่นี่ซะ รีบหนีไปจากเมืองเอสแห่งนี้ ทางที่ดีก็ปิดบังชื่อจริงแล้วเปลี่ยนนามสกุลซะ เพื่อรักษาชีวิตพวกแกไว้…”

ต้มแก่ตกใจจนหน้าซีด แทบจะปัสสาวะราดกางเกง

ในโรงพยาบาล จารวีได้รับการตรวจเช็คร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า

ที่จริงแล้วเพียงแค่โดนตำรวจสองนายฟาดไม่ได้ทำให้บาดเจ็บหนักมาก แต่เพราะไม่ได้ทานอะไรมาสามวันจนเป็นลมต่างหาก ที่ทำให้เธอออยู่ในขีดอันตราย

“คุณยศพลครับ สภาพร่างกายของคุณจารวีไม่ได้นับว่าแย่มากนัก แต่ทว่าการที่ไม่ได้รับอาหารมาสามวัน อวัยวะและระบบต่าง ๆในร่างกายก็อ่อนแอลง จำเป็นที่จะต้องให้น้ำเกลือเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของร่างกาย ในระยะนี้ก็ต้องทานอาหารที่มีโภชนาการสูงเพื่อเสริมสร้างให้มีภูมิคุ้มกันโรค”

ยศพลพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “อืม ขอยาที่ดีที่สุดด้วยนะ”

หมอยิ้มแหยๆ ไม่กล้าที่จะโต้แย้ง ได้แต่พยักหน้าแล้วจากไป

ในห้องคนไข้

จารวียังคงนอนให้น้ำเกลืออยู่ แต่สภาพจิตใจของเธอนั้นดีขึ้นมากแล้ว

ยศพลมองแล้วตำหนิเสียงดังเธอ“จารวี เธอนี่เยี่ยมจริง ๆ！ ไม่ได้เจอมาสามวัน เธอก็ไปเป็นลมอยู่ในคุกซะแล้ว”

จารวียิ้มแห้งๆ หลังจากการเข้าห้องสอบสวน พวกเขาก็ค้นตัวแล้วยึดโทรศัพท์ของเธอไป ไม่ยอมให้เธอติดต่อกับคนที่บ้านเลย

โลกใบนี้ช่างตลกยิ่งนัก คนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือยศพล นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนที่เธอตกอยู่ในอันตราย คนที่ช่วยเหลือเธอได้ก็มีแค่ยศพลเพียงคนเดียว

“ขอบคุณน้า… ”

ยศพลชอบท่าทางที่จารวียอมแพ้ เขาก้มหัวไปแล้วยื่นมือมาสัมผัสที่คางของเธอ

ยัยนี่ ผอมลงไปเยอะเลย

เดิมทีเขาโกรธมากเพราะครั้งก่อนเธอไม่ยอมรับสายเขา แต่ตอนนี้ ความโมโหโกรธาของเขาได้หายไปหมดสิ้น

ดูเหมือนมีอะไรผิดปกติไป ตั้งแต่มีจารวี เขาก็ไม่ค่อยได้สนใจในผู้หญิงคนอื่นอีกเลย

เพียงแค่ได้มีสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงคนอื่น เขาก็เอาพวกหล่อนมาเปรียบเทียบกับจารวีโดยไม่รู้ตัว

แม้แต่จูบก็ยังทำให้รู้สึกสบายใจเท่าจูบกับจารวีไม่ได้

ยศพลก้มหัวลง จุมพิตไปที่ริมฝีปากเล็ก ๆของจารวี การดูดปากอย่างดุร้าย รสชาติหอมหวานเกลื่อนกลาดในทุกโสตประสาท ของเขา

นังตัวดีนี่ช่างทำให้คนยับยั้งชั่งใจไม่ได้จริง ๆ

ยศพลหอบหายใจรุนแรงมากขึ้น จารวีก็ครางเสียงต่ำออกมาเบาๆ

ยศพลผละออกจากริมฝีปากของเธอสายตาของเขามองไปที่เธอ แล้วออกคำสั่งด้วยความหยิ่งยโส “จากนี้ไป ฉันไม่อนุญาตให้เธอวางสายฉัน ไม่อนุญาตให้ปิดเครื่อง เข้าใจมั้ย?”

จารวีกระซิบซุบซิบเบาๆว่า “เผด็จการจริง ๆ”

“มีอะไร?” ยศพลโกรธจนขึ้นเสียง

จารวียิ้มแหยๆ“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่บอกว่ามือถือไม่มีแบตแล้ว”

“อืม งั้นก็เปลี่ยนเครื่องใหม่ ถ้าเธอหายดีแล้ว ฉันจะพาไปซื้อ…”

“อ่า ก็ได้ ฉันอยากจะโทรหาพี่สาวฉันสักหน่อยน่ะ…”จารวีกระพริบตารัวๆอย่างจงใจ แสร้งทำเหมือนว่าตนไร้เดียงสา

เธอค่อยๆค้นพบว่าการอยู่กับยศพลที่ดุร้าย เธอเล่นตามน้ำ ก็จะอยู่ด้วยกันได้อย่างง่ายดาย