เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 47

ตอนที่ 46 ทำร้ายตัวเองเพื่อเป้าหมาย

หลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆต่างๆ อารมณ์ขุ่นหมองในใจที่ถูกสะสมไว้มานานในที่สุดก็ถูกปลดปล่อยแล้ว

จารวีรู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

เธอเขยิบลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา หยิบเสื้อเชิ้ตของยศพลมาปิดที่ร่างกายอย่างเขินอาย

ยศพลนุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องอาบน้ำ ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

ปีศาจน้อยตนนี้ ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจเป็นพิเศษในทุกๆครั้ง

เรือนร่างที่สมบูรณ์แบบ สัมผัสที่แสนจะยอดเยี่ยม สวรรค์ได้ปั้นปีศาจที่แสนจะเพอร์เฟกต์ ส่งมาอยู่ในมือของเขาแล้ว

จารวีเห็นสายตาหื่นกามของยศพลมองมาที่ขาอ่อนของเธอ ใบหน้าก็แดงเถือก รีบลุกขึ้นพร้อมกับเอาเสื้อเชิ้ตของเขามาใส่คลุมร่างกายไว้ “ยศพล คุณต้องรักษาคำพูดนะ ปล่อยนิรันไป”

ยศพลเอามือลูบคางตัวเอง มองไปที่เธออย่างครุ่นคิด “ปล่อยน่ะ ปล่อยแน่ๆ ก็เธอแสดงท่าทางออกมาได้ดีขนาดนี้ จะไม่ปล่อยได้ไงล่ะ แต่ฉันเหมือนจะกินไม่อิ่มนะ พวกเรามาสนุกอีกรอบดีไหม”

จารวีสะดุ้งสุดตัว ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบน

แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของยศพลไวกว่าเธอ

วิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฉีกเสื้อเชิ้ตผ่านทางด้านหลังของเธอ

ลูกแกะตัวน้อยที่น่าสงสารต้องถูกหมาป่าจับกินซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยศพลหายใจหอบ ค่อยๆเข้าไปในตัวเธอจากทางด้านหลัง “ทำบนนี้ก็ให้ความรู้สึกไม่เลวเหมือนกันนะ”

“ยศพล คะ คุณ อ๊ะ... อื้อออ.....”

วันต่อมา นิรันเข้าไปเช็คสภาพรถในโรงจอดรถอย่างไม่ทันระวัง เจาะนั่นเจาะนี่ ด้วยสภาพคล่องแคล่วมาก เหมือนกับคนที่ไม่เคยเจ็บหนักมาก่อน

จารวีรู้สึกแปลกใจจึงตะโกนถามไปว่า “นิรัน นายไม่เป็นอะไรแล้วหรอ?”

นิรันเมื่อเห็นจารวีเดินเข้ามาหา ก็รีบกลับหันหลังวิ่งหนีไป วิ่งไวยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก

“แปลกจัง? ทำไมถึงหายเร็วขนาดนี้?”

ตอนที่กำลังพูดอยู่กับตัวเองเบาๆ ก็มีมือยื่นออกมาจากทางด้านหลังโอบกอดเอวเธอไว้

ยศพลยิ้มอย่างมีเลศนัย “เฮ้เฮ้ ก็ต้องหายเร็วอยู่แล้วสิ ทำเหมือนฉันเป็นพวกไก่อ่อนไปได้ ไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้นที่แข็งแรง ความสามารถในการฟื้นตัวก็ต้องยอดเยี่ยมด้วย นี่เธอคิดว่าใครจะมาทำงานกับฉันก็ได้หรอ?”

จารวีมองไปที่หน้าของคนหลงตัวเอง เบ้ปากใส่ เขานี่หน้าไม่อายจริงๆ

จารวีมองไปที่หน้าของยศพลนิ่งๆอยู่สักพัก

“มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ติดใจฉัน และฉันก็อยากจะถามคุณมาตลอด”

ยศพลมองเธออย่างเจ้าเล่ห์ “ได้ ถามหนึ่งเรื่องแลกกับการใส่ชุดเซ็กซี่คืนนี้”

“คุณ!!” ใบหน้าน้อยๆของจารวีค่อยๆแดงระเรื่อ เหมือนกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุก

“ถ้างั้นฉันทำเกี๊ยวให้คุณกินดีไหม หรือไม่ก็เค้กพุทรา ฉันทำเค้กอร่อยนะ”

จารวีลองเปลี่ยนเงื่อนไขดู ให้เธอใส่ชุดเซ็กซี่โป๊ๆแบบนั้น เธอใส่ไม่ลงจริงๆ

ครั้งที่แล้วที่ใส่ ก็ไม่ใช่ว่าถูกเขาจับกินจนสะอาดหมดจดเลยหรือไง

“อืม งั้นคุณก็ลองดู ถ้าเกิดว่าคำถามมันยากเกินไป ก็คงต้องใส่ชุดเซ็กซี่ หรือไม่ก็แก้ผ้าเต้นโชว์สักรอบก็ได้” ยศพลเอามือลูบคาง มองดูรอบๆใบหน้าที่แดงระเรื่อของจารวีอย่างสนุกสนาน

ใบหน้าน้อยๆที่แดงเถือก แม้กระทั่งลำคอที่ขาวสว่างก็ยังแดง ในตาไม่สามารถกลบความเขินอายได้มิดชิด

จารวีหันหลังกลับอย่างโกรธๆ “งั้นฉันไม่ถามแล้ว!”

ยศพลโอบกอดเธอจากข้างหลัง เขาจูบและพ่นลมหายใจไปที่ใบหูของเธอ

“ฉันต้องการเธออีกแล้ว ทำยังไงดี?”

เสียงแหบแห้งปนความเซ็กซี่ เหมือนกับแม่เหล็กที่ดึงดูด

จารวีหันหลังกลับ ใช้แรงผลักเขาออก “ยศพล คุณจริงจังหน่อยได้ไหม ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณนะ”

ยศพลเอานิ้วม้วนผมเธอเล่น หรี่ตามองแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่จริงจังตรงไหนกัน ผู้ชายกับผู้หญิงมีเซ็กส์กันก็เป็นเรื่องธรรมชาตินี่ ขอถามหน่อย มีผู้ชายผู้หญิงที่ไหนไม่มีเซ็กส์กันบ้างล่ะ”

“คุณ!!” จารวีหมดคำจะพูดแล้ว เจอกับคนไร้ศีลธรรมแบบนี้ ถือว่าเธอซวยมากจริงๆ

จารวีเชิดหน้าขึ้นมา ดวงตาสดใสเปล่งประกายจ้องมองไปที่ยศพล

“คุณเกลียดชังพวกฉันบ้านพูลสวัสดิ์มากใช่หรือเปล่า คุณพูดว่าตระกูลของบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาย”

จารวีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อเธอพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของยศพลก็ค่อยๆหายไป ความอึมครึมก็ค่อยๆครอบงำขึ้นมา

เขาเหลือบตามองไปที่จารวี

มือที่เล่นผมของเธออยู่ก็หยุดชะงักลง และมองไปที่เธออย่างเย็นชา “ใครบอกเธอ?”

“พี่สาวฉัน พี่เคยพูดไว้ก่อนที่จะตาย ว่าไม่ให้ฉันเกลียดคุณ พี่บอกว่าบ้านของพวกเราเคยทำผิดต่อคุณไว้”

“เฮอะ!” ยศพลพ่นลมหายใจออกมา สายตาจ้องมองไปไกล

ต่อให้คนของบ้านพูลสวัสดิ์ตายไปหมดทุกคน ก็ไม่มีทางชดเชยบาดแผลในใจของเขาได้อยู่ดี

เขาปล่อยมือออกจากจารวี แล้วหันหลังเดินจากไปทันที

“ยศพล คุณบอกฉันมาสิ ว่าจะเอายังไงกันแน่?”

จารวีตะโกนไล่หลังและรีบเดินตามเขาไป

รูปร่างของยศพลค่อนข้างสูงใหญ่ เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไป

“ยศพล พวกเรามาสงบศึกกันดีไหม.....”

จารวียังคงดึงดันตะโกนถามเขาต่อไป

จู่ๆยศพลก็หยุดเดิน หันหลังกลับและบีบเข้าที่คางของเธอ แววตาเหี้ยมโหด “จารวี มันไม่มีวันนั้น พวกเธอบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาย”

จารวีน้ำตาคลอเบ้า