เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 87

ตอนที่ 86 ราคาถูกจริงๆ

สุรีย์วัลย์สะบัดมือออกจากการกอบกุมของมนต์ตรี เธอร้องไห้ตะโกนออกมาเสียงดัง “มนต์ตรี คุณไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม สิบปีมานี้ คุณเอาแต่ตามหาตัวจารวี หาจนแทบจะพลิกแผ่นดิน ในใจของคุณมีแต่จารวีคนเดียว ในห้องของคุณ ก็แขวนแต่รูปของเธอ ในโทรศัพท์หรือในกระเป๋าตังค์ก็ล้วนมีแต่รูปเธอ คุณเห็นฉันโง่มากหรอ ที่มัลดีฟส์ คุณเห็นผู้หญิงที่คล้ายกับเธอ ก็รีบตามไปจนถึงเกาะร้างพร้อมกับจุดดอกไม้ไฟให้เธอ คุณคิดว่าฉันโง่นักหรือไง！ คุณสร้างบริษัทน้องวีกรุ๊ปจำกัดขึ้นมา ก็เพราะว่าในใจของคุณเต็มไปด้วยจารวีคนเดียว คุณซื้อบ้านเล็กกลางป่าไว้ให้เธอ ตอนที่เธอเจ็บคุณก็เจ็บ ตอนที่เธอมีความสุขคุณก็มีความสุขไปด้วย ในเมื่อคุณปล่อยเธอไปไม่ได้ แล้วจะมาหมั้นกับฉันทำไมกัน ！”

จารวีเบิกตากว้าง มองไปที่มนต์ตรีอย่างตกตะลึง

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะสำคัญต่อชีวิตของมนต์ตรีขนาดนี้

ในตามนต์ตรีฉายแววโศกเศร้าออกมา สุรีย์วัลย์พูดถูกทุกอย่าง “วัลย์ ผมขอโทษ ต่อจากนี้ไปผมจะรับผิดชอบต่อคุณทุกอย่าง”

จารวีสูดหายใจเข้าลึก “พี่วัลย์คะ จริงๆแล้ววีกับพี่มนต์คือรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ว่าตอนนี้พวกพี่ก็หมั้นกันแล้ว วีไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอนค่ะ”

จู่ๆสุรีย์วัลย์ก็ยกมือขึ้น และตบเข้าที่หน้าจารวีอย่างแรง

“แกเลิกเสแสร้งสักที นี่คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน แกแย่งผู้ชายของพี่สาวตัวเอง คนเมือง S เขารู้กันทั่วหมดแล้ว”

มนต์ตรีคิดไม่ถึงว่าสุรีย์วัลย์จะตบจารวี จะเข้าไปห้ามก็ไม่ทันแล้ว เขาพยายามปกป้องจารวี และตะคอกใส่สุรีย์วัลย์เสียงดัง “วัลย์ คุณตบคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง！”

ภายในใจของสุรีย์วัลย์รู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เขาเป็นคู่หมั้นเธอแท้ๆ แต่กลับปกป้องผู้หญิงคนอื่น เธอร้องไห้โฮออกมาทันที

“นี่คุณยังจะปกป้องมันอีกหรอ คุณหรือหรือเปล่า ว่านังนี่มันเป็นผู้หญิงสำส่อนน่ะ คุณ....”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ！” มนต์ตรีพูดขัดสุรีย์วัลย์ทันที

จารวียกมือปิดหน้า เหม่อลอยไร้ความรู้สึก เธอเพิ่งจะเข้าใจเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ เธอเหลือบตามองไปที่สุรีย์วัลย์

“สุรีย์วัลย์ ครั้งที่แล้วคุณเป็นคนให้รปภ.ยัดของกลางให้ฉัน จนทำให้ฉันต้องติดคุก อีกนิดเดียวฉันเกือบจะต้องตายอยู่ในนั้น แล้วครั้งนี้คุณยังจะปล่อยให้ป้าของฉันเข้ามาเล่นละครในงานนี้อีก แต่ก่อนฉันไม่เข้าใจมาโดยตลอดว่าทำไมคุณถึงต้องทำขนาดนี้ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เป็นเพราะว่าคุณเกลียดฉันใช่ไหม”

สุรีย์วัลย์ที่กำลังโกรธเดือดดาล ก็ตอบกลับในทันที “ใช่！ฉันเกลียดแก ใครใช้ให้แกมายั่วผู้ชายของฉันล่ะ！แกมันสมควรจะตายๆไปสะ！”

แววตาตกตะลึงของมนต์ตรีมองไปยังสุรีย์วัลย์ “วัลย์ คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าคุณจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้น่ะ แต่ก่อนผมคิดว่าคุณมีเมตตาอ่อนโยนมาโดยตลอด แต่ไม่นึกเลยว่าคุณจะทำร้ายจารวีจนเกือบตายขนาดนี้ การหมั้นของพวกเราจบลงแค่ตรงนี้ เลิกกันเถอะ!”

เหมือนฟ้าฟาดผ่าลงที่สุรีย์วัลย์ พอรู้สึกตัวได้ เธอก็ปิดหน้าวิ่งออกไป

เมื่อดึงประตูเปิดออก ก็เห็นร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยความอึมครึมกำลังยืนอยู่

“ฉันคิดว่าเหมือนฉันจะพลาดอะไรไปนะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเยือกเย็นถูกส่งผ่านเข้ามา พร้อมกับความชั่วร้าย

จารวีตกใจขึ้นมาทันที ยศพลมาตั้งแต่เมื่อไร เขายืนอยู่ที่ประตูตั้งแต่ตอนไหนกัน

ยศพลมองสำรวจไปที่ชุดบนตัวจารวี และมองไปที่รอยกัดบนไหล่ มุมปากยกยิ้มเย็นยะเยือก ดีจริงๆ! จารวี เธอทำได้ดีจริงๆ!

แววตาของเขามองไปยังมนต์ตรี ผู้ชายทั้งคู่มีรูปร่างส่วนสูงพอๆกัน ตาสองคู่จ้องกันไปมา ในตาของทั้งคู่เต็มไปเปลวไฟลุกโชน

ยศพลก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า กระชากไปที่แขนจารวี พร้อมกับดึงชุดสูทที่คลุมอยู่บนหัวไหล่ของเธอออกและโยนทิ้งลงไปที่พื้น ผู้หญิงของเขา ไม่จำเป็นต้องใช้เสื้อผ้าของผู้ชายคนอื่น

มือใหญ่ที่คล้ายกับเหล็กของยศพล บีบเข้าที่แขนของจารวี เธอกัดฟันทนเจ็บไม่เปล่งเสียงใดๆออกมา

จารวีเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเขาโมโหสุดขีด

“เจ็บนะ !!” จารวีกระซิบเสียงเบา

จู่ๆมนต์ตรีก็เข้ามาขวางข้างหน้ายศพล และพูดด้วยสีหน้ากลุ้มใจ “อย่าทำร้ายเธอ มีปัญหาอะไรก็มาลงที่ฉัน”

ยศพลค่อยๆปล่อยมือออกจากจารวี มองไปที่มนต์ตรีอย่างโมโห ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วต่อยไปที่มนต์ตรี เขาไม่ทันตั้งตัวทำให้เสียหลักล้มลงไป

เลือดสีแดงสดไหลลงมาจากจมูกลงไปถึงคาง จารวีตื่นตระหนก

รีบพุ่งตัวเข้าไปประคองมนต์ตรีขึ้นมา “พี่มนต์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

พี่มนต์!!!! ยศพลรู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มแทงเข้ามาในใจทันที ผู้ชายคนนี้เองสินะ ที่จารวีเรียกหาตอนที่ตัวเองกำลังปลอดปล่อยความสุข

ดีจริงๆ!! ไอ้สัตว์ตรงหน้าเขานี่เองสินะ ที่เธอรักมาโดยตลอด

ยศพลจ้องเขม็งไปที่จารวี “ออกให้ห่างจากมันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นเธอคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้”

จารวีตกใจจนตัวสั่นทั้งตัว รีบปล่อยมือแล้วยืนขึ้นทันที

เธอรู้นิสัยของยศพลดี เขาทำได้ทุกอย่างที่ต้องการ

ยศพลยิ้มเย็นยะเยือกไปที่มนต์ตรี “คิดจะสู้กับคนอย่างยศพล รอให้ขนแกขึ้นให้ครบก่อนค่อยมาหาฉันแล้วกัน!!!”

พูดจบ ก็กระชากจารวีออกไปทันที

จารวีหันกลับไปมองมนต์ตรีที่นั่งอยู่เดียวดาย

พี่มนต์... วีขอโทษ ขอโทษ....

ตกกลางคืน อากาศค่อนข้างหนาวมาก ผิวด้านหลังของจารวีเผยออกมาครึ่งหนึ่ง กระโปรงที่ถูกฉีกขาดปลิวว่อนไปตามลม

เสื้อชั้นในก็เผยออกมา ทรวงอกขาวผ่องเป็นที่สะดุดตา ถ้าหากเป็นแต่ก่อนละก็ ยศพลคงจะดึงเธอมากอดไว้แน่นแล้ว

แต่ตอนนี้เขาโกรธมาก รถยนต์ถูกขับออกไปด้วยความเร็วสูง เหมือนกับเครื่องบินที่กำลังบินอยู่

ยศพล ฉันไม่ได้รักคุณ และฉันก็ไม่เคยรักคุณ!!

พี่มนต์..... พี่จะเป็นอะไรหรือเปล่า..

คำพูดของจารวีดังก้องอยู่ในหัวของยศพล ใช่แล้ว ไอโง่ยศพล ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยชอบแก ก็แค่เอาแกเป็นตัวแทนของผู้ชายคนอื่นก็เท่านั้นเอง!!!