เล่ห์รักเมียตัวน้อย นิยาย บท 91

ตอนที่90 ลืมเขาอย่างสมบูรณ์

นายแพทย์คนหนึ่งเดินออกมาจากห้องผ่าตัด

ยศพลรีบพุ่งตัวเข้าไปคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของนายแพทย์คนนั้น เขาตวาดเสียงดัง “เธอเป็นยังไงบ้าง！！”

นายแพทย์ตกใจจนตัวสั่น เหงื่อแตกพลั่กทั้งใบหน้า เขาเอ่ยตอบยศพลอย่างอึกๆอัก “คะ..คนไข้ คนไข้ยังไม่ได้สติครับ！”

“ฟังผมให้ดีนะ！ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะก็ พวกคุณทั้งหมดต้องชดใช้！！”

นายแพทย์พยักหน้ารับเป็นพัลวัน เมื่อยศพลปล่อยมือจากคอเสื้อของเขา เขาก็รีบวิ่งหนีไปราวกับกระต่ายน้อยที่ตื่นตระหนก

เขาเป็นเพียงแค่วิสัญญีแพทย์ ไม่ใช่แพทย์เจ้าของไข้ ความเป็นความตายของคนไข้ไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด แต่เขากลับโดนยศพลตะคอกใส่จนขวัญหนีดีฝ่อ คนจะโชคร้าย ต่อให้ทำอย่างไรก็หนีไม่พ้น

“คุณชายคะ วางใจเถอะค่ะ คุณจารวีต้องไม่เป็นอะไร เธอก็แค่.. ก็แค่เป็นประจำเดือนน่ะค่ะ” เนิ่นนาน น้าอามถึงเอ่ยออกมา

ยศพลชะงักไปชั่วครู่ ประจำเดือนงั้นหรอ แม้แต่เธอเป็นประจำเดือนเขายังไม่รู้เลยเนี่ยนะ ถ้าอย่างนั้นเธอกับไอ้มนต์ตรีก็ไม่ได้แอบเป็นชู้กันจริงๆสินะ

ยศพล แกนี่มันเลวระยำสิ้นดีเลย！แกพูดอะไรออกไปวะ สมน้ำหน้าแล้วที่จารวีจะไม่ชอบแก！

เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ยศพลเดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ

นางพยาบาลคนหนึ่งก้าวออกมาจากห้องผ่าตัด เมื่อเห็นยศพลก็ตกใจพลางรีบวิ่งหนีไป

ผู้ชายคนนี้ทำให้คนหวาดกลัวราวกับผีก็ไม่ปาน

ประตูห้องผ่าตัดบานนั้นเปิดๆปิดๆอยู่อีกหลายรอบ ในที่สุดร่างของจารวีก็ถูกเข็นออกมา

ใบหน้าเล็กยังคงซีดเผือด ร่างบางนอนราบอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอซูบผอมจนเหลือแต่กระดูก ภาพตรงหน้า ทำให้หัวใจของยศพลก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ไอ้สารเลว ทำไมแกถึงเลวระยำได้ขนาดนี้นะยศพล！เวลาแค่ไม่ถึงเดือน แต่แกกลับทรมานสาวน้อยที่บริสุทธิ์สดใสเช่นเธอจนกลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว

ยศพลกำหมัดแน่น เขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“ท่านไหนเป็นญาติของคนไข้ครับ รบกวนตามผมมาสักครู่”

ยศพลที่กำลังจะตามจารวีเข้าไปในห้องผู้ป่วย เมื่อได้ยินนายแพทย์เอ่ยถาม เขาจึงหยุดฝีเท้าลง

“ผมเอง！”

“อ่อครับ.. รบกวนตามผมมาสักครู่”

เมื่อได้ยินนายแพทย์เอ่ยดังนั้น ยศพลก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ไม่ปกติ การผ่าตัดดำเนินไปถึงสิบชั่วโมง สีหน้าท่าทางของนายแพทย์ก็ดูไม่ค่อยดี แต่ยศพลก็ไม่อยากคาดเดาไปในทางร้าย เขาเลยพยายามคิดในแง่ดี

“คุณครับ...”

นายแพทย์กำลังจะเอ่ยปากพูด ยศพลก็โพล่งขึ้นมาอย่างวางอำนาจ “ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไปล่ะก็ ผมไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่！”

นายแพทย์ยิ้มบางๆ “คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ตอนนี้คนไข้อาการคงที่แล้ว แต่เป็นเพราะบริเวณศรีษะถูกกระแทก ส่งผลให้สมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือน หมอได้ดูดซับเลือดคลั่งบริเวณศีรษะออกหมดแล้ว แต่ว่าทางเราไม่สามารถยืนยันได้ ว่าคนไข้จะไม่มีอาการแทรกซ้อน...”

“อาการแทรกซ้อนอะไร！” ยศพลคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของนางแพทย์

“เป็นไปได้หลายอย่างครับ เช่นอัมพาต หรือสูญเสียความทรงจำ.. แต่ถ้าหนักกว่านั้น คนไข้ก็อาจจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา.. อย่างไรก็ตาม ต้องรอคนไข้ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะสามารถวินิจฉัยได้ครับ”

“ว่าไงนะ！นี่คุณเป็นหมอภาษาอะไร แบบนี้ยังเรียกว่าอาการคงที่อีกหรอ！” ยศพลตวาดเสียงดังลั่น เขาโกรธจนแทบอยากจะซัดหมัดแรงๆไปที่นายแพทย์คนนั้น

แต่ทว่า คนที่ผิดที่สุดนั้นคือเขาเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผลักเธอ ศีรษะเธอก็คงไม่ฟาดกับกำแพง จนต้องกลายเป็นแบบนี้

ยศพลแค้นเคืองใจเป็นอย่างมาก เขาปล่อยมือออกจากคอเสื้อของนายแพทย์ แล้วจึงเดินตะบึงไปยังห้องผู้ป่วย

นามอามนั่งเฝ้าอยู่ที่ข้างกายของจารวี เมื่อเห็นยศพลเดินเข้ามา พลันใบหน้าของเธอก็กลัดกลุ้ม

“คุณชายคะ อาการของคุณจารวีเป็นยังไงบ้างคะ”

ยศพลเงียบไม่พูดจา นัยน์ตาแดงก่ำ เขามองไปยังร่างบางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงของจารวี เขาเกลียดตัวเอง เกลียดจนแทบอยากจะต่อยหน้าตัวเองแรงๆสักที

เขาจับจ้องไปยังขวดน้ำเกลือ ที่หยดเข้าสู่ร่างบางทีละน้อย พลันดวงใจของเขาก็หนักอึ้ง

“เฝ้าเธอไว้อย่าให้คาดสายตา！”

หลังจากเอ่ยจบ ยศพลก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง แต่ทว่าออกไปเพียงไม่นาน เขาก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง ราวกับว่าเขาไม่วางใจ ก็เลยเฝ้าอยู่ข้างกายเธอด้วยตัวเอง

เขาเงยหน้ามองขวดน้ำเกลือเหนือข้อมือของเธอเป็นระยะ เพื่อตรวจดูว่าใกล้หมดหรือไม่

เป็นเพราะน้าอามอายุค่อนข้างมาก พอถึงครึ่งค่อนคืนเธอก็เลยหลับไป แต่ยศพลอยู่เฝ้าจารวีตลอดทั้งคืน

เช้าวันที่สองยศพลจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลจารวี

จารวีไม่ได้สติไปถึงสองวันเต็ม แต่พอเช้าวันที่สาม เธอก็ได้สิติขึ้นมา

จารวีมองไปรอบๆห้อง สติยังคงเลือนราง เธอพยายามคิดทบทวนถึงความทรงจำที่ผ่านมา แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า...

“คุณจารวี คุณจารวี！คุณชายคะ คุณชาย คุณจารวีฟื้นแล้วค่ะ！！”

น้าอามเพิ่งกลับมาจากซื้ออาหารเช้า เมื่อเห็นจารวีลืมตา ก็ดีใจจนน้ำหูน้ำตาไหล คุณจารวีฟื้นแล้ว งั้นก็หมายความว่าเธอจะไม่กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ขอบคุณฟ้าขอบคุณสวรรค์！

น้าอามร้องเรียกยศพลอยู่พักหนึ่ง ถึงนึกขึ้นได้ว่าเขาไปบริษัทตั้งแต่เช้าแล้ว

พลันรีบกดต่อสายไปหาเขาทันที “คุณชายคะ คุณจารวีฟื้นแล้วค่ะ！”

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ยศพลกดวางสายด้วยความดีใจ