เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 81

ตอนที่80 สอนภาษาต่างประเทศให้เธอ

“ท่านประธานคะ มีลูกค้ากลุ่มใหญ่ทางฝั่งยุโรปมาที่บริษัทค่ะ รบกวนท่านประธานเข้าที่มาบริษัทสักครู่ได้ไหมคะ”

“อืม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ยศพลกดวางสายโทรศัพท์ พลางมองไปยังจารวี “ฉันไปข้างนอกแป๊บนึงนะ”

ใบหน้าเล็กของจารวีนิ่งไม่ไหวติง ยศพลยื่นมือไปจับแก้มเธอ “สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ให้น้าอามพาออกไปเดินเล่นข้างนอกสิ”

“อื้ม โอเค”

จารวีมองตามหลังยศพลที่กำลังเดินออกจากห้อง เธอไม่สามารถถอนตัวออกจากภวังค์ความโศกเศร้านี้

จารวีทุกข์ใจเป็นอย่างมาก เป็นเพราะเธอ ทำให้พี่มนต์ต้องตกอยู่ในอันตราย

เธอนั่งคิดสักพัก จึงตัดสินใจเดินออกไปจากคฤหาสน์

ตั้งแต่ที่เธอไปทำงาน ยศพลก็ไม่ได้สั่งให้ใครมาเฝ้าตามเธออีก

เธอตรงไปยังโรงพยาบาลที่ลุงนภวัตรักษาตัว ตามที่อยู่ที่ระบุไว้ในข่าว

เมื่อไปถึง จารวีหยุดยืนอยู่ที่หน้าตึกของโรงพยาบาล เธอลังเลสักพัก ไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอะไรเพื่อเข้าไปเยี่ยมท่าน

“วี！” น้ำเสียงไพเราะนุ่มนวลดังมาจากทางด้านหลัง จารวีหันกลับไปมอง ร่างกายสูงโปร่งของมนต์ตรีปรากฏแก่สายตา รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนและสง่างาม เต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนมอง

จารวีพรวดพราดเข้าไปหาเขาอย่างวิตกกังวล สายตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย

“พี่มนต์ เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ วีเป็นห่วงพี่มาก พี่บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ！”

มนต์ตรีพยักหน้าเบาๆ “พี่โอเค ไม่เป็นไร.. แล้ววีล่ะ ดูแลตัวเองดีหรือเปล่า”

จารวีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้า “วีสบายดีค่ะ วันนี้วีมาเยี่ยมคุณลุง คุณลุงท่านเป็นยังไงบ้างคะ” มนต์ตรีก้าวไปข้างหน้า เขาโอบไหล่จารวีพลางพาเธอเดินเข้าไปยังสวนดอกไม้ข้างๆโรงพยาบาล

“วีไม่ต้องเป็นห่วงนะ คุณพ่อพี่อาการคงที่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ท่านยังไม่สะดวกให้เข้าเยี่ยม ไว้ครั้งหน้าพี่พาวีไปพบท่านนะ”

ภายในสวนสาธารณะ ดอกไม้ผลิบาน ผีเสื้อน้อยใหญ่บินร่อนเล่นลมไปมา แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นส่องกระทบมายังเขาและเธอ

ใบหน้าเล็กยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรค่ะพี่มนต์ วีมาถามข่าวคราวของคุณลุง ถ้าคุณลุงไม่เป็นไรวีก็เบาใจแล้วค่ะ” จารวีลังเลสักพัก เธอช้อนตาขึ้นพลางเอ่ยต่อ “พี่มนต์ มีอะไรที่วีพอจะช่วยได้ไหมคะ！”

ใบหน้าอ่อนโยนของมนต์ตรีปรากฏความกลัดกลุ้มใจออกมาเพียงแวบเดียว แล้วจึงแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว

“วีไม่มั่นใจในความสามารถของพี่หรอ”

จารวียิ้มเจื่อน “วีรู้ว่ายศพลเขาต้องการจะจัดการพี่ วีห้ามเขาไม่ได้ วีไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี...”

“ยศพลรู้เรื่องของเราหรอ” มนต์ตรีลองเชิงถามออกไป เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมยศพลจึงเกลียดตนขนาดนั้น ถ้าเป็นเพราะจารวีจริง เขาก็พอจะอภัยให้ได้

จารวีส่ายหัวไปมา “เขาไม่รู้ว่าเรารู้จักกันค่ะ”

“ฮ่าๆ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก วีไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่จะหาเวลาไปคุยกับเขาเอง พี่เชื่อว่าเขาคงไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนั้น”

มนต์ตรีเอ่ยปลอบใจจารวี พลันหัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบ ราวกับมีของแหลมคมมาทิ่มแทง

พี่มนต์.. พี่ไม่รู้หรอกว่ายศพลเขาเป็นคนน่ากลัวขนาดไหน..

“พี่มนต์ วีขอโทษนะคะ！”

มนต์ตรีลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะ วีไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับวีเลยสักนิด”

จารวีอยากเตือนมนต์ตรีเกี่ยวกับสุรีย์วัลย์ แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกไป

ถ้าเธอพูดมันไป มนต์ตรีกับสุรีย์วัลย์คงจะมีปัญหากันเป็นแน่

เธออยากช่วยเขา แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี

ยิ่งมนต์ตรีดีกับเธอเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด

“พี่มนต์ วีต้องไปแล้ว พี่ดูแลตัวเองดีๆนะคะ！” จารวีไม่อยากอยู่นานกว่านี้ เพราะยิ่งอยู่กับเขานานเท่าไร มันจะทำให้เธอยิ่งไม่อยากไปจากเขา

มนต์ตรีพยักหน้า พลางยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น “เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ วียังมีที่อื่นที่ต้องไป！งั้นวีขอตัวก่อนนะคะ”

“งั้นก็ได้ วีระวังตัวด้วยล่ะ ว่างๆโทรหาพี่ด้วย”

จารวีจากมนต์ตรีอย่างอาลัยอาวรณ์ เธอรู้สึกว่าการพบกับในระยะเวลาสั้นๆนี้ มันช่างสิ้นเปลือง

เมื่อจารวีออกห่างจากมนต์ตรี ก็มีรูปร่างเพรียวระหงของบุคคลหนึ่ง สะกดรอยตามอยู่ที่ด้านหลังของเธอไม่ใกล้ไม่ไกล

จารวีชะงักไปเล็กน้อย เมื่อช้อนสายตาขึ้นมองแล้วพบว่าเป็นสุรีย์วัลย์

“คะ..คุณสุรีย์วัลย์ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

สุรีย์วัลย์สวมชุดเดรสรัดรูปสีแดง ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางค์มีเสน่ห์ชวนมอง แต่ทว่านิสัยใจคอของเธอค่อนข้างฉุนเฉียว ไม่เหมือนกับที่เจอกันในฟาร์มเมื่อครั้งก่อน เธอในคราวนี้ ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนน่าทะนุถนอมอยู่เลย เหลือไว้เพียงท่าทีที่โอหังและวางอำนาจ

“จารวี แกควรรับรู้ไว้ซะ！มนต์น่ะ เขามีฉันอยู่แล้ว แกเลิกไร้ยางอายเข้ามาอ่อยเขาแบบนี้ซะที！”

เมื่อได้ยินวาจาร้ายกาจที่สุรีย์วัลย์พ่นออกมา จารวีตะลึงงัน

“คุณสุรีย์วัลย์ คุณกำลังเข้าใจผิด ฉันกับพี่มนต์ไม่มีอะไรเกินเลย เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”

“ฉันเห็นแกกับเขาแทบจะกอดกันอยู่แล้วเนี่ยนะ！แบบนี้เรียกว่าเพื่อนหรอ！！”

ใบหน้าของสุรีย์วัลย์บิดเบี้ยว เธอมองจารวีอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ฉันไม่สนว่าแกมีจุดประสงค์อะไร แต่แกอย่าฝันว่าจะแย่งมนต์ไปจากฉันได้！ครั้งนี้เป็นแค่คำเตือน ถ้าฉันยังเห็นแกมาอ่อยมนต์อีกล่ะก็ ฉันจะตบหน้าแกให้เละเลยค่อยดู！！”