เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 85

ตอนที่84 ผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด

เมื่อจารวีเข้ามาในสำนักงาน จึงรีบเข้าไปนั่งประจำที่อย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้นั่งลงดี ร่างของญภาก็ปรากฏแก่สายตาของเธอ

“คุณญภาสวัสดีค่ะ！”

ญภาไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย “รีบไปหาผู้ช่วยทัศนีย์ เธอมีธุระจะคุยด้วย”

“อ่อ โอเคค่ะ！” พลันจารวีก็รู้สึกกังวลใจ

เธอไม่กลับบ้านถึงสองวันสองคืน ไม่รู้ว่าน้าอามจะเป็นห่วงขนาดไหน หรือว่ายศพลจะรู้เรื่องแล้วกันนะ！

จารวีเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของทัศนีย์ ทัศนีย์กำลังคุยโทรศัพท์ เมื่อเธอเห็นจารวีก็รีบร้อนทำมือเป็นเชิงบอกให้จารวีรอสักครู่

ทัศนีย์ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับปลายสาย จารวีฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เธอจับใจความได้เพียงไม่กี่คำ “เพิกถอนใบสั่งจอง” “ปัญหาคุณภาพสินค้า” “ความเสี่ยง” สีหน้าท่าทางของทัศนีย์ค่อนข้างตึงเครียด เธอพยายามอธิบายกับลูกค้าอย่างสุดความสามารถ จารวียืนอยู่ที่ด้านนอก ทันใดนั้นทัศนีย์ก็หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องบนโต๊ะมาส่งให้จารวี แล้วก็กลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ

จารวีรับโทรศัพท์มา เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่านี่คือโทรศัพท์ของตัวเอง ที่วันนั้นลืมเอากลับไปด้วย

เธอรีบกดเปิดเครื่อง พลันโทรศัพท์ก็สั่นอย่างรุนแรง

เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

ดวงใจของจารวีสั่นระริก เธอรีบกดเปิดข้อความขึ้นอ่าน มีข้อความสิบกว่าอันจนกล่องข้อความเธอแทบจะเต็ม

“จารวี เธอไปตายที่ไหน！”

“จารวี เธอไม่รับโทรศัพท์ฉันงั้นหรอ！！”

“จารวี เธอกล้าปิดเครื่องใส่ฉัน เธอรู้ไว้ซะ คราวนี้เธอตายแน่ รอฉันกลับไป ฉันจัดการเธอแน่！！”

..........

จารวีตะลึงงันสักพัก เธอรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาน้าอาม

“น้าอาม จารวีนะคะ ยศพลได้โทรไปหาน้าอามหรือเปล่าคะ！”

“ตายจริงคุณจารวี！คุณหายไปไหนมาคะ ตายแล้ว！เมื่อคืนคุณชายโทรหาคุณจารวีหลายรอบมาก ฉันอยากจะช่วยคุณวีเก็บเป็นความลับแต่ก็เก็บไม่อยู่แล้วค่ะ！คุณจารวีระวังตัวหน่อยนะคะ”

เธอยังคุยโทรศัพท์กับน้าอามไม่ทันเสร็จ ทัศนีย์ติดต่อกับลูกค้าเสร็จเรียบร้อยพลางก้าวออกมาเรียกจารวีที่หน้าประตู “คุณจารวี โทรศัพท์จากท่านประธานค่ะ！”

จารวีกดวางสายของน้าอาม พลางรีบวิ่งไปหาทัศนีย์

จารวีกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก แววตาของทัศนีย์บ่งบอกถึงความห่วงใย เธอยื่นโทรศัพท์มาให้จารวีพลางเอ่ย “ระวังหน่อยนะคะ ท่านประธานอารมณ์ไม่ค่อยดี”

จารวียิ้มให้เธออย่างซาบซึ้งใจ พลางพยักหน้า “ยะ....”

“จารวี！เธอไปตายที่ไหนมา！！” น้ำเสียงยศพลปะทุออกมาราวกับเสียงฟ้าผ่า ดังก้องกังวานอยู่ในหูของจารวี

จารวีลูบคลำใบหูอย่างทรมาน “ฉะ...ฉันไปบ้านเก่าของคุณลุงมาน่ะ”

“เธออยากตายหรือไง！ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดใช่ไหม ยังไปรนหาที่ตายอีก！！”

ยศพลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเพิ่งจะออกจากบ้านมาไม่กี่วัน เธอก็บ้านช่องไม่กลับข้ามวันข้ามคืนซะแล้ว ทำให้เขาเป็นห่วงจนแทบจะบ้าตาย

ถ้าไม่ใช่เพราะนิรันไปกับเขา เขาจะให้นิรันคอยตามไปเฝ้าเธอไม่ให้ห่างเลย

กลางคืนจะไม่กลับก็ไม่บอกสักคำ โทรศัพท์ก็ไม่พกไปอีก ยัยผู้หญิงคนนี้นี่ไม่มีสมองหรือไง ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น！ไม่รู้หรือไงว่ามีคนเขาเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน！

จารวีกุมโทรศัพท์ เธอฟังยศพลกร่นด่าเธออยู่นานถึงครึ่งชั่วโมงโดยไม่เอ่ยอะไรออกมา

“ทำไมไม่พูด！” เมื่อยศพลระบายความโมโหเสร็จ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย

“อื้ม ฉันผิดไปแล้ว！”

“เหอะ รู้ว่าตัวเองผิดก็ดี เธอรีบพกโทรศัพท์ติดตัวไว้เลยนะ แล้วอย่าไปเถลไถลที่ไหนอีก เดี๋ยวคืนนี้ฉันกลับไป！”

“ไม่ใช่ว่าอีกสองสามวันคุณถึงจะกลับมาหรอ”

“จารวี เธออยากโดนดีใช่ไหม！เธอภาวนาให้ฉันไม่ต้องกลับไปอยู่ล่ะสิ！” ยศพลกำลังอารมณ์เสีย น้ำเสียงของเขาประชดประชัน

“เปล่าซะหน่อย งั้นคุณก็กลับมาเถอะ！”

ในที่สุดยศพลก็ยอมกดวางสาย พลันจารวีก็รู้สึกราวกับตัวเองรอดตายจากภัยพิบัติ

เธอส่งโทรศัพท์คืนให้กับทัศนีย์ ทัศนีย์จ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างนั้นเนิ่นนาน

จารวีค่อยๆก้าวเท้าเดินออกไปนอกห้อง พลันเสียงทัศนีย์พูดคุยโทรศัพท์กับยศพลก็ดังมาจากด้านหลัง

“ท่านประธานคะ ลูกค้าออสเตรเลียกลุ่มนั้นเกิดเปลี่ยนใจกะทันหันค่ะ พวกเขาต้องการที่จะยกเลิกใบสั่งซื้อสินค้า แล้วจะให้ทางเราคืนเงินมัดจำไป แต่เงินเหล่านั้นดิฉันเอาไปลงทุนในการกว้านซื้อบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดหมดแล้ว เราควรทำอย่างไรดีคะ！”

จารวีตะลึงงัน เธอรีบลดจังหวะการก้าวเดินให้ช้าลง

“อะไรนะคะ！ไม่ได้นะคะท่านประธาน ทำไมจะต้องใช้วิธีนี้ไปโจมตีบริษัทซัวกรุ๊ปให้พังพินาศด้วยล่ะคะ ตอนนี้หุ้นของบริษัทซัวกรุ๊ปก็ตกฮวบฮาบ ถ้าขืนเรายังยื้อต่อไป มันก็จะกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ไม่สามารถชดเชยส่วนที่ขาดได้นะคะ.... ค่ะ โอเคค่ะ！” จารวีฟังถึงตรงนี้ก็รีบจ้ำอ้าวเดินจากไป

แต่ทว่า เธอกลับไม่รู้สึกดีใจ

ถึงแม้พี่มนต์จะชนะ แต่ยศพลจะปล่อยเธอไปอย่างนั้นหรือ

ในเวลาพักกลางวัน โรงอาหารของบริษัทเผยแพร่ข่าวใหม่ที่น่าปีติยินดี ซึ่งก็คือราคาหุ้นของบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดฟื้นตัว อีกทั้งบิดาของประธานมนต์ตรีก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในจอโทรทัศน์ สุรีย์วัลย์เกาะแขนมนต์ตรีอย่างสนิทสนม แสดงความรักใคร่กันอย่างเป็นธรรมชาติต่อหน้าสื่อมวลชน

“เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มีผู้ไม่หวังดี มาทำการเก็งกำไรให้ราคาหุ้นตกลงในครั้งนี้ ท่านประธานมนต์ตรีมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ”

“สำหรับเรื่องนี้ที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นกังวล กระผมต้องขออภัยด้วยนะครับ ไม่ว่าจะยังไง ขอให้ทุกท่านเชื่อใจในบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดต่อไป ทางเราจะใช้ความซื่อสัตย์และมีสัจจะมาปฏิบัติต่อลูกค้าทุกท่าน”

“คุณสุรีย์วัลย์มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้คะ” นักข่าวสัมภาษณ์สุรีย์วัลย์

สุรีย์วัลย์ฉีกยิ้มสว่างไสวอย่างเป็นสุข “ฉันเชื่อว่าคู่หมั้นของฉันจะสามารถกอบกู้สถานการณ์ที่เลวร้ายนี้กลับคืนมาได้ค่ะ ฉันจะคอยเคียงข้างและสนับสนุนเขาตลอดไป” พลันดวงใจของจารวีก็รู้สึกปลื้มปีติยินดีไปกับพวกเขา

ถูกต้องแล้ว คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือสุรีย์วัลย์ ไม่ใช่คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเช่นเธอ...

กว่ายศพลจะกลับมาก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว