เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 86

ตอนที่ 85 จงใจให้ลำบากใจ

ยศพลสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีแดงด้านใน พร้อมกับเสื้อคลุมสูทสีดำ รูปร่างที่สูงชะลูดของเขา ทำให้ทุกอย่างที่สวมใส่ดูสง่าผ่าเผยมาก ทางด้านของจารวีก็ใส่ชุดราตรีสีครีมขาว ดูงดงามตา ทั้งสองคนเดินจับมือเข้าไปในงาน ทุกคนในงานต่างพร้อมใจกันจ้องมองมาที่พวกเขา

นี่คือคู่รักที่ฟ้าประทานมาให้จริงๆ

ยศพลที่มีความเป็นบุรุษเต็มกำลัง รวมทั้งความบ้าคลั่ง ดื้อรั้นแบบไม่ฟังใคร

และจารวีที่สวยบริสุทธิ์ งดงามอ่อนช้อย น่ารัก ในแบบฉบับที่ผู้หญิงควรจะมี

ความอ่อนหวานคู่กับความแข็งกร้าว ทำให้ทุกอย่างดูส่งเสริมซึ่งกันและกัน ล้วนเป็นความลงตัวที่สมบูรณ์แบบ

“สวัสดีครับคุณชายยศพล เปลี่ยนสาวควงอีกแล้วหรอครับ” บุตรชายของนายกเทศมนตรีเมือง S กล่าวทักทายอย่างหยอกล้อ

ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็นดุดัน พร้อมปล่อยหมัดออกไปหนึ่งที “พูดบ้าอะไรของแก ไปให้พ้นเลย ฉันเคยพาผู้หญิงมาร่วมงานแบบนี้ตอนไหนไม่ทราบ”

บุตรชายของนายกเทศมนตรีรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญต่อยศพล จึงรีบหุบรอยยิ้มบนใบหน้าทันที “เฮ้ๆ คนสวย อย่าถือสาเลยนะ ฉันล้อเล่นเฉยๆ”

จารวีเพียงแค่ยิ้มตอบกลับตามมารยาท เธอเพิ่งจะเคยออกงานแบบนี้เป็นครั้งแรก จึงรู้สึกเกรงอยู่พอสมควร พวกผู้ชายในงานมักจะส่งสายตามาที่เธออยู่บ่อยๆ เธอจึงต้องพยายามหลบสายตา ถ้าเกิดไม่มียศพลอยู่ข้างๆล่ะก็ เธอคงจะหลบซ่อนอยู่ตรงไหนซักมุมไปแล้ว

ในงาน มีคนถือไวน์และแชมเปญเดินไปมาอยู่เยอะแยะมากมาย

ทุกคนล้วนมีบุคลิกที่ดูสง่าผ่าเผย รวมทั้งการแต่งกายที่สดใสงดงาม มีคนมากหน้าหลายตา แต่ละคนในงานล้วนเป็นคนที่เคยพบเห็นในทีวี หรือไม่ก็ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่และพวกซีอีโอกับพวกลูกคุณหนูทั้งหลาย

ทุกคนล้วนมีท่าทีเคารพยำเกรงต่อยศพล จารวีก็ถือเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ได้ออกงานเข้าสังคมกับยศพล

เธอไม่รู้ว่า จุดประสงค์ที่ยศพลพาเธอมาที่นี่คืออะไร

เพียงแค่รู้สึกว่าแสงไฟสีทองมรกตสว่างแพรวพราวอยู่เต็มตา กระโปรงก็แน่นจนทำให้เธอหายใจค่อนข้างลำบาก ใบหน้าเล็กมีเลือดฝาดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

อีกมุมหนึ่งของงานเลี้ยง มีร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ในมือข้างหนึ่งกำลังถือแก้วไวน์เอาไว้ ส่วนอีกข้างล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง สายตาอ่อนโยนจับจ้องไปที่จารวี

เธอดึงดูดทุกสายตาในงาน ตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามา

เธอดูอ่อนช้อยงดงาม ดั่งดอกไม้ราคาแพง ต่อให้วางตั้งไว้ในที่มืด แต่เสน่ห์เย้ายวนของดอกไม้ก็ยังคงดึงดูดให้ผู้คนเข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว

เขาใจเต้นแรงขึ้นมาทันที นั่นคือเด็กผู้หญิงที่เขาดูแลปกป้องมาตั้งแต่เด็กๆ

ตอนที่เขาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายเธอ หัวใจของเขาเหมือนกับถูกมีดแทงลึก และใช้แรงบิดเข้าไป มันเจ็บปวดมาก!!!

ลมหายใจของเขาเหมือนหยุดนิ่ง เขาบีบแก้วไวน์ในมือแตกโดยไม่รู้ตัว

สุรีย์วัลย์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาตกใจเป็นอย่างมาก รีบช่วยเขาหยิบเสร็จแก้วในมือออก พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า

“มนต์ตรี คุณเป็นอะไรน่ะ”

“เลือดไหลเยอะมากเลย ฉันจะไปเรียกหมอ.....”

มนต์ตรีจิตใจห่อเหี่ยว สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าอย่างเศร้าใจ

เธอยิ้มหวานเหมือนกับดอกไม้งาม ลักยิ้มน้อยๆเต็มไปด้วยความสุข มือของยศพลโอบกอดไปที่เอวคอด เธอเงยหน้าขึ้นตอบรับจูบของเขา

สีหน้าของมนต์ตรีสิ้นหวังลงไปทันที

บางครั้งตอนที่คิดก็คืออีกอย่าง แต่ตอนที่ต้องเผชิญหน้าจริงๆ หัวใจกลับเหมือนถูกค้อนทุบเข้าอย่างจัง

สุรีย์วัลย์มองตามสายตาเขา ก็พบว่าเขาจ้องมองไปที่ที่หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้น

ซึ่งก็คือจารวี คือผู้หญิงยั่วสวาทคนนั้น ที่กำลังยิ้มด้วยรอยยิ้มของแพศยา ในอ้อมกอดก็มีอยู่แล้วคนหนึ่ง ยังจะมายั่วผู้ชายของคนอื่นอีก

สุรีย์วัลย์โมโหสุดขีด

“มนต์ตรี! ฉันจะไปตามหมอมาให้แล้วกัน!”

เธอเดินถอยออกไป แล้วเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนอย่างรวดเร็ว

ยศพลพาจารวีเดินไปรอบๆ พบเจอกับคนแปลกหน้าทีละคนจนทำให้เธอมึนงงไปหมด

“คุณชายยศพลครับ คุณทัศนีย์รออยู่ที่ห้องด้านนอกครับ”

“โอเค บอกให้เธอรอสักครู่”

ลูกน้องแจ้งให้เขาทราบ ยศพลจึงพาจารวีไปนั่งที่โซฟาด้านหน้า เขาอารมณ์ดีมาก ก้มหน้าลงไปแตะจูบที่ริมฝีปากจารวีหนึ่งที “ที่รัก เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ อีกสักครู่ฉันมีข่าวสำคัญจะประกาศ เธอต้องดูบนเวทีด้วยนะ”

จารวีพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ในงานนี้มีอย่างน้อยหนึ่งพันคนขึ้นไป ด้านหน้าเวทีคือที่ที่เห็นชัดเจนที่สุด เวลานี้มีนักเปียโนคนหนึ่งกำลังบรรเลงเพลงอยู่บนเวที

ร่างของยศพลค่อยๆหายเข้าไปในกลุ่มคน

จารวีรู้สึกหน้ามือตาลาย เธอไม่ค่อยคุ้นชินกับงานแบบนี้

เธอลุกขึ้นยืนเดินออกไปด้านนอก ต้องการหาห้องน้ำอยู่เงียบๆสักครู่หนึ่ง

เดินไปเดินมา ก็หาห้องน้ำไม่เจอ แต่เจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง

“เฮ้ ตาเธอบอดหรือไง เหยียบกระโปรงฉันแล้ว”

จารวีรีบเงยหน้าเอ่ยขอโทษ “ขะ ขอโทษค่ะ คุณมีนา”

ด้านหน้าคือนางแบบเสื้อผ้าชื่อดังที่ชื่อมีนา ข้างกายของเธอมีผู้หญิงที่มีชื่อเสียงอีกสองคนยืนอยู่ด้วย ทั้งคู่แต่งกายด้วยสีฉูดฉาด