เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 44

ตอนที่43 พี่สาวที่ผิดปกติ

บ้านของอังคณาห่างจากโรงเรียนไม่มากนัก จารวีคุยโทรศัพท์พลางเดินอ้อมมายังหน้าประตูโรงเรียน เธอมองเห็นรถของนิรันจอดอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่พอดี

จารวีโบกมือลาให้อังคณาแล้วจึงก้าวขึ้นรถ ในมือถือโทรศัพท์พรางเอ่ยกับปลายสาย

“โอเค ตอนนี้ฉันอยู่ปารีส เธออยากได้อะไรไหม”

น้ำเสียงของยศพลผ่อนคลายลงกว่าเดิม

“ไม่อยากได้อะไรค่ะ คุณกลับมาวันไหน” จารวีเอ่ยถาม

“ทำไม คิดถึงฉันจนทนไม่ไหวงั้นสิ”

น้ำเสียงของยศพลปิดบังความลำพองใจไว้ไม่มิด ในใจของจารวีรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก ใครคิดถึงคุณกัน ทางที่ดีไม่ต้องกลับมาตลอดไปเลย

“ฮ่าๆ ฉันถึงบ้านแล้วนะ นี่ตกลงคุณจะกลับมาวันไหน”

ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้หญิงดังเล็ดลอดออกมาจากปลายสายของยศพล

ยศพลเอ่ยกับจารวีว่า “อยู่บ้านเป็นเด็กดี อย่าซนล่ะ”

พูดจบเขาก็กดวางสายโดยไม่รอให้เธอตอบกลับไป

เช้าวันที่สอง จารวีเดินอ้อมไปยังสนามหญ้าด้านหลังตัวบ้าน เธอเห็นนิรันกำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของรถ

ดูๆแล้วอายุของนิรันน่าจะไม่ถึงสามสิบ เขาเป็นบอดี้การ์ดที่มีฝีมือคล่องแคล่วว่องไว มีผิวสีแทน ใบหนามคมเข้มบ่งบอกอารมณ์ที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่ สายตาเย็นชาของเขา ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่กับคนแปลกหน้า

ปกติจารวีไม่ค่อยได้คุยกับเขาเท่าไรนัก

“พี่รัน...” จารวียื่นอยู่ด้านหลังของเขา ตะโกนเรียกพร้อมกับยิ้มให้

นิรันยืนตัวแข็งทื่อ สายตาแสดงออกถึงความอึดอัดใจ สรรพนามที่เธอใช้เรียกเป็นอะไรที่เขารับไม่ได้

เขาเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดของยศพล สถานะของเขาเปรียบเสมือนคนรับใช้ แต่จารวีเป็นผู้หญิงของยศพล ก็เท่ากับเป็นเจ้านายของเขา

เขาจะยอมรับคำแทนตัวเองที่เธอร้องเรียกนี้ได้อย่างไรกัน

“เอ่อ..คุณจารวี สวัสดีครับ” นิรันโค้งคำนับให้จารวีจนหัวของเขาแทบจะติดกับพื้นดิน

จารวีรีบดึงให้เขายืดตัวขึ้นมา “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

นิรันเปิดประตูให้เธออย่างเร่งรีบ “คุณจารวีจะไปมหาวิทยาลัยใช่ไหมครับ”

“ไม่ใช่ค่ะ วันนี้วันหยุด”

“อ่อครับ ถ้าอย่างนั้นคุณจารวีจะออกไปซื้อของหรอครับ”

“เปล่าค่ะ ฉันก็แค่อยากมาชวนพี่รันคุย เอ้อ พี่รันทำงานให้คุณยศพลมานานหรือยังคะ”

“เปล่าครับ เพิ่งจะแค่สามปีเท่านั้น” นิรันยิ้มพลางตอบอย่างซื่อตรง

“แล้วพี่รันเป็นคนเมืองSหรือเปล่าคะ” จารวียังคงชวนคุยต่อ

“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นคนชานตง”

“อ่อ...ชานตงหรอคะ ฮ่าๆเยี่ยมไปเลย”

นิรันไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์การคุยกันครั้งนี้เท่าใดนัก เขายกมือขึ้นเกาใบหน้าไปมาด้วยความอึดอัดเคอะเขิน

“ฉันมีเรื่องให้พี่รันช่วยหน่อยจะได้ไหมคะ”

“เรื่องอะไรครับ เชิญคุณจารวีสั่งได้ตามสบาย”

“เอ่อ.. คือมีที่นึงที่ฉันอยากจะไปน่ะค่ะ แต่มันค่อนข้างไกล”

“ที่ไหนหรอครับ”

“เอ่อ.. เป็นสถานพักฟื้นผู้ป่วยทางจิตแห่งนึงน่ะค่ะ อยู่ห่างจากที่นี่ประมาณสองชั่วโมง” จารวีลองหยั่งเชิงเอ่ยออกไป

นิรันขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ คุณชายแค่บอกว่าให้ไปรับไปส่งเธอไปมหาวิทยาลัย แต่ไม่ได้อนุญาตให้พาเธอไปที่อื่นได้

แต่ก็ไม่ได้สั่งห้ามว่าไม่ให้ไปนี่นา

นิรันมีความคิดขัดแย้งและลังเลกับตัวเองสักพัก

“พี่รันไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่ทำให้พี่เดือดร้อน ถ้าคุณยศพลถามฉันจะบอกเองว่าเป็นคนบังคับให้พี่พาไป”

จารวีรับปากอย่างจริงจัง นิรันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ารับปาก

“โอเคครับ แต่ว่าคุณจารวีอย่าอยู่นานนะครับ”

“โอเคค่ะ! ขอบคุณนะคะพี่รัน”

จารวีดีใจอย่างถึงที่สุด เธอไม่คิดว่าคนแบบนิรันจะพูดโน้มน้าวง่ายขนาดนี้

ในเวลาต่อมา รถขับพาเธออกจากเมืองSอย่างรวดเร็วโดยมุ่งหน้าไปทางสถานพักฟื้นผู้ป่วยทางจิต

นิรันจอดรถไว้ด้านนอก “คุณจารวีครับ ผมรออยู่ด้านนอกนะครับ คุณอย่าอยู่นานนะครับ”

“อื้มม ฉันรู้แล้วค่ะ”

จารวีไม่ได้ตรงไปยังห้องผู้ป่วยทันที แต่เธอไปหาแพทย์เจ้าของไข้ของพี่ก่อน ครั้งที่แล้วเธอรู้มาว่านายแพทย์คนนั้นชื่อคุณตนัส

การมาของเธอในครั้งนี้ เธอแค่อยากรู้สาเหตุของการป่วยที่แท้จริงของพี่

“คุณพยาบาลคะขอสอบถามหน่อยค่ะ นายแพทย์ตนัสอยู่ไหมคะ”

นางพยาบาลที่เคาน์เตอร์ชี้นิ้วไปยังบันไดทางด้านซ้ายพลางเอ่ย “นายแพทย์ตนัสอยู่ชั้นสองห้องหมายเลขสามค่ะ ทางที่ดีคุณรีบไปเลยนะคะเพราะอีกสิบนาทีคุณหมอก็ลงเวรแล้วค่ะ”

จารวีมองโทรศัพท์พลางนึก ใกล้จะถึงเวลารับประทานอาหารแล้วนี่นา เธอหันไปขอบคุณนางพยาบาล พลางรีบวิ่งไปยังชั้นสอง

เมื่อวิ่งมาถึงห้องหมายเลขสาม เธอก็พบว่านายแพทย์ตนัสกำลังปิดประตูห้อง

จารวีจึงรีบวิ่งเข้าไปหาเขาอย่างกระหืดกระหอบ

“ขอโทษนะคะ คุณคือนายแพทย์ตนัสหรือป่าวคะ”