เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 46

ตอนที่ 45 ชีวิตที่เจ็บปวด

จารวีลืมตาตื่นขึ้นมา ในตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเจ็บปวด

จู่ๆเธอก็ดึงสายน้ำเกลือออกจากมือของตนเอง และเดินเท้าเปล่าลงจากเตียงคนไข้

ยศพลหันกลับมา พร้อมกับยื่นมือไปคว้าเอวเธอไว้ได้ทัน

“จารวี เธอทำบ้าอะไรเนี่ย?”

จารวีท่าทางเหมือนกำลังฝันละเมออยู่ “ฉันจะไปหาพี่.....”

“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว เธอไม่ได้สติมาตั้งหนึ่งวันเต็มๆ จะไปหาพี่เธอได้ยังไง รีบกลับขึ้นไปพักบนเตียงเดี๋ยวนี้”

ยศพลไม่เพียงแค่พูดเปล่า ยังอุ้มเธอขึ้นมา และพากลับไปนอนที่เตียง

แต่เธอร้ายกาจมาก เดินลงมาจากเตียง และรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

ยศพลคว้าเอวเธอไว้ได้อีกครั้ง และกดเสียงต่ำพูดกับเธอ “พี่เธอตายแล้ว ตายไปแล้ว เข้าใจไหมจารวี ได้สติสักที”

พี่ตายแล้ว!!

“ไม่จริง คุณหลอกฉัน ฉันจะไปหาพี่ พี่ยังไม่ตาย พี่จะตายได้ยังไง?”

ร่างกายของเธอเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ยื่นมือออกไปผลักยศพล เหมือนกับแมวป่าตัวน้อยที่กำลังบ้าคลั่ง

“จารวี พี่เธอตายแล้ว เขาเป็นโรคหัวใจมาตั้งหลายปีแล้ว มีชีวิตมาได้ถึงตอนนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว”

ยศพลรู้สึกหัวเสียมาก คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตัวเล็กๆแบบเธอจะมีแรงต่อต้านเยอะขนาดนี้

จารวีเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูด ก็ค่อยๆผ่อนแรงลง ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น มือทั้งสองข้างสอดไว้ในผมของตัวเอง พร้อมกับปล่อยโฮออกมา

ยศพลยืนอยู่ที่เดิม ไม่สนว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน

ร้องไปเถอะ ร้องออกมาแล้วมันจะดีขึ้นเอง

ผ่านไปสักพัก จารวีก็รู้สึกถึงอ้อมกอดที่แนบแน่น

หน้าอกอันแข็งแกร่งของยศพล เติมพลังและความอบอุ่นให้แก่เธอ

เขาค่อยๆเอามือลูบไปที่ผมเธอเบาๆ คิดไม่ถึงว่าปลายนิ้วของเขาจะให้ความรู้สึกอ่อนโยนได้ขนาดนี้ “จารวี จุดเด่นของเธอก็คืออดทนเก่ง? แต่พอเจอเรื่องแค่นี้เธอก็ทนไม่ไหวแล้วหรอ?

จารวีค่อยๆขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเขา

ดวงตาคู่สวยที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักแดงก่ำ เหมือนกับกระต่ายตัวน้อยๆ ยศพลเห็นแล้วก็ฉีกยิ้มเล็กน้อย

“พาฉันไปหาพี่หน่อยนะ” จารวีลองพยายามดูอีกครั้ง

ยศพลส่ายหน้ากลับในทันที “ไม่ได้ คนตายไปแล้ว จะไปให้ได้อะไรขึ้นมา”

“ยศพล ฉันอยากไปหาพี่ ถ้าคุณไม่ให้ฉันไป ฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต”

ยศพลมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึกใดๆ

“ยศพล คุณมันเลว คุณมันแย่ ปล่อยฉัน ฉันจะไปหาพี่”

ผ่านไปไม่นาน ยศพลก็เอ่ยปากออกมา

“โอเค!!”

เขาคงทนไม่ได้ ถ้าเธอจะเกลียดเขาไปตลอดชีวิต

ในห้องดับจิตของสถานบำบัดผู้ป่วยทางจิต บุรุษพยาบาลดึงตู้แช่ศพออกมา จารวีจับมือของยศพลไว้ ทั้งๆที่มือยังสั่นไม่หยุด

ยศพลยื่นมือมาดึงจารวี “ไม่ต้องดูแล้ว เรากลับกันเถอะ!”

จารวีใช้แรงสะบัดมือของยศพลทิ้ง

ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วหยุดอยู่ข้างๆเตียง บนเตียงแช่เย็นนี้ เป็นพี่สาวเธอจริงๆน่ะหรือ?

ยศพลเอื้อมมือไปจับไว้ที่หัวไหล่ของเธอ “ไม่ต้องดูแล้ว!”

จารวีเอามือดึงผ้าขาวที่คลุมอยู่ข้างบนศพลงมา

ก็เห็นใบหน้าที่ซูบผอมและขาวซีดของยุพิน ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ยุพินที่ปรากฏอยู่ในสายตาของเธอค่อนข้างขาวผุดผ่อง หลังจากตายแล้ว ก็เห็นได้ชัดถึงความเงียบสงบ ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท

พี่!!

จารวีดึงมือที่เย็นเฉียบคู่นั้นมาจับไว้อย่างสั่นๆ “พี่.....”

น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาของจารวี เธอจับมือของยุพินมาแนบไว้กับหน้าของตัวเอง “พี่ วีขอโทษ วีขอถอนคำพูดทุกอย่าง วียกโทษให้พี่แล้ว วียกโทษให้ วีไม่เคยโทษพี่เลย ไม่เคยเลย....”

เสียงร้องไห้ของจารวีค่อยๆขาดหายไป บุรุษพยาบาลที่อยู่ตรงนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาไหลออกมา

พี่ !! วีขอโทษ พี่คือครอบครัวเพียงคนเดียวของวี วีจะโทษพี่ได้อย่างไร!!

แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าจารวีจะรู้สึกเสียใจแค่ไหน ยุพินก็ไม่มีวันได้ยินมันอีกแล้ว เธอจากไปพร้อมกับความรักอันเต็มเปี่ยมที่มีต่อยศพล

ยศพลส่งสายตาบอกบุรุษพยาบาลเป็นนัยๆ พร้อมกับยื่นมือไปโอบกอดจารวีแล้วพาเธอเดินออกมาด้านนอก

จารวีร้องไห้ดั่งคนหัวใจสลาย ดวงตาของยศพลก็ยิ่งมืดมน

“ปัง!” เสียงดังออกมา บ่งบอกว่าตู้แช่ศพได้ถูกเก็บเข้าที่เดิมอีกครั้ง จารวีมึนงงไปชั่วขณะ เธอรู้ว่าต่อจากนี้ไป เธอกับพี่จะต้องจากกันไปตลอดกาล ไม่มีทางได้เจอกันอีกแล้ว......

เธอเอามือทุบตีไปบนร่างกายของยศพลไม่หยุด ยศพลทำเพียงแค่กัดฟันทน และพาเธอเดินต่อไป

เขาต้องพยายามหลายต่อหลายครั้งกว่าจะพาเธอขึ้นมาบนรถได้ สุดท้ายจารวีก็ร้องไห้จนสลบไป

ในงานศพของยุพิน จารวีใส่ชุดกระโปรงสั้นสีดำ ท่าทีสงบนิ่งไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเล็ดลอดออกมา

ไม่มีคนมาร่วมงานศพเลย ตลอดชีวิตของยุพินเหมือนถูกเขียนจุดจบไว้อยู่แล้ว

มีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน และจากไปอย่างเดียวดาย

สิ่งปลอบใจที่มีค่าอยู่เพียงอย่างเดียวก็คือ ก่อนตาย เธอเฝ้าปรารถนาที่จะได้รับรักจากยศพล หลังจากตายไปแล้ว ยศพลก็เป็นคนที่ส่งศพเธอด้วยตัวของเขาเอง

ยศพลสวมใส่ชุดสูทสีดำ ยืนอยู่เงียบๆข้างจารวี ฟังบาทหลวงประกาศเป็นครั้งสุดท้าย

การตายของยุพิน ถือเป็นเรื่องที่กระทบจิตใจของจารวีเป็นอย่างมาก

แม้จะผ่านไปหลายวันแล้ว แต่เธอก็ไม่มีทางสลัดความรู้สึกที่ทุกข์ทรมานใจนี้ไปได้

เธอไม่กินไม่นอน ไม่พูดไม่จา ซึมเศร้าลงไปเรื่อยๆ

ไม่ว่ายศพลจะพยายามพูดอะไรกับเธอก็ตาม เธอก็จะทำแค่เพียงนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา ไม่ออกความคิดเห็น

“จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ ยุพินตายไปแล้ว เขาตายไปแล้ว เธออยากจะตายตามเขาไปหรือไง” ยศพลตวาดดังลั่น

แต่จารวีก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ