เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 50

ตอนที่ 49 ผ่านเรื่องร้ายมาได้

ยศพลกอดร่างที่ไม่ได้สติของจารวี เหมือนกับคนที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยความมืดมิด โศกเศร้าอย่างถึงที่สุด

รถพยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว เลือดบนหน้าผากของยศพลไหลลงมาบนหน้า เขาไม่สนใจไยดีเลยแม้แต่นิดเดียว รีบอุ้มจารวีออกไป

มีแพทย์สองคนพุ่งเข้ามา ยศพลกดเสียงต่ำสั่งอย่างเฉียบขาด “พวกคุณฟังให้ดี ถ้าหากเธอตายขึ้นมา พวกคุณทั้งหมดก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

แพทย์ทั้งสองตกใจจนหน้าถอดสี

ทัศนีย์ที่เดินตามมาท้ายสุด จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้า จึงรีบหันกลับไปดูในทันที ก็เห็นคนเดินเซออกมาจากใต้บันได วิ่งตรงไปที่ด้านข้างของผนังกำแพง

เธอรีบตามไปทันที

ด้านนอกของห้องฉุกเฉิน ยศพลเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ

“ท่านประธานครับ ไปเย็บแผลที่หน้าผากสักหน่อยเถอะครับ”

นิรันพูดขึ้นมา

“ออกไป!!” ยศพลตวาดออกไปอย่างรำคาญ ยื่นมือไปนวดที่ปากแผลบนหน้าผาก ดึงกระดาศทิชชู่มาเช็ดเลือดที่แผล และก็นั่งต่อไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน

ยศพลร้อนใจจนต้องลุกยืนขึ้นมา ต่อยไปบนกำแพงของโรงพยาบาลอย่างแรง เลือดไหลออกมาจากข้อนิ้วทั้งห้า เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่มีสติหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก

คุณหมอเดินออกมา ยศพลรีบเดินเข้าไปหาทันที

บนใบหน้าของคุณหมอเต็มไปด้วยรอยยิ้มบางๆ “คุณยศพลครับ คุณจารวีถูกส่งตัวมาทันเวลา เลือดก็หยุดไหลออกจากปากแผลแล้ว ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เพียงแต่ว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย ตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาหรือโรคแทรกซ้อนอื่นๆ รอแค่เธอฟื้นขึ้นมาแค่นั้น อีกเรื่องก็คือข้อเท้าข้างซ้ายเคล็ดหนักมาก แค่ดูแลรักษาดีๆ ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วล่ะครับ”

ใบหน้าที่เป็นกังวลของยศพลผ่อนคลายลง รีบวิ่งไปที่เตียงคนไข้อย่างรวดเร็ว

บนเตียงคนไข้ จารวีนอนหลับตานิ่ง ใบหน้าซีดเซียว เหมือนกับคนนอนหลับสนิทปกติ

ยศพลจับมือเล็กๆของเธอ และจูบลงบนหลังมือด้วยความรักใคร่

ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องคนนี้ ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าหลายสิบปีก่อนเธอมีชีวิตผ่านมาได้ยังไงกัน ตอนที่เขาไม่อยู่ข้างๆก็เกิดเรื่องนั่นนี่ ไม่หกล้มก็ชน...

“ท่านประธานคะ ฉันจับผู้หญิงคนหนึ่งได้ เธอบอกว่าเป็นคุณป้าของคุณจารวีค่ะ แต่ฉันสงสัยว่าเธอจะเป็นคนที่ผลักคุณจารวีตกลงมา...” ทัศนีย์เรียกรปภ.สองคนมาจับตัวผู้หญิงคนนี้เอาไว้

ยศพลหันมองด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “ฉันเธอขังไว้ก่อน รอจนกว่าจารวีฟื้นแล้วค่อยว่ากัน”

ตกกลางคืน จารวีค่อยๆฟื้นขึ้นมา จมูกเต็มไปด้วยกลิ่นของยาฆ่าเชื้อโรค

ค่อยๆปรับสายตาให้เข้าที่ ก็เห็นเงาสูงใหญ่อยู่ด้านข้าง

จู่ๆก็รู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่ปลายนิ้วอย่างฉับพลัน และก็มีเสียงแต็กๆตามมา พอมองดูดีๆแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่ายศพลกำลังตัดเล็บให้เธออย่างตั้งอกตั้งใจ

ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ตอนที่ทำเรื่องต่างๆกลับตั้งอกตั้งใจมาก การตัดเล็บเป็นเรื่องที่จุกจิก แต่เขากลับทำอย่างตั้งอกตั้งใจ

จารวีใช้ปลายหางตามองอย่างยิ้มๆ แสงไฟที่อบอุ่น ทำให้รู้สึกถึงความอุ่นใจ

“นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า ไม่น่าเชื่อว่าประธานบริษัทที่สุขุมจะตัดเล็บเป็น”

ยศพลได้ยินเสียงก็มองไปที่เธออย่างดุดุ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเอ็นดู เขายังคงตัดเล็บต่อไปไม่หยุด

“ใช่ เธอกำลังฝันอยู่ สมองกระทบกระเทือนจนเบลอแล้ว”

“คุณช่วยชีวิตฉันหรอ?” จารวีคลับคล้ายคลับคลาว่าคุณป้าพุ่งตัวเข้าหาเธอ และเธอก็จำเรื่องหลังจากนั้นไม่ได้เลย

“เฮอะ จารวี เธออย่าคิดว่าฉันเป็นเทพบุตร ที่จะเสี่ยงอันตรายไปช่วยชีวิตเธอทุกครั้งนะ”

ยศพลตัดเล็บสุดท้ายเสร็จ ก็ปัดมือเธอทิ้งอย่างโมโห และยืนขึ้น

แบร่!! จารวีแลบลิ้นออกมา

จริงสิ แค่เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน ยศพลก็ช่วยชีวิตเธอมาแล้วสามครั้ง

ครั้งแรก บนเกาะร้างที่มัลดีฟส์

ครั้งที่สอง ตอนที่ติดคุก

ครั้งที่สาม ก็คือครั้งนี้ในบ้านพูลสวัสดิ์

..........

จารวียิ้ม ยื่นมือไปจับมือของยศพลไว้ ยศพลค่อยๆหันกลับมามองอย่างโกรธๆ แต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน

“ฟู่ววววว” จารวีหัวเราะ

ผู้ชายตัวโตขนาดนี้ ทำไมถึงได้ขี้งอลขนาดนี้กัน?

“ยศพล ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ทำเรื่องโง่ๆอีกแล้ว”

ยศพลเลิกคิ้วมอง “แล้วแต่เธอ เธอจะทำก็ได้ แต่ครั้งต่อไป ฉันจะไม่สนใจเธออีกต่อไปแล้ว”

จารวีกระพริบตาปริบๆ “รู้แล้วค่ะ ฉันจะไม่ทำให้ท่านประธานต้องเป็นห่วงอีกแล้วค่ะ”

ยศพลมองลงมาด้วยสายตาอบอุ่น

นั่งลงข้างเตียงคนไข้ของจารวี ยื่นมือมาบีบจมูกของเธอ “อยากกินอะไรไหม?”

จารวีคิดอย่างจริงจังสักพัก “ฉันอยากกินเกี๊ยว!”

เกี๊ยว!! นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว มีเกี๊ยวที่ไหนกันล่ะ จารวี เธอนี่เลือกได้ดีจริงๆ!!

ยศพลเอามือถูที่หว่างคิ้ว “โอเค เธอรอก่อนละกัน!”

“อื้อ!!” จารวีพยักหน้ายิ้มหวาน ลักยิ้มน้อยๆที่น่ารักของเธอ ปรากฏอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง

ยศพลอดไม่ไหวก้มตัวลงมาจูบลงที่ริมฝีปากของเธอ อย่างเอาแต่ใจ

จนจารวีเริ่มหายใจหอบ

ผ่านไปสักพัก ยศพลจึงถอนจูบออก จารวีถูกจูบจนหน้าแดงเถือก ริมฝีปากก็บวมเจ่อ

แม่สาวน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอป่วยอยู่ ฉันคงจะกินเธอไปแล้ว