เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 45

ตอนที่44 พี่สาวเสียชีวิต

จารวีรู้ดีว่าถ้ายาเข็มนี้ถูกฉีดเข้าไป ยุพินก็คงจะหลับไปอีกครั้ง

ไม่ได้! การมาของเธอครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เธอจะไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปเด็ดขาด

เธอรีบพุ่งเอาตัวเองเข้าไปขวางพยาบาลไว้

“คุณพยาบาลคะ ฉันขอร้องเถอะค่ะอย่าเพิ่งฉีดยาพี่สาวฉันเลยนะคะ”

นางพยาบาลมองเธออย่างลำบากใจ “คุณคะ ผู้ป่วยมีพฤติกรรมที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น ยังไงก็ต้องฉีดยาเพื่อระงับอาการค่ะ”

จารวีส่ายหน้าเป็นพัลวัน “แต่ถึงยังไงฉันก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว ถึงคุณฉีดยาให้พี่ การเจ็บตัวของฉันก็สูญเปล่าอยู่ดี ขอร้องเถอะนะคะ ฉันไม่ได้มาที่นี่ได้ง่ายๆ รอให้ฉันพูดกับพี่อีกสักสองสามประโยคเถอะนะคะ”

นางพยาบาลถอนหายใจอย่างจำยอมพลางเก็บเข็มฉีดยาและยอมทำตามที่เธอขอ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ระวังตัวด้วยนะคะ”

จารวีเช็ดเศษเกี๊ยวที่ติดอยู่ตามผมของเธอออก จากนั้นจึงหยิบขนมเค้กไส้พรุทราที่เธอทำเองออกมาอีกครั้ง แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะ

“พี่ เลิกเล่นได้แล้ว โอเคไหมคะ”

จารวีนั่งลงตรงหน้าของยุพิน พลางหยอกล้อเธอราวกับกำลังเล่นกับเด็ก

“พี่ ฟังวีนะ...พี่เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่วีเหลืออยู่แล้ว พี่ไม่เป็นแบบนี้ได้ไหม พี่รู้ไหมแต่ละวันของวีผ่านไปอย่างยากลำบาก ถ้าเสียพี่ไป วีไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปยังไง วีไม่รู้ว่าต้องทำยังไง พี่บอกวีหน่อยสิคะ วีต้องทำยังไงพี่ถึงจะได้สติขึ้นมา”

“พี่ เป็นเพราะไอ้เลวยศพลใช่ไหม เขารังแกพี่ ทำให้ทรมานมากเลยใช่ไหมคะ พี่สบายใจได้นะ ไม่ว่าพี่มีเรื่องอะไรก็บอกวีได้ทั้งหมดเลย ตอนนี้เขาไปต่างประเทศไม่ได้มากับวี พี่บอกวีมาสิ แค่พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิม จะให้วีทำอะไรวีก็ยอมหมดเลย...”

ยุพินยังคงเสมือนคนไร้จิตวิญญาณและความรู้สึก ไม่มีการโต้ตอบใดๆ

น้ำตาของจารวีไหลลงอาบสองข้างแก้ม เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดี

แต่เธอก็ยังคงมีความหวัง เธอจะไม่เลิกล้มความพยายามเด็ดขาด

“พี่คะ พี่รู้ไหม...มีอยู่วันหนึ่ง วีรู้สึกอยากจะฆ่ายศพลมากๆ พอวีคิดถึงเรื่องที่เขาทำร้ายพี่ วีก็ทนไม่ได้ เขาพูดว่าบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาย แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้นล่ะ วีหาคำตอบไม่ได้ พี่คะ...วีกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป วีคงอดไม่ได้ที่จะฆ่าเขาสักวัน”

“แต่วีมันขี้ขลาด วีสู้อะไรเขาไม่ได้เลย วีคิดว่าหรือวีจะหาทางเอายาพิษอะไรใส่ลงไปให้เขากินดี ให้พิษมันค่อยๆทำลายเขาทีละนิดจนตาย...”

จารวีพูดออกไปมากมายจนแทบนับคำไม่ได้ เธอระบายความรู้สึกที่อัดอั้นของตัวเองอย่างสะเปะสะปะ

ทันใดนั้น สายตาที่ไร้จิตวิญญาณของยุพินก็พลันลุกโชนขึ้นมา

“อย่านะ!!!”

จารวีที่กำลังใจลอยพลันมีสติกลับมา เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “พี่คะ พี่ได้สติแล้วหรอ”

สายตาของยุพินค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นขื่นขมระทมทุกข์

“ยัยวี แกอย่าฆ่าเขานะ แกอย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด”

“พี่ พี่ได้สติแล้ว จริงๆแล้วพี่ไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหม พี่ทำลายตัวเองทำไม ออกไปกับวี เราหนีไปจากที่นี่กัน หนีไปให้ไกล ให้ไกลจากไอ้บ้ายศพล...”

ยุพินยิ้มอย่างเยือกเย็น “หนีไม่พ้นหรอก มันคือชะตากรรมของเรา”

“พี่หมายความว่าไง”

“คนบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาย มันคือชะตากรรม...” ยุพินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปล่าเปลี่ยว

จารวีรู้สึกว่าความอดทนของเธอเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ “ทำไมล่ะ! พี่!! ทำไมพวกเราถึงสมควรตาย คนที่สมควรตายคือไอ้เลวนั่นต่างหาก”

“พี่ พี่รักเขาจนเลอะเลือนไปแล้วหรือไง! รักเขาจนเป็นบ้าไปแล้วหรอ!”

จารวีเขย่าตัวยุพิน

“ฉันบอกแกแล้ว หนีไม่พ้นหรอก แกอย่าหวังลมๆแล้งๆไปเลยยัยวี อำนาจของบ้านโพธิสูงยิ่งใหญ่จนแกคิดไม่ถึงเลยล่ะ”

ใบหน้าของยุพินเอ่ยอย่างไร้ความรู้สึก ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องปกติทั่วไป

“แต่วีอยากรู้ว่าทำไม”

การแสดงออกของยุพินแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด “ความแค้น...”

“ความแค้นอะไร” จารวีพอจะเดาถึงสิ่งที่พี่พูดได้บ้างแล้ว ยศพลทั้งเลวทรามทั้งชั่วช้า เขาไม่มีทางจะลงโทษเธอกับพี่โดยไม่มีมูลเหตุอะไรแน่ๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนโรคจิต แต่เขาก็มีเรื่องของตัวเองให้จัดการ ก็เลยไม่มีเวลามากมายมาคิดแต่เรื่องการแก้แค้นคนไร้ค่าเช่นเธอ

มันต้องมีสาเหตุอะไรแน่ๆ

“ถ้างั้น มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณพ่อคุณแม่ของวีหรือเปล่า”

จารวีลองหยั่งเชิงถามออกไป

ทันใดนั้นยุพินเอามือปิดหน้าพลางร้องไห้ออกมา “ไม่ต้องถามแล้ว ยัยวี ฉันขอร้องแกอย่าถามฉันอีกเลย ความเจ็บปวดของพี่ยศพลมันมากมายกว่าพวกเรานัก ความเจ็บปวดของเขาเป็นอะไรที่แกไม่มีวันเข้าใจ ฉันขอร้องนะ แกอย่าถือโทษเขาเลย ความโกรธแค้นทั้งหมดที่ผ่านมาก็ขอให้จบลงตรงนี้เถอะนะ ถ้าหากการพลีชีพของฉันมันสามารถทำให้เขามองกลับมาได้ ฉันก็ยอมตาย...”

“พี่ วีรู้ว่าพี่รักเขา แต่พี่จะเป็นแบบนี้ไม่ได้”

ยุพินเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอเบ้ามองมายังจารวี “ยัยวี ฉันรู้ว่าเขาชอบแก ฉันรู้ว่าเขาแคร์แก ฉันรู้ว่าต่อให้ฉันตายเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาฉัน แต่บางทีความรักของแกอาจทำให้ความแค้นของสองครอบครัวละลายหายไปได้ ยัยวี..ฉันขอร้องล่ะนะ”

“พี่..นี่พี่รู้เรื่องวีกับเขาหรอ”

ยุพินพยักหน้ารับ “วันที่เขายอมตกลงหมั้นกับฉัน ฉันเห็นแกกับเขาอยู่ในห้องด้วยกัน...”

วันนั้น เธอเห็นว่าจารวีไม่ลงมาด้านล่างเสียที เธอก็เลยรีบร้อนที่จะขึ้นไปตาม แต่ผลคือที่หน้าประตู เธอมองเห็นยศพลกดจารวีลง และกำลังพัวพันกันอยู่บนโซฟาอย่างบ้าคลั่ง

ในตอนนั้น เธอแทบจะเป็นบ้า

แต่ทว่า เธอรักยศพลมาก มากกว่าใครทั้งหมด ขอเพียงแค่ได้อยู่กับเขา เธอทนได้ทุกอย่าง

ดังนั้นเธอก็เลยเลือกที่จะเดินจากไปเงียบๆ

“พี่ นี่พี่รู้เรื่องทั้งหมดหรอ ถ้างอย่างนั้นการเดินทางไปมัลดีฟส์พี่ก็เป็นคนวางแผนสินะ” จารวีเอ่ยอย่างอ่อนแรง

ใช่แล้ว เธอคิดมาตลอดเวลาพี่ไม่รู้เรื่องนี้ เป็นเธอเองที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว

ยุพินพยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง “วี ฉันขอโทษ ฉันไม่มีทางเลือก ฉันรู้ว่าแบบนี้มันจะทำร้ายแกอย่างหนัก แต่ว่าฉันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ นอกจากแกแล้ว ไม่มีใครสามารถล็อคหัวใจของยศพลไว้ได้ ฉันคิดว่ามีแค่แกคนเดียวที่สามารถผูกมัดเขาไว้ได้”

พลันจารวีก็รู้สึกว่าตัวเองถูกรังแกถูกหลอกใช้

อีกทั้งคนคนที่รังแกเธอยังเป็นคนที่เธอใกล้ชิดและเชื่อใจที่สุด

ทำไมคำว่า “พี่” จึงแปรเปลี่ยนเป็นคำที่โหดร้ายทารุณได้ถึงเพียงนี้

น้ำตาราวกับไข่มุกที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ค่อยๆซัดสาดลงมาเป็นคลื่น