เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 83

ตอนที่82 รักคือยาพิษ

จารวีลังเลสักพัก ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของสุรีย์วัลย์มันถึงยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

‘จารวี แกคิดที่จะแย่งมนต์ไปจากฉันใช่ไหม！！’

จารวีเงียบไปสักพัก “เอ่อ..พี่มนต์คะ วีไม่ค่อยสะดวก เราคุยกันที่นี่ได้ไหมคะ”

“วี เป็นเพราะเขาไม่ยอมให้วีกับพี่พบกันใช่ไหม หรือเป็นเพราะวีเกลียดพี่”

นัยน์ตาดำคล้ำของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ มันไม่ใช่แบบที่พี่มนต์คิดหรอกค่ะ”

ทันใดนั้น มนต์ตรีก็เอื้อมมือไปจับมือของเธอ เขาจ้องเธออย่างไม่วางตา “วี มองพี่สิ ทำไมวีต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย วีกลัวว่าพี่จะทำร้ายวีหรอ！วี พี่ก็แค่อยากมองวีแบบนี้ เหมือนเมื่อตอนเด็กๆ..”

น้ำเสียงของมนต์ตรีร้อนรน ใบหน้าคมคายกลัดกลุ้ม เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถควักหัวใจของตนออกมาให้จารวีดูได้

จารวีนิ่งไปสักพัก “ก็ได้ค่ะ วีขอโทษนะคะพี่มนต์ วีแค่กลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อชีวิตของพี่”

“ไม่เลยวี วีไม่เคยทำอะไรที่กระทบกับชีวิตพี่เลย เป็นเพราะมีวีอยู่ พี่ถึงมีชีวิตอยู่ได้อย่างเต็มอิ่มแบบนี้”

จารวียิ้มบางๆ แล้วจึงเข้าไปนั่งในรถของมนต์ตรี

ตัวรถขับเคลื่อนไปยังรอบๆตัวเมืองS แล้วจึงขับมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมือง

ไม่นานนัก ตัวรถแล่นไปตามแนวทะเล แล้วจึงขับเข้าไปยังถนนที่มีป่าสองข้างทาง เมื่อขับพ้นบริเวณเขตป่าออกมา ตัวรถเคลื่อนที่วนเวียนไปตามแนวสันเขา

รถแล่นไปอย่างช้าๆ มองเห็นแมกไม้สีเขียวอยู่ไกลลิบ เสียงนกกระจอกขับขานไพเราะกังวาน ดังเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างอยู่เป็นระยะ

ทัศนียภาพเขียวขจีของภูเขา สวยงามราวกับม้วนภาพวาดที่ถูกจับกางออกอยู่ตรงหน้าของเธอ

สุดท้าย ตัวรถหยุดลงตรงสันเขา มนต์ตรีจูงมือของจารวีเดินออกมา

เขาทั้งสองเดินไปตามแนวป่า เดินขึ้นบันไดไม้ที่สวยงามและสงบเงียบ เมื่อเดินมาเรื่อยๆจนพ้นแมกไม้เขียวขจี

คฤหาสน์ไม้หลังใหญ่ ที่ถูกสร้างขึ้นอย่างละเอียดงดงามทั้งหลัง ก็ปรากฏแก่สายตาของจารวี

คฤหาสน์หลังนี้ เป็นคฤหาสน์วัสดุไม้ ดูเหมือนกับไข่มุกที่ถูกฝังลงบนหน้าผาที่สูงชันบนสันเขา ตัวอาคารและภูเขาผสมผสานกันได้อย่างลงตัว ดูกว้างขวางสะดวกสะบาย เป็นธรรมชาติที่วิเศษเหนือคำบรรยาย

จารวีตะลึงงัน มนต์ตรียื่นมือไปผลักรั้วไม้ให้เปิดออก พลางเอ่ยอย่างเบิกบานใจ “วี เข้ามาสิ！”

“ค่ะ！”

เดินผ่านห้องโถงใหญ่ของบ้านไม้ชั้นหนึ่งออกไปยังห้องนั่งเล่นใหญ่โตนอกบ้าน เหนือศีรษะคือหลังคากระจกใส สามารถปิดเปิดเองได้โดยอัตโนมัติ ตรงกลางของห้องวางตกแต่งไว้ด้วยโซฟาตัวยาว เมื่อนั่งอยู่ที่นี่ สามารถมองเห็นทะเลที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา

นกแขกเต้าสีแดง บินร่อนเล่นลมอยู่บนเนินเขา สีของมันสวยงามราวกับเปลวเพลิง

วิวทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ สามารถทำให้คนตกตะลึง

“วี บ้านหลังนี้พี่เพิ่งซื้อมา ตั้งใจสร้างที่ที่โรแมนติกแบบนี้ให้วี วีชอบไหม！”

สายตาลึกซึ้งของมนต์ตรีจับจ้องไปยังจารวีอย่างไม่วางตา เขาค่อยๆดึงมือเล็กของเธอเขาหาตัว จารวีใจเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมานอกอก

เธอหวั่นไหวเป็นอย่างมาก นี่เป็นบ้านพักตากอากาศแบบที่เธอใฝ่ฝัน

จารวีรีบหันกลับไป เธออยากจะนำพาหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ชื่นชมสถานที่นี่ให้ครบทุกตารางนิ้ว

ที่พักตากอากาศหลังนี้มีสองชั้น นอกจากชั้นแรก จะมีห้องนั่งเล่นทรงกลมขนาดใหญ่นั้นแล้ว ก็ยังมีห้องอ่านหนังสือ ห้องครัว ห้องน้ำ และห้องซักผ้า ส่วนด้านนอกคือสวนดอกไม้ขนาดเล็ก

ด้านในสวนดอกไม้ เต็มไปด้วยดอกกุหลาบเหล้าแชมเปญ สีเหลืองสีชมพูอ่อน บานสะพรั่งอยู่เต็มแปลง กลิ่นหอมหวลลอยอบอวนไปตามลม

ชั้นที่สอง คือห้องนอนทรงกลม ตรงกลางมีเตียงนอนที่หรูหรามีระดับ ห้องทั้งห้องถูกประดับตกแต่งอย่างประณีตงดงามด้วยรูปแบบของเจ้าหญิง แม้แต่เตียงนอน หรือหน้าต่างบานยาวจรดพื้นรอบๆห้อง ก็ล้วนตกแต่งด้วยรูปแบบของเจ้าหญิง

สถานที่ที่เป็นกลิ่นอายของสาวน้อยนี้ งดงามราวกับหลุดเข้าไปในโลกจินตนาการ

นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เธอต้องการ

พี่มนต์.. เขาคือพี่มนต์ของเธอ เขารู้ว่าเธอชอบอะไรและเข้าใจเธอดีเสมอ อีกทั้งยังให้เธอได้ทุกอย่างที่ต้องการ

จารวีถอดรองเท้า ก้าวขาไปเหยียบลงบนพรมขนแกะที่อ่อนนุ่ม จากนั้นจึงนั่งลงที่ด้านหน้าของหน้าต่างบานกว้างที่ยาวจรดพื้น สูดกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ เธอเหม่อมองออกไปยังทะเลด้านหน้า พลันรู้สึกว่าน้ำตาจะไหลลงมาเสียดื้อๆ

เธอหันตัวกลับมา โผเข้าสู่อ้อมกอดของมนต์ตรี แล้วจึงปล่อยโฮออกมาอย่างตื้นตันใจ

“พี่มนต์ วีไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ！”

มนต์ตรีโอบกอดร่างบางน่าทะนุถนอมไว้แน่น มือเรียวยาวของเขาสอดเข้าไปในผมของเธอ พลางสางผมยาวนุ่มสลวยไปมาอย่างเบามือ

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลราวกับเวทมนตร์ที่ทำให้คนลุ่มหลง “วีไม่ได้ฝันไปซะหน่อย พี่ตั้งใจสร้างที่นี่ให้วีจริงๆ ถ้าวีชอบ วีก็อยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่อยากอยู่เลยนะ！”

ภายใต้เสื้อผ้าบางๆที่กั้นอยู่ เมื่อร่างกายกำยำของเขารู้สึกถึงร่างกายอันอ่อนนุ่มของเธอ เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

จารวี..คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าฝันมานานหลายปี ในที่สุดตอนนี้เธอก็มาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ราวกับแมวน้อยน่ารักแสนเชื่อง

หัวใจของเขาก็เต้นระส่ำ

จารวีนิ่งเงียบไปสักพัก พลันเธอก็ถูกเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วของเขาปลุกให้ตื่นจากภวังค์

เธอกระถดตัวออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างตื่นตระหนก

นี่เธอกำลังทำอะไร เธออาลัยอาวรณ์อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขางั้นหรอ！ไม่นะ ไม่ได้เด็ดขาด เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะจารวี！พี่มนต์เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เธอจะเข้าไปทำลายความสุขของเขาไม่ได้！

“ขอโทษค่ะพี่มนต์ วี...”

ใบหน้าเล็กของจารวีขึ้นสีแดงระเรื่อ แพขนตางอนที่มีหยดน้ำตาเกาะอยู่สั่นไหวเล็กน้อย ริมฝีปากแดงชุ่มชื้นราวกับกลีบกุหลาบนั้น ช่างงดงามดั่งหินโมราที่แสนวิเศษ

มนต์ตรีลำคอแห้งผาก เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เขาหันหลังหนีเธออย่างทำตัวไม่ถูก มนต์ตรีประสานมือเข้าด้วยกันแน่น เขากระแอมไอออกมาอย่างเก้อเขิน เสียงทุ้มสั่นเล็กน้อย “เอ่อ..วีพักก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปทำอะไรให้ทาน”

จารวีตอบรับในลำคอเบาๆ เธอเดินไปริมที่หน้าต่าง ดันบานกระจกให้เปิดออก เพื่อให้สายลมเย็นๆพัดพาหัวใจที่กลัดกลุ้มของตนไป

เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง

ทำอย่างไร เลือดฝาดสีแดงบนใบหน้าเล็กก็ไม่หายไปเสียที