เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 79

ตอนที่78 เริ่มเข้าทำงานใหม่

จารวีรู้สึกว่าสายตาทุกคู่ในห้องโถง จับจ้องมายังใบหน้าของเธอชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าเล็กร้อนผ่าว เธอรีบก้มตัวลงไปเก็บเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอย่างเก้ๆกังๆ ลังเลสักพัก เธอจึงยื่นมันไปตรงหน้าของตีรณ

ยศพลกวาดสายตาเย็นชามาที่เธอ พลางก้าวเท้าเดินไปทางประตูหน้า เมื่อร่างสูงของเขาเดินไปจนพ้นประตู บรรยากาศกดดันในห้องโถงก็ลดลงในทันที

จารวีเอ่ยกับตีรณอย่างกล้าๆกลัวๆ

“เอ่อ นี่..ของคุณค่ะ”

คุณตีรณที่กำลังหัวเสียจากการโดนยศพลต่อว่า เมื่อเห็นคนหน้าไม่คุ้นอย่างจารวี เขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที

“เธอเป็นใคร! มาอยู่ที่นี่ได้ไง! รปภ รปภ!! นี่พวกคุณดูแลกันยังไงเนี่ย!!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยนายหนึ่ง วิ่งเข้ามาตามเสียงเรียกของตีรณ จารวีอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี

“คุณตีรณคะ! คุณคนนี้เธอมาสัมภาษณ์งานน่ะค่ะ!”

ร่างเพรียวระหงของทัศนีย์วิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ จารวีมองเธออย่างขอความช่วยเหลือ

ตีรณกวาดสายตาไปยังจารวี แล้วจึงหันไปมองทัศนีย์ “เด็กคนนี้เพิ่งอายุเท่าไรเอง บริษัทเราจะรับพนักงนทำความสะอาดหรือไง”

ทัศนีย์ลอบมองไปยังยศพลที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ภายในใจของเธอกดดัน เธอรู้ว่าจารวีคือคนในหัวใจของยศพล คุณตีรณช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย

ทัศนีย์รีบดึงจารวีให้เดินเข้าไปข้างใน “เชิญทางนี้ค่ะ คุณจารวี”

ก็แค่เด็กผู้หญิงที่มาสัมภาษณ์งานคนนึง ทำไมจะต้องเรียกให้เกียรติขนาดนั้นด้วย ทัศนีย์สมองกลับหรือไง

ตีรณหอบเอกสารพลางเดินตามยศพลออกไปด้านนอก

ยศพลหยุดอยู่ที่หน้าประตูใหญ่

“ท่านประธานครับ ผมผิดไปแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปแก้ไขมาใหม่นะครับ”

ใบหน้าอ้วนกลมของตีรณ แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ยศพลหมุนตัวกลับมาอย่างฉับพลัน นัยน์ตาคมเข้มเป็นประกาย “นายไม่ต้องทำแล้ว!”

“อะ..อะไรนะครับท่านประธาน!” ตีรณพยามยามตั้งสติ เขาทำผิดแผนการเพียงครั้งเดียว ก็แค่ลงมือทำใหม่ก็ได้แล้ว แต่ทำไมท่านประธานถึงพูดแบบนี้กับเขา

“ฉันไล่นายออกแล้ว ฟังรู้เรื่องไหม!!”

น้ำเสียงเย็นเยือกเอ่ยจบ ยศพลก็หมุนตัวพลางก้าวเท้ายาวๆเดินจากไปทันที

เหลือเพียงตีรณที่ยืนงงงวยอยู่ที่เดิม โดยไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด เขากลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก

ทัศนีย์มีห้องทำงานที่ทั้งกว้างทั้งใหญ่เป็นของตัวเอง

จารวีนั่งลงตรงข้ามกับทัศนีย์ ไม่นานนักมีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอยิ้มให้ทัศนีย์พลางเอ่ย “คุณทัศนีย์คะ รับกาแฟไหมคะ”

ทัศนีย์โบกมือ “ไม่เอาจ่ะ ขอบคุณนะ”

พนักงานคนนั้นจึงเดินกลับออกไป พร้อมกับดึงประตูกระจกปิด

“เอ่อ คุณทัศนีย์คะ ขออภัยที่มารบกวนนะคะ ดิฉันอยากหางานอะไรที่นี่ทำสักหน่อยน่ะค่ะ คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจฉันเลยนะคะ แค่อะไรที่ฉันสามารถทำได้ จะหนักจะเหนื่อยขนาดไหนก็ได้หมดเลยค่ะ” จารวีเอ่ยอย่างนอบน้อม

ทัศนีย์จะกล้าให้จารวีทำงานหนักงานเหนื่อยได้อย่างไร ถ้าเธอให้จารวีทำงานแบบนั้น ยศพลคงเอาเธอตายแน่

“โอเคค่ะ คุณจารวี”

“เรียกฉันวีอย่างเดียวเถอะค่ะ คนอื่นได้ยินคงรู้สึกแปลกๆนะคะ” จารวียิ้มอย่างเหยเก เธออยากหลุดออกจากบารมีของยศพล เธอไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าถ้าไม่มีเขาสักคน แล้วเธอจะอยู่ไม่ได้

ใบหน้าของทัศนีย์ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพ ครั้งที่แล้วที่เธอถูกยศพลขับไล่จากการไปส่งจารวีที่บ้าน เธอไม่แม้แต่จะมีความรู้สึกไม่พอใจจารวีเพราะเรื่องนั้น

“อื้ม โอเคค่ะ! งั้นฉันเรียกคุณว่าวีก็แล้วกัน อืมม..ตอนนี้คุณก็เพิ่งออกจากมหาลัย งั้นถ้าเป็นงานเกี่ยวกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนก็คงจะพอไหวอยู่ใช่ไหมคะ”

จารวีพยักหน้าอย่างดีใจ “ได้เลยค่ะ!!”

“งั้นเอาอย่างนี้นะคะ ตอนนี้แผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศกำลังขาดตำแหน่งเลขานุการอยู่พอดี งั้นคุณวีก็ไปทดลองทำสักหนึ่งเดือน ถ้าเกิดว่าพอไหวก็จะได้เป็นพนักงานประจำ ส่วนเรื่องเงินเดือน ก็คำนวณตามช่วงเวลาการทดลองงาน แต่ว่าคุณวีวางใจได้ค่ะ เพราะสวัสดิการพนักงานของบริษัทเราดีที่สุด ส่วนเรื่องกฎเกณฑ์ ทางเราค่อนข้างจะเข้มงวด หวังว่าคุณวีจะปฏิบัติตามได้นะคะ จริงๆแล้วก่อนที่คุณจะมา ท่านประธานก็กำชับแล้วว่าให้ปฏิบัติกับคุณวีเหมือนกับคนอื่นๆ” ทัศนีย์เอ่ยอย่างฉะฉานครบถ้วน ทำให้จารวีเบาใจลงไปได้หนึ่งเปราะ

จารวีเองก็ไม่อยากได้สิทธิพิเศษอะไร

ทัศนีย์พาจารวีเดินสำรวจบรรยากาศการทำงานโดยรอบของบริษัท

“โอเคค่ะคุณวี หวังว่าคุณจะมีความสุขในการทำงานที่นี่นะคะ”

ถึงยังไงทัศนีย์ก็ยังกลัวยศพลอยู่ดี เธอไม่กล้าให้งานที่มีความกดดันกับจารวีนัก เธอจึงอิงตามความสามารถของจารวีในตอนนี้ แล้วงานนี้ก็น่าจะเป็นงานที่จารวีได้ใช้ทักษะของตัวเองด้วย

“เอ่อ..คุณทัศนีย์คะ คุณผู้ชายที่ดูน่ากลัวๆที่ชื่อคุณตีรณจะได้เป็นหัวหน้าของแผนกฉันไหมคะ” จารวีเอ่ยถามอย่างหวาดผวา

ทัศนีย์คลี่ยิ้มบางๆ “คุณวีไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ คุณตีรณโดนท่านประธานไล่ออกแล้วล่ะค่ะ”

“เอ๊ะ! ทำไมล่ะคะ” จารวีเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ฮ่าๆ คงเป็นเพราะเขาไม่ขยันทำงานมั้งคะ ยังไงคุณวีก็ตั้งใจทำงานตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้วค่ะ งานของคุณไม่มีอะไรที่ต้องติดต่อกับท่านประธาน ไม่ต้องกลัวนะคะ”

คำพูดของทัศนีย์ทำให้ความกังวลในใจของจารวีลดลง

“อ้าว! พี่ทัศนีย์ มีพนักงานใหม่มาอีกแล้วหรอคะ” สายตาของญภามองไปยังจารวีอย่างกำเริบเสิบสาน ยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ดูไร้เดียงสายิ่งนัก ญภาคิด

“อื้ม เธอชื่อจารวี! นี่คือญภาหัวหน้าแผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศ จากนี้ญภาจะเป็นคนสอนงานคุณวีนะ งั้นฉันไปล่ะ”