เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 31

ตอนที่ 30 เขาจำเธอได้

ผู้หญิงคนนี้ มีเพียงยศพลเท่านั้นที่ครอบครอง

ผ่านไปสักพัก เขายิ้มมุมปากแบบเสียดสี “ขี้เหร่มาก ไปเปลี่ยนซะ…”

พนักงานยิ้มแล้วพูดอย่างไม่รู้สาว่า “คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงใส่กระโปรงตัวนี้ดูสวยมากนะคะ”

ยศพลขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเกรงใจ “จะสวยหรือไม่สวย ฉันหรือเธอเป็นคนตัดสินมิทราบ” พนักงานที่ไหนกล้ามากระเดื่องกระด้างขนาดนี้ พนักงานรีบพูดขึ้นมาทันที “ต้องเป็นคุณชายตัดสินอย่างแน่นอนค่ะ แต่ว่า แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ ทางนี้ยังมีอีกหลายแบบให้เลือกค่ะ…”

“เอากระโปรงที่ปิดสนิทมิดชิดมาสองตัว ที่เว้าเยอะเกินเหมือนตัวนี้ไม่ต้องเอาออกมาแล้ว”

ผู้หญิงของยศพล จะให้ผู้ชายคนอื่นเห็นได้ยังไง

ต้องอยู่ในที่มิดชิด ให้เขาชื่นชมและลิ้มลองได้เพียงแค่คนเดียว

จารวียักไหล่ หล่อนไม่ได้สนใจ

ลองเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นชุดสุภาพทางการสีชมพูอ่อนที่คอปกแบน และสวมรองเท้าคริสทัลอันสวยงามที่เข้ากับชุด ถึงแม้ว่าจะแต่งชุดแบบปกปิด แต่ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามใบนี้ ยังคงเปล่งประกายมีออร่าดั่งแสงเงินแสงทองยามเช้า ดูมีความหวานความบริสุทธิ์ สามารถทำให้ผู้ชายใจเต้นได้เลยทีเดียว

ยศพลจับคางจารวีขึ้นมา

“จำไว้ล่ะ จากนี้ไปยิ้มให้ฉันได้แค่คนเดียว”

“เหอะ ปีศาจ!” จารวีกระซิบกระซาบเสียงเบาๆ

แต่ว่า ณ เวลานั้น ยศพลได้ไปชำระเงิน กระโปรงทุกตัวที่จารวีได้ลองไปนั้น เค้าก็ซื้อมาทุกหมดทุกตัว ไม่เว้นแม้แต่ตัวเดียว รวมถึงพวกรองเท้าและกระเป๋าถือผู้หญิง

ตอนที่ออกมาจากในร้าน จารวีเปลี่ยนเป็นอีกคนไปโดยสิ้นเชิง

ในความสวยสะอาดบริสุทธิ์ บวกกับความสวยของผู้หญิงนั้น ยิ่งทำให้ยศพลใจสั่น

ยศพลหันกลับไปยัดบัตรสีทองใส่ในมือของจารวี

"นี่ฉันให้เธอ วงเงินไม่จำกัด เอาไว้ไปซื้อของที่เธออยากได้ซะ"

ว้อททท? ตาบ้านี่สมองมีปัญหารึไง นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้เธอมากขนาดนี้

จารวียื่นมือไปกีด ด้วยสีหน้าที่มีความเด็ดเดี่ยว “ยศพล นายอย่าได้คิดเพ้อเจ้อใช้เงินมาซื้อฉัน”

ยศพลได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ่งเริ่มรู้สึกอึดอัดใจ เขาคิดมาตลอดว่า ผู้หญิงเนี่ยนะ ไม่ว่าจะสวย บริสุทธิ์ เสแสร้งยังไง ขอแค่ใช้เงินเปย์ก็เอาอยู่ มีความแตกต่างอยู่ที่แค่ตัวเลขก็เท่านั้นเอง

ในสายตาของเขา ผู้หญิงที่มาหาก็แค่ให้เงินใช้มากใช้น้อย แต่จารวีนั้นเป็นข้อยกเว้น

ยศพลมีเกิดความรู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมาอีกครั้ง ความมั่นใจที่อยู่ตรงนี้ถูกจารวีเหยียบย่ำอย่างสำเร็จ

“ไม่เอา?”

“อืม ฉันไม่เอา ฉันไม่ได้ขาดเงิน…” จารวีพูดอย่างสีหน้ามีเหตุผล พี่พินให้เงินติดกระเป๋าฉันทุกเดือนอยู่แล้ว ทุกปีก็ได้ทุน จากโรงเรียนไม่น้อยเช่นกัน

“รับไปซะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอฟิน ณ ตอนนี้…” น้ำเสียงของเขามีความอันธพาล และไม่ยอมให้เธอปฏิเสธง่ายๆ

จารวีค่อยๆรับบัตรทองใบนั้นมาอย่างระมัดระวัง “นายพูดเองแล้วนะ นี่เป็นสิ่งที่นายยินยอมที่ให้ฉันเอง ดังนั้นจึงไม่มีข้อผูกมัดเงื่อนไขใดใดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และฉันก็จะไม่เป็นเพราะบัตรใบนี้ ขึ้นเตียงกับนาย!”

“จารวี….”

จารวียั่วยศพลโกรธสำเร็จอีกครั้ง ราวกับว่าการที่เขากับเธอมีอะไรกันนั้น เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน ยศพลคนนี้จำเป็นต้องมาพ่ายแพ้ขนาดนี้มั้ย

เขาทุบไปที่เบาะรถข้างหลังของจารวีหนึ่งหมัด กัดฟันพูดเสียงต่ำ “ยัยนี่ เธอมันช่างไม่รู้อะไรเสียจริง”

จารวีมองตาเขาแวบหนึ่ง เตือนด้วยความหวังดีว่า “ซื้อเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นายจะไปส่งฉันที่บ้านเลยใช่มั้ย”

ยศพลเกือบจะโกรธจนสับสน และเพิ่งนึกถึงเรื่องที่ต้องทำวันนี้ขึ้นมาได้

“มือถือไว้ค่อยซื้อพรุ่งนี้ ตอนนี้มีเรื่องจริงจังที่ต้องทำ…”

นายนี่ กลับไปกลับมาเอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ ก็พูดชัดเจนแล้วว่าจะซื้อมือถือ แล้วพอออกมาก็พาไปซื้อเสื้อผ้าเป็นกองซะงั้น และยังไม่พาเธอไปส่งที่บ้านอีกต่างหาก

“ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้ฉันโดดเรียนหลายวิชาแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันต้องเรียนไม่ทันแน่ๆ”

ยศพลมองเธอด้วยสายตาราวกับหมาป่า ยิ้มแสยะพลางหัวเราะ “เข้าเรียนน่ะเหรอ... พรุ่งนี้ฉันลักพาตัวอาจารย์มาให้ แล้วให้ เขามาสอนเธอแบบส่วนตัว แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วมั้ยล่ะ”

จารวีตกใจจนคางตก.. ที่จริงแล้วเธอนั้นดูถูกความอันธพาลของยศพลต่ำไปซะแล้ว

ผู้ชายคนนี้ จริงๆแล้วแก่นแท้ของเขาคือนักเลง เป็นกากเดนมนุษย์ชั้นดีนี่เอง

รถของยศพลค่อยๆเข้าไปในประตูใหญ่ของโรงแรมกุหลาบขาว

โรงแรมกุหลาบขาวเป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่หรูหราที่สุดในเมืองเอส

น้ำพุดนตรีที่ใหญ่โต มีน้ำกระเซ็นตั้งอยู่ในที่จอดรถขอโรงแรม พอมองจากที่ไกลๆก็เห็นแขกทยอยเข้าไปให้ประตูของห้องจัดเลี้ยง

อยู่ดีๆ จารวีก็รู้สึกมีลางไม่ค่อยดี

วันนี้ยศพลซื้อเสื้อให้เธอกองโต ที่แท้ก็เพื่อจะพาเธอมางานเลี้ยงนี่เอง

อา ไม่รู้เลยว่าเป็นงานเลี้ยงแบบไหน

ตอนเด็กๆ แม่มักจะพาเธอไปร่วมงานเลี้ยงมากมายหลายรูปแบบ เธอเลยไม่รู้สึกว่าแปลกประหลาดและหวาดกลัวอะไร

แต่ตอนนี้ ใจเธอยังไม่พร้อมจะรับมือกับอะไรทั้งสิ้น

ยศพลยืนมองบรรยากาศงานอยู่ที่ประตู ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางเป็นคนมีความสามารถเดินออกมาจากมุมมืด“ท่านประธานยศพล…”

จารวีมองผู้หญิงคนนั้น ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยมาก่อน เหมือนกับว่าหล่อนจะเป็นเลขาที่ช่วยยศพลถ่ายรูปในครั้งนั้น ก่อนหน้านี้ คนที่เธอเจอตอนอยู่ในโรงพยาบาลก็คือหล่อนคนนี้ ผู้หญิงคนนี้อายุสามสิบกว่าปีแล้ว ดูเหมือนเป็นคนที่มีความสามารถ ดูเอาการเอางานพอสมควร

เธอเดินตรงไปด้านหน้าของทั้งสองคน แล้วยิ้มให้กับจารวี “สวัสดีค่ะ คุณจารวี”

จารวีไม่มีการตอบสนองกลับ เธอไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ผู้ช่วยของคนชั่ว ก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากันนักหรอก

ทัศนีย์รู้ว่าจารวียังรู้สึกไม่แสลงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นคราวก่อนอยู่ จึงขอโทษจารวีอย่างจริงใจ “ขอโทษค่ะ คุณจารวี ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนั้น แต่ว่า ประธานยศพลชอบคุณมากจริงๆนะคะ”

พูดจบ หล่อนก็หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า แล้วเปิดออกมา ซึ่งด้านในมีเครื่องเพชร

“ประธานยศพล เครื่องเพชรที่เอามาเหล่านี้ ให้เอาให้คุณจารวีสวมตอนนี้เลยมั้ยคะ”

ทัศนีย์รวบผมของจารวีขึ้นอย่างปราดเปรียวว่องไว แล้วใช้กิ๊บรัตนากรติดที่ผม หลังจากนั้นก็สวมสร้อยเพชรอันดูมีค่าและสร้อยข้อมือ