เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 80

ตอนที่79 ผู้ชายคนอื่นๆมาทำดีด้วย

ร่างสูงของยศพลที่เพิ่งก้าวออกมาจากลิฟท์ เห็นจารวีกำลังนั่งทานเข้าอยู่กับชายหนุ่มคนอื่นพอดี ทานไปคุยไปยิ้มไป ดูเหมือนคุ้นเคยกันมากมายนัก

พลันยศพลก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จารวี เธอนี่มีความสามารถจริงๆ เข้าบริษัทไม่ทันไรก็ให้ท่าผู้ชายซะแล้ว

เขาเดินสาวเท้าก้าวยาวๆไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้

ทัศนีย์เข้ามาขัดขวางยศพลอย่างรีบร้อน “ท่านประธานคะ ทางนี้ค่ะ”

ยศพลจึงได้สติกลับมา นี่เขากำลังจะทำอะไรกันนะ เป็นเพราะว่าเขาเดินก้าวไปอีกทิศทางหนึ่งโดยไม่บอกกล่าว ทำให้บอดี้การ์ดชุดพิเศษที่ด้านหลังกว่าสิบนาย มองเขายังงงวยระคนหวาดกลัว

ถ้าเขาพุ่งตัวเข้าไปฉุดจารวีออกมาตอนนี้ ทั้งบริษัทคงยุ่งเหยิงเป็นแน่

ถึงเวลานั้น ทุกคนก็คงรู้ถึงสถานะของจารวีโดยไม่ต้องพูด

ยศพลหน้าดำคร่ำเครียด เขาหมุนตัวเดินไปยังห้องอาหารวีไอพี ห้องอาหารแห่งนี้มีเขาใช้เพียงแค่คนเดียว ทัศนีย์เป็นคนจัดการให้พ่อครัวนำอาหารมาเสิร์ฟให้แก่เขา

ยศพลยกมือขึ้นชี้ทะลุกระจกไปยังด้านนอกพลางเอ่ย “ผู้ชายคนที่สวมชุดพนักงานสีน้ำเงินนั่นคือใคร”

ทัศนีย์หันไปมองเพียงแวบเดียว “เขาคือพนักงานแผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศค่ะท่านประธาน ชื่อว่าธนัช น่าจะอยู่กลุ่มA ฝ่ายการตลาดของประเทศฝรั่งเศสค่ะ”

ยศพลจับคางอย่างใช้ความคิด “เรียกให้มาพบฉัน!”

ธนัสพยายามคีบอาหารไปใส่จานจารวีไม่หยุด เธออึ้งไปชั่วขณะ อาหารเยอะแยะขนาดนี้ และที่สำคัญคือมีแต่สิ่งที่เธอไม่ชอบทาน

ในขณะที่เธอกำลังปวดหัวว่าจะทำอย่างไรดี ทันใดนั้นคุณทัศนีย์ก็เดินเข้ามา สายตาของเธอจ้องมองไปยังธนัช

ธนัชรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “พี่ทัศนีย์ สวัสดีครับ”

“อื้ม ธนัชมากับฉันแป๊บนึงสิ มีเรื่องสำคัญ!”

ธนัชพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว เขาหันหน้าไปบอกลาจารวี พลางเดินตามทัศนีย์ไปยังห้องอาหารวีไอพีของท่านประธาน

จารวีพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดก็แก้ไขสถาณการณ์ยุ่งยากไปได้หนึ่งอย่างแล้ว

ธนัชไม่คิดไม่ฝันเลยว่าทัศนีย์จะพาเขามาพบท่านประทาน เมื่ออยู่ต่อหน้ายศพล เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสูงๆ

“ฉันได้ยินมาว่านายคือสมาชิกกลุ่มA ฝ่ายการตลาดของประเทศฝรั่งเศสใช่ไหม”

น้ำเสียงเย็นชาของยศพลลึกลับจนไม่อาจคาดเดา

ธนัชยืนขาทั้งสองข้างชิดกัน ท่าทางการยืนของเขาเป็นมาตรฐาน สายตาชำเลืองมองไปทางด้านหน้า พลางพยักหน้าลงอย่างหนักแน่น “ใช่ครับ! ท่านประธาน!”

“อืม!” ยศพลส่งเสียงในลำคอแสดงความเข้าใจ “ถ้าวันนึง นายได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศ นายจะทำยังไง”

ได้ยินดังนั้น พลันสายตาของธนัชก็เปล่งประกาย ดูเหมือนว่าท่านประธานต้องการจะเลื่อนตำแหน่งให้เขา

โอกาสแบบนี้มีไม่บ่อย ดูเหมือนว่าโชคชะตาของตัวเองนั้นดีเหลือเกิน

ธนัชบรรยายถึงความมุ่งมั่นปรารถนาและปณิธานอันแรงกล้าของตนให้ยศพลฟังอย่างไม่ขาดสาย

ยศพลเริ่มทานอาหาร พลางฟังธนัชที่กำลังบรรยายความเพ้อฝันในใจที่ยาวเหยียดของตน

ยศพลช้อนตามองไปยังจารวีที่กำลังทานอาหารอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งเธอทานเสร็จและกลับออกไปจากโรงอาหาร

เขาจึงเอ่ยกับธนัช “ดีมาก ทางบริษัทจะยึดตามเจตจำนงที่นายแสดงออกมา ไปพิจารณาอย่างเหมาะสม”

ธนัชตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด ราวกับมีลมบ้าหมูลอยในอากาศอย่างบ้าคลั่ง จนไม่รู้แม้แต่จะเดินกลับไปยังห้องทำงานอย่างไร

ท่านประธานคงบอกให้เขารู้เป็นนัยๆว่าเร็วๆนี้เขาคงได้เลื่อนขั้นเป็นแน่! ธนัชเพ้อฝันไปต่างๆนาๆ

จารวีกลับมาง่วนอยู่กับงานเช่นเดิม เธอทำงานจนถึงสามทุ่มกว่า แต่งานในมือเธอก็ยังเหลือมากถึงครึ่ง

ทำยังไงดีนะ.. คืนนี้เธอคงต้องอดหลับอดนอนแล้วล่ะ

จารวีกดต่อสายถึงน้าอาม

“น้าอามคะ วันนี้ฉันต้องทำโอทีนะคะ คงกลับดึกสักหน่อย”

“โถ่คุณจารวีคะ ทานข้าวก่อนค่อยกลับไปทำเถอะค่ะ อย่าปล่อยให้ตัวเองอดข้าวอดน้ำแบบนี้สิคะ เดี๋ยวฉันให้นิรันเอาข้าวไปส่ง”

นิรันเป็นคนขับรถและบอดี้การ์ดให้กับยศพล คนทั้งบริษัทล้วนรู้จักเขา ถ้าหากเขาเอาข้าวมาส่งให้จารวี งั้นเท่ากับว่าความลับของเธอก็ต้องถูกเปิดเผย

“ไม่เป็นไรค่ะน้าอาม ฉันไม่หิว ที่จริงแล้วตอนกลางวันฉันทานข้าวไปเยอะมากๆเลย งั้นฉันวางสายก่อนนะคะ ฉันจะทำงานต่อแล้วค่ะ”

จารวีลงมือทำงานอีกครั้ง

คนทั้งสำนักงานกลับกันหมดแล้ว แสงไฟก็ทยอยปิดลงทีละดวงสองดวง สุดท้าย เหลือแค่ไฟจากห้องทำงานของจารวี

จารวีขยี้ตาไปมาอย่างทรมาน ตัวเลขข้างหน้าเริ่มพร่ามัวลงเรื่อยๆ ไปๆมาๆ เธอก็ลืมว่าตรวจถึงไหนแล้ว ก็เลยต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่แรก

ทันใดนั้น ก็มีมือหนาคู่หนึ่งเอื้อมมากดปิดคอมของเธอ

“นี่ คุณทำอะไรฮะ คุณรู้มั้ยว่า....”

จารวีรีบหันไปมอง ก็พบกับใบหน้าเคร่งเครียดของยศพล “ฉันจ้างให้เธอมาทำงาน ไม่ได้ให้เธอมาทรมานตัวเองแบบนี้ ลุก!! ไปกินข้าว!!”

จารวีทำหน้ายู่ พลันยศพลก็ยกตัวเธอขึ้นโดยไม่บอกไม่กล่าว

“นี่ ยศพล! คุณอย่าทำแบบนี้นะ! ถ้าฉันทำงานไม่เสร็จ ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกับคุณญภา!!”

“นอกจากฉัน เธอไม่ต้องคุยกับใครทั้งนั้น!!”

ยศพลมีพละกำลังมหาศาล โชคดีที่ทั้งสำนักงานไม่มีคนอยู่แล้ว

ไม่เช่นนั้นจารวีคงอึดอัดใจตายแน่ๆ เธอถูกเขาแบกออกจากห้องทำงาน เดินไปยังลิฟท์วีไอพีส่วนตัวของผู้บริหาร

“นี่ คุณอย่าทำแบบนี้นะ! เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น!!”

ประตูลิฟท์ปิดลงอย่างช้าๆ จารวีวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ยศพลยื่นมือมาจับเธอกดลงกับผนังของลิฟท์ พลางก้มลงกดจูบเธอ

รวงลิ้นร้อนผ่าวของเขา สอดแทรกเข้าไปในกลีบปากนุ่มละมุน พลางเย้าหยอกอย่างบ้าคลั่ง

ร่างอรชอนของจารวีพลันอ่อนยวบ เธอหายใจหอบถี่ ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

มือเล็กทั้งสองข้างพยายามผลักยศพลออก

“ติ๊ง!” ตัวลิฟท์หยุดลง ยศพลยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง พลันรีบร้อนกดลิฟท์ไปยังชั้นบนสุด

“อย่านะ!” จารวีกลัวว่าจะมีคนมาเห็นเข้า ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ