เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 90

ตอนนี้ 89 วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

“วี ไม่ต้องกลัวนะ พี่รู้หมดแล้ว พี่รู้เรื่องหมดแล้วว่าวีของพี่ต้องทนทุกข์ พี่จะพาวีไป....”

ทั้งตัวของจารวีสั่นไปหมด ในใจแผ่ซ่านไปด้วยความอบอุ่น “พี่มนต์คะ วีไปกับพี่ไม่ได้ วีอยู่กับพี่ไม่ได้ค่ะ”

มนต์ตรีกอบกุมใบหน้าขาวเล็กของเธอ ดวงตาอบอุ่นเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย

“ฟังพี่นะวี พี่เลิกกับสุรีย์วัลย์แล้ว พี่เป็นอิสระแล้ว พี่พาวีไปได้ พี่อยากให้วีแต่งงานกับพี่ พี่จะทำให้วีเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย”

พี่จะทำให้วีเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก!! ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับประโยคนี้จัง จารวีพยายามคิดเกี่ยวกับประโยคนี้

“พี่มนต์ พี่มาที่นี่ได้ยังไงกัน พี่รีบไปเถอะ ยศพลไม่ปล่อยพี่ไปแน่”

จารวีได้สติ ก็รีบผลักเขาออก ปีศาจอย่างยศพล ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ทำได้หมด เธอจะพัวพันกับพี่มนต์อีกไม่ได้

เขาคือที่พึ่งพิงหนึ่งเดียวบนโลกนี้ของเธอ เธอจะไม่ยอมสูญเสียเขาไปอีกคนแน่

“ไม่เป็นไร ฮ่ะๆ วี วีลืมแล้วหรอว่าวันนี้วันอะไร?”

จารวีงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ส่ายหน้ากลับไป “จำไม่ได้ค่ะ”

จู่ๆมนต์ตรีก็ทำเหมือนแสดงกล หยิบดอกไม้กับกล่องของขวัญออกมาจากทางด้านหลังเธอ

เขามองเธออย่างอบอุ่น บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจัง “วี สุขสันต์วันเกิดนะ!”

วันเกิด! วันนี้คือวันเกิดเธอหรอ? จารวีใจลอยอยู่ครู่หนึ่งก็น้ำตาไหลออกมา

วันนี้เป็นวันเกิดเธอ วันที่เธอตกเป็นทาสรับใช้ของยศพล วันที่ถูกมีดบาดที่นิ้วมือ

เธอคือดาวอายุยืน แต่บนโลกนี้กลับไม่ได้สนว่าเธอจะมีความสุขหรือเปล่า มีแต่ผู้ชายตรงหน้าที่เป็นห่วงเธออยู่ตลอดเวลา

ความอบอุ่นที่พุ่งเข้าไปในหัวใจ เปลี่ยนมาเป็นน้ำตาร้อนระอุ พร้อมกับกลั่นออกมาจากดวงตาของจารวี

เธอสูดน้ำมูก แล้วยิ้มออกมา บนใบหน้าเล็ก เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความประทับใจ...

“ขอบคุณนะคะพี่มนต์ที่จำวันเกิดวีได้!”

มนต์ตรีมองมาที่เธอ พร้อมกับกุมมือทั้งสองข้างของเธอ “วี ลองแกะดูสิ ว่าชอบหรือเปล่า!”

มือที่สั่นเทาของจารวี เต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความสุขและการรอคอย เธอค่อยๆแกะกล่องของขวัญ

กล่องดนตรีน่ารักๆ ปรากฏแก่สายตาของเธอ

ด้านบนของกล่องดนตรีมีตุ๊กตาคริสตัลกำลังจูบกันอยู่ มนต์ตรีที่เป็นคิวปิดเด็กผู้ชายใส่ชุดสูท และจารวีที่เป็นคิวปิดเด็กผู้หญิงใส่ชุดแต่งงาน ทำออกมาได้เข้าถึงความรู้สึกมากเลย ทุกสิ่งถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น ดูๆไปแล้วเหมือนมนต์ตรีจะสั่งทำโดยเฉพาะเลย

จารวีรู้สึกประทับใจกดเปิดที่ด้านบนของกล่องดนตรี เสียงเปียโนที่ดังออกมา เด็กผู้ชายค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างๆเด็กผู้หญิงตามจังหวะดนตรี หลังจากนั้นตุ๊กตาคิวปิดทั้งสองตัวก็จูบเข้าด้วยกัน แล้ววนไปรอบๆตามเสียงเพลง

จารวีหัวเราะออกมา นี่คือสิ่งที่เธอฝันไว้ตั้งแต่ตอนเด็กมาโดยตลอด

“พี่มนต์ วีชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ!”

ความสุขคืออะไร? ก็คือถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะทอดทิ้งเธอ แต่ก็ยังมีอยู่คนหนึ่งที่ยังคงโอบกอดเธอเอาไว้ให้เป็นที่รักของเขา

จารวีถูกโอบล้อมไปด้วยความสุข

“วี พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ แต่เพื่อที่จะรักษาบริษัทซัวกรุ๊ปเอาไว้ พี่เลยจำเป็นจะต้องปล่อยบริษัทน้องวีกรุ๊ปไปก่อน”

ยศพลใช้หุ้นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทซัวกรุ๊ปในมือ มาซื้อหุ้นหกสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทน้องวีกรุ๊ป ความกดดันของมนต์ตรี ทำให้ต้องตัดใจขายไป

เมื่อเห็นบริษัทน้องวีกรุ๊ปถูกปล่อยร้างทิ้งไว้ มนต์ตรีก็รู้สึกเสียดายมาก

จารวียิ้มปลอบใจเขา “พี่มนต์คะ แค่นี้วีก็มีความสุขมากแล้ว วีไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับพี่ก็พอ...”

“ปัง!” เสียงดังสนั่น พร้อมกับร่างของยศพลปรากฏอยู่ที่ประตู ปากกระบอกปืนในมือถูกชี้ตรงมาที่มนต์ตรี

ในตาดำสนิทจ้องมองมา “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้อยู่กับมันก็พออย่างนั้นหรอ!! ได้ จารวี เธอนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ ในที่สุดฉันก็เห็นธาตุแท้ของเธอสักที”

มนต์ตรีค่อยๆลุกขึ้นยืน บนใบหน้าหล่อเหล่าไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ยศพล คุณรังแกผู้หญิงแบบนี้ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ มีปัญหาอะไรก็มาลงกับผมสิ”

ยศพลยิ้มเย็นยะเยือก “จารวีเป็นผู้หญิงที่ฉันซื้อมา ฉันอยากจะทำอะไรก็ได้ ไม่เกี่ยวกับแก” เขาตอบด้วยใบหน้าโกรธจัด

จารวีโกรธจนหน้าแดง รวบรวมความกล้า พร้อมกับยืนขวางที่ด้านหน้าของมนต์ตรี

“ยศพล นี่มันคือบุญคุณความแค้นระหว่างคุณกับฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่มนต์ คุณปล่อยเขาไป”

“เฮอะ พี่มนต์ เดี๋ยวนี้เริ่มปกป้องชู้แล้วหรอ?” ยศพลถูกครอบคลุมไปด้วยความโกรธ

ปากกระบอกปืนถูกจ่อไปที่มนต์ตรีอีกครั้ง

“ยศพล คุณมีอะไรก็มาลงที่ผม แต่อย่าไปรังแกจารวี...” มนต์ตรีปกป้องจารวีจากยศพล

ยศพลถูกความโกรธครอบงำจนแน่นอก เหอะ! สองคนนี้คือกำลังแสดงความเห็นอกเห็นใจกันต่อหน้าเขาหรอ? ฉวยโอกาสตอนเขาไม่อยู่พลอดรักกัน แล้วยังรักกันมากขนาดนี้ อยากตายกันนักใช่ไหม

จารวีมองไปที่ปากกระบอกปืนที่อยู่ในมือของยศพล แล้วจู่ๆก็พุ่งตัวเข้าไป