เมียเสี่ย นิยาย บท 39

คล้องหลังสามี อารยารีบจัดแจงนัดเพื่อนไปกินข้าวที่บ้านของพ่อแม่เธอ ด้วยหวังว่าการพบปะครั้งนี้ จะเป็นแม่สื่อให้น้องชายเสี่ย เธอรู้จักปณิธานพอสมควร ไม่เห็นเขาควงสาวคนไหนเลย เพิ่งจะเคยเห็นเขามีท่าทีสนใจเพื่อนของเธอนี่แหละ

ปัญณิสามารับอารยาที่บ้านของเสี่ยขุน ตอนหกโมงเย็น วันนี้เธอขี่รถยนต์มารับยัยไอซ์ ตั้งใจว่ามีเรื่องจะคุยระหว่างขับรถ เป็นเรื่องที่สร้างความสงสัยให้เธอเป็นอย่างมาก จนไม่คิดจะรั้งรอไปคุยที่บ้านของเพื่อน

“ไอซ์ติดต่อลรินบ้างป่ะ”

ปัญณิสาถามทันทีที่อารยาขึ้นมานั่ง ใบหน้าสวยดูวิตกกังวล จนอารยาไม่สนใจจะคาดเข็มขัดนิรภัย หันกลับไปตอบตามความจริงที่เธอรู้

“ก็คุยปกตินะปราย ตอนลงรูปที่ไปเที่ยวกับเสี่ย ลรินยังทักแชตมาถามเลย ว่ากับเสี่ยยังรักกันดีอยู่ใช่ไหม ก็คุยตลอดเลย ทำไมเหรอ”

ปัญณิสานั่งเงียบ หรือเธอจะเป็นคนเดียวที่ถูกเพื่อนเมิน ไม่กล้าบอกเพื่อนเลยว่าลรินดูแปลกไป ทั้งคำพูดที่ใช้เวลาเธอถาม หรือท่าทางที่แสดงออกให้เห็น

“ไม่มีอะไร ปรายคงคิดมากไปเอง”

ปัญณิสาหันกลับไปสนใจถนนต่อ ไม่มีใครพูดอะไรอีกจนถึงบ้านของอารยา พ่อแม่ของเพื่อนต้อนรับอย่างดี ในพื้นที่บ้านหลังเดิม ส่วนบ้านหลังใหม่เสร็จไปเพียง 15-20% เท่านั้น สร้างเสร็จแล้วคงจะหลังใหญ่ที่สุดในอำเภอเลยมั้ง ยัยไอซ์น่าอิจฉานิดๆแฮะ

“บ้านใหญ่มาก คงสร้างอีกนานเลย”

ปัญณิสาออกความเห็น อารยาพยักหน้าขึ้นลง เดินนำเพื่อนชมรอบบ้านที่กำลังสร้าง ดูแบบรีบๆ เพราะตะวันคล้อยลงต่ำ จนฟ้าเริ่มมืดแล้ว

“ทำกำแพงด้วยเหรอ กันหมาบ้าปีนข้ามมาหารึไง” ปัญณิสาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองเห็นกำแพงสูงใหญ่กั้นบริเวณบ้านของเพื่อนกับบ้านของเปรมนัส

“อื้อ ฝีมือเสี่ย”

อารยาหลุดขำ สามีเธอก็หวงไม่เข้าเรื่อง หลังจากคุยกับพ่อแม่ของเปรมนัสเรื่องซื้อที่ไม่สำเร็จ เสี่ยก็จบปัญหาด้วยการสร้างกำแพงด้านที่อยู่ใกล้บ้านของเปรมนัสสูงกว่าปกติ เพิ่งรู้ว่าเสี่ยก็มีมุมตลกๆหมือนกัน

“ดีใจนะ ที่เสี่ยจริงจังกับไอซ์ ตอนที่ไอซ์เล่าให้ฟังเรื่องที่เสี่ยขอหย่า บอกตรงๆว่าตกใจ แต่ตอนนี้สบายใจแล้ว ปรายเชียร์ไอซ์กับเสี่ยนะ ดูรักกันดี เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ฮะฮ่า”

แค่เห็นเพื่อนมีความสุขเธอก็ดีใจ แอบกังวลนิดหน่อยตอนที่เพื่อนบอกว่าจะแต่งงานกับคนที่ไม่เคยรู้จักเลย แต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

สองสาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังทานมือเย็นเสร็จ ก็ชักชวนกันไปนั่งตบยุงหน้าบ้านต่อ โดยมีอารยาคุยจ้ออยู่คนเดียว ในขณะที่แขกของบ้านยังคงวุ่นวายกับเรื่องในหัวใจ ไม่จบสิ้น

“ชอบเขาเหรอ” หลังจากพูดอยู่ฝ่ายเดียวมาครึ่งชั่วโมง อารยาก็ตัดสินใจถามเพื่อน เพื่อนเธอดูหมองเศร้าลงมาก ทั้งที่ปกติปัญณิสาร่าเริงกว่านี้

“ไม่รู้สิ” ระหว่างเธอกับเขาสถานะมันไม่ชัดเจนตั้งแต่ทีแรก เธอเผลอปล่อยตัวไปกับเรื่องแปลกใหม่ ไม่อยากตัดสินใจว่านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเธอรู้สึกอะไรกับเขา

“ปรายดูแปลกไปนะ ดูเป็นสาวขึ้น” อารยาทิ้งตัวนอนหงายลงบนแคร่ไม้ไผ่ มองดาวสว่างใส ที่เกลื่อนฟ้า ด้วยความรู้สึกเป็นสุขและคิดถึง

“ไอซ์ก็ดูโตขึ้น” ปัญณิสาทำแบบเดียวกัน แม้บ้านจะอยู่คนละที่ แต่เธอ ลริน และอารยาสนิทกันมาก เพราะเรียนด้วยกันมาหลายปี รู้นิสัยใจคอกันดี อะไรเปลี่ยนไปบ้าง ทำไมจะไม่รู้