เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 88

ตอนที่ 87 เล่นจนเบื่อแล้วเฉยๆ

ยศพลฉีกกระโปรงเธอขาดวิ่นจนไม่เหลือชิ้นดี กระชากสองขาแยกออกจากกัน แล้วแทงเข้าไปอย่างแรง

จารวีเจ็บจนแผดเสียงดังออกมา น้ำตาคลออยู่เต็มสองดวงตา “ปล่อยฉัน ไอ้บ้า!!”

สองมือของเธอพยายามผลักยศพลออกไป

ยศพลก้มหน้าลงมาจูบไปที่เธออย่างรุนแรง และใช้แรงกัดลงไป ไม่นานก็ได้กลิ่นคาวเลือดจากในปาก

จารวีเจ็บจนชักกระตุกขึ้นมา ทั้งตัวสั่นไม่หยุด

ความเจ็บปวดจากจุดที่ไวต่อความรู้สึกกำลังยั่วยวนกับประสาทสัมผัสของเธอ ไม่นานร่างกายของจารวีก็ตอบรับการกระทำของยศพลได้อย่างรวดเร็ว

เขาใช้แรงกระหน่ำลงไปไม่หยุด เหมือนกับมีดที่กำลังแทงเข้าหาจารวีให้แตกละเอียด

เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงมาจากต้นขา เนื้อตัวที่แดงแนบราบไปกับพื้นที่เย็นเฉียบ

ยศพลจับหัวของจารวีขึ้นมา บังคับให้เธอมองไปรอบๆ

“เห็นหรือยัง ที่นี่คือสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นมันทำไว้ให้เธอ ฉันจะให้คนมาทำลายที่นี่ทิ้งสะ”

ความรู้สึกอัปยศถูกแผ่มาถึงจารวี ความเจ็บปวดในใจทำให้เธอทรมานมากกว่าความเจ็บปวดจากร่างกายสะอีก

“ยศพล คุณมันบ้ารู้บ้างไหม ในหัวของคุณมันมีแต่ความคิดชั่วๆ ดนวัตยังชั่วได้ไม่เท่าคุณ....”

“เพี๊ยะ!” มือหนาของยศพลตบลงไปที่หน้าของจารวีอีกครั้ง เธอรู้สึกเจ็บจนแสบไปหมด น้ำตาไหลอาบแก้มไปหมด

“จารวี เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้!!”

ยศพลดึงเธอขึ้นไปบนโต๊ะทำงาน และใช้แรงกระหน่ำไปไม่หยุด “เธอดูเอาไว้ให้ดีล่ะ ที่นี่ก็คือที่ๆเธอต้องการ”

ยศพลก้มตัวลงไปกัดที่หัวไหล่ขาวของเธอ ฟันที่แหลมคมกัดเข้าไปในเนื้อจนเลือดไหลออกมา

จารวีเจ็บจนไม่มีเสียง เธอร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

ร่างกายเหมือนกับตุ๊กตาที่ขาด ถูกเขาเสียบแทงเข้ามาจนฉีกขาด

มือทั้งข้างของจารวีกำเข้าหากัน เล็บมือถูกจิกลงไปในเนื้อ

จู่ๆยศพลก็ดึงตัวเองออกจากร่างกายของจารวี และรูดซิปเข้าที่เดิม พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาเกลียดชัง

“จารวี เธอต้องชดใช้กับเรื่องที่ตัวเองทำ จำเอาไว้เลยนะ นี่มันแค่เริ่มต้น คนที่กล้าหักหลังฉัน ไม่มีวันจะได้มีชีวิตดีๆอีกต่อไป ฉันจะทรมานเธอไปจนกว่าเธอจะตาย จะไม่มีวันทำดีกับเธอต่อไปอีก!!”

แววตาที่จ้องเขม็งของยศพล กร่นด่ามาที่เธอเหมือนกับปีศาจ

จารวีร้องไห้ออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ปัง!” ประตูถูกปิดลงอย่างแรง จารวีกอดร่างกาย หดตัวอยู่ที่ซอกมุมหนึ่ง ร้องไห้โดยไร้เสียงใดๆออกมา

นี่มันเรื่องอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? มีใครบอกเธอได้บ้างว่าควรทำยังไงดี?

ค่ำคืนที่มืดมิด ค่อยๆครอบคลุมที่นี่

จารวีนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ทั้งตัวสั่นไม่หยุด

อาจจะเป็นเพราะว่าร้องไห้นานเกินไป เธอปวดหัวจนแทบระเบิด ขาทั้งสองข้างเจ็บจนหุบไม่ได้ ยศพล คุณมันเป็นปีศาจ!

คุณมันเป็นปีศาจชั่วที่ไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่อีกแล้ว

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร จนกระทั่งตอนที่จารวีหนาวจนทนไม่ไหว ประตูก็ค่อยๆถูกเปิดออก มีร่างของคนๆหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณจารวี คุณจารวีคะ”

น้าอามเดินมาพร้อมกับไฟฉายที่ถูกสาดส่องเข้ามา “ตายแล้ว คุณจารวี! ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะคะ คุณชายไม่ยั้งมือ ทรมานคุณขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรอ”

น้าอามสวมใส่ชุดนอนของจารวีลงบนร่างของเธอ “พื้นเย็นขนาดนี้ อย่านอนตรงนี้เลยค่ะ มานี่เถอะ นอนบนโซฟาเถอะค่ะ”

น้าอามพาจารวีมานอนบนโซฟา และทายาแก้อักเสบให้กับเธอ

“เฮ้อ พวกคุณนี่ ดีๆกันอยู่แท้ๆ ทำไมจะต้องทำกันรุนแรงจนถึงขนาดนี้ด้วย”

จารวีร้องไห้จนตาบวมเป่ง ชาไปทั่วร่าง ไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ น้าอามจึงคลุมผ้าให้เธอ

“คนหนึ่งก็เป็นแบบนี้ อีกคนก็เป็นแบบนั้น แล้วแบบนี้ทำยังไงถึงจะดีล่ะ”

น้าอามถอนหายใจออกมา

พร้อมกับหยิบผ้าห่มขนสัตว์คลุมให้จารวีอีกชั้นหนึ่ง “คุณจารวีคะ น้าแอบออกมา คงอยู่นานมากไม่ได้ น้าคงต้องกลับก่อนแล้ว คุณชายสั่งให้คนเฝ้าอยู่ด้านนอก น้าไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้จะมาหาคุณอีกได้ไหม”

จารวีไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มองไปที่เพดานด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

น้าอามถอนหายใจออกมา และเดินจากไป

ไม่นาน ที่นี่ก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

วันต่อมา จารวีลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเรือนลาง แสงแดดเจิดจ้าส่องทะลุผ่านหน้าต่างเข้ามา ห้องโถงที่ว่างเปล่า เต็มไปด้วยความวังเวง

เดิมที ที่นี่มีทิวทัศน์ที่สวยงามเป็นอย่างดี

แต่ยศพลทำให้ที่นี่กลายเป็นซากปรักหักพัง

จารวีพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง ปวดหัวมาก สายตาที่พร่าเลือน ทุกอย่างเหมือนกับฝันร้าย

เสียงโซ่เหล็กดังข้ามมา พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้น ประตูถูกเปิดออก ร่างของนิรันยืนปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตู

เขาเอาข้าววางไว้บนโต๊ะ และมองมาที่จารวีแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินออกไปโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

ยศพลตั้งใจจะขังเธอไว้ที่นี่ตลอดชีวิตเลยอย่างงั้นหรอ?

พี่มนต์! วีขอโทษ ที่นี่คือความฝันที่พี่สร้างมันขึ้นมาเพื่อวี ทุกอย่างถูกยศพลทำลายจนหมด

เมื่อจารวีคิดมาถึงตรงนี้ หยดน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมา

น้ำตาที่หยดลงมา กระทบลงตรงแผลที่บวมเป่งบนหน้า ทำให้รู้สึกเจ็บแสบขึ้นมาทันที

ท้องร้องโครกคราก จนทำให้จารวีคิดได้ว่า เธอไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน เธอแกะกล่องข้าวเปิดออก ในนั้นมีข้าวที่แข็งกรังโปะด้วยผักกวางตุ้งอีกไม่กี่ใบ

ดูๆไปแล้วยศพลคงจะไม่ได้สนใจเธอแล้ว เขาคงจะไม่ดูแลปกป้องทะนุถนอมเธอเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

ก็นั่นน่ะสิ เธอมันก็แค่สัตว์เลี้ยงของเขา ตอนนี้เขาเล่นจนเบื่อแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะทอดทิ้งเธอแล้ว

ตึกทำงานที่ใหญ่โต กลายเป็นคุกที่ขังจารวีไปตลอดชีวิตโดยปริยาย