เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 58

ตอนที่ 57 ถูกคนคุกคาม

เฉลิมชัยมองจารวีที่เพิ่งตื่น ตามมาด้วยเสียงปั้กของกะละมังที่ถูกโยนทิ้ง เขานั่งยองๆมาตรงด้านหน้าเธอ

“บอกผมมาว่ารหัสบัตรคืออะไร บอกมา แล้วผมจะปล่อยแกไป”

เดิมทีในชั้นใต้ดินก็ค่อนข้างอับชื้นอยู่แล้ว แต่พอจารวีต้องเปียกไปทั้งตัวแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอจามขึ้นมาเสียงดัง

“คุณลุงคะ นี่ไม่ใช่เงินของวี พวกเราไปมอบตัวที่สถานีตำรวจกันเถอะค่ะ วีขอร้องนะคะคุณลุง”

เฉลิมชัยตบไปบนหน้าของจารวี “นังสารเลว!! แก.....ยศพลมันก็เห็นแกเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นล่ะ แกอย่ามาทำเป็นคิดแทนมัน กลัวว่าผมจะเอาเงินไปหน่อยเลย”

“จะบอกอะไรแกให้นะ ยศพลมันไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก มันเป็นคนทำให้ยุพินต้องตาย ทำให้บริษัทยาหวนต้องล้มละลาย และยังให้พวกเงินกู้นอกระบบมาตามฆ่าผมอีก แบบนี้แกยังจะปกป้องมันอีกหรอ!! จารวี！ ใช้สมองคิดหน่อยไหม!!”

เฉลิมชัยตวาดลั่น

จารวีรู้สึกชาบนใบหน้าที่ถูกตบ

“คุณลุงคะ วีไม่รู้รหัสผ่านหรอกค่ะ...”

เฉลิมชัยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ตะคอกกลับ “ถ้าแกไม่รู้รหัสผ่าน แล้วจะมีบัตรได้ยังไง!!”

“คุณลุง... บัตรนี้วีขโมยมาจากกระเป๋ากางเกงของยศพล คุณลุงก็พูดเอง ว่าเขาแค่เห็นวีเป็นของเล่นเท่านั้น แล้วเขาจะให้เงินวีเยอะขนาดนั้นได้ยังไงกันคะ”

เฉลิมชัยเงียบไปพักหนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมายัดใส่มือของจารวี ในมือถือมีดที่ขึ้นสนิมจ่ออยู่ที่หน้าท้องของจารวี

“ฟังนะ ลุงไม่ได้จะฆ่าแก แต่เป็นเพราะแกมันใจเสาะเกินไป ยังไงสะถ้าลุงไม่ได้เงินก็คงจะไม่มีชีวิตรอดเหมือนกัน ลุงไม่อยากให้แกต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่บนโลกคนเดียว ดังนั้น ถ้าหากว่าไม่มีเงินก้อนนี้ ลุงจะฆ่าแกก่อน แล้วค่อยฆ่าตัวตายตาม แล้วไว้เราค่อยไปเจอกันในนรกก็แล้วกัน...”

จารวีรู้สึกใจสลาย “คุณลุงคะ อย่าพูดแบบนี้ คนตายไปแล้วก็คือตาย ไม่มีนรกอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ คุณลุงฟังวีนะคะ พวกเราไปปมอบตัวกับตำรวจกัน.....”

“เพี๊ยะ!!” เฉลิมใช้สะบัดมือฟาดลงมา จารวีถอยหลังหลบทัน ฝ่ามือเฉียดใบหน้าเธอไปเพียงนิดเดียว

เฉลิมชัยตวาดลั่น “แกโทรหายศพลเดี๋ยวนี้ ถามรหัสผ่านมันมาสะ ไม่งั้นแกตายแน่!!”

จารวีเงยหน้า น้ำตาอาบแก้มกดตัดสายโทรออกของเฉลิมชัย “คุณลุง!!”

มีดในมือของเฉลิมชัย ถูกกดลงไปที่คอของจารวี เลือดสีแดงสดไหลออกมา

“ถ้าแกไม่อยากตายก็โทรเดี๋ยวนี้”

จารวีกดเบอร์โทรหายศพล เฉลิมชัยกดเปิดลำโพงและมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมโหด

“สวัสดีค่ะ ฉันคือทัศนีย์เลขาของท่านประธานยศพลค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ”

“ฉัน ฉัน...จารวีเองค่ะ”

“อ๋อ สวัสดีค่ะ คุณจารวี ตอนนี้ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ มีเรื่องอะไรอีกหนึ่งชั่วโมงค่อยโทรมาใหม่ได้ไหมคะ”

เฉลิมชัยพูดกระซิบเบาๆ “ให้มันมารับโทรศัพท์!”

จารวีมองเฉลิมชัยด้วยความคับแค้นใจและพูดต่อ “รบกวนคุณทัศนีย์บอกเขาทีค่ะ ว่าฉันมีเรื่องด่วน”

“งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งให้ค่ะ”

เสียงฝีเท้าของทัศนีย์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงพูดกระซิบเบาๆ “ท่านประธานคะ โทรศัพท์จากคุณจารวีค่ะ”

ยศพลเดินออกจากห้องประชุม มารับโทรศัพท์

“จารวี ผมไม่ได้กลับบ้านแค่คืนเดียว เธอคิดถึงผมขนาดที่ต้องรีบโทรมาเลยหรอ”

น้ำเสียงปนความขำขัน แม่สาวน้อยคนนี้ไม่เคยโทรหาเขาแต่เช้าตรู่มาก่อน

“เอ่อ ยศพล...”

จารวีหยุดชะงัก มองไปที่เฉลิมชัยอย่างหวาดกลัว เฉลิมชัยจ้องมองกลับที่เธอด้วยแววตาเหี้ยมโหด กดมีดในมือใกล้มากขึ้นกว่าเดิม

“เอ่อ ยศพล ฉันหิวอีกแล้วน่ะ เหมือนจะอยากกินเกาลัด ฉันใช้บัตรเครดิตใบนั้นกดเงินสดสักสิบล้านได้หรือเปล่า”

แววตาของเฉลิมชัยฉายแววชั่วร้าย ไม่ยอมปล่อยมีดในมือลงเลยแม้แต่น้อย

“สิบล้าน?” ยศพลงุนงง “เธอจะเอาเงินสิบล้านไปทำอะไร”

“เอ่อ รหัสผ่านคืออะไรหรอ”

แม่สาวน้อยคนนี้นี่สมองมีปัญหาหรือไงกัน ทั้งๆที่เคยบอกรหัสเธอไปแล้วแท้ๆ แต่กลับลืมขึ้นมาสะดื้อๆ

ยศพลงุนงงเล็กน้อย แต่จู่ๆก็พูดเสียงดังขึ้นมา “จารวี ไม่ต้องใช้รหัส วงเงินในบัตรรูดได้ไม่จำกัด กดเท่าไรก็ได้ แต่เธอต้องเป็นคนไปกดด้วยตัวเองเท่านั้น เพราะนี่เป็นบัตรวีไอพี”

ยศพลพูดจบ เฉลิมชัยก็กดปุ่มวางสายและเก็บมีดลงทันที

“ฟังให้ดีนะ แกต้องไปกดเงินที่ธนาคารกับผมตอนนี้ แล้วถ้าแกกล้าตะโกนขอความช่วยเหลือละก็ ผมจะแทงแกให้ตาย”

ดวงตาของเฉลิมชัยปะปนไปด้วยความดีใจและความตื่นกลัว

สีหน้าของจารวีค่อยๆหดหู่มากขึ้น เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าเฉลิมชัยจะขาดสติจนเป็นได้ถึงขนาดนี้

“คุณลุง....”

“แกไม่อยากไปใช่ไหม” เฉลิมชัยยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าแกไม่อยากไป ผมก็จะฆ่าแกตั้งแต่ตอนนี้ อ่อ จริงสิ ไม่ต้องเบิกสิบล้าน เบิกมาสักร้อยล้าน ไม่สิ ไม่ พันล้านเลย รู้มาตั้งนานแล้วว่าบ้านโพธิสูงเป็นเศรษฐี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าแค่บัตรใบเดียว จะสามารถกดเงินได้ไม่จำกัดขนาดนี้ ดีจริงๆ ถ้าผมมีสักพันล้าน ก็จะกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนได้แล้ว”

เฉลิมชัยรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิต ยังคงพรึมพรำอยู่กับตัวเอง เหมือนคนป่วยจิต

“คุณลุงคะ คุณลุงมัดวีไว้แบบนี้ แล้ววีจะออกไปยังไงล่ะคะ”

เฉลิมชัยแก้มัดเธอพร้อมกับพูดขึ้น “แกอย่าแม้แต่จะคิดที่จะหนี ถ้าแกกล้าหนีละก็ ผมไปบอกพวกเพื่อนๆที่มหาลัยของแก ว่าแกมันเป็นเมียเก็บของคนอื่น!”

จารวีอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้าได้แต่จ้องมองไปที่เฉลิมชัย เธอเริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่าคนนี้ๆใช่ลุงของเธอจริงๆหรือเปล่า

“เดินไป!”